Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Μετά από προσεκτική μελέτη των Θέσεων του Κόμματος για το επερχόμενο Συνέδριο επικεντρώθηκα ιδιαίτερα στην πρόταση για το πώς θα λειτουργήσει η λαϊκή Εξουσία. Εκεί λοιπόν παρατήρησα:

1. Οτι θα δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχο με τα Σοβιέτ και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα είναι ανακλητοί.

Φυσικά αυτό είναι μια αντιγραφή του μοντέλου που εφαρμόστηκε σε πολλές (αν όχι σε όλες) χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού συμπεριλαμβανομένης και της Κούβας. Δυστυχώς αυτή η δομή του συστήματος είδαμε πού οδήγησε. Συμφωνώ με την ανάλυση (κατά το μάλλον ή ήττον) του Κόμματος για τα αίτια της πτώσης της Σοβιετικής Ενωσης (και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών), αλλά νομίζω ότι ένας παραπάνω λόγος (και κατ' εμέ ο κυριότερος) ήταν η οργανωτική δομή του συστήματος εξουσίας. Δηλαδή, μέσα στην ίδια την οργανωτική δομή του συστήματος είναι προγραμματισμένη η καταστροφή του.

Και για να γίνω πιο κατανοητός. Στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης (της κάθε Επανάστασης) κυριαρχεί ένας μεγάλος επαναστατικός ενθουσιασμός. Ολοι συμμετέχουν, οι συζητήσεις είναι ατέλειωτες, νέες ιδέες εκκολάπτονται, όλοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τα πάντα ψυχή τε και σώματι. Σιγά σιγά όμως επέρχεται μια κούραση, μια αδιαφορία, ένας εφησυχασμός (κυρίως λόγω της πραγματοποίησης βασικών αναγκών των ανθρώπων) και τότε δημιουργείται μια ανεκτικότητα όσον αφορά ελλείψεις, πισωγυρίσματα και λανθασμένες πρωτοβουλίες και αποφάσεις, και γενικά όλα τα υπόλοιπα που αρχίζουν να διαβρώνουν την Επανάσταση, το Κίνημα και τελικά το ίδιο το Κόμμα. Αλλά κυρίως οι συνεχώς ίδιοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι «μονιμοποιούνται», με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κατεστημένο που καταλήγει στη γνωστή μας νομενκλατούρα και, τέλος, σε μια νέα κοινωνική τάξη.

Μου είναι πολύ δύσκολο να προτείνω ποια θα πρέπει να είναι η σωστή οργανωτική δομή του συστήματος, αλλά νομίζω ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα μιας και αντιμετωπίζεται και σε οργανωτικές δομές του καπιταλιστικού συστήματος (Μεγάλες Εταιρείες κ.τ.λ.). Δικιά μου απλοϊκή πρόταση είναι ότι οι αντιπρόσωποι εκτός από ανακλητοί, πρέπει να είναι πεπερασμένου χρόνου ή η επιλογή αντιπροσώπων να γίνεται διά κλήρου όπως στην αρχαία Αθήνα. Το ζήτημα χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή και σκέψη όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα τότε (δηλαδή όταν θα φτάσουμε στη Λαϊκή Εξουσία) αλλά και τώρα στην οργάνωση του κινήματος και στις προτάσεις προς τον κόσμο.

2. Η θέση ότι στη λαϊκή Εξουσία δεν θα μπορεί να έχει κανείς ούτε έστω και έναν υπάλληλο μου φαίνεται παράλογη, κυρίως όταν εκφράζεται έτσι απριόρι. Και εξηγούμαι. Προφανώς ο λόγος ύπαρξης αυτής της θέσης είναι ότι ένας υπάλληλος γίνεται πάντα αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ερώτημα: Στις κοινωνικοποιημένες μεγάλες επιχειρήσεις δεν θα υπάρχουν μισθοί; Αρα ένας τέτοιος μισθός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το ελάχιστο που θα πρέπει να πληρώνεται ένας υπάλληλος σε μια μη κοινωνικοποιημένη μικρή επιχείρηση και σε συνάρτηση με την αντίστοιχη φορολόγηση του επιχειρηματία - εργοδότη, η όποια παραγόμενη υπεραξία να καταλήγει στο κοινωνικό σύνολο. Ο λόγος που θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν όλες οι επιχειρήσεις, που έχουν πάνω από έναν εργαζόμενο, είναι απλός. Διανοείστε να πρέπει μέσω του κεντρικού σχεδιασμού να λειτουργούν κουρεία, μαγειρεία, μικρομάγαζα, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κ.τ.λ.; Χάος. Εδώ ελπίζουμε να κατορθώσουμε να κάνουμε σωστό κεντρικό σχεδιασμό για τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες και θα πρέπει να γίνει σχεδιασμός για 1.000.000 μικροεπιχειρήσεις; Πάει, το χάσαμε το παιχνίδι από τα αποδυτήρια!!!

3. Ενα μεγάλο πρόβλημα που σχετίζεται με το 1ο σημείο παραπάνω, είναι η ύπαρξη κινήτρων για την παραγωγή. Ξέρουμε βέβαια την κήρυξη της ΝΕΠ από τον Λένιν, που είχε σκοπό να κρατήσει κάποιους ειδικούς ώστε να λειτουργήσει το σύστημα στην αρχή. Αυτό εκτός του ότι δεν είναι εύκολα αποδεκτό από τον υπόλοιπο κόσμο, εκτός του ότι καταλήγει «δεδομένο» και δύσκολο να ανατραπεί αργότερα, είναι και τελείως αντίθετο με τις αρχές του Κομμουνισμού. Ξέρουμε τώρα πλέον ότι κίνητρα αλά Σταχάνοφ μπορούν να έχουν μόνο περιορισμένης διάρκειας αποτελέσματα. Η ευχή ότι θα δημιουργηθεί ο «Νέος» Ανθρωπος δυστυχώς αποδείχτηκε ουτοπία και καλό είναι βέβαια να ονειρευόμαστε την ΟΥΤΟΠΙΑ (με κεφαλαία) αλλά πρέπει να ζήσουμε και στην πραγματικότητα.

Αρα θα πρέπει να σκεφτούμε ποια θα είναι αυτά τα κίνητρα παραγωγικότητας, ώστε η κοινωνία να πηγαίνει πάντα μπροστά, και να μη χρειάζεται να επιστρέψουμε σε λύσεις «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» σαν κίνητρο παραγωγικότητας, είτε υπό τη μορφή χρηματικής απολαβής είτε υπό τη μορφή αϋλων παροχών.

Τέλος, θέλω να τονίσω ότι τέτοιοι προβληματισμοί και αντίστοιχες λύσεις θα βοηθήσουν όχι μόνο για τη σωστή λειτουργία της Λαϊκής Εξουσίας αλλά και στο να πείσουμε περισσότερο κόσμο για την ορθότητα του συστήματος.

Θεωρώ πως είναι αυτονόητο στη διαδικασία του συνεδρίου του ΚΚΕ να μη δικαιούνται μόνο, αλλά να «υποχρεούνται» τα μέλη, οι φίλοι και επιρροές του κόμματος να συμμετέχουν στον προσυνεδριακό διάλογο, με όποιες γνώσεις διαθέτουν με σκοπό την εποικοδομητική επεξεργασία των θέσεων. Είναι ένα δείγμα πραγματικής δημοκρατίας για μας που αποδεχόμαστε τον Μαρξισμό - Λενινισμό. Λάθη μπορούν να γίνουν από ελλείψεις ιδεολογικές ή στρεβλή ενημέρωση, όπως και παρεμβάσεις από τον ταξικό εχθρό για να αποπροσανατολιστεί ο λαός. Αυτά είναι αναπόφευκτα παρελκόμενα, που δεν πρέπει να μας φοβίζουν και να κλειστούμε, θεωρώντας κάθε παρατήρηση ένδειξη οπορτουνισμού, που πρέπει να απομονωθεί. Αλλο να καταδικάζεις και να απομονώνεις τους οπορτουνιστές και άλλο κάθε αντίθετη άποψη μέσα στη συγκεκριμένη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη να βαφτίζεται οπορτουνισμός και να στέλνεται στο πυρ το εξώτερο.

