Απάντηση στο κεφάλαιο και τα τσιράκια του καλούνται να δώσουν οι εργαζόμενοι με τη μαζική τους συμμετοχή στην απεργία της Τετάρτης και τις 69 απεργιακές συγκεντρώσεις που διοργανώνει το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Οσο περισσότερο «βουλιάξουν» οι τόποι συνάντησης με το ταξικό κίνημα και το διεκδικητικό πλαίσιο που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργατών, τόσο μεγαλύτερη δύναμη μπορούν να μετρήσουν οι εργάτες στην αντιπαράθεσή τους με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα.

Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες κηρύσσουν απεργία για τα μάτια του κόσμου, αφού προβάλλουν ως περιεχόμενό της στη στήριξη της «πραγματικής οικονομίας», κόντρα τάχα στους «κερδοσκόπους», δηλαδή στήριξη του παραγωγικού τομέα λες και οι υπόλοιποι τομείς της οικονομιάς δεν αλληλοδιαπλέκονται με την παραγωγή, λες οι οι επιχειρηματίες του παραγωγικού τομέα δεν κερδοσκοπούν. Θέλουν να σύρουν τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα σε «κινητοποίηση» στήριξης της κυβέρνησης και της ΕΕ, που - όπως ισχυρίζεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - πιέζονται από «τα "θέλω" και τις απαιτήσεις των αγορών».

Αλλωστε, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση» έχουν δώσει επανειλημμένα δείγματα αντεργατικής γραφής. Προχώρησαν σε ανοιχτή απεργοσπασία στην απεργία στις 17 Δεκέμβρη. Και στην πρόσφατη απεργία της 10ης Φλεβάρη υπονόμευσαν ανοιχτά τον ταξικά προσανατολισμένο συντονισμό των εργαζομένων. Οι ίδιες δυνάμεις που στο Δημόσιο έπαιζαν κυνηγητό με τις ημερομηνίες, στον ιδιωτικό τομέα έλεγαν στους εργαζόμενους ότι αυτή η απεργία είναι «άκαιρη, βεβιασμένη κι αναποτελεσματική» και «στοιχίζεται με το άσχετο διεκδικητικό πλαίσιο των δημοσίων υπαλλήλων».

Ταυτόχρονα, οι εργατοπατέρες αξιοποιούν τις κινητοποιήσεις ως εργαλεία αποπροσανατολισμού και ενσωμάτωσης των εργαζομένων. Αυτό φαίνεται τόσο από τα αντεργατικά «έργα» και τις φιλοεργοδοτικές «ημέρες» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ χρόνια τώρα, όσο και από το πλαίσιο αιτημάτων τους, το οποίο αποτελεί μια εναλλακτική διατύπωση του προγράμματος και των επιχειρημάτων της κυβέρνησης.

Με όσο σθένος υποστήριζαν την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ ζητώντας «αναμονή» από τους εργαζόμενους πριν την κήρυξη της απεργίας, με το ίδιο πάθος τους υπερασπίζονται ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και με τις απεργιακές τους κορόνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ανακοίνωση - κάλεσμα της ΓΣΕΕ δεν υπάρχουν εργοδότες, ΣΕΒ, κεφάλαιο, αλλά ούτε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Αντίθετα υπάρχουν «νεοφιλελεύθεροι "μάγοι"» που «γονατίζουν κυβερνήσεις και λαούς». Για τη ΓΣΕΕ ο εργαζόμενος λαός και οι κυβερνήσεις είναι εξίσου «γονατισμένοι».

H κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα ΜΜΕ παίζουν εδώ και μήνες το θέατρο ότι η κυβέρνηση πιέζεται από την ΕΕ για αντιλαϊκά μέτρα, ενώ στην πραγματικότητα αυτά τα μέτρα έχουν συναποφασιστεί εδώ και χρόνια, πολύ πριν την καπιταλιστική κρίση. Σε αυτή την παράσταση συμμετέχει και η ΓΣΕΕ: «Δεν μπορεί η ΕΕ να "σφυρίζει" αδιάφορα, να απαιτεί και η κυβέρνηση να υποχωρεί!». Επιπλέον η ΓΣΕΕ ισχυρίζεται ότι όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες. Λέει συγκεκριμένα: «Τα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας δε δημιουργήθηκαν από τους εργαζόμενους για να καλούνται ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ να πληρώσουν τα σπασμένα!». «Οι Αγορές, οι Τραπεζίτες και οι Χρηματιστές δημιούργησαν την κρίση», λέει, προκειμένου οι εργαζόμενοι να μην κατέβουν στην απεργία έχοντας στο μυαλό τους ότι η κρίση είναι σύμφυτη με την κερδοφορία και την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Κατ' επέκταση, δε ζητά την κρίση να πληρώσουν η εργοδοσία, τα μονοπώλια, η πλουτοκρατία, αλλά «οι έχοντες και κατέχοντες, οι φοροφυγάδες, οι φοροκλέπτες, οι "αεριτζήδες", οι off shore εταιρείες». Ο,τι ακριβώς λένε και οι κυβερνητικές εξαγγελίες. Αντίστοιχα, η ΑΔΕΔΥ βλέπει ευθύνη στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και αγωνίζεται ενάντια στην «ασυδοσία της αγοράς», λες και η αγορά μπορεί να ελεγχθεί, λες και μια κυβέρνηση που επιλέχτηκε από την αγορά, από την πλουτοκρατία να διαχειριστεί τα συμφέροντά της, θα βάλει φρένο στην «ασυδοσία κεφαλαίου και τραπεζιτών».

Και οι δύο παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους με ανέφικτες και ουτοπικές αντιλήψεις, ότι «η αγορά οφείλει να υπηρετεί την κοινωνία», ενώ ποτέ η αγορά δεν υπηρέτησε την κοινωνία, αντίθετα η κερδοφορία των επιχειρήσεων και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου συνθλίβουν την κοινωνική πρόοδο και εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Η ΓΣΕΕ «ρίχνει» στο εργατικό κίνημα το σύνθημα για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για το κύριο επιχείρημα των βιομηχάνων και των κυβερνήσεων για να μη διεκδικούν οι εργαζόμενοι. Λέει λοιπόν η ΓΣΕΕ στο «απεργιακό» κάλεσμα ότι «η διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό» αποτελεί μία από τις «μεγάλες πληγές αφαίμαξης των πόρων της οικονομίας». Είναι το επιχείρημα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ., ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να δεχτούν να κάνουν κι άλλες θυσίες, προκειμένου να μη φύγουν οι επιχειρηματίες και κάνουν επενδύσεις στο εξωτερικό, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ελεύθεροι να κάνουν και το κάνουν. Αυτοί είναι οι κανόνες της αγοράς και οι εργαζόμενοι δε γίνεται να «μπουν πάνω από αυτούς τους κανόνες», εκτός και αν καταργηθεί η ελεύθερη αγορά.