Η καμπάνια του ΚΚΕ που βρίσκεται σε εξέλιξη αναδεικνύει ότι το Ασφαλιστικό είναι πολιτικό, όχι οικονομικό πρόβλημα (φωτ. από κινητοποίηση της ΚΟΑ το 2008)

Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ανακοινώσεις, η κυβέρνηση έχει ήδη περιγράψει τις δύο φάσεις της επίθεσής της. Η πρώτη φάση περιλαμβάνει μέτρα που θα τεθούν σε ισχύ άμεσα, τα επόμενα χρόνια, ενώ η δεύτερη φάση προδιαγράφει το νέο μοντέλο που θα ισχύσει μετά το 2017.

Κεντρική επιδίωξη της πρώτης φάσης είναι:

• Η αύξηση κατά δύο χρόνια του μέσου όρου ηλικίας συνταξιοδότησης, ο οποίος το 2015 θα πρέπει να ξεπερνά τα 63 χρόνια, από 61,4 χρόνια που είναι σήμερα.
• Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, καταργούνται όλες οι «πρόωρες» συντάξεις, επεκτείνονται και σε άλλα ταμεία τα αντικίνητρα και ιδιαίτερα η μείωση της σύνταξης κατά 6% για κάθε χρόνο που υπολείπεται από το ανώτατο όριο. Στην πενταετία, η μείωση θα ανέρχεται στο 30%. Με δεδομένο ότι οι συντάξεις που αποδίδονται σήμερα είναι ήδη χαμηλές, το «πρόστιμο» του 30% οδηγεί σε ρητή απαγόρευση για κάθε «πρόωρη συνταξιοδότηση». Επιπλέον, όσοι εργαζόμενοι, για λόγους ανωτέρας βίας, οικογενειακά βάρη, ασθένειες, ανεργία, αναγκαστούν να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα από το ανώτερο ηλικιακό όριο, αυτό θα οδηγεί σε δραματική μείωση της σύνταξης. Ετσι, η κυβέρνηση επιτυγχάνει και αύξηση ορίων ηλικίας και μείωση συντάξεων.
• Αναθεωρείται η λίστα των ΒΑΕ, εξοβελίζονται εκατοντάδες επαγγέλματα στα οποία εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Στους κλάδους αυτούς, η αύξηση των ορίων ηλικίας θα είναι από 5 - 7 χρόνια.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μια τέτοια ανατροπή θα δώσει τη δυνατότητα στους εργοδότες για αντικατάσταση των «παλιών» εργαζομένων, με «νέους» για τους οποίους δε θα καταβάλλεται το επασφάλιστρο των ΒΑΕ. Η εξέλιξη αυτή θα δημιουργήσει απότομη αύξηση της ανεργίας στις ηλικίες των 40 και 50 ετών. Συνακόλουθα, οι άνεργοι αυτοί, αν και θα έχουν ήδη χιλιάδες ένσημα στα ΒΑΕ, θα αδυνατούν να βρουν μεροκάματο και να συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, με το καθεστώς των ΒΑΕ. Ετσι και με αυτόν τον τρόπο επί της ουσίας επιτυγχάνεται η επιμήκυνση του εργάσιμου βίου για χιλιάδες εργαζόμενους που σήμερα είναι στα ΒΑΕ, αλλά και μείωση της σύνταξής τους.

• Καθορίζεται νέος τρόπος απονομής των αναπηρικών συντάξεων. Οι μέχρι τώρα αναθεωρήσεις έχουν κάνει πιο δύσκολη την απονομή και έχουν μειώσει το ύψος των συντάξεων αυτών.

Ο κουρνιαχτός της κυβέρνησης περί δήθεν υψηλού αριθμού αναπηρικών συντάξεων δεν μπορεί να κρύψει ότι η βασική επιδίωξη είναι «ο περιορισμός των δαπανών». Αυτό τη στιγμή που η μέση αναπηρική σύνταξη - σύμφωνα με μελέτη της Διεύθυνσης Αναλογιστικών Μελετών του ΙΚΑ - ανέρχεται στα 517 ευρώ (!), όταν ο αριθμός τους είναι στα επίπεδα και των άλλων χωρών της ΕΕ περίπου στο 11%, ενώ η δαπάνη των αναπηρικών συντάξεων στο ΙΚΑ σε σχέση με τη συνολική δαπάνη των συντάξεων είναι μόλις 8,4%!

• Μετατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων σε επαγγελματική που σαν πρώτο αποτέλεσμα θα έχει την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών από 5 έως 17 χρόνια.

• Από το 2018 εφαρμόζεται το νέο μοντέλο ασφάλισης, με το οποίο η σύνταξη διασπάται σε δύο μέρη. Θεσμοθετείται η βασική σύνταξη, η οποία θα κινείται στα σημερινά όρια της προνοιακής σύνταξης του ΟΓΑ, ενώ το υπόλοιπο τμήμα (αναλογικό ή «ανταποδοτικό») θα υπολογίζεται με βάση νέους μειωμένους συντελεστές.

Μέσα από το εφεύρημα της «βασικής» επιδιώκεται να καταργηθούν τα «κατώτερα όρια» συντάξεων, ενώ σε αμφισβήτηση τίθεται και το ΕΚΑΣ. Στην περίπτωση π.χ. του ΙΚΑ, η κατώτερη σύνταξη ανέρχεται στα 486 ευρώ, όταν η προνοιακή του ΟΓΑ σήμερα είναι πολύ χαμηλότερη (360 ευρώ.) Η «βασική», μαζί με το αναλογικό τμήμα της σύνταξης, θα είναι πολύ κατώτερη από τα σημερινά επίπεδα που έτσι και αλλιώς είναι χαμηλά. Οι ισχυρισμοί του υπουργείου Εργασίας, ότι δήθεν, μέσα από την «ανταποδοτικότητα» θα οδηγηθούμε σε καλές συντάξεις και ότι έτσι δε θα χάνεται κανένα ένσημο, δεν έχουν την παραμικρή βάση. Και αυτό γιατί, πέρα από τη μείωση των κατώτερων ορίων των συντάξεων, ο υπολογισμός στο αναλογικό τμήμα της σύνταξης θα γίνεται με βάση τους μισθούς όλου του εργάσιμου βίου και όχι της «καλύτερης πενταετίας» της τελευταίας δεκαετίας (ΙΚΑ), όπου κατά τεκμήριο ο εργαζόμενος έχει και τους μεγαλύτερους μισθούς. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να επέλθει και επιπλέον μείωση των συντάξεων στο νέο σύστημα, μέσα από τη μείωση και του συντελεστή αναπλήρωσης.

