Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Μετά από προσεκτική μελέτη των Θέσεων του Κόμματος για το επερχόμενο Συνέδριο επικεντρώθηκα ιδιαίτερα στην πρόταση για το πώς θα λειτουργήσει η λαϊκή Εξουσία. Εκεί λοιπόν παρατήρησα:

1. Οτι θα δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχο με τα Σοβιέτ και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα είναι ανακλητοί.

Φυσικά αυτό είναι μια αντιγραφή του μοντέλου που εφαρμόστηκε σε πολλές (αν όχι σε όλες) χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού συμπεριλαμβανομένης και της Κούβας. Δυστυχώς αυτή η δομή του συστήματος είδαμε πού οδήγησε. Συμφωνώ με την ανάλυση (κατά το μάλλον ή ήττον) του Κόμματος για τα αίτια της πτώσης της Σοβιετικής Ενωσης (και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών), αλλά νομίζω ότι ένας παραπάνω λόγος (και κατ' εμέ ο κυριότερος) ήταν η οργανωτική δομή του συστήματος εξουσίας. Δηλαδή, μέσα στην ίδια την οργανωτική δομή του συστήματος είναι προγραμματισμένη η καταστροφή του.

Και για να γίνω πιο κατανοητός. Στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης (της κάθε Επανάστασης) κυριαρχεί ένας μεγάλος επαναστατικός ενθουσιασμός. Ολοι συμμετέχουν, οι συζητήσεις είναι ατέλειωτες, νέες ιδέες εκκολάπτονται, όλοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τα πάντα ψυχή τε και σώματι. Σιγά σιγά όμως επέρχεται μια κούραση, μια αδιαφορία, ένας εφησυχασμός (κυρίως λόγω της πραγματοποίησης βασικών αναγκών των ανθρώπων) και τότε δημιουργείται μια ανεκτικότητα όσον αφορά ελλείψεις, πισωγυρίσματα και λανθασμένες πρωτοβουλίες και αποφάσεις, και γενικά όλα τα υπόλοιπα που αρχίζουν να διαβρώνουν την Επανάσταση, το Κίνημα και τελικά το ίδιο το Κόμμα. Αλλά κυρίως οι συνεχώς ίδιοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι «μονιμοποιούνται», με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κατεστημένο που καταλήγει στη γνωστή μας νομενκλατούρα και, τέλος, σε μια νέα κοινωνική τάξη.

Μου είναι πολύ δύσκολο να προτείνω ποια θα πρέπει να είναι η σωστή οργανωτική δομή του συστήματος, αλλά νομίζω ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα μιας και αντιμετωπίζεται και σε οργανωτικές δομές του καπιταλιστικού συστήματος (Μεγάλες Εταιρείες κ.τ.λ.). Δικιά μου απλοϊκή πρόταση είναι ότι οι αντιπρόσωποι εκτός από ανακλητοί, πρέπει να είναι πεπερασμένου χρόνου ή η επιλογή αντιπροσώπων να γίνεται διά κλήρου όπως στην αρχαία Αθήνα. Το ζήτημα χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή και σκέψη όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα τότε (δηλαδή όταν θα φτάσουμε στη Λαϊκή Εξουσία) αλλά και τώρα στην οργάνωση του κινήματος και στις προτάσεις προς τον κόσμο.

2. Η θέση ότι στη λαϊκή Εξουσία δεν θα μπορεί να έχει κανείς ούτε έστω και έναν υπάλληλο μου φαίνεται παράλογη, κυρίως όταν εκφράζεται έτσι απριόρι. Και εξηγούμαι. Προφανώς ο λόγος ύπαρξης αυτής της θέσης είναι ότι ένας υπάλληλος γίνεται πάντα αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ερώτημα: Στις κοινωνικοποιημένες μεγάλες επιχειρήσεις δεν θα υπάρχουν μισθοί; Αρα ένας τέτοιος μισθός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το ελάχιστο που θα πρέπει να πληρώνεται ένας υπάλληλος σε μια μη κοινωνικοποιημένη μικρή επιχείρηση και σε συνάρτηση με την αντίστοιχη φορολόγηση του επιχειρηματία - εργοδότη, η όποια παραγόμενη υπεραξία να καταλήγει στο κοινωνικό σύνολο. Ο λόγος που θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν όλες οι επιχειρήσεις, που έχουν πάνω από έναν εργαζόμενο, είναι απλός. Διανοείστε να πρέπει μέσω του κεντρικού σχεδιασμού να λειτουργούν κουρεία, μαγειρεία, μικρομάγαζα, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κ.τ.λ.; Χάος. Εδώ ελπίζουμε να κατορθώσουμε να κάνουμε σωστό κεντρικό σχεδιασμό για τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες και θα πρέπει να γίνει σχεδιασμός για 1.000.000 μικροεπιχειρήσεις; Πάει, το χάσαμε το παιχνίδι από τα αποδυτήρια!!!

3. Ενα μεγάλο πρόβλημα που σχετίζεται με το 1ο σημείο παραπάνω, είναι η ύπαρξη κινήτρων για την παραγωγή. Ξέρουμε βέβαια την κήρυξη της ΝΕΠ από τον Λένιν, που είχε σκοπό να κρατήσει κάποιους ειδικούς ώστε να λειτουργήσει το σύστημα στην αρχή. Αυτό εκτός του ότι δεν είναι εύκολα αποδεκτό από τον υπόλοιπο κόσμο, εκτός του ότι καταλήγει «δεδομένο» και δύσκολο να ανατραπεί αργότερα, είναι και τελείως αντίθετο με τις αρχές του Κομμουνισμού. Ξέρουμε τώρα πλέον ότι κίνητρα αλά Σταχάνοφ μπορούν να έχουν μόνο περιορισμένης διάρκειας αποτελέσματα. Η ευχή ότι θα δημιουργηθεί ο «Νέος» Ανθρωπος δυστυχώς αποδείχτηκε ουτοπία και καλό είναι βέβαια να ονειρευόμαστε την ΟΥΤΟΠΙΑ (με κεφαλαία) αλλά πρέπει να ζήσουμε και στην πραγματικότητα.

Αρα θα πρέπει να σκεφτούμε ποια θα είναι αυτά τα κίνητρα παραγωγικότητας, ώστε η κοινωνία να πηγαίνει πάντα μπροστά, και να μη χρειάζεται να επιστρέψουμε σε λύσεις «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» σαν κίνητρο παραγωγικότητας, είτε υπό τη μορφή χρηματικής απολαβής είτε υπό τη μορφή αϋλων παροχών.

Τέλος, θέλω να τονίσω ότι τέτοιοι προβληματισμοί και αντίστοιχες λύσεις θα βοηθήσουν όχι μόνο για τη σωστή λειτουργία της Λαϊκής Εξουσίας αλλά και στο να πείσουμε περισσότερο κόσμο για την ορθότητα του συστήματος.