Είμαστε τυχεροί που κάποιοι «δημιουργοί» δεν οδηγούν αεροπλάνο! Σίγουρα θα μας έριχναν στο κενό. Οχι ότι και με τον κινηματογράφο δεν μπορούν να μας σκοτώσουν. Μπορούν. Ομως από την «τέχνη» υπάρχουν και πιθανότητες να σωθούμε αφού ο θάνατος δεν είναι ακαριαίος!

Μιλάω για την επιπολαιότητα με την οποία αρκετοί καλλιτέχνες χειρίζονται πολύ σοβαρά ζητήματα. Το ζήτημα της απιστίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Από τον τρόπο, και από τους λόγους, που θα φτάσει κάποιος ή κάποια στην απιστία βγαίνει και ο χαρακτήρας του. Και ανάλογα το χαρακτήρα του εμείς αποφασίζουμε αν θέλουμε ή δε θέλουμε να ασχοληθούμε με την περίπτωσή του.

Τα δυο ζευγάρια της ταινίας που ενδίδουν στην απιστία ενδίδουν με αδικαιολόγητο δραματουργικά τρόπο. Οταν κοιμάσαι με τη γυναίκα του καλύτερου φίλου σου δεν κάνεις τσαχπινιές και αστειάκια. Ούτε ο φίλος σου για να σε τιμωρήσει πηγαίνει με τη δική σου γυναίκα, η οποία σημειωτέον σε αγαπάει υπερβολικά, μάλιστα. Αυτοί δεν είναι «χαρακτήρες». Δεν είναι ούτε καν παλιο-χαρακτήρες για να έχουν, έστω αρνητικό, ενδιαφέρον.

Με «ρηχά» υλικά, είναι σίγουρο, ρηχό έργο θα κατασκευάσεις. Ο Κάραν, λοιπόν, κατασκεύασε ένα άνευρο ρηχό έργο. Ενα έργο με πράξεις και διαλόγους ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.

Παίζουν: Μαρκ Ράφαλο, Ναόμι Γουότς, Λόρα Ντερν, Πίτερ Κράους.