Ηδη μια τέτοια μείωση έχει επιβληθεί στους «νέους εργαζόμενους» του ιδιωτικού τομέα, για τους οποίους ο συντελεστής αναπλήρωσης μειώθηκε από το 80% στο 70%, ενώ στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, από το 2008, σταδιακά μειώνεται από το 80% στο 70% κατά 1% ετησίως και μέχρι το έτος 2017. Πάντως, προτάσεις που διατυπώθηκαν στην Επιτροπή του στημένου «διαλόγου» οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο συντελεστής αναπλήρωσης θα μειωθεί και άλλο. Ετσι, με το νέο σύστημα μέσα από τρεις διαφορετικούς τρόπους, τη «βασική σύνταξη», το συντελεστή αναπλήρωσης και τον υπολογισμό του συντάξιμου μισθού σε ολόκληρο τον εργάσιμο βίο, σχεδιάζεται δραστική μείωση των συντάξεων.

• Η κρατική χρηματοδότηση περιορίζεται στη βασική σύνταξη. Το κονδύλι αυτό - σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του υπουργείου - δε θα υπερβαίνει το 1/3 της συνολικής δαπάνης για τις συντάξεις.

Ο τρόπος αυτός χρηματοδότησης του συστήματος δεν προεξοφλεί μόνο τα χαμηλά επίπεδα της «βασικής σύνταξης». Κάνει κάτι ακόμα χειρότερο. Αποσυνδέει τη χρηματοδότηση του κράτους από το ύψος των εισφορών των εργαζομένων και τις συνδέει με τις δαπάνες των συντάξεων. Ετσι, αφού το κονδύλι των συντάξεων με το νέο σύστημα θα μειώνεται, ταυτόχρονα θα μειώνεται και η κρατική χρηματοδότηση.

• Τα αποθεματικά των Ταμείων υπάγονται σε ένα φορέα και μέσω της ΑΕΔΑΚ του ΙΚΑ θα οδηγηθούν στα χρηματιστήρια.

Επί της ουσίας, διευρύνεται η δυνατότητα τοποθέτησης των εισφορών των Ταμείων στις χρηματαγορές, όπου αποδεδειγμένα τα τελευταία χρόνια χάθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ.

• Οι κλάδοι Υγείας των Ταμείων αποκόπτονται, εντάσσονται στο ΕΣΥ, σαλαμοποιούνται δικαιώματα, περιορίζονται δραστικά οι παροχές, επιτυγχάνεται και εδώ η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης.
• Οι επικουρικές δε θα ξεπερνούν το 20%. Στο σχεδιασμό τους είναι οι επικουρικές ή τμήμα τους να ενταχθούν στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, οι αποδόσεις τους να εξαρτώνται από τον τζόγο. Δε θα υπάρχει καμιά εγγύηση του κράτους.

Στην πραγματικότητα, οι επικουρικές - μέσα στο νέο σύστημα - θα πάψουν να αποτελούν τμήμα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Η μετάλλαξή τους σε επαγγελματικά ταμεία είναι ένας παλιός στόχος. Μετατρέπονται σε μοχλό ενίσχυσης των χρηματαγορών, ενώ το ύψος των αποδόσεων εξαρτάται από την πορεία των χρηματιστηρίων και την τύχη των «επενδύσεων» που θα έχουν τοποθετηθεί.

Οι προσυγκεντρώσεις για την απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα έχουν οριστεί στις 11 το πρωί ως εξής:

• Πλατεία Κάνιγγος: Σωματεία και εργαζόμενοι στις Κατασκευές, Μισθωτοί τεχνικοί, Ηλεκτρολόγοι, Ξύλου, Εμπορίου, Ιδ. Υπαλλήλων, Λογιστών, Χρηματοπιστωτικού, Δημοσίου, Μεταφορών, Καλλιτεχνών, Εκπαιδευτικών.
• Πλ. Βάθης: Σωματεία και εργαζόμενοι Μετάλλου, Κλωστοϋφαντουργών - Ιματισμού - Δέρματος, Τροφίμων - Γάλακτος - Ποτών, Φαρμάκου, Τύπου - Χαρτιού, Τηλεπικοινωνιών, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
• Χαυτεία: Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) και Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας (ΣΑΣΑ).
• Πλ. Καραϊσκάκη: Σωματεία, εργαζόμενοι και μαζικοί φορείς Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Δυτικών Συνοικιών, Βορειοδυτικών Συνοικιών, 3ου - 4ου Διαμερίσματος, 5ου - 6ου Διαμερίσματος.
• Πλ. Κλαυθμώνος: Σωματεία, εργαζόμενοι και μαζικοί φορείς Υγείας, Ανατολικών Συνοικιών, Βορειοανατολικών Συνοικιών, 7ου Διαμερίσματος, Νότιων, Νοτιοανατολικών Συνοικιών , 2ου Διαμερίσματος.

Αθήνα: 12 το μεσημέρι, πλατεία Ομονοίας

Θεσσαλονίκη: 10 π.μ., Αγαλμα Βενιζέλου

Πειραιάς: 11 π.μ., πλατεία ηλεκτρικού σταθμού

Ελευσίνα: 10 π.μ. πλατεία ηρώων

Μέγαρα: 10 π.μ. πλατεία ηρώων

Σύρος: 10.30 π.μ. πλατεία ηρώων

Πολύγυρος: 11 π.μ., πλατεία Δημαρχείου

Κοζάνη: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Πτολεμαΐδα: 10 π.μ., παλιό Πάρκο

Καστοριά: 10.30 μ.μ., απέναντι από τη Νομαρχία

Φλώρινα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Γρεβενά: 10.30 π.μ., πλατεία Λαχαναγοράς