Προς την ίδια κατεύθυνση ακύρωσης του ανοιχτού διαλόγου λειτουργεί και η τελευταία παράγραφος της θέσης 37, σελίδα 29, όπου αυτή η τοποθέτηση μου σαν επιρροή του κόμματος μπορεί να εκληφθεί σαν επηρεασμός των αντιπάλων μας για να ασκήσω πίεση στο κόμμα... Αυτό δε δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης και καχυποψία για ανθρώπους που στέκονται χρόνια αταλάντευτα δίπλα στο κόμμα; Δε θα είναι φρένο για κάποιους ο φόβος μην τους θεωρήσουν άβουλο όργανο του ταξικού εχθρού; Ακόμα όμως και έτσι να 'ναι , δεν είναι καλύτερο να εκφράζεται κανείς παρά να τα μαζεύει και κάποτε από έλλειψη «ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης» να οδηγείτε στην απογοήτευση και τελικά στην αδράνεια; Ο ασφαλέστερος τρόπος για να έχουμε αυτή την τροπή είναι να σνομπάρουμε την άποψη κάποιου, που είναι κοινωνός και συμπαραστάτης στον αγώνα του κόμματος για εργατική λαϊκή εξουσία. Με εμπεριστατωμένη συζήτηση λύνονται οι διαφωνίες. Αυτό δεν είναι η ουσία της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς; Η σιωπή δεν είναι πάντα αποδοχή, τις περισσότερες φορές είναι σαστιμάρα, αδιαφορία ή απόρριψη. Αυτό το σημείο πιστεύω ότι πρέπει να τροποποιηθεί για να μην επιτρέπει λαθεμένη ερμηνεία.

Ενα αναπάντητο ζήτημα, που έθεσα σε δυο συσκέψεις, είναι αν η ΚΕ έχει το δικαίωμα να μην εφαρμόζει το ψηφισμένο πρόγραμμα αλλά να προχωρεί στην πρακτική εφαρμογή όσων προτείνει για το επόμενο, χωρίς απόφαση πλατιάς Ολομέλειας ή συνθηκών όπου επιβάλλετε η υπερίσχυση του συγκεντρωτισμού.

Και δεν είναι μόνο αυτό, μου κάνει εντύπωση και ο τρόπος, που γίνεται η αλλαγή αυτή.

Με το βιβλιαράκι του προγράμματος του 1996 φρεσκάρισα τη μνήμη μου για να κατανοήσω την αναγκαιότητα αντικατάστασης παλαιών θέσεων από νέες και πιο έγκριτες. Καμία επιχειρηματολογία, που να μου καταδείκνυε την ανάγκη κατάργησης και στα λόγια, μια και η πράξη έχει προηγηθεί (στο σχολειό το λέγαμε σχήμα πρωθύστερο) του ΑΑΔΜ δεν υπήρχε. Αντ' αυτού, σε ερώτηση γιατί καταργήθηκε η αντιιμπεριαλιστική πάλη, μου απαντήθηκε πως ο ιμπεριαλισμός είναι ένα στάδιο του καπιταλισμού, που είναι υπεύθυνος για την κρίση και ότι αν μιλήσουμε για ιμπεριαλιστική παρέμβαση στη δική μας κρίση θα αθωώσουμε τη ντόπια αστική τάξη και τον καθοριστικό ρολό που παίζει στη χώρα μας και ότι ακόμα στη λατινική Αμερική εγκλωβίζονται με την αντίθεσή τους με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και χάνουν τον ταξικό τους προσανατολισμό. Καραμπινάτη απλούστευση!

Η ιδεολογία μας στηρίζεται στο διαλεκτικό υλισμό, όπου διαλεκτική σημαίνει σχηματικά, όποια αλλαγή κατάστασης επιφέρει αλλαγή στο αποτέλεσμα. Καταργώντας την ιδιαιτερότητα, την σφοδρότητα και την επεκτατική φύση του ιμπεριαλισμού, ισοπεδώνουμε όλες τις καταστάσεις σε μια αβασάνιστα. Είναι διαφορετικό να αντιπαλεύεις μόνο τη ντόπια αστική τάξη και διαφορετικό να εμπλέκονται μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που εξαναγκάζουν τους υποτελείς τους να τους ακολουθούν σε πολέμους και άλλες επεκτατικές ακροβασίες, συν την από κοινού αναπόφευκτη χειραγώγηση της δίκης σου αγοράς με τεράστιο κόστος και για τη οικονομία και για το λαό. Στο καπιταλιστικό σύστημα αλλιώς επιδρούν οι ανταγωνισμοί σε ένα κράτος και αλλιώς σε ένα άλλο. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν δεν εκδηλώθηκε ωμή ιμπεριαλιστική επίθεση; Ακολουθώντας τη λογική της ισοπέδωσης είναι φυσικό να θεωρείς την αναφορά στο κίνημα της ειρήνης περιττή. Τη διαγράφουμε από τις οργανώσεις που αποτελούν τη λαϊκή συμμαχία, ενώ αναφέρεται η ΟΓΕ, που επίσης δεν αντιπροσωπεύει συνδικαλιστικό φορέα κι όλα καλά κι όλα ωραία.

Ενα ακόμα θέμα που διά μαγείας εξαφανίστηκε από τα κείμενα είναι αυτό της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η απάντηση σε σχετική ερώτηση ήταν ότι κάτω απ' αυτές τις συνθήκες δεν πρόκειται να βελτιωθεί η θέση των λαϊκών μαζών και ότι όλα θα λυθούν με τη λαϊκή εξουσία. Αναστέλλονται λοιπόν όλα, περιμένοντας την άγια εκείνη μέρα, που η επανάσταση θα επικρατήσει και θα μας λυτρώσει από τα βάσανα μας. Η ετοιμασία του κόμματος για την επανάσταση, μέσα από συνδικαλιστικές οργανώσεις, είναι η βασική προτεραιότητα. Οταν παραβιάζονται οι δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος, εμείς θα απορρίψουμε την ιδέα να παλέψουμε σε καθημερινή βάση γι' αυτές με σύμμαχο τον ίδιο τον παθόντα, το λαό κι ας είναι εγκλωβισμένος στην παρούσα στιγμή από πλανεύτρες σειρήνες; Ολα αυτά χρειάζονται διαρκή δράση. Εμείς όμως αντί να πάμε εκεί, που αυτός δραστηριοποιείται, ακόμα κι από άλλους, αφορίζουμε χαρακτηρίζοντας καλοπροαίρετους εργαζόμενους με επίθετα που ταιριάζουν στους πιο επικίνδυνους προβοκάτορες, επειδή δεν πρωτοστατήσαμε ή αδυνατούμε να παρέμβουμε.

Οταν δεν ξέρεις να κολυμπάς δεν αρνιέσαι την ύπαρξη του ποταμιού για να καθαρίσεις με τη συνείδηση σου. Η μαθαίνεις ή μένεις εκεί και βλέπεις τους άλλους να προσπερνούν. Μια ματιά στον αριστερισμό, όπου αναλύεται γιατί πρέπει να δουλεύουμε μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα, δε βλάπτει.

Συμπέρασμα: Ο τρόπος που αποψιλώνεται το ΑΑΔΜ είναι συστηματικός και αδόκιμος. Προτροπή του κειμένου: Εμείς οι εκλεκτοί μόνοι θα τραβήξουμε μπροστά και δεν έχουμε ανάγκη άλλον κανέναν γιατί ο παράδεισος είναι εκεί και μας περιμένει.

Αυτό, που ολοκληρώνει την ανάγκη μας για μοναχισμό, βρίσκεται στη θέση 66 τελευταία παράγραφο. Εμπεδώνουμε εκεί, πως θεωρούν οι συντάκτες του κειμένου τη συνεργασία με τα μικροαστικά στρώματα και όχι μόνο. Η παντελής παράδοση δε σημαίνει συνεργασία αλλά ταύτιση. Ξέροντας την ιδιαιτερότητά τους ο Λένιν έλεγε ότι επιδιώκουμε τουλάχιστον την ουδετερότητά τους.

Τελειώνοντας θα πρέπει να επισημάνω ότι και μέσα από το κείμενο αλλά και μέσα από την πρακτική έχω την αίσθηση, ότι επιχειρείται ένα τεράστιο και επικίνδυνο άλμα στο χρόνο, παραλείποντας ένα επιτακτικά δημιουργικό έδαφος στο παρών, με αποτέλεσμα το κενό, που χάσκει από κάτω, να γεμίζει απ' αυτούς τους οπαδούς και φίλους, που δε διαθέτουν το χάρισμα να κατανοούν μια τέτοια λογική. Πόσο μάλλον από ανυποψίαστους. Το παράξενο είναι ότι το άλμα αυτό δε δίνει την αίσθηση του θαρραλέου πετάγματος, της απογείωσης αλλά μάλλον ενός εσωστρεφούς κουλουριάσματος, ενός φοβισμένου κλεισίματος. Και δε μας αρμόζει αυτό, σύντροφοι γιατί το μέλλον δε θ ' αρθεί από μόνο του, εμείς, στους ώμους μας θα το φέρουμε...

