Δεν τα 'χω με τους διανοούμενους, αλλά με τους «διανοούμενους», οι οποίοι βρίσκονται σε μια διαρκή σύγχυση. Αναμασάνε παλιά πράγματα προβάλλοντάς τα σαν καινούρια. Ενας απ' αυτούς είναι, μάλλον, και ο 36χρονος Μεξικανός σκηνοθέτης Κάρλος Ρεϊγάδας, ο οποίος, για να μας εντυπωσιάσει, έκανε τα εύκολα δύσκολα. Τα οποία «δύσκολα», για να μας «εντυπωσιάσει» ακόμα περισσότερο, τα έντυσε με τολμηρό, αλλά κακόγουστο, σεξ. Και με μοντέρνα, δήθεν, γραφή!

Ο,τι και να «κρύβει» η ταινία του, που δεν κρύβει τίποτα, είναι παλιομοδίτικη. Αλλοι, σε πολύ μακρινές εποχές, εκεί γύρω στο '60, με πολύ καλύτερο τρόπο, «επιχείρησαν» παρόμοιες ασάφειες και παρόμοιο κακόγουστο και τολμηρό σεξ. Σήμερα, πια, αυτή η οπτική είναι τόσο ξεπερασμένη...

Μια κόρη ενός στρατηγού προσφέρει τα «κάλλη» της σε ένα μπορντέλο, όχι για χρήματα, αλλά για ευχαρίστηση! Ενας «συνηθισμένος» άνθρωπος, οδηγός του πατέρα της πόρνης, κατά κάποιον τρόπο, απάγει ένα μωρό, το οποίο σχεδόν αμέσως πεθαίνει! Τα δυο αυτά άτομα μπλέκουνε ερωτικά και συναισθηματικά. Στο φόντο αυτής της ιστορίας εμφανίζονται κάποιοι πιστοί (παρόμοιοι με αυτούς της Τήνου).

Ολα αυτά στην πόλη του Μεξικού, όπου συνωστίζονται πάνω από 20 εκατ. κάτοικοι. Στην πόλη του Μεξικού, όπου οι απαγωγές παιδιών γίνονται κατά χιλιάδες και όχι για πλάκα. Στην πόλη του Μεξικού, όπου η φτώχεια, η ανασφάλεια, ο αναλφαβητισμός, η ανεργία, η εκμετάλλευση, βγάζουν μάτια. Ο Κάρλος Ρεϊγάδας αυτή την πόλη διάλεξε για να «ξεδιπλώσει» τις «ανησυχίες» του! Οι οποίες, στην καλύτερη περίπτωση, αποπροσανατολίζουν. Τόσο με το «ρηχό» περιεχόμενο τους, όσο και με την «εστέτ» φόρμα τους.

Παίζουν: Μάρκος Ερνάντες, Ανάπολα Μούσκαντιτς, Μπέρτα Ρουίζ, Νταβίντ Μπορνστάιν.