Νάουσα: 10 π.μ., πλατεία Καρατάσου

Βέροια: 10 π.μ., πλατεία Ωρολογίου

Γιαννιτσά: 10 π.μ., πλατεία ΕΠΟΝ

Κιλκίς: 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης

Σέρρες: 11 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Κατερίνη: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Ξάνθη: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Κομοτηνή: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Δράμα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Καβάλα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Αλεξανδρούπολη: 10 π.μ., μπροστά στο Δημαρχείο

Λάρισα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Βόλος, 10.30 π.μ, πλατεία Ελευθερίας

Τρίκαλα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Καρδίτσα, 10.30 π.μ., δημοτική αγορά

Ελασσόνα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Φάρσαλα, 10.30 π.μ., πλατεία Δημαρχείου

Αλμυρός, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Σκόπελος, 10 π.μ., παραλία

Σκιάθος, 12 το μεσημέρι, παραλία

Γιάννενα: 10 π.μ., δημαρχείο

Αρτα: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Πρέβεζα: 9.30 π.μ., παλαιό ΚΤΕΛ

Ηγουμενίτσα: 10 π.μ., Πεζόδρομος

Αγρίνιο: 10 π.μ., πλατεία Δημοκρατίας

Ναύπακτος: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Μεσολόγγι: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Κέρκυρα: 10 π.μ., πλατεία Σαρόκο

Λευκάδα: 10 π.μ., Αγιος Μηνάς

Χαλκίδα: 11 π.μ., πλατεία Αγοράς

Αλιβέρι: 9.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Ιστιαία: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Αμφισσα: 10.30 π.μ., πλατεία Λαού

Λαμία: 10.30 π.μ., πλατεία Πάρκου

Πάτρα: 11 π.μ., πλ. Γεωργίου

Αίγιο: 10.30 π.μ., πλ. Λαύρας

Καλαμάτα: 11 π.μ., πλ. 23ης Μάρτη

Πύργος: 10 π.μ., πλ.ΟΤΕ

Κόρινθος: 10 π.μ., Περιβολάκια

Τρίπολη: 11 π.μ., πλ. Πετρινού

Σπάρτη: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Αργος: 10.30 π.μ., πλ. Αγ. Πέτρου

Κεφαλονιά: 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο Κεφαλονιάς - Ιθάκης

Ζάκυνθος: 10.30 π.μ., παλιό Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου

Σύρος: 10.30 π.μ., πλ. Ηρώων

Ηράκλειο: 10 π.μ., Νομαρχία

Χανιά: 10 π.μ., Νέα Καταστήματα

Ρέθυμνο: 10 π.μ., Δημαρχείο

Λασίθι: 11 π.μ., πλατεία Αγίου Νικολάου

Σάμος: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Ικαρία: 12 μ., Αγ. Κήρυκος

Κως: 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Κάλυμνος: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Λήμνος: 11 π.μ., λιμάνι Μύρινας

Ρόδος: 10 π.μ., Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Χίος: 10 π.μ., είσοδο Απλωταριάς

Μυτιλήνη: 10.30 π.μ., πλατεία Σαπφούς

Οι εργάτες πρέπει να διαδηλώσουν μαζικά, κόντρα σε όσους τους λένε να σκύψουν το κεφάλι

Οπλισμένες με την πείρα από τις μεγάλες απεργιακές μάχες που δόθηκαν στις 17 Δεκέμβρη και στις 10 Φλεβάρη - πείρα που αναδείχθηκε και στις συσκέψεις που έγιναν την προηγούμενη βδομάδα - οι ταξικές δυνάμεις «οργώνουν» τους χώρους δουλειάς, παίρνουν μέτρα ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία. Δίνουν ακούραστα τη μάχη, μες στους τόπους δουλειάς, με στόχο να γίνει η απεργία υπόθεση όσο το δυνατόν περισσότερων εργαζομένων.

Σήμερα, πριν είναι αργά, οι εργάτες να κινητοποιηθούν, να οργανωθούν, να συσπειρωθούν στα ταξικά συνδικάτα και να δώσουν τη μάχη, με στόχο όχι μόνο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, αλλά και δίνοντας στον αγώνα τους προοπτική. Διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, που είναι εφικτή αν ο πλούτος που οι ίδιοι παράγουν αξιοποιηθεί προς όφελος όλης της κοινωνίας.

Ποιες είναι, όμως, οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί ένας τέτοιος αγώνας;

Πρώτον, κινητοποίηση όλο και πιο πλατιά των εργαζομένων. Οργάνωση της πάλης μέσα στους τόπους δουλειάς. Μέσα από την απεργιακή μάχη να δυναμώσουν οι δεσμοί του ΠΑΜΕ με τους εργαζόμενους, να χειραφετηθούν ακόμα περισσότερες συνειδήσεις εργαζομένων από τη λογική του «κοινωνικοεταιρισμού». Να δυναμώσει ολόπλευρα η δράση των συνδικάτων, η οργάνωση ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία, να στηθούν κάστρα αντίστασης μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς. Να δημιουργηθούν Επιτροπές Αγώνα, να μαζικοποιηθούν και να δυναμώσουν τα κλαδικά συνδικάτα σε ταξική γραμμή.

Δεύτερον, όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης. Οι εργαζόμενοι καλούνται να κάνουν στην άκρη τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που τους καλούν να βάλουν το κεφάλι τους κάτω από τη λαιμητόμο που έχει στήσει η πλουτοκρατία. Η πολιτικοποίηση της δράσης και της συζήτησης στους χώρους δουλειάς μπορεί να δώσει ώθηση ώστε να συνειδητοποιηθεί πως η κατάκτηση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης απαιτεί ρήξη με τα μονοπώλια, με τις πολιτικές δυνάμεις που τα υπηρετούν και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Απαιτεί απόρριψη όχι απλά ενός κόμματος, ή μιας κυβέρνησης, αλλά του συνόλου των φορέων που στηρίζουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Απαιτεί ολόπλευρη σύγκρουση με το μαύρο μπλοκ κυβέρνησης - εργοδοσίας - ΕΕ - κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου.