Η Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, υπενθυμίζει ότι η προθεσμία για την αποστολή κειμένων προς δημοσίευση στο «Ριζοσπάστη», για τις Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Καταστατικού του ΚΚΕ, λήγει αύριο Παρασκευή, 15 Μάρτη. Οσα κείμενα σταλούν εκπρόθεσμα, δε θα δημοσιευθούν, αλλά θα είναι στη διάθεση των αντιπροσώπων στο 19ο Συνέδριο.

Βλέπω μέλη και φίλους του ΚΚΕ να θυμούνται τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κόμματος κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τις μαθητικές κινητοποιήσεις της ίδιας περιόδου και την τότε αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ αλλά και της οργανωτικής δύναμης της ΚΝΕ.

Ολα αυτά είναι σωστά. Θέλω όμως να θυμίσω κάποια πράγματα. Η επιτυχία αυτή ήταν αποτέλεσμα της δικαίωσης θέσεων που υιοθέτησε το ΚΚΕ και η ηγεσία του (η οποία, για όσους το ξεχνούν, ήταν σε σημαντικό βαθμό η ίδια με σήμερα) στα δύσκολα χρόνια των αρχών του '90, όπως επιμονή στην ύπαρξη του ιμπεριαλισμού και του κινδύνου να προκληθούν πόλεμοι, επιμονή σε έννοιες όπως «οργάνωση», «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», «όχι στην ευρωπαϊκή προοπτική», «απεργία», «διαδήλωση», «κομματική και ΚΝίτικη οικοδόμηση».

Οταν το ΚΚΕ πρόβαλλε όλα αυτά η πολεμική, ο χλευασμός, η απομόνωση ήταν ίδια και χειρότερη με σήμερα (θυμάται κανείς τις εξυπνάδες που ακούγονταν από τα αστικά κόμματα, τον ΣΥΝ και τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», «δεν μπορώ άλλο τους -ισμούς», «μην ξεχνάς τα εικονίσματα Χαρίλαε», «οι κινητοποιήσεις είναι επαναστατική γυμναστική», «να μη γίνει η πορεία της 17 Νοέμβρη και να γίνει μια συναυλία»;).

Είναι επομένως παραπλανητικό το επιχείρημα πήραμε 4,5 στις εκλογές, άρα οι θέσεις της ΚΕ είναι λανθασμένες. Η ορθότητα ή μη των θέσεων θα φανεί στη διάρκεια. Αυτό που χρειάζεται είναι μελέτη των θέσεων και νηφάλια συζήτηση, όχι μηδενιστική κριτική ή τεχνητοί και επικίνδυνοι διαχωρισμοί του στιλ «Το 15ο Συνέδριο και η σημερινή ηγεσία».

Βλέπω επίσης την άποψη ότι το ΚΚΕ έπρεπε να προτείνει κάποια κυβέρνηση της Αριστεράς (αντιιμπεριαλιστική, λαϊκή, προοδευτική, όπως κατά περίπτωση αποκαλείται) και τότε θα είχε αφαιρέσει επιχειρήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα παίρναμε εμείς 27%. Αυτό δεν ισχύει. Το μεγάλο τμήμα του κόσμου που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τι ψήφισε, ήθελε δηλαδή «κατάργηση του μνημονίου, αλλά παραμονή στο ευρώ», άρα δε θα ψήφιζε ΚΚΕ. Είναι αυτονόητο επίσης ότι όσο χώρο αφήνεις στην ιδεολογική αντιπαράθεση, ο αντίπαλος το εκμεταλλεύεται.

Αν δηλαδή το ΚΚΕ έλεγε ναι σε «κυβέρνηση της Αριστεράς» τότε η πίεση θα ήταν μεγαλύτερη, θα ακούγαμε συνέχεια φράσεις, όπως «αφού συμφωνείτε και εσείς ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα λύσει το πρόβλημα, γιατί δεν τα βρίσκετε στους όρους, κάντε επιτέλους μια υποχώρηση, ποιος νοιάζεται για τις ιστορικές σας διαμάχες και τους εγωισμούς σας;»).

Ακόμα όμως και να έδινε εκλογικά οφέλη μια θέση του ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς, δε σημαίνει αυτό ότι θα έπρεπε να την υποστηρίξει. Προσωπικά θέλω να δω επιχειρήματα ότι μια κυβέρνηση της «Αριστεράς», χωρίς έξοδο από την ΕΕ, χωρίς κοινωνικοποιήσεις και κατάργηση της «ελεύθερης αγοράς» θα δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Και τέτοια επιχειρήματα δε βλέπω.

Θα πουν πολλοί σύντροφοι και φίλοι ότι δεν εννοούν κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή κυβερνήσεις τύπου ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας. Είμαι βέβαιος ότι το λένε με ειλικρίνεια. Ούτε όμως το ΚΚΓ και το ΚΚΙ είχαν στο μυαλό τους κυβερνήσεις Πρόντι ή Ζοσπέν, όταν τις δεκαετίες του '60 και '70 μιλούσαν για «μεταβατικά προγράμματα», «σκαλοπάτια» και «προοδευτικές κυβερνήσεις». Η λογική αυτή όμως τους οδήγησε με βάση τους συσχετισμούς της δεκαετίας του '90 στην εγκατάλειψη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, στη συνεργασία ακόμη και με τη σοσιαλδημοκρατία, προκειμένου να φύγει κάποια δεξιά κυβέρνηση.

Ολα αυτά θεωρήθηκαν αναγκαίοι συμβιβασμοί ή ένα πρώτο βήμα στη μακρά εξελικτική πορεία προς το σοσιαλισμό. Η ενσωμάτωση είναι πάντοτε αργή, αθόρυβη και γλυκιά, πρώτα σου δίνει εκλογικά και πολιτικά οφέλη και μετά βιώνεις τις συνέπειες. Αν ξεκόψεις την καθημερινή σου δράση για τα επιμέρους από το στόχο σου, αν προσαρμόζεσαι κάθε φορά στο συσχετισμό και στο επίπεδο συνείδησης, τότε ο συσχετισμός γίνεται μελλοντικά χειρότερος.

Δε θα μπορούσα επομένως να μην επιδοκιμάσω την ΚΕ και το ΚΚΕ για την υπεράσπιση των οργανωτικών κατευθύνσεων του μαρξισμού - λενινισμού κατά το κίνημα των αγανακτισμένων, για την υπεράσπιση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος (Ζαχαριάδης, Στάλιν, οικοδόμηση του σοσιαλισμού, προσφορά της ΕΣΣΔ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).

Ωφελιμότερο είναι όμως να αναφερθώ στα σημεία που διαφωνώ ή έχω έστω προβληματισμούς. Στο κείμενο των Θέσεων θετικό βήμα είναι η προσθήκη της φράσης «ισχυρές εξαρτήσεις», σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου η αναγκαία επισήμανση ότι «δεν υφίσταται εθνική αστική τάξη» και δεν υπάρχει περιθώριο συνεργασίας με κάποιο τμήμα της δεν χρειάζεται να οδηγεί σε μια φραστική ελπίζω μόνο υποβάθμιση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, ούτε μπορούμε να ξεπερνάμε το ζήτημα με τη λογική ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός, άρα με τον όρο καπιταλισμό ξεμπερδεύουμε.

Η θέση ότι οι αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι (έξοδος από την ΕΕ και ΝΑΤΟ) και η απαλλαγή της χώρας από την όποια εξάρτηση είναι υπόθεση του λαϊκού κινήματος και πρέπει να συνδέεται με την αντικαπιταλιστική ανατροπή, θα προστατεύσει και θα ξεμπλοκάρει τη δράση του Κόμματος.

Οι επικοινωνιακές αδυναμίες και τα χαμηλά αντανακλαστικά του Κόμματος κατά την προηγούμενη περίοδο χρειάζεται να αντιμετωπισθούν. Θα βοηθούσε την τακτική και ειδικότερα την επαφή μας με το λαό αν γνωρίζαμε σε μεγαλύτερο βάθος πώς σκέφτεται ο λαός, πώς κυλά η καθημερινότητά του, ποιος είναι ο κώδικας αξιών του εργάτη, του ανέργου, της νοικοκυράς στις φτωχές συνοικίες, του αγρότη, του νεολαίου. Οι αστοί έχουν ολόκληρα επιτελεία γι' αυτή τη δουλειά. Το Κόμμα έχει κάτι καλύτερο, σπουδαστές και φοιτητές με μυαλό, με ικανότητες και με διάθεση προσφοράς. Επομένως μπορεί να δημιουργηθεί κάποιο τμήμα της ΚΕ με το παραπάνω περιεχόμενο.

