Υποτίθεται ότι τα καρτούν και στη συνέχεια όλα τα υπόλοιπα, πλαστελίνες, κούκλες, διάφορα γραφικά δημιουργήματα από τα κομπιούτερ, αυτά τα παράξενα ανθρωπάκια και ζωάκια που τρέχουν περίεργα στις οθόνες γίνανε έτσι ακριβώς για να μπορούν να διηγούνται ιστορίες, που δεν ήταν εύκολα να διηγηθούνε οι πραγματικοί άνθρωποι! Τρυφερές ιστορίες, κυρίως και «παραμύθια» για παιδιά κάθε ηλικίας.

Αν, λοιπόν, βλέπεις και αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο των καρτούν, να διηγείται αστυνομικές ιστορίες, με τους ίδιους κλισαρισμένους, μάλιστα, τρόπους, τότε απελπίζεσαι.

Οι Απίθανοι είναι, δυστυχώς, μια ακόμα «καρτουνίστικη» ταινία που μιμείται τις «ανθρώπινες» ταινίες. Ο δυνατός ήρωας που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Κάτι σαν τον γνωστό Μπάτμαν. ΄Η μάλλον ο Μπάτμαν είναι σε χαλκομανία. Πηδάει στον αέρα, οδηγεί πύραυλο, αντέχει σε βασανιστήρια, σώνει την ανθρωπότητα από την καταστροφή.

Κοντά σε αυτόν και η γυναίκα του. Και από πίσω τα τρία παιδιά τους. Ολοι Μπάτμαν και ακόμα πιο ...απίθανοι!

Υπάρχει και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά κόπια, για να τη «γευτούνε» και «ευχαριστηθούνε» και τα παιδιά.

Η ταινία είναι τίμια. Πουθενά δε διαλαλεί ότι στις προθέσεις της ήταν να μας γνωρίσει, σε όλος το βάθος και πλάτος, τον Λατινοαμερικανό επαναστάτη. Μια μικρή χρονική περίοδο, μόλις οκτώ μήνες, υπόσχεται και αυτό κάνει. Και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι αυτό που βλέπουμε να κρίνουμε και όχι αυτό που θα επιθυμούσαμε να δούμε. Μια ταινία, δηλαδή, για τον Τσε Γκεβάρα!

Δυο φίλοι, ο Τσε, 23 ετών, και ο Αλμπέρτο, 29 ετών, φορτώνουν τα ελάχιστα απαραίτητα πράγματά τους σε μια μοτοσικλέτα και φεύγουν από το Μπουένος Αϊρες για ένα ταξίδι «γνωριμίας» με τη Λατινική Αμερική. Οταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του οι δυο φίλοι δεν είναι, πια, ίδιοι. Αυτά που είδαν και έμαθαν στη διαδρομή τους σημάδεψαν οριστικά. Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή. Ο Τσε είναι ο Τσε της επανάστασης και του θρύλου και ο Αλμπέρτο ο πιστός στον Τσε και την επανάσταση φίλος (ζει από τη δεκαετία του '60 στην Αβάνα προφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην Κούβα).

Ο Σάλες έχοντας οδηγό τα δυο ξεχωριστά ημερολόγια που κράτησαν οι δυο φίλοι προσπάθησε - και το κατόρθωσε - να μας δείξει τη μεταβολή των δυο νέων. Τη μεταβολή που ήταν αποτέλεσμα των εμπειριών - και των γνώσεων - που αποκτούσαν βήμα το βήμα, χώρα τη χώρα. Τα χαρούμενα πρόσωπα της αρχής, οι έρωτες, οι «πλάκες» και τα πειράγματα, όσο προχωράει η ταινία αραιώνουν. Στο τέλος οι δυο φίλοι χωρίζουν - προσωρινά - σοβαροί και προβληματισμένοι. «Πριν κάνω οτιδήποτε, θέλω να σκεφτώ», λέει ο Τσε στο φίλο του. Υστερα μπαίνει στο αεροπλάνο, γυρίζει στο σπίτι του, στο Μπουένος Αϊρες, παίρνει το πτυχίο του και φεύγει για το μεγάλο ταξίδι, που τον ανέβασε στα ύψη στις συνειδήσεις του κόσμου.