Σήμερα, λοιπόν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να απεργήσουν. Και να απεργήσουν με το πλαίσιο πάλης του ταξικού πόλου του συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ. Να «βουλιάξουν» από την εργατιά οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα. Με τα λάβαρα και τις σημαίες του Αγωνιστικού Μετώπου, οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, νεολαίοι και γυναίκες και συνταξιούχοι, να δώσουν μια βροντερή απάντηση στην επιθετικότητα της πλουτοκρατίας, βάζοντας μπροστά τη δική τους δύναμη.

Η απεργία στις 24 του Φλεβάρη έχει όλες τις προϋποθέσεις να προσθέσει ένα γερό λιθάρι στην ενίσχυση του ρωμαλέου εκείνου εργατικού, ταξικού κινήματος. Για την αντεπίθεση της εργατικής τάξης, για να διεκδικήσει και να κερδίσει τον πλούτο που παράγει.

Το Μάη του 2009, η ΓΣΕΕ έτρεξε να υπογράψει συμφωνία, με την οποία το κεφάλαιο θα ξεκοκάλιζε ακόμα 52 εκατ. ευρώ. Το ΠΑΜΕ κατήγγειλε και εκείνο το πισώπλατο μαχαίρωμα

Το 2001 έρχεται ο νόμος 2956/01 για την ενοικίαση εργαζομένων και η ΓΣΕΕ προτείνει νομοθετική ρύθμιση του «δανεισμού» εργαζομένων. Είναι συνεπής στην εργοδοσία η σημερινή της στάση απέναντι στο προσχέδιο νόμου για την ευελιξία στην εργασία που έφερε η κυβέρνηση τον περασμένο μήνα. Η εκτίμηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι «ότι το προσχέδιο είναι θετικό».

Οι εργατοπατέρες αποκηρύσσουν ακόμα και την ίδια την έννοια της μόνιμης και σταθερής δουλειάς και ζητούν να νομιμοποιηθεί η ευελιξία. Ζητούν ανοιχτά από τους εργαζόμενους να τα χάσουν όλα και μάλιστα με συναίνεση. Είναι ωμό ψέμα, αποτελεί πρόκληση να έρχεται σήμερα η ΓΣΕΕ και στην απεργιακή της προκήρυξη να ζητά - τάχα - «να καταργηθούν οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας και οι εργολαβίες» και «σταθερή δουλειά με πλήρες ωράριο, αμοιβή και ασφάλιση για όλους».

Το Φλεβάρη του 2002 η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καταθέτει τις προτάσεις της για τον αντιασφαλιστικό νόμο Ρέππα, «διεκδικώντας» ό,τι ακριβώς ζητούν οι βιομήχανοι. Συμφωνεί - μεταξύ άλλων - με τα «επαγγελματικά ασφαλιστικά ταμεία», με τα «κίνητρα παραμονής στην εργασία». Κάθεται στο τραπέζι του διαλόγου για να βάλει και τη σφραγίδα των εργατών στα μέτρα. Σήμερα η ΓΣΕΕ, με τη συσσωρευμένη από τους διαλόγους πείρα της, ξανακάθεται να κουβεντιάσει για «το μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων».

Το Φλεβάρη του 2009, η ΓΣΕΕ απλώνει χέρι βοήθειας προς τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες και μετά από συνάντηση με τον ΣΕΒ καταλήγουν σε «11 σημεία σύγκλισης για τη διαμόρφωση κοινού μετώπου των κοινωνικών εταίρων προς αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης», τα οποία προβλέπουν μεταξύ άλλων: Ομαδικές απολύσεις, αρκεί ο εργοδότης να μπορεί να τις «δικαιολογήσει». Ο εργοδότης δε θα καταβάλλει για τον εργαζόμενο τις ασφαλιστικές εισφορές που αντιστοιχούν στο πραγματικό ύψος του μισθού του, αλλά στο ύψος του κατώτερου βασικού μισθού. Επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών του εργοδότη, μείωση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων κ.ά.

Μια βδομάδα πριν την απεργία στις 17 Δεκέμβρη, στις 10 του μήνα, και μόλις μια μέρα μετά την ανακοίνωση των αντιασφαλιστικών σχεδιασμών της κυβέρνησης (που και οι δύο πλευρές αποδέχτηκαν με ικανοποίηση), ΣΕΒ και ΓΣΕΕ συναντήθηκαν με στόχο τη «συνυπογραφή ενός πραγματικού κοινωνικού συμβολαίου από τις δυνάμεις της εργασίας, που θα θωρακίζει τα κοινά τους συμφέροντα και θα διασφαλίζει την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή», όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ.

Αντίστοιχα, και η ΑΔΕΔΥ πετάει διάφορες «κορόνες» για «μόνιμη και ενιαία σχέση εργασίας στο Δημόσιο», αλλά όχι απλά δε στήριξε τον αγώνα των εργαζομένων με stage για μονιμοποίηση, αντίθετα στήριξε την κυβερνητική θέση για μοριοδότηση των εργαζομένων στο ΑΣΕΠ. Την ίδια στιγμή, εμπαίζει όχι τάχα διεκδικεί να μην υλοποιηθεί η απόφαση του ευρωδικαστηρίου για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών, ενώ σε συνάντηση που είχε με τον υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, στις 2/11/2009, είχε ζητήσει παράταση της εφαρμογής της απόφασης!

Απάντηση στο κεφάλαιο και τα τσιράκια του καλούνται να δώσουν οι εργαζόμενοι με τη μαζική τους συμμετοχή στην απεργία της Τετάρτης και τις 69 απεργιακές συγκεντρώσεις που διοργανώνει το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Οσο περισσότερο «βουλιάξουν» οι τόποι συνάντησης με το ταξικό κίνημα και το διεκδικητικό πλαίσιο που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργατών, τόσο μεγαλύτερη δύναμη μπορούν να μετρήσουν οι εργάτες στην αντιπαράθεσή τους με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα.

Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες κηρύσσουν απεργία για τα μάτια του κόσμου, αφού προβάλλουν ως περιεχόμενό της στη στήριξη της «πραγματικής οικονομίας», κόντρα τάχα στους «κερδοσκόπους», δηλαδή στήριξη του παραγωγικού τομέα λες και οι υπόλοιποι τομείς της οικονομιάς δεν αλληλοδιαπλέκονται με την παραγωγή, λες οι οι επιχειρηματίες του παραγωγικού τομέα δεν κερδοσκοπούν. Θέλουν να σύρουν τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα σε «κινητοποίηση» στήριξης της κυβέρνησης και της ΕΕ, που - όπως ισχυρίζεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - πιέζονται από «τα "θέλω" και τις απαιτήσεις των αγορών».