Το Κόμμα στο διαδίκτυο είναι αδύναμο. Μια σειρά όμως φιλοΚΚΕ blogs ξεχωρίζουν το καθένα με τον τρόπο του και καθημερινά κερδίζουν μάχες. Προτείνω να επιδιωχθεί μια συνάντηση του Κόμματος με τους «κόκκινους» blogers, κατά το πρότυπο των συναντήσεων της ΚΝΕ με τα ερασιτεχνικά συγκροτήματα, ώστε να επιδιωχθεί μια πιο συντονισμένη δράση και να φανούν και τα όρια του καθενός. Η στήριξη βέβαια των κομματικών ηλεκτρονικών μέσων προέχει.

Με βάση όλα τα παραπάνω προτείνω να προστεθεί και να προηγηθεί στην παράγραφο 68 μια συνδιάσκεψη με αντικείμενο τις υποπαραγράφους 4, 7 και 8, δηλαδή την εσωοργανωτική ζωή, την ιδεολογική διαπαιδαγώγηση και την επικοινωνιακή τακτική του Κόμματος.

Την τετραετία που μεσολάβησε από το 18ο Συνέδριο μέχρι σήμερα μεσολάβησαν εξελίξεις που έκαναν και τη δουλειά μας πιο σύνθετη αλλά και τα καθήκοντα που έπρεπε να ανταποκριθούμε. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η όξυνση των προβλημάτων που βιώνει η εργατική λαϊκή οικογένεια σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν προσφέρουν γόνιμο πεδίο και για να αντλήσουμε συμπεράσματα, αλλά και για να αποτυπωθεί η πείρα ιδιαίτερα μπροστά στα καθήκοντα που βάζει και το 19ο Συνέδριο.

Οι Θέσεις βάζουν πολλά ζητήματα τόσο από θέμα πολιτικών εξελίξεων και εκτιμήσεων για το επόμενο διάστημα αλλά και εμπλουτισμού της δράσης μας και συνολικά της εξέλιξης της στρατηγικής του Κόμματος.

Εκτιμώ πως η δουλειά που έκανε το Κόμμα όλο το προηγούμενο διάστημα αποτυπώνεται θετικά. Η δουλειά του Κόμματος βοήθησε αισθητά και στον προσανατολισμό της ΚΝΕ και στην ιεράρχηση των χώρων που παρεμβαίνουμε και στη συνολικότερη αντίληψη του χώρου που έχουμε στην ευθύνη μας. Ενα βασικό ζήτημα που βάζουν οι Θέσεις πηγάζει ακριβώς από το πώς θα ενισχύσουμε καλύτερα τον προσανατολισμό μας στην οικοδόμηση σε μια σειρά από χώρους που είναι ζωτικής σημασίας για το Κόμμα και επηρεάζουν βέβαια και την κοινωνικο-ταξική σύνθεση και τα σοβαρά βήματα που όπως αναφέρεται χρειάζεται να γίνουν και παραμένει σαν βασικό καθήκον. Νομίζω λοιπόν πως εδώ έχουμε και εμείς σαν ΚΝΕ σημαντικό μερίδιο ευθύνης και ό,τι βοήθεια χρειάζεται να δοθεί να είναι στον άξονα της αποφασιστικής ενίσχυσης της οικοδόμησης σε χώρους νεολαίας που βγάζουν αυτό που λέμε την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Νέοι που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στο σχολείο, σε τεχνικές σχολές, σε σχολές μαθητείας και κατάρτισης, είναι κρίσιμο το πώς θα παρεμβαίνεις από αυτήν την ηλικία στη συνείδησή τους, ώστε όταν βγουν στην παραγωγή να είναι διαπαιδαγωγημένοι στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό με τις δικές μας αξίες. Εχει τεράστια σημασία και η πείρα που θα έχουν κατακτήσει μέχρι τότε μέσα από τη δική μας συστηματική παρέμβαση. Η προσπάθεια να ανοίγουν κινητοποιήσεις στους χώρους αυτούς, οι νέοι να κάνουν βήματα στην οργάνωση του αγώνα τους, να μάθουν να διεκδικούν συλλογικά, να βγάζουν συμπεράσματα από την ίδια τους την πείρα.

Η σύνδεση για παράδειγμα της δουλειάς μας με τις ειδικότητες σε ΕΠΑΛ που υπάρχουν και με τους κλάδους που αντιστοιχούν σε κάθε χώρο που παρεμβαίνουμε, ενίσχυσε αυτήν τη δουλειά και τα συμπεράσματα που έβγαζε ο κόσμος που παρεμβαίναμε, αλλά και τι μας έμενε τελικά σε οργάνωση του κόσμου. Αρα είναι καθοριστικής σημασίας η δουλειά που ανοίγουν ΚΝΕ και Κόμμα.

Μπροστά λοιπόν στο πώς δρούμε καθημερινά, πώς μιλάμε με τον κόσμο, πώς παρεμβαίνουμε σε συνειδήσεις, τελικά τι κομμάτι κόσμου επηρεάζουμε πρέπει να δούμε και μέτρα αλλά και τα βασικά σημεία που χρειάζεται να διορθώσουμε για να γίνουμε πιο ικανοί στο βασικό μας σκοπό, στην προετοιμασία περισσότερου κόσμου στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Βασικό λοιπόν για να ανταποκρινόμαστε σε όλες τις συνθήκες, είναι σε τι επίπεδο ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης βρισκόμαστε. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια σε επίπεδο ΚΟΒ και ΟΒ στο πώς βασικές θέσεις και επεξεργασίες του Κόμματός μας θα μπορούμε να εκλαϊκεύουμε, να βάζουμε στον κόσμο. Λέμε ότι δε φτάνει να περιγράφουμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε, αλλά είμαστε σε θέση να δίνουμε την πρόταση διεξόδου του Κόμματος, ακόμα καλύτερα να βάζουμε στο επίκεντρο τη διέξοδο που προτείνουμε; Δεν φτάνει μόνο η οικονομική πάλη αλλά το πώς πολιτικοποιούμε την κουβέντα, πώς βάζουμε στο επίκεντρο την πρόταση διεξόδου του Κόμματός μας. Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο πώς θα μετρήσουμε βήματα στο να γίνουμε πιο ικανοί στις κουβέντες μας σε βασικά ζητήματα και ιδεολογήματα που επικρατούν στον κόσμο, σχετικά και με το αν μπορεί ο καπιταλισμός και έχει περιθώρια διαχείρισης, για την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, για το πώς η αστική τάξη στη χώρα μας θα πάρει ακόμα πιο επώδυνα μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η αντιπαράθεση των δύο δρόμων ανάπτυξης, η καλύτερη ικανότητά μας να κερδίζουμε συνειδήσεις με τη στρατηγική του Κόμματός μας, αλλά και η καλύτερη αφομοίωση των επεξεργασιών και των αποφάσεών μας είναι κομβική για να πείθουμε και περισσότερο κόσμο. Χρειάζεται να πληθύνουν και οι πρωτοβουλίες που παίρνουμε για εκδηλώσεις με την πολιτική μας πρόταση, δεμένη με τις εξελίξεις σε κάθε χώρο, αλλά και η καλύτερη αξιοποίηση του κομματικού Τύπου, η πιο πλατιά διάδοσή του στους χώρους ευθύνης μας, αλλά και η βαθύτερη μελέτη. Η συστηματική ιδεολογικοπολιτική δουλειά και στα ίδια τα όργανα, η καλή κουβέντα και ο εξοπλισμός πάνω και κύρια στους συντρόφους είναι αυτό που θα ενισχύσει και την πιο ποιοτική και σε βάθος δουλειά μας με τον περίγυρό μας. Εντοπίζεται ακόμα αδυναμία στο πώς εξηγούμε και δένουμε στο πλευρό μας κόσμο, που μπαίνει σε δουλειά δίπλα μας, του χρεώνουμε δουλειά στο κίνημα, μετράμε καθημερινά βήματα μαζί του, τον ατσαλώνουμε ώστε να αποκτά αντοχή, να μη λυγίζει μπροστά στις δυσκολίες. Εχει να κάνει και με τη βοήθεια που δίνουμε και τη φροντίδα, ιδιαίτερα σε συντρόφους που έχουμε σε μαζικούς χώρους και στο πώς ελέγχουμε τους δεσμούς που καθημερινά αναπτύσσουν, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας από εμάς στο χώρο που είναι χρεωμένος, στο χώρο δουλειάς του, αν αποτελεί παράδειγμα, αν είναι πρωτοπόρος, αν πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης.