Η ταινία μέχρι εδώ είναι πλήρης! Αν παρακολουθούσε τη ζωή δυο οποιονδήποτε ανήσυχων νέων ανθρώπων θα έπαιρνε καλό βαθμό! Η ψυχολογική εξέλιξη - και ωρίμανση- των ηρώων θα ήταν λογική και τεκμηριωμένη. Στην περίπτωση, όμως, του Τσε, όχι γιατί αλλιώς τον φανταζόμαστε, αλλά γιατί αλλιώς ήταν, ακόμα και νέος (23 ετών) δεν ήταν, απλώς, ένας ακόμα ανήσυχος νέος. Ο Τσε ήταν «πονηρεμένος». Γιατί «πονηρεμένη» ήταν πάντα η Λατινική Αμερική. Και τα πανεπιστήμια, βέβαια! Γιατί φεύγοντας για το «ταξίδι της αυτογνωσίας» ο πατέρας του του δίνει κρυφά, αλλά αρκετά «σημαδιακά» - και σημειολογικά - ένα περίστροφο! Δεν του είπε να προσέχει τις στροφές. Περίστροφο του έδωσε!

Καταλαβαίνετε πως αν η ταινία ξεκινούσε δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στη χειρονομία του πατέρα του Τσε η διαδρομή και τα σχόλια της διαδρομής, βέβαια, θα είχαν άλλον προσανατολισμό και άλλη βαρύτητα. Δε θα υπήρχε κανένας κίνδυνος να παρερμηνευτεί η ωρίμανση του Τσε και θα αποφεύγονταν ενδεχόμενες πρόχειρες εξηγήσεις. Οτι, δηλαδή, η φτώχεια, οι αδικίες, ο αναλφαβητισμός, οι αρρώστιες ήταν αυτά, τελικά, που έκαναν επαναστάτη τον Τσε. Ηταν και αυτά. Ή μάλλον έγινε γι' αυτά. Ομως, έγινε γιατί ήταν μπολιασμένος με τη θεωρία της επανάστασης. Εγινε γιατί ήξερε πως ο κόσμος μπορεί - και πρέπει - να αλλάξει.

Τέλος πάντων, η ταινία επέλεξε να κρατήσει «χαμηλό προφίλ»! Και δεν το επέλεξε, βέβαια, για να γίνει «Δούρειος Ιππος» για τους ανύποπτους! Να συστήσει «γλυκά» τον Τσε Γκεβάρα στη νεολαία και στους απληροφόρητους. Το επέλεξε γιατί ήθελε -μακάρι να κάνουμε λάθος - να αποστασιοποιηθεί απ' αυτό που είναι, τελικά, ο Τσε. Να πάρει αποστάσεις από τον ασυμβίβαστο επαναστάτη. Τη βόλευε να περιοριστεί σε μια συναισθηματική προσέγγιση του ανθρώπου. Του ανθρώπου, όχι του επαναστάτη! Μια προσέγγιση που είναι, τελικά, γενικά αποδεκτή.

Το ίδιο «χαμηλό προφίλ» κράτησε και στην κινηματογράφηση (φόρμα). Ηρεμη αφήγηση. Γλώσσα που δεν αναστατώνει. Ακόμα και τα πρόσωπα, του Τσε και του Αλμπέρτο, ήταν με το ίδιο πνεύμα επιλεγμένα. Η φωτογραφία, οι γωνίες λήψης, οι μουσικές, το μοντάζ, όλα «πειθαρχημένα». Δεν ξέρω πώς θα δουν την ταινία άνθρωποι που έχουν ακούσει λίγα, ελάχιστα ή καθόλου για τον Τσε Γκεβάρα.

Για την ιστορία είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε πως στην ταινία υπεύθυνος παραγωγής ήταν ο γνωστός Αμερικανός ηθοποιός και παραγωγός προοδευτικών, γενικά, ταινιών Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Παίζουν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ (Τσε), Ροντρίγκο Ντε λα Σέρνα (Αλμπέρτο), Μια Μαέστρο.

«Η μητέρα μου»

Μια αστή οδηγεί τον εαυτό της στα ερωτικά - και ηδονιστικά - άκρα! Κανένας ψόγος! Ούτε η πρώτη είναι ούτε η τελευταία. Παρτούζες, ομοφυλοφιλία, σοδομισμός, μαζοχισμός, κοπρολαγνεία, μαστίγια, ξεφτιλισμός. Σε αυτό το άνοστο ταξίδι παρασύρει και τον μόλις έφηβο γιο της. Από εδώ και πέρα το πορνό, όπως αντιλαμβάνεστε, δίνει και παίρνει. Μόνο που είναι ένα πορνό τελείως άγευστο, γιατί φοράει προφυλακτικό. Δηλαδή προσπαθεί να κρυφτεί! Και γι' αυτό το λόγο γίνεται ακόμα πιο χυδαίο.

Η κ. Ιζαμπέλ Ιπέρ, η μητέρα της ταινίας, τη Δευτέρα που μας πέρασε βραβεύτηκε από το φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, για το «σύνολο της δουλιάς» της. Δε γνωρίζουμε αν η βράβευσή της αφορούσε και τη συγκεκριμένη ταινία. Την οποία, για να την εμπεδώσουμε - και για να την προωθήσουν - οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ τη συμπεριέλαβαν στις προβολές του! Μπράβο και σε αυτούς!

Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Λουί Γκαρέλ, Τζοάνα Πράις, Εμά ντε Κον, Φιλίπ Ντέκλο κ.ά.

Ενδιαφέρουσα εβδομάδα! Πρώτα η ταινία του Βάλτερ Σάλες«Ημερολόγια μοτοσικλέτας»,μια προσεχτική αναφορά σε ένα μικρό κομμάτι από τη ζωή του Τσε Γκεβάρα και, στη συνέχεια, η ταινία του Τζόναθαν Ντέμι «Ο άνθρωπος της Ματζουρίας». Ο άνθρωπος, δηλαδή, που κατασκεύασε η «εταιρία» για Πρόεδρο της Αμερικής (η ταινία δε λέει τίποτα για τον σημερινό πρόεδρο).

Από εκεί και κάτω τα ...γνωστά. Μια μάνα που μυεί το γιο της -με χυδαίο τρόπο - στην ηδονή (μπράβο της!), δυο φιλικά ζευγάρια, που αλλάζουν (μεταξύ τους) ανόητα παρτενέρ (μπράβο και σε αυτούς) και μια βλακώδη «κωμωδία» που γράψαμε το καλοκαίρι, όταν ήταν να βγει η ταινία.

Υπάρχουν και οι «Απίθανοι». Καρτούν που μιμείται τους ανθρώπους!

«Ο άνθρωπος της Ματζουρίας»

Η κόρη του Φρανκ Σινάτρα, Τίνα, αγόρασε τα δικαιώματα της παλιάς ταινίας, προσάρμοσε το βιβλίο στα σημερινά δεδομένα, πήρε τέσσερις καλούς ηθοποιούς και ο δυναμικός σκηνοθέτης Τζόναθαν Ντέμι έφτιαξε μια ενδιαφέρουσα ταινία (θεωρώ πως είναι άστοχες οι συγκρίσεις με την παλιά, αφού, στο μεταξύ, πολλά έχουν αλλάξει και στο σενάριο και, κυρίως, στον κόσμο).

Κατά τη διάρκεια της καταιγίδας της ερήμου (1990) μια οικονομική εταιρία (σαν αυτή που εμπλέκεται ο αντιπρόεδρος της Αμερικής Τσένεϊ, ας πούμε), με τη σύμφωνη γνώμη μιας φιλόδοξης μάνας (πολιτικός και η ίδια), επωφελούνται ενός στρατιωτικού συμβάντος και εμφυτεύουν «τσιπ» στους εγκεφάλους των τραυματισμένων στρατιωτών. Με τα «τσιπ» μετατρέπουν όλα αυτά τα δυστυχισμένα άτομα σε άβουλα πλάσματα και τα καθοδηγούν στις άνομες πράξεις τους. Πρώτα δημιουργούν το μύθο του ήρωα για το γιο της πολιτικού και στη συνέχεια τον φέρνουν έτοιμο να αναλάβει την αντιπροεδρία της Αμερικής. Και αμέσως μετά από ένα, ακόμα, «ατύχημα» (δολοφονία) ο άνθρωπος της εταιρίας, το δημιούργημα της εταιρίας, θα περάσει στην προεδρία! Οπως, ακριβώς, γίνεται ή τέλος πάντων θα μπορούσε να γίνεται στην πραγματικότητα στην Αμερική (και αλλού, βέβαια)!

Η ταινία χάρις στο σκηνοθέτη και τους συνεργάτες του, ηθοποιούς και τεχνικούς, είναι πειστική. Παρότι το «πράγμα» δείχνει υπερβολικό, τα γεγονότα που παραθέτει, ο τρόπος που τα παραθέτει, οι επιστημονικές εξηγήσεις που δίνει, κάνουν τα πάντα να εκλαμβάνονται σαν αληθινά (ποιος άλλωστε δεν πιστεύει στις «προόδους» της επιστήμης;). Ετσι παρακολουθούμε ένα γερό πολιτικό και επιστημονικό θρίλερ χωρίς κενά και χωρίς ερωτήματα. Και ίσως να φεύγαμε από την προβολή χορτασμένοι αν...

Αν οι δημιουργοί δεν έχυναν το γάλα! Αν δε μας έλεγαν πως το ίδιο το σύστημα που γεννάει τις «Εταιρίες», που δημιουργεί τους προέδρους-όργανα, είναι - την ίδια στιγμή, μάλιστα - τιμωρός και καταλύτης. Αυτή η άποψη αποδυναμώνει κάθε αξιοπιστία και κάνει το καλλιτεχνικό έργο κίβδηλο! Στη συγκεκριμένη περίπτωση το κρίμα είναι διπλό, γιατί οι δημιουργοί της Ματζουρίας έδειξαν πως είχαν τις ικανότητες -και το μυαλό - να πουν την αλήθεια! Δεν την είπαν και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να το επισημάνουμε.

