Ενας ηθοποιός αναλαμβάνει να «παίξει» το ρόλο του αφεντικού σε μια εταιρεία. Το πραγματικό αφεντικό, θέλοντας να ξεγελάσει τους υπαλλήλους του, παρίστανε όλα αυτά τα χρόνια πως και αυτός ήταν ένας απλός υπάλληλος. Τώρα, όμως, θέλει να πουλήσει την εταιρεία του! Δεν μπορεί να φανερωθεί. «Ναυλώνει» έναν ηθοποιό για την πώληση!

Ο Λαρς Φον Τρίερ, δεν περιορίζεται, βέβαια, στην απλοϊκή αυτή ιστορία. Προσπαθεί και κάνει μεγαλύτερα πολιτικά και κοινωνικά σχόλια. Είναι, όμως, τόσο κακός κινηματογράφος, που τα σχόλια αυτά χάνονται! Τα κάδρα της ταινίας, είναι όλα - χωρίς λόγο - εξεζητημένα. Οι θέσεις της μηχανής, οι τοποθετήσεις των ηθοποιών μέσα στο κάδρο, το άτονο και αποστασιοποιημένο παίξιμο των ηθοποιών, όλα όσα συμβαίνουν στην οθόνη, διακρίνονται από μια φτιαχτή προχειρότητα! Προχειρότητα, που αγγίζει τα όρια του ερασιτεχνισμού! Αν είναι δυνατόν!

Ο ίδιος ο δημιουργός, που κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι δεν είναι ανήσυχος και διαρκώς ψάχνεται, δικαιολογεί την προχειρότητα της ταινίας και την προβάλλει σαν άποψη. Θέλει, λέει, να ελαχιστοποιήσει το κόστος, για να μην έχει ανάγκη από μεγάλα ποσά για τις ταινίες του. Η ανεύρεση των μεγάλων ποσών, φοβάται, πως κάποια στιγμή θα τον οδηγήσει σε καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς!

«Το μεγάλο αφεντικό» δεν πάσχει από έλλειψη κεφαλαίων. Πάσχει από το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης του δε βρισκόταν σε φόρμα! 'Η δεν είχε τι να πει και άρχισε τα μισόλογα. Τόσο θεματολογικά όσο και στη φόρμα. Να σημειωθεί πως ο ίδιος έκανε και τη φωτογραφία. Με «ελαφριά» μηχανή, που τραβάει με «ελάχιστους» φωτισμούς. Με «μικρό» συνεργείο.

«Το μεγάλο αφεντικό», λοιπόν, είναι μια «βιοτεχνική» παραγωγή. Μια «βιοτεχνική» παραγωγή από ένα «βιομήχανο» του κινηματογράφου. Πείραμα ή αστείο; Οτι και να ήταν, δεν απέδωσε!

Παίζουν: Τζενς Αλμπινούς, Πέτερ Γκάντζλερ, Φρίντρικ Θορ Φρίντρικσον, Χτζέτζλε, Μπενεντίκτ Ερλινγκστον.