Τέλος συμφωνώ ότι σίγουρα η επιβεβαίωση της ορθότητας της στρατηγικής του Κόμματος από μόνη της δεν αρκεί. Πάνω, πολλές φορές, στη δυσκολία μας στο πώς θα κάνουμε πιο κατανοητά και με παραδείγματα αυτά που λέμε ή το πώς θα επεξεργαστούμε ακόμα καλύτερα πλευρές που βάζει το Κόμμα για το χώρο μας, προκύπτει μια γενική δουλειά. Θέλει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα και από εμάς το πώς τελικά αφομοιώνουμε μια απόφαση που είναι σωστή, πώς τη βάζουμε σε τροχιά υλοποίησης

Η συγκέντρωση δυνάμεων πάνω στους βασικούς άξονες που βάζουν οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου, αλλά και η συνεχής προσπάθεια για το ξεπέρασμα και των υποκειμενικών δυσκολιών μας είναι που μπορεί να μας κάνει πιο ικανούς στην πάλη για τον τελικό σκοπό μας, στην ακόμα παραπέρα ισχυροποίηση του Κόμματός μας.

Νομίζω ότι μπροστά στο 19ο Συνέδριο πρέπει να εξετάσουμε ζητήματα που προέκυψαν και θα προκύψουν από την τακτική μας και τη δράση μας σε εφαρμογή της στρατηγικής μας και του προγράμματος.

• Στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα (Θ. 21-25): Η τακτική μας άλλαξε ριζικά μετά το 18ο Συνέδριο και ιδιαίτερα μετά την περιβόητη απεργία της 17 Δεκέμβρη 2009 που κήρυξε το ΠΑΜΕ, όπου ζητούσαμε από τους εργαζόμενους να απεργήσουν χωρίς προηγούμενα να έχει παρθεί απόφαση του πρωτοβάθμιου οργάνου ή της ομοσπονδίας που ανήκαν. Η τακτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη μικρή συμμετοχή εργαζομένων στην απεργία, ακόμη και συντρόφων, με τελικό αποτέλεσμα αποχωρήσεις, καθαιρέσεις και διαγραφές στελεχών.

Υπάρχει σύγχυση στην ακολουθούμενη τακτική, ιδιαίτερα μετά τη συνδιάσκεψη για την εργατική δουλειά (Μάρτης 2010).

Η απόφαση να προχωρήσουμε μόνοι μας στην ίδρυση παράλληλων ταξικών πρωτοβάθμιων κλαδικών συνδικάτων ήταν λανθασμένη, όπως απέδειξε η ζωή (βλ. ΛΕΝΙΝ «Για τα συνδικάτα» σελ. 46). Παραμελήσαμε τη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία - ομοσπονδίες που δεν ελέγχαμε. Φθάσαμε στο σημείο να μην κατεβάσουμε ψηφοδέλτιο στο συνέδριο της Ομοσπονδίας στους ΟΤΑ! Φθάσαμε στο σημείο, σχεδόν, να διαλύσουμε την παράταξη, αφού την χρησιμοποιούμε μόνο στις αρχαιρεσίες. Ενώ σωστά ιδρύσαμε το ΠΑΜΕ ως πόλο συσπείρωσης, όχι ως αντι- ΓΣΕΕ, δυστυχώς το στενέψαμε και το ταυτίσαμε με την παράταξη. Στα σωματεία και τις ομοσπονδίες είναι δυνατή η συσπείρωση όλων των εργαζομένων και με την καλύτερη και ουσιαστικότερη παρέμβασή μας, η αλλαγή των αρνητικών συσχετισμών.

ΠΡΟΤΑΣΗ: Δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία, ουσιαστική επαναλειτουργία της παράταξης.

• Εκλογική Τακτική: Στη θ. 29 αναφέρεται: «Η ΚΕ έπρεπε να καθορίσει το πλαίσιο της πρώτης εκλογικής μάχης στο ίδιο πνεύμα που το επεξεργάστηκε αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη...», «Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης (...) αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη».

Η ΚΕ, όπως η ίδια παραδέχεται, έκανε λάθος τακτικής, με αποτέλεσμα να υποστούμε μεγάλη εκλογική ήττα.

Η προεκλογική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, πριν τις εκλογές της 6ης Μάη, για σχηματισμό «Αριστερής Κυβέρνησης», σωστά απορρίφθηκε. Ακριβώς γι' αυτό μετά, με τις διερευνητικές εντολές, κανένα κόμμα δεν μας πρότεινε να συμμετάσχουμε σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Απ' το εκλογικό αποτέλεσμα εξάλλου δεν προέκυπτε καν τέτοιο ενδεχόμενο. Επομένως, πρακτικά, θέμα συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης δεν υπήρξε. Ποια επομένως η σημαντική παρακαταθήκη που αναφέρει η Θ. 29 και η Θ. 53 που μιλάει για «σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας»;

Επιπρόσθετα, στη δεξιά σπέκουλα του ΣΥΡΙΖΑ περί «Αριστερής Κυβέρνησης» δεν αντιτάξαμε την προγραμματική μας πρόταση του ΑΑΔΜ για κυβέρνηση λαϊκού μετώπου, σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Δυστυχώς φαίνεται ότι την είχαμε εγκαταλείψει αυτή την πρόταση τουλάχιστον μετά το 18ο Συνέδριο, δηλώνοντας επιπλέον πως αποδέσμευση χωρίς σοσιαλισμό είναι καταστροφική, μέσα ή έξω απ' το ευρώ είναι ψευτοδίλημμα κ.λπ. Συνδέσαμε ουσιαστικά την έξοδο απ' την ΕΕ με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

• Για τη Λαϊκή Συμμαχία και τις Συμμαχίες (Θ. 62, 67): Από τις θέσεις αυτές συνάγεται ότι η λαϊκή συμμαχία είναι συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων στη γραμμή της πάλης «σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση» για την κατάκτηση της εξουσίας. Η μορφή της διαμορφώνεται με το κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ κ.λπ. που συγκροτούνται από εμάς και τους οπαδούς μας. Τη λαϊκή συμμαχία μπορούν να τη στηρίξουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, «το ΚΚΕ... θα επιδιώκει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις στη στήριξη της λαϊκής συμμαχίας». Τίθεται το ερώτημα: Γίνεται να υπάρξει κοινωνική συμμαχία χωρίς τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων; Αντικειμενικά με τη Θ. 67 αποκλείονται οι δυνάμεις αυτές. Επομένως η λαϊκή συμμαχία δεν θα έχει το χαρακτήρα μετώπου. Αυτή η αντίληψη περιθωριοποιεί το Κόμμα και μας στερεί τη δυνατότητα να κάνουμε ελιγμούς. Ο Λένιν για τους πολιτικούς ελιγμούς έλεγε: «...Από όλα αυτά απορρέει εντελώς νομοτελειακά η ανάγκη για την πρωτοπορία του προλεταριάτου, για το συνειδητό του κομμάτι, για το κομμουνιστικό του κόμμα, να καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυραίων...» (ΛΕΝΙΝ, «Απαντα», τόμος 41). Επιπλέον, η πολιτική συμμαχία είναι σοβαρή υπόθεση, έχει να κάνει με την υπόθεση του στρατηγικού στόχου του Κόμματος. Απαιτείται ειλικρίνεια, σταθερότητα, τέχνη και σωστή ανάλυση της κατάστασης κάθε φορά για να δεις ποιους επιλέγεις για συμμάχους.
• Για το Πρόγραμμα: Η ΚΕ δεν έπρεπε να προτείνει νέο σχέδιο. Επιμέρους αλλαγές μπορούσαν να γίνουν στο ισχύον πρόγραμμα λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις που έχουν συντελεστεί από το 15ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.

Οι προτεινόμενες θέσεις δεν εμπλουτίζουν ούτε εξειδικεύουν το υπάρχον πρόγραμμα, αλλά αναθεωρούν την τακτική μας, μάλλον και τη στρατηγική μας, προς το στρατηγικό μας στόχο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Εγκαταλείπεται το ΑΑΔΜ και στη θέση του υιοθετείται το εργατικό λαϊκό «Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο» ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να «αφήνεται» η έννοια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εισάγεται ο όρος της «αλληλεξάρτησης», έστω και ανισότιμης... (Αξίζει να αναφερθεί ότι παλιότερα κάναμε κριτική σε ανάλογες θέσεις περί αλληλεξάρτησης απαντώντας στο, «φρέσκο» τότε, ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης). Ολα αυτά γίνονται χωρίς επαρκή αιτιολόγηση, αλλά και χωρίς απολογισμό, από μέρους της ΚΕ, για το σημείο που έφτασε η «οικοδόμηση» και το προχώρημα του ΑΑΔΜ, καθώς και για τους λόγους που τελικά αυτό απέτυχε, αν απέτυχε, ως μέσο και σκοπός.

Το ισχύον πρόγραμμα λέει: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα». Με το παρόν σχέδιο προγράμματος φαίνεται να αναθεωρείται αυτή η σωστή εκτίμηση και υιοθετείται η αντίληψη (Θ. 72) ότι: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του...».