Για όλα τα άλλα, μέχρι κοντά προς το τέλος, πηγαίνετε να δείτε την ταινία. Και για τις «πληροφορίες» που δίνει και για τον τρόπο που τις δίνει! Πηγαίνετε, επίσης, για τους πολύ καλούς ηθοποιούς: Ντένζελ Γουάσινγκτον, Μέριλ Στριπ (άνετη - λίγο υπερβολική), Λιβ Σρέιμπερ, Γιον Βόιτ (πολύ καλός), Μπρούνο Γκαντς κ.ά.

Η ταινία, μας πληροφορούν οι διανομείς της, το πρώτο τριήμερο της προβολής της στην Αμερική, ήρθε πρώτη σε εισπράξεις (30 εκατ. δολάρια). Και κάνεις το σταυρό σου! Σκέφτεσαι πως κανένα Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ) δεν μπορεί να σε σώσει, αν εσύ δεν αποφασίσεις να σωθείς!

Αν δεν αποφασίσεις τι σου χρειάζεται, και στη συνέχεια, δεν ερευνάς τι αγοράζεις. Οσο εσύ θα γεμίζεις το καρότσι σου στα «πολιτιστικά» super market άκριτα και επιπόλαια, τόσο ετούτοι θα παράγουν νοθευμένα προϊόντα.

Ενα μικρό γυμναστήριο πάει για κλείσιμο. Ενα μεγαλύτερο γυμναστήριο θέλει να το απορροφήσει. Συγκροτούνται δυο ομάδες «Dodgeball» (ένα «σπορ» που η μια ομάδα προσπαθεί να εξοντώσει την άλλη σκοτώνοντάς την (αν αυτό είναι δυνατόν) με την μπάλα που την πετάει με δύναμη στον αντίπαλο).

Ακόμα και η παραπάνω υπόθεση θα μπορούσε να γίνει ταινία. Αν οι δημιουργοί της είχαν τέτοιο σκοπό. Ετούτοι θέλανε να την «πέσουνε» πάνω στους ανόητους και να τους κλέψουν το πορτοφόλι. Ελπίζουμε να μη βρεθούν τόσες χιλιάδες ανόητοι και στη χώρα μας και γίνει - και εδώ - νούμερο 1 στο box office.

Παίζουν: Πίτερ Λάφλερ, Μπεν Στίλερ (και παραγωγός επίσης, παρακαλώ), Κριστίν Τέιλορ, Ριπ Τορν, κ.ά.

Είμαστε τυχεροί που κάποιοι «δημιουργοί» δεν οδηγούν αεροπλάνο! Σίγουρα θα μας έριχναν στο κενό. Οχι ότι και με τον κινηματογράφο δεν μπορούν να μας σκοτώσουν. Μπορούν. Ομως από την «τέχνη» υπάρχουν και πιθανότητες να σωθούμε αφού ο θάνατος δεν είναι ακαριαίος!

Μιλάω για την επιπολαιότητα με την οποία αρκετοί καλλιτέχνες χειρίζονται πολύ σοβαρά ζητήματα. Το ζήτημα της απιστίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Από τον τρόπο, και από τους λόγους, που θα φτάσει κάποιος ή κάποια στην απιστία βγαίνει και ο χαρακτήρας του. Και ανάλογα το χαρακτήρα του εμείς αποφασίζουμε αν θέλουμε ή δε θέλουμε να ασχοληθούμε με την περίπτωσή του.

Τα δυο ζευγάρια της ταινίας που ενδίδουν στην απιστία ενδίδουν με αδικαιολόγητο δραματουργικά τρόπο. Οταν κοιμάσαι με τη γυναίκα του καλύτερου φίλου σου δεν κάνεις τσαχπινιές και αστειάκια. Ούτε ο φίλος σου για να σε τιμωρήσει πηγαίνει με τη δική σου γυναίκα, η οποία σημειωτέον σε αγαπάει υπερβολικά, μάλιστα. Αυτοί δεν είναι «χαρακτήρες». Δεν είναι ούτε καν παλιο-χαρακτήρες για να έχουν, έστω αρνητικό, ενδιαφέρον.

Με «ρηχά» υλικά, είναι σίγουρο, ρηχό έργο θα κατασκευάσεις. Ο Κάραν, λοιπόν, κατασκεύασε ένα άνευρο ρηχό έργο. Ενα έργο με πράξεις και διαλόγους ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.

Παίζουν: Μαρκ Ράφαλο, Ναόμι Γουότς, Λόρα Ντερν, Πίτερ Κράους.