Αλλωστε, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση» έχουν δώσει επανειλημμένα δείγματα αντεργατικής γραφής. Προχώρησαν σε ανοιχτή απεργοσπασία στην απεργία στις 17 Δεκέμβρη. Και στην πρόσφατη απεργία της 10ης Φλεβάρη υπονόμευσαν ανοιχτά τον ταξικά προσανατολισμένο συντονισμό των εργαζομένων. Οι ίδιες δυνάμεις που στο Δημόσιο έπαιζαν κυνηγητό με τις ημερομηνίες, στον ιδιωτικό τομέα έλεγαν στους εργαζόμενους ότι αυτή η απεργία είναι «άκαιρη, βεβιασμένη κι αναποτελεσματική» και «στοιχίζεται με το άσχετο διεκδικητικό πλαίσιο των δημοσίων υπαλλήλων».

Ταυτόχρονα, οι εργατοπατέρες αξιοποιούν τις κινητοποιήσεις ως εργαλεία αποπροσανατολισμού και ενσωμάτωσης των εργαζομένων. Αυτό φαίνεται τόσο από τα αντεργατικά «έργα» και τις φιλοεργοδοτικές «ημέρες» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ χρόνια τώρα, όσο και από το πλαίσιο αιτημάτων τους, το οποίο αποτελεί μια εναλλακτική διατύπωση του προγράμματος και των επιχειρημάτων της κυβέρνησης.

Με όσο σθένος υποστήριζαν την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ ζητώντας «αναμονή» από τους εργαζόμενους πριν την κήρυξη της απεργίας, με το ίδιο πάθος τους υπερασπίζονται ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και με τις απεργιακές τους κορόνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ανακοίνωση - κάλεσμα της ΓΣΕΕ δεν υπάρχουν εργοδότες, ΣΕΒ, κεφάλαιο, αλλά ούτε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Αντίθετα υπάρχουν «νεοφιλελεύθεροι "μάγοι"» που «γονατίζουν κυβερνήσεις και λαούς». Για τη ΓΣΕΕ ο εργαζόμενος λαός και οι κυβερνήσεις είναι εξίσου «γονατισμένοι».

H κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα ΜΜΕ παίζουν εδώ και μήνες το θέατρο ότι η κυβέρνηση πιέζεται από την ΕΕ για αντιλαϊκά μέτρα, ενώ στην πραγματικότητα αυτά τα μέτρα έχουν συναποφασιστεί εδώ και χρόνια, πολύ πριν την καπιταλιστική κρίση. Σε αυτή την παράσταση συμμετέχει και η ΓΣΕΕ: «Δεν μπορεί η ΕΕ να "σφυρίζει" αδιάφορα, να απαιτεί και η κυβέρνηση να υποχωρεί!». Επιπλέον η ΓΣΕΕ ισχυρίζεται ότι όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες. Λέει συγκεκριμένα: «Τα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας δε δημιουργήθηκαν από τους εργαζόμενους για να καλούνται ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ να πληρώσουν τα σπασμένα!». «Οι Αγορές, οι Τραπεζίτες και οι Χρηματιστές δημιούργησαν την κρίση», λέει, προκειμένου οι εργαζόμενοι να μην κατέβουν στην απεργία έχοντας στο μυαλό τους ότι η κρίση είναι σύμφυτη με την κερδοφορία και την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Κατ' επέκταση, δε ζητά την κρίση να πληρώσουν η εργοδοσία, τα μονοπώλια, η πλουτοκρατία, αλλά «οι έχοντες και κατέχοντες, οι φοροφυγάδες, οι φοροκλέπτες, οι "αεριτζήδες", οι off shore εταιρείες». Ο,τι ακριβώς λένε και οι κυβερνητικές εξαγγελίες. Αντίστοιχα, η ΑΔΕΔΥ βλέπει ευθύνη στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και αγωνίζεται ενάντια στην «ασυδοσία της αγοράς», λες και η αγορά μπορεί να ελεγχθεί, λες και μια κυβέρνηση που επιλέχτηκε από την αγορά, από την πλουτοκρατία να διαχειριστεί τα συμφέροντά της, θα βάλει φρένο στην «ασυδοσία κεφαλαίου και τραπεζιτών».

Και οι δύο παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους με ανέφικτες και ουτοπικές αντιλήψεις, ότι «η αγορά οφείλει να υπηρετεί την κοινωνία», ενώ ποτέ η αγορά δεν υπηρέτησε την κοινωνία, αντίθετα η κερδοφορία των επιχειρήσεων και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου συνθλίβουν την κοινωνική πρόοδο και εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Η ΓΣΕΕ «ρίχνει» στο εργατικό κίνημα το σύνθημα για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για το κύριο επιχείρημα των βιομηχάνων και των κυβερνήσεων για να μη διεκδικούν οι εργαζόμενοι. Λέει λοιπόν η ΓΣΕΕ στο «απεργιακό» κάλεσμα ότι «η διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό» αποτελεί μία από τις «μεγάλες πληγές αφαίμαξης των πόρων της οικονομίας». Είναι το επιχείρημα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ., ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να δεχτούν να κάνουν κι άλλες θυσίες, προκειμένου να μη φύγουν οι επιχειρηματίες και κάνουν επενδύσεις στο εξωτερικό, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ελεύθεροι να κάνουν και το κάνουν. Αυτοί είναι οι κανόνες της αγοράς και οι εργαζόμενοι δε γίνεται να «μπουν πάνω από αυτούς τους κανόνες», εκτός και αν καταργηθεί η ελεύθερη αγορά.

Σε όσες συνεδριάσεις Γενικών Συμβουλίων της ΑΔΕΔΥ συζητήθηκε το θέμα σύσσωμες οι παρατάξεις του «ευρωμονόδρομου», ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση», στάθηκαν μόνο στο αν θα θιγούν τα λεγόμενα ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Δηλαδή, των γυναικών που συνταξιοδοτούνται τα επόμενα τρία χρόνια. Συναινώντας ουσιαστικά στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από 5 έως 17 έτη για πάνω από 140 χιλιάδες γυναίκες στο δημόσιο.