Διαφορά φαίνεται πλέον να υπάρχει και στην αντίληψή μας για τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο (βλ. ΛΕΝΙΝ «Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους»), αφού στη Θ. 76 υιοθετείται η άποψη ότι σε περίπτωση πολέμου, είτε επιθετικού είτε αμυντικού, θα πρέπει η οργάνωση της «αυτοτελούς» εργατικής - λαϊκής πάλης (όχι αντίστασης;) να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.

Πιστεύω ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, μετά τον προσυνεδριακό διάλογο η ΚΕ θα λάβει υπόψη τις απόψεις, τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις των μελών και των φίλων του Κόμματος, υιοθετώντας τελικά τη φιλοσοφία του ισχύοντος προγράμματος, για να διατηρήσουμε τα μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά κόμματος νέου τύπου, ώστε με την καθοριστική συμβολή μας να θεριέψει η ταξική πάλη, να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να υλοποιήσουμε το στρατηγικό μας στόχο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

«Με το προτεινόμενο καταστατικό και τις θέσεις για το 19° Συνέδριο, η ΚΝΕ ταυτίζεται πλέον με το κόμμα». Ας δούμε κατ' αρχήν σε συντομία πώς έβλεπε ο Λένιν το ζήτημα της νεολαίας:

«Πρέπει μόνο πιο πλατιά και πιο τολμηρά, πιο τολμηρά και πιο πλατιά, ξανά πιο πλατιά και ξανά πιο τολμηρά να στρατολογούμε μέσα από τη νεολαία, χωρίς να τη φοβόμαστε. Η νεολαία θα κρίνει την έκβαση του αγώνα και η φοιτητική και ακόμα περισσότερο η εργατική νεολαία. Μη φοβάστε αν είναι άπειροι, ακατάρτιστοι κι όχι αρκετά εξελιγμένοι. Αν δεν κατορθώσετε να τους οργανώσετε και να τους κινητοποιήσετε θα ακολουθήσουν τους μενσεβίκους και με την ίδια αυτή απειρία τους θα κάνουν πενταπλάσια ζημιά».

«Πρέπει να είμαστε ανεπιφύλακτα υπέρ της αυτονομίας της ένωσης της νεολαίας σε οργανωτικό επίπεδο. Οχι μόνο επειδή οι οπορτουνιστές φοβούνται αυτήν την αυτονομία, αλλά κι επειδή πιστεύουμε ότι η νεολαία χωρίς πλήρη αυτονομία δεν θα μπορέσει να διαπαιδαγωγήσει σωστούς σοσιαλιστές και να συντελέσει στην ανάπτυξη του Σοσιαλισμού. Εμπρός λοιπόν, ας αγωνιστούμε για την πλήρη αυτονομία της ένωσης της νεολαίας αλλά και για την πλήρη ελευθερία να κριτικάρουμε με κάθε συντροφική διάθεση τα λάθη της. Δεν πρέπει να κολακεύουμε τη νεολαία».

«Πώς πρέπει να διδάσκουμε τον κομμουνισμό και ποια να είναι η ιδιομορφία των μεθόδων μας: Πρέπει να διαπαιδαγωγηθείτε έτσι που να γίνετε κομμουνιστές. Το καθήκον της ένωσης της νεολαίας είναι να οργανώσει έτσι την πρακτική της δράση, ώστε με την εκπαίδευση, την οργάνωση, τη συσπείρωση και με τον αγώνα να διαπαιδαγωγεί τον εαυτό της αλλά και όλους εκείνους που την βλέπουν σαν αρχηγό, να διαπαιδαγωγεί και να φτιάχνει κομμουνιστές, να καλλιεργούμε μέσα σ' αυτή την κομμουνιστική ηθική».

Στη διεθνή της νεολαίας τόνιζε:

«....έχουμε να κάνουμε με οργανώσεις της νεολαίας που το βασικό τους καθήκον είναι να διαμορφώνουν αγωνιστές για τα Σοσιαλιστικά κόμματα, να δείχνουμε κατανόηση για τα λάθη τους, προσπαθώντας σιγά-σιγά να τα διορθώσουμε με την πειθώ».

Η πλατιά ενότητα της νεολαίας λοιπόν, καθόλου δεν σημαίνει εγκατάλειψη της επαναστατικής προοπτικής στο όνομα κάποιου κοινά αποδεκτού δημοκρατισμού, που δεν σπάει τα όρια της αστικής κυριαρχίας, καθόλου δεν σημαίνει αναζήτηση μέσου όρου ανάμεσα σε ιδεολογικά ασυμβίβαστες γραμμές.

Ο Λένιν μας διδάσκει ότι το καθήκον της διάδοσης των μαρξιστικών αντιλήψεων και της πάλης ενάντια στις αστικές και αναθεωρητικές απόψεις, της δράσης της κομμουνιστικής οργάνωσης της νεολαίας στη βάση ενός «ολότελα συγκεκριμένου προγράμματος», όχι μόνο δεν αντιπαρατίθεται αλλά είναι και προϋπόθεση για την πλατύτερη συσπείρωση της νεολαίας στο μαζικό κίνημα. Αυτή είναι η διαλεκτική σχέση κόμματος - ΚΝΕ - νεολαίας.

Με βάση τις παραπάνω σκέψεις του Λένιν, τα χαρακτηριστικά της ΚΝΕ πρέπει να είναι:

Η ΚΝΕ είναι ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ οργάνωση γιατί καθοδηγείται από την ιδεολογία της εργατικής τάξης, τη θεωρία του Μ-Λ, γιατί στηρίζεται στην πολιτική ιδεολογική καθοδήγηση του κόμματός της, του ΚΚΕ. Γιατί στην όλη δράση της μέσα στη νεολαία στηρίζεται πρώτα απ' όλα στο πρωτοπόρο τμήμα της, την εργατική και εργαζόμενη νεολαία.

Η ΚΝΕ είναι οργάνωση ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Οι σκοποί της δεν ΑΦΟΡΟΥΝ ένα τμήμα ή έναν περιορισμένο αριθμό νέων, αλλά αγκαλιάζουν όλη τη νεολαία. Δεν αφορούν μόνο μια πλευρά των άμεσων συμφερόντων της, αλλά καλύπτουν όλες τις σφαίρες των αναγκών και ενδιαφερόντων της και επεκτείνονται ως την ανατροπή του καπιταλισμού και της εδραίωσης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Η ΚΝΕ είναι οργάνωση ΜΑΖΙΚΗ. Πιστεύει ότι για να ασκεί τον πρωτοπόρο ρόλο της, πρέπει να γίνεται όλο και πιο ΓΕΡΗ και να συγκεντρώνει στις γραμμές της όσο το δυνατόν πιο πλατιές ΜΑΖΕΣ της νεολαίας, να έχει δεσμούς, απήχηση και ακτινοβολία σ' όλη τη νεολαία. Από αυτή την άποψη, η πιο πλατιά και ανοιχτή στρατολογία, η πιο πλατιά ΜΑΖΙ ΚΟΠΟΙ ΗΣΗ της αποτελεί ακλόνητο θεμέλιο για τον πρωτοπόρο ρόλο της και την ισχυροποίησή της.

Η ΚΝΕ είναι οργάνωση ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΤΙΚΗ. Η ΚΝΕ δεν αποτελείται από ολοκληρωμένους κομμουνιστές, αλλά τους διαμορφώνει με όλη τη λειτουργία και τη δράση της με συνειδητή προσπάθεια. Ακόμα, δημιουργεί πραγματικούς λαϊκούς αγωνιστές που μισούν την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την αδικία, να είναι πρωτοπόροι στους αγώνες και να έχουν μια αγωνιστική στάση ζωής. Η διαπαιδαγώγηση της οργάνωσης δεν εξαντλείται στα μέλη της αλλά εξαπλώνεται ευρύτερα στη νεολαία, την διαπαιδαγωγεί ταξικά και αγωνιστικά με ιδιαίτερο βάρος στην εργατική και εργαζόμενη νεολαία.

Η ΚΝΕ είναι οργάνωση ΑΥΤΟΤΕΛΗΣ. Η ΚΝΕ δέχεται το πρόγραμμα του ΚΚΕ, καθοδηγείται ιδεολογικά και πολιτικά από το ΚΚΕ και στηρίζεται από πάνω μέχρι κάτω στη βοήθειά του. Το καθήκον της είναι η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΠΟΙΗΣΗ, η ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ του προγράμματος του ΚΚΕ μέσα στο κίνημα της νεολαίας. Η οργανωτική αυτοτέλεια της ΚΝΕ δίνει τη δυνατότητα να δρα σαν οργάνωση νεολαίας, να μην αντιγράφει μηχανικά το ΚΚΕ, να προσαρμόζει την πολιτική του ΚΚΕ σύμφωνα με τις ιδιομορφίες, την ψυχολογία και τις ανάγκες της νεολαίας. Η ΚΝΕ θεωρεί πρωταρχικό της καθήκον να ανταποκρίνεται με συνέπεια στην αποστολή της σαν άμεσος ΒΟΗΘΟΣ και ΕΦΕΔΡΕΙΑ του ΚΚΕ. Διαπαιδαγωγεί τα μέλη και τα στελέχη της στο πνεύμα της αφοσίωσης στα ιδανικά του ΚΚΕ και της πίστης στον καθοδηγητικό του ρόλο. Τους προετοιμάζει να γίνουν άξιοι να κατακτήσουν τον τιμημένο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ.