Για το ίδιο ζήτημα στο Συνέδριο της Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων (ΣΕΣ) που πραγματοποιήθηκε το 1999 οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» υπερψήφισαν το σύνολο των θέσεων της ΣΕΣ για την κατάργηση των «προνομίων», όπως τα αποκάλεσαν, των γυναικών έναντι των αντρών εργαζομένων στο συνταξιοδοτικό. Το πρόσχημα πάντα ήταν η προώθηση της ισότητας των δύο φύλων.

Τα παραπάνω προσφέρουν μόνο μια γεύση για την υποκρισία και τη διγλωσσία των συνδικαλιστικών δυνάμεων του «ευρωμονόδρομου» για το ζήτημα του Ασφαλιστικού, αλλά και τη στήριξη που παρέχουν στην αντιασφαλιστική θύελλα διαχρονικά.

Στη δημόσια διοίκηση χρειάζεται να ξεκαθαριστούν ορισμένα ζητήματα για να κατανοηθεί καλύτερα το τι συνέβη και τι μέλλεται και να διαψευστούν ορισμένοι μύθοι. Καταρχήν, μόνο το 52% των εργαζομένων στο δημόσιο εργάζεται με καθεστώς μονιμότητας. Το υπόλοιπο 48% εργάζεται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αορίστου, με μερική απασχόληση, με καθεστώς ενοικίασης, ωρομίσθιοι, με συμβάσεις έργου και με stage, άσχετα αν με τις πρόσφατες αποφάσεις βαθμιαία το τελευταίο καταργείται στο δημόσιο.

Εχουμε δηλαδή μια εκτεταμένη εφαρμογή άθλιων εργασιακών καθεστώτων. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει την επέκτασή τους. Αντιθέτως, οι εκπρόσωποί της σε ΔΣ δημόσιων Οργανισμών στήριξαν και υπερψήφισαν όλες αυτές τις αντεργατικές επιλογές. Εδωσε άλλοθι στην εκάστοτε κυβέρνηση να προχωρήσει στην εφαρμογή τους, αφού είχε και τη σφραγίδα των υποτιθέμενων εκπροσώπων των εργαζομένων.

Για το ίδιο θέμα. Αποδεικτική για τα συμφέροντα που υπηρετούν είναι η στάση που κράτησαν απέναντι στο νόμο 2639/1998 που νομιμοποιούσε την εκ περιτροπής εργασία και τη μερική απασχόληση, στο νόμο 2956/2001 που νομιμοποιούσε το καθεστώς «ενοικίασης» εργαζομένων που είναι ιδιαίτερα εκτεταμένο σε νομαρχίες και περιφέρειες, για τις εργολαβίες στο δημόσιο τομέα, όπου τα εργασιακά δικαιώματα συνθλίβονται από τη μέγκενη της ανταγωνιστικότητας. Σε όλες τις περιπτώσεις των άθλιων εργασιακών καθεστώτων με μια φωνή ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός προέταξε το αίτημα της καθιέρωσης «κανόνων». Οι στόχοι για την επιβολή «κανόνων» βρήκαν τη «δικαίωσή» τους στο προσχέδιο νόμου για τις εργασιακές σχέσεις που παρουσιάστηκε πρόσφατα από την κυβέρνηση. Δηλαδή, το πλαίσιο εκείνο που επεκτείνει και θεσμοθετεί τον εργασιακό μεσαίωνα. Απόδειξη αποτελεί η θέση που διατύπωσε η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, όπου χαρακτήρισε τα μέτρα θετικά μεν, αλλά ανεπαρκή.

Ας δούμε, όμως, και τι έχουν κάνει για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων που κάθε τόσο εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως θεματοφύλακές της. Η συνεχής αλλαγή της αναλογίας των μόνιμων εργαζομένων στο δημόσιο προς τους εργαζόμενους με άλλες μορφές εργασίας (συμβάσεις, μπλοκάκια, ωρομίσθιοι, κλπ.) σε βάρος της μονιμότητας συντελείται με ραγδαίους ρυθμούς από τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001. Η αρχή που λέει ότι «για κάθε πέντε μόνιμους εργαζόμενους που συνταξιοδοτούνται θα προσλαμβάνεται ένας» εφαρμόζεται από τότε. Αυτή η ρύθμιση φέρει τη σφραγίδα της σύμφωνης γνώμης της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ. Η συναίνεση που προσέφερε στην προώθηση αυτής της ρύθμισης συνέβαλε καθοριστικά στο να υλοποιηθεί ανώδυνα για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Ομόθυμα οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση» αρνήθηκαν τότε την πρόταση των ταξικών δυνάμεων στο δημόσιο για προκήρυξη απεργιακής κινητοποίησης, προσφέροντας και με αυτό τον τρόπο απλόχερη στήριξη στις αντιλαϊκές επιλογές, αποδεικνύοντας επί της ουσίας την άρνησή τους για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Και το έργο συνεχίζεται...

Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες αρνήθηκαν και αρνούνται να εγγράψουν στις Ομοσπονδίες που ελέγχουν τους εργαζόμενους με ελαστικές μορφές εργασίας. Προσπαθούν να διαχωρίσουν τους εργαζόμενους σε ρετιρέ και υπόγεια συνδράμοντας έτσι την επίσημη αστική προπαγάνδα για «προνόμια» τα οποία πρέπει να κοπούν, αλλά και την επιχείρηση διάσπασης του μετώπου των εργαζομένων. Κατά τ' άλλα εγκαλούν κάθε λίγο και λιγάκι το ΠΑΜΕ ότι διασπά την εργατική τάξη.

Για το Ασφαλιστικό το μόνο που κάνουν είναι να ψελλίζουν την κατάργηση των «αντιασφαλιστικών» διατάξεων, αφήνοντας στο απυρόβλητο το σύνολο του αντιασφαλιστικού οικοδομήματος που έχει πόδια τους νόμους Σιούφα - Ρέππα - Πετραλιά.

Συμμετείχαν στον «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό χαρίζοντας στην κυβέρνηση πολύτιμο χρόνο για να υλοποιηθούν σαρωτικές αλλαγές σε βάρος του εναπομείναντος κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης. Συνέβαλαν με τη συμμετοχή τους στην καλλιέργεια εφησυχασμού και επανάπαυσης στους εργαζόμενους, αλλά και στη συγκάλυψη του χαρακτήρα και της οξύτητας των αντιασφαλιστικών μέτρων.

Συμφωνούν με τις ενοποιήσεις Ταμείων, όπως προωθούνται από την κυβέρνηση, και την ένταξη των δημοσίων υπαλλήλων στο ΙΚΑ, ενώ γνωρίζουν ότι η βασική στόχευση αυτής της ρύθμισης είναι να εξισωθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα προς τα κάτω με αυτά των συναδέλφων τους στον ιδιωτικό.

Οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» προβάλλουν σαν αίτημα 1.350 ευρώ κατώτερο μισθό. Η παραπλάνηση των εργαζομένων σε όλο της το μεγαλείο. Γιατί αυτό; Σε όλες τις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν με τους υπουργούς Οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης για το θέμα αυτό ισχυρίστηκαν ότι είναι ένα αίτημα το οποίο το παλεύουν να υλοποιηθεί σε βάθος δωδεκαετίας, θεωρώντας το μαξιμαλιστικό στην παρούσα φάση. Αν συνυπολογίσει κανείς κύματα ακρίβειας, αντιλαϊκά φορομπηχτικά μέτρα, εμπορευματοποίηση Υγείας, Παιδείας, κλπ., το αίτημα αυτό προκρίνει τη μείωση των μισθών, διαφέροντας ελάχιστα από αυτά που προτείνουν σαν αυξήσεις οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτή είναι η αιχμή του πλαισίου των μισθολογικών αιτημάτων στο χώρο του δημοσίου από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΑΔΕΔΥ.

Το 1999 ψηφίστηκε ο νόμος 2738 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος ουσιαστικά θεσμοθέτησε την ανυπαρξία των ΣΣΕ στο δημόσιο. Επέβαλε οι συλλογικές διαπραγματεύσεις να έχουν ως αντικείμενο μόνο τις μετατάξεις, τις συνθήκες εργασίας, κλπ. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εκείνη την περίοδο ανακήρυξαν τη συγκεκριμένη εξέλιξη σαν ένα «σημαντικό βήμα». Με τη στάση τους αυτή συνέβαλαν στο άνοιγμα του δρόμου της κατάργησης των ΣΣΕ σε όλους τους εργαζόμενους, αφού η στάση τους αυτή λειτουργεί αντικειμενικά επεκτατικά και στον ιδιωτικό τομέα. Στήριξαν με τη στάση τους τη δυνατότητα της κυβέρνησης να μπορεί να καθορίζει το ύψος των αυξήσεων των κατώτερων μισθών χωρίς το παραμικρό εμπόδιο.

Μπροστά στον πόλεμο σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ περιορίστηκε σε ορισμένες αναφορές, ότι τα «μέτρα δε θα είναι τελευταία», γενικολογώντας παράλληλα περί συνέχισης της πολιτικής λιτότητας. Στην πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση στις 10 του Φλεβάρη, χωρίς να έχει κάποιο σχέδιο φυσικά κλιμάκωσης, διατύπωσε ορισμένες εντελώς αόριστες θέσεις για «καλύτερους μισθούς» και για «όχι άλλες περικοπές». Την αντιλαϊκή δίνη, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, την παρουσιάζουν σαν μια εξ ουρανού κατάρα, αφήνοντας στο απυρόβλητο την πολιτική της κυβέρνησης, το μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ. Αποκρύπτουν παράλληλα το προειλημμένο αυτών των επιλογών, τις αντιλαϊκές στοχεύσεις και ότι αποσκοπούν να υπηρετήσουν τα κέρδη των μονοπωλίων.

Με αυτό τον προσανατολισμό προσδοκούν να λειτουργήσουν σαν ένα κανάλι εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, εκεί είναι ενταγμένη και η απόφαση για πραγματοποίηση στις 24 του Φλεβάρη απεργιακής κινητοποίησης.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο έτερος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Ελαβαν απόφαση για απεργία στις 24 του Φλεβάρη. Η συγκεκριμένη απεργία δεν έχει καμία σχέση με την ανάγκη για κλιμάκωση των αγώνων της εργατικής τάξης. Το πλαίσιο της απεργίας δεν καταδικάζει τα αντιλαϊκά μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση με τη στήριξη της ΕΕ. Αντίθετα, βρίσκεται στην κατεύθυνση στήριξης της αντεργατικής θύελλας. Οι στόχοι, τους οποίους προβάλλει, συνδέουν την ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου με την ευημερία των εργαζομένων. Συγκαλύπτουν πλήρως το γεγονός ότι η αντιλαϊκή θύελλα είναι προαποφασισμένη και εξυπηρετεί και βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας, αφού συμπαρατάσσονται ολόψυχα με τη δημοσιονομική τρομοκρατία που έχει εξαπολυθεί.

Η εξαγγελία της απεργίας αποβλέπει να καταστήσει τους εργαζόμενους συνένοχους στο έργο της κυβέρνησης. Για να εξυπηρετήσει το στόχο αυτό προσπαθεί να εμφανίσει την κυβέρνηση σαν ένα θύμα που παλεύει να διαχειριστεί τις πιέσεις των «αγορών» - βλέπε αστικής τάξης, ευρωπαϊκής και εγχώριας - για πιο αντιλαϊκά μέτρα. Στοχεύουν στον εξωραϊσμό της εικόνας της κυβέρνησης για να κρύψουν ότι είναι ταγμένη ψυχή τε και σώματι στην υπηρεσία των συμφερόντων των σφετεριστών του κοινωνικού πλούτου.