Η νεολαία από μόνη της δεν αποτελεί τάξη και κατά συνέπεια δεν μπορεί να έχει δική της στρατηγική. Ετσι η ΚΝΕ δεν πρέπει να είναι κομμουνιστικό κόμμα Νέων, αλλά ΟΥΤΕ και να δουλεύει σαν κόμμα. Κάτι τέτοιο επεχείρησαν οι αριστεριστές του Γράψα για τους δικούς τους τότε λόγους. Δεν πρέπει εντέλει να μετατραπεί σε ένα είδος ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ.

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η ΚΝΕ. Δεν πρέπει να επιχειρηθεί η αλλαγή τους, κάτι τέτοιο -ακόμα και επιλεκτικά- σημαίνει παρέκκλιση. Καθήκον όλων των κομμουνιστών είναι να μην επιτρέψουν την ταύτιση της ΚΝΕ με το κόμμα, αλλά ούτε και το ΣΤΕΝΕΜΑ της πολιτικής της. Από μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είχε ζημιά μόνον η ΚΝΕ, αλλά προοπτικά και το κόμμα. Η ΚΝΕ θα έχει αδυναμία να συσπειρώσει τη νεολαία και οργανωτικά αλλά και στο μαζικό κίνημα, πράγμα που συμβαίνει ήδη π.χ. σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και το κόμμα θα στερούταν μελλοντικά από πλήθος νέων μελών και στελεχών στις γραμμές του.

Ετσι, κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε σημαντικό πρόβλημα στην ανανέωση και ανάπτυξη του κόμματος, με οδυνηρές συνέπειες.

«...Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να ικανοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος...» (Μανιφέστο του Κομμ. Κόμματος. Κ. Μαρξ - Φρ. Εγκελς).

Σε σχέση με τη διατύπωση αυτή των κλασικών πριν περίπου δύο αιώνες ας αναρωτηθούμε αν κάτι έχει αλλάξει σχετικά με τότε. Σίγουρα πολλά. Ενα όμως όχι. Οι κλασικοί, όταν μιλούσαν για την ανάγκη της βίαιης ανατροπής του «σημερινού κοινωνικού καθεστώτος», μιλούσαν για ένα συγκεκριμένο σύστημα: Τον καπιταλισμό, που εδώ και ένα αιώνα πια, βρίσκεται στο ανώτατο στάδιο της εξέλιξής του, τον ιμπεριαλισμό. Σε όλο τον πλανήτη σχεδόν, έτσι εκφράζεται σήμερα το κοινωνικό καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Είναι αναγκαιότητα λοιπόν και σήμερα η ανατροπή του καπιταλισμού. Και πώς θα γίνει αυτό; Από τη μεταπολίτευση και μετά, μαθαίναμε πως υπάρχουν δύο δρόμοι περάσματος στο σοσιαλισμό, ο ειρηνικός και ο μη ειρηνικός. Οι θεωρίες αυτές κατέληγαν στο ότι ο πρώτος δρόμος, ο ειρηνικός, θα ήταν προτιμότερο να μπορέσει να ακολουθηθεί από την εργατική τάξη και το Κόμμα. Λες και η αστική τάξη υπάρχει περίπτωση, όταν χάσει την κυριαρχία στα μέσα παραγωγής, να μείνει με σταυρωμένα χέρια... Ετσι, καθόλου τυχαία, και οι οπορτουνιστικές κοινοβουλευτικές αυταπάτες στις γραμμές μας.

Μαθαίναμε επίσης πως τα ανεβασμένα ποσοστά του Κόμματος στις εκλογές , μπορούν να συμβάλλουν στην αλλαγή της συνείδησης της εργατικής τάξης. Είχε σχεδόν χαθεί από την προπαγάνδα μας η άποψη πως η εργατική τάξη μπορεί μόνο με τη βία και την επανάσταση θα μπορέσει να φτάσει στον τελικό στόχο της, στο σοσιαλισμό. Η λογική της αύξησης των ποσοστών στις εκλογές είχε απολυτοποιηθεί, με αποτέλεσμα συχνά να βλέπουμε το δέντρο (Δύναμη στη Βουλή) και να χάνουμε το δάσος (βαθμός ανάπτυξης της ταξικής πάλης).

Στις αποφάσεις των Συνεδρίων του Κόμματος μετά τη μεταπολίτευση, πριν το 18ο, υπήρχε η εκτίμηση για την ανάγκη «επαναστατικού» περάσματος στο σοσιαλισμό. Πώς θα γινόταν αυτό; Με διάφορες θεωρίες και ονομασίες για την ανάγκη ύπαρξης «σταδίων», πριν τη δικτατορία του προλεταριάτου, με διαφορετικά ονόματα κάθε φορά («Δημοκρατία του λαού», «Πραγματική αλλαγή» κ.ά.). Ολα αυτά έπαιξαν αρνητικό ρόλο στο ανέβασμα της ταξικής πάλης.

Κάποια προβλήματα, έρχονται από παλιά. Ενα κομμάτι τους σχετίζεται π.χ. με την οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΣΕ μετά το 20όΣυνέδριο, με την επικράτηση αργότερα της θεωρίας για το «παλλαϊκό κράτος», που πρόβαλαν για τη Σοβ. Ενωση σαν βέβαιη τη δυνατότητα γρήγορης μετάβασης στον κομμουνισμό. Πλημμυρίσαμε, πιο μετά, από τη θεωρητικά οπορτουνιστική καταιγίδα περί ανάγκης «ειρηνικής συνύπαρξης» των δύο συστημάτων, του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού.

Η νέα ΚΕ που θα εκλεγεί, με το ξεκαθάρισμα όλων αυτών των θεμάτων, όπως σωστά γίνεται από τις Θέσεις και το Πρόγραμμα του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο, χρειάζεται να σταθεί περισσότερο αυτοκριτικά για το κλίμα στο Κόμμα όλα αυτά τα χρόνια, μετά το 1974, για τα όποια λάθη υπήρξαν στη στρατηγική και την τακτική του. Για τις ευθύνες που έχουν, πρώτα από όλους, οι ΚΕ. Πώς; Η εμπειρία που έχει συγκεντρωθεί με τη συζήτηση για το Δοκίμιο της Ιστορίας του Κόμματος μέχρι το 1974 είναι πολύτιμη και μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά. Οσο πιο γρήγορα προχωρήσει αυτή η διαδικασία, τόσο πιο αποτελεσματικά α) θα παλεύει το Κόμμα στις δύσκολες μάχες που μας περιμένουν και β) θα αποκρούεται η επίθεση που δεχόμαστε από τον οπορτουνισμό.

Ταυτόχρονα όμως με τη συλλογική μας αυτοκριτική, με βασικό κανόνα τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, να ξεκαθαρίσουμε σε φίλους και εχθρούς: Πριν και μετά το Συνέδριο, δε θα ανεχτούμε σαν ΚΚΕ καμιά υποτίμηση της τεράστιας προσφοράς του Κόμματός μας, σε όλους τους αγώνες του λαού μας, από τότε που ιδρύθηκε μέχρι τώρα, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, δίνοντας τα μέλη και τα στελέχη του και τη ζωή τους ακόμα για τα ιδανικά μας. Ιδιαίτερα για τους «φίλους», να ξέρουν πως οι Κασσάνδρες του οπορτουνισμού, άδικα φωνάζουν, δεν πρόκειται να γίνουμε ένα ακόμα αριστερό δεκανίκι στο αστικό σύστημα. Οσον αφορά τις οπορτουνιστικές απόψεις που υπάρχουν μέσα στο Κόμμα και διατυπώνονται στον προσυνεδριακό διάλογο από πρώην στελέχη, π.χ. άρθρο που μιλά για την ανάγκη θεσμοθέτησης τάσεων μέσα στο Κόμμα κ.ά., επειδή έχουμε πια μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, να μην ελπίζουν, όσοι τις εκφράζουν, ότι θα τα επαναλάβουμε.