Κεντρικό διακύβευμα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ είναι η συσσωρευμένη και εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια να διοχετευτεί σε ανώδυνα μονοπάτια για το σύστημα. Αυτό κρύβεται πίσω από τις διακηρύξεις για την προστασία της κοινωνικής συνοχής. Καμιά διάθεση και καμιά πρόθεση δεν υπάρχει από πλευράς τους για κλιμάκωση της πάλης της εργατικής τάξης. Ολο το προηγούμενο διάστημα αρνήθηκαν κατηγορηματικά τις προτάσεις των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για προκήρυξη απεργίας. Αντίθετα, και στις δύο απεργιακές κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία - κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Σωματεία η ηγεσία της ΓΣΕΕ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να θέσει προσκόμματα στην επιτυχία τους. Ενήργησε ως κοινός απεργοσπάστης. Πρωτοστάτησε στην ποινικοποίηση απεργιών, κλπ. Φυσικά οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό.

Μπροστά στην αντιασφαλιστική θύελλα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ το μόνο που έκανε ήταν να ψιθυρίσει κάτι για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να χαρακτηρίσει τις δομικές αλλαγές για το Ασφαλιστικό ασαφείς. Η αποχώρηση της ΓΣΕΕ από τον «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό συνιστά σκέτη κοροϊδία. Η πρόθεσή της είναι να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από την εικόνα της, αφού έχει αποκαλυφθεί η δριμύτητα της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Γνώριζαν εξαρχής ότι ο διάλογος το μόνο που υπηρετεί είναι το άνοιγμα του δρόμου για την κατεδάφιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης. Η στάση τους αυτή είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του υπονομευτικού τους ρόλου για τη μαχητικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων. Είναι μια μεγάλη απόδειξη ότι ενεργούν σαν πολιορκητικός κριός σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Η απεργία αυτή επιβάλλεται να γίνει υπόθεση των ταξικών δυνάμεων. Αυτές θα σηκώσουν το βάρος της επιτυχίας της. Το διεκδικητικό πλαίσιο, ο προσανατολισμός και οι στοχεύσεις για κλιμάκωση δεν έχουν καμία σχέση με τις αξιώσεις και τα προτάγματα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Βρίσκονται στον αντίποδά τους. Είναι σε σύγκρουση και ρήξη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η πραγματοποίηση της απεργίας είναι σε μια περίοδο ολόπλευρης, συστηματικής επιχείρησης κεφαλαίου και κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» που έχει στόχο τη χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων και τον εγκλωβισμό τους στις στρατηγικές της πλουτοκρατίας.

Οι εξελίξεις είναι αμείλικτες. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχθούν καμιά νέα θυσία. Να απορρίψουν κατηγορηματικά τα καλέσματα της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκφραστών ότι είναι πατριωτικό καθήκον η στήριξη των επώδυνων αντιλαϊκών επιλογών. Πατριωτικό είναι ό,τι συμφέρει τους εργαζόμενους και όχι τα ξένα και τα ντόπια συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, η νεολαία, σπουδάζουσα και μαθητική, η φτωχή και μεσαία αγροτιά, επιτάσσεται να εγκαταλείψουν το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑ.Ο.Σ. και το ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτήσουν ένα ενιαίο κοινωνικό μπλοκ που θα εμποδίσει να υλοποιηθεί το αντιλαϊκό τσουνάμι. Είναι μονόδρομος η συμπαράταξή τους με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και με το ΠΑΜΕ. Οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες πρέπει να στοιχηθούν με τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα μονοπώλια και στο λαό, να εμπεδώσουν ότι είναι ασυμβίβαστα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας με τα δικά τους. Είναι όρος και προϋπόθεση για την πολιτικοποίηση της πάλης που θα έχει στόχο τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, τη μόνη ρεαλιστική και πλέρια λύση για την ολόπλευρη ικανοποίηση της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Τίποτα δε χωρίζει τους εργάτες (φωτ. από την απεργία στις 10 Φλεβάρη)

Η συγκέντρωση εντάσσεται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων που αναπτύσσει το ΠΑΜΕ, απ' την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, εδώ και δέκα χρόνια, για τον απεγκλωβισμό Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων από την κυρίαρχη πολιτική που τους θέλει διασπασμένους προκειμένου να βαθαίνει την εκμετάλλευσή τους. Την ώρα που η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα κόμματα της πλουτοκρατίας προωθούν και διαιωνίζουν το κυνήγι των μεταναστών, το ΠΑΜΕ, τα συνδικάτα και οι ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στον ταξικό πόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, καλεί Ελληνες και μετανάστες εργάτες να αγωνιστούν από κοινού. Οι δυνάμεις που σήμερα επιτίθενται κατά των εργασιακών δικαιωμάτων είναι οι ίδιες που ζητούν ακόμη πιο ασφυκτικό έλεγχο σε βάρος των μεταναστών, που τους θέλουν φτηνή εργατική δύναμη για ν' αυγαταίνουν τα κέρδη τους.

Η πείρα και η δράση των ταξικών συνδικάτων από την καθημερινή αντιπαράθεση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της επιβεβαιώνει ότι ο ταξικός συντονισμός αποτελεί ασπίδα προστασίας για τους εργαζόμενους. Η συσπείρωση και οργάνωση στα συνδικάτα μπορεί να βάλει εμπόδια στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας που συχνά απολύει Ελληνες και χρησιμοποιεί μετανάστες, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να γίνονται θύματα της ανεργίας και οι δεύτεροι της ανασφάλιστης ή απλήρωτης εργασίας. Η συσπείρωση και δράση μέσα από τα συνδικάτα ήταν που έφερε αποτέλεσμα και οδήγησε στην ανάκληση απολύσεων, την καταβολή δεδουλευμένων, την πάλη ενάντια στην αστυνομοκρατία και την καταστολή κλπ.

Στη σημερινή συγκέντρωση, λοιπόν, θα συζητηθούν θέματα όπως το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ιθαγένεια, η νομιμοποίηση των μεταναστών, η πολλαπλή εκμετάλλευσή τους που αξιοποιείται για να χάνει δικαιώματα η εργατική τάξη συνολικά, η ανάγκη συμμετοχής Ελλήνων και μεταναστών στα συνδικάτα και οι προετοιμασίες για την επιτυχία της απεργίας στις 24 Φλεβάρη. Θα πάρουν μέρος Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενοι από διάφορους κλάδους, μεταναστευτικές κοινότητες και μετανάστες που παρακολουθούν το σχολείο του ΠΑΜΕ.