Το σήμερα, οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, το σχέδιο Καταστατικού και το Πρόγραμμα, αποτελούν γερές βάσεις για να πετάξουμε ό,τι δε συμβαδίζει με την επαναστατική μας θεωρία. Για να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά τον αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία. Βασικό κριτήριο για να μπορούμε να απαντάμε με σιγουριά στο ερώτημα αν βαδίζουμε σωστά, πρέπει να είναι η συμβολή μας στην άνοδο και το δυνάμωμα της ταξικής πάλης στα μεγάλα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς, την πάλη ενάντια στην εργοδοσία, στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και στον οπορτουνισμό.

Ο δρόμος αυτός σίγουρα δε θα είναι εύκολος. Εχουμε όμως άλλη επιλογή; Την απάντηση την έχει δώσει, από πολύ παλιά, ο Λένιν: «Δίχως τη νίκη κατά του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα, δεν μπορεί ούτε λόγος να γίνει για τη δικτατορία του προλεταριάτου». Η στάση π.χ. των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο χρονικό διάστημα στους χώρους δουλειάς επιβεβαιώνει πως δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν από το βούρκο της καλλιέργειας αυταπατών και ψευδαισθήσεων στους εργάτες, για τη δήθεν δυνατότητα να ξεπεραστεί η κρίση και τα αποτελέσματά της στους εργαζόμενους, με αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών.

Η υποτίμηση της ανάγκης ανόδου της ταξικής πάλης από αυτές τις δυνάμεις καθημερινά, σε συνδυασμό με τα καλέσματά τους προς το Κόμμα για «ενότητα της Αριστεράς» δείχνουν πως τους ταιριάζει μια απάντηση που να λέει: «Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στο βάλτο, έχουμε μάλιστα τη γνώμη ότι η πραγματική θέση σας βρίσκεται ίσα ίσα στο βάλτο και είμαστε έτοιμοι να σας προσφέρουμε κάθε βοήθεια για να πάτε εκεί. Μόνο άστε τα χέρια μας τότε, μην πιάνεστε από μας και μη λερώνετε τη λέξη ενότητα που για σας σημαίνει ενότητα για την καλύτερη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ εμείς παλεύουμε για την ανατροπή του».

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας γίνεται μέσα σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Αυτή η κατάσταση που επικρατεί, έχει βυθίσει ακόμα περισσότερο τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το Κόμμα, ως κόμμα της εργατικής τάξης, πρέπει να σταθεί και υλικά στο πλευρό τόσο των ελληνικών οικογενειών όσο και των μεταναστών.

Το Κόμμα είδε λίγο αργοπορημένα την ανάγκη για ανάπτυξη της έμπρακτης ταξικής αλληλεγγύης (π.χ. διανομή τροφίμων, δωρεάν μαθήματα κ.ά.), όταν ήδη είχε προχωρήσει από αντιδραστικές ομάδες τύπου ΜΚΟ, Εκκλησία και από τα φασιστοειδή. Το ΚΚΕ δέχτηκε ιδιαίτερη πίεση και κριτική από καλοπροαίρετους και μη γι' αυτή του την καθυστέρηση. Πλέον έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα για την υλική συμπαράσταση στους φτωχούς, ανέργους και μετανάστες (π.χ. δωρεάν μαθήματα από εκπαιδευτικούς του ΠΑΜΕ και το ΜΑΣ σε παιδιά ανέργων και σε μετανάστες, διανομή τροφίμων και παιχνιδιών από τις Λαϊκές Επιτροπές, δωρεάν εκδηλώσεις κ.ά.).

Το Κόμμα όμως καθώς και τα ταξικά σωματεία πρέπει να εντατικοποιήσουν ακόμα περισσότερο την ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Δεν πρέπει όμως να περιοριστεί στους Ελληνες εργαζόμενους και ανέργους αλλά και στους μετανάστες (ακόμα περισσότερο), που τυγχάνουν της απόλυτης και άγριας εκμετάλλευσης των ιμπεριαλιστών και αναγκάζονται να αφήσουν την πατρίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα μας.

Πρέπει να εντατικοποιηθούν οι εξορμήσεις με υλικό του Κόμματος στους χώρους εργασίας όπου συγκεντρώνεται ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών εργαζομένων (π.χ. οικοδομές κ.ά.). Στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ πρέπει να είναι ΠΛΑΪ ΜΑΣ!

Η ανάδειξη της έμπρακτης ταξικής αλληλεγγύης θα βοηθήσει ως ένα βαθμό στο:

α. Να απαλλαγούν τα λαϊκά στρώματα από τα αντιδραστικά ιδεολογήματα που τους καλλιεργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τόσο με την Εκκλησία και τις ΜΚΟ όσο και με το σκληρό του πρόσωπο, τους χρυσαυγίτες. Με την προσπάθειά μας θα κάνουμε ακόμα πιο ξεκάθαρο στον απλό λαό τι εστί «φιλανθρωπία» και για ποιον λόγο αυτού του είδους η φιλανθρωπία καθόλου δεν τον ωφελεί, αλλά ίσα-ίσα του διαιωνίζει το πρόβλημά του. Οτι αυτοί ουσιαστικά που φταίνε για την κρίση, οι ίδιοι είναι που του μοιράζουν ένα κομμάτι ψωμί για να μείνει στη θέση του και να μη σηκώσει κεφάλι. Αυτή ακριβώς είναι και θα είναι η μεγάλη διαφορά στη δική μας αλληλεγγύη, ότι η υλική και πνευματική βοήθεια που του δίνουμε και θα συνεχίσουμε να του δίνουμε πατάει πάνω στο γεγονός ότι οι κομμουνιστές θέλουν το λαό με ψηλά το κεφάλι και με διάθεση για την οριστική ανατροπή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος.

β. Να συνειδητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα ότι η θέση τους είναι δίπλα στην εργατική τάξη. Ετσι θα αποδειχθεί κι από την ίδια την ιστορική πραγματικότητα η αναγκαιότητα της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ!! Μέσα στα πλαίσια αυτής της αλληλεγγύης είτε σε επίπεδο γειτονιάς είτε σε επίπεδο εργασιακού χώρου, θα επιτυγχάνονται κάποιες νίκες, μικρές ή μεγάλες, οι οποίες θα οξύνουν το κριτήριο αυτών των στρωμάτων και θα βλέπουν σταδιακά και ότι οι ταξικοί αγώνες δεν είναι αναποτελεσματικοί και ότι πραγματική εμπιστοσύνη πρέπει να υπάρχει μόνο στα ταξικά προσανατολισμένα κομμάτια της κοινωνίας.

Βέβαια για να υπάρχει αυτό το επιθυμητό αποτέλεσμα πρέπει όλες οι αντιμονοπωλιακές δυνάμεις (ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ) και τα ταξικά σωματεία να συντονίσουν ακόμα περισσότερο τη δράση τους με τις ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ και να υπάρχει μια συνεχής σύνδεση μεταξύ τους.

Ολοι πρέπει να λάβουμε μέρος σε αυτήν την προσπάθεια είτε μέλη του Κόμματος είτε αυτοί που συσπειρώνονται στις γειτονιές και στα ταξικά σωματεία. Ακόμα και εδώ θα αποδείξουμε, όπως και αποδεικνύουμε βέβαια, ότι το ΚΚΕ δεν είναι μόνο του και αποκομμένο από τις μάζες, όπως αρέσκονται να λένε μερικοί μερικοί, αλλά και ούτε αδιάφορο για τις επιπτώσεις από την οικονομική κρίση που βιώνει ο απλός λαός.

Τέλος, σύντροφοι και φίλοι,

Σε όλη μας αυτήν την προσπάθεια σπουδαίο ρόλο διαδραματίζουν και θα διαδραματίσουν όλο και πιο πολύ ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ και το PORTAL του ΚΚΕ. Καθημερινά προβάλλουν τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών και των ταξικών σωματείων που δίνουν το χέρι σε όποιον σηκώνεται και τους καλούν στους ταξικούς αγώνες, μέσα στους οποίους βρίσκεται η λύση. Ομως πρέπει να αναρωτηθούμε πώς εμείς οι ίδιοι για τα πιο απλά πράγματα που κάνουμε χρησιμοποιούμε αυτά τα μέσα για να προβάλλουμε είτε απλά την προσπάθειά μας είτε τα αποτελέσματά της. Πώς εμείς οι ίδιοι σε αυτήν την εποχή, που η αστική τάξη χρησιμοποιεί όλα τα μέσα καθώς και τα ΜΜΕ για να συκοφαντήσει τους αγώνες της εργατικής τάξης, χρησιμοποιούμε και προβάλλουμε και στα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα τα δικά μας Μέσα Ενημέρωσης για να βρει εκεί την ουσιαστική αλήθεια. Η ηλεκτρονική και έντυπη προπαγάνδα είναι όπλο στα χέρια μας και πρέπει να το εκμεταλλευθούμε.