Νομίζω ότι μπροστά στο 19ο Συνέδριο πρέπει να εξετάσουμε ζητήματα που προέκυψαν και θα προκύψουν από την τακτική μας και τη δράση μας σε εφαρμογή της στρατηγικής μας και του προγράμματος.

• Στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα (Θ. 21-25): Η τακτική μας άλλαξε ριζικά μετά το 18ο Συνέδριο και ιδιαίτερα μετά την περιβόητη απεργία της 17 Δεκέμβρη 2009 που κήρυξε το ΠΑΜΕ, όπου ζητούσαμε από τους εργαζόμενους να απεργήσουν χωρίς προηγούμενα να έχει παρθεί απόφαση του πρωτοβάθμιου οργάνου ή της ομοσπονδίας που ανήκαν. Η τακτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη μικρή συμμετοχή εργαζομένων στην απεργία, ακόμη και συντρόφων, με τελικό αποτέλεσμα αποχωρήσεις, καθαιρέσεις και διαγραφές στελεχών.

Υπάρχει σύγχυση στην ακολουθούμενη τακτική, ιδιαίτερα μετά τη συνδιάσκεψη για την εργατική δουλειά (Μάρτης 2010).

Η απόφαση να προχωρήσουμε μόνοι μας στην ίδρυση παράλληλων ταξικών πρωτοβάθμιων κλαδικών συνδικάτων ήταν λανθασμένη, όπως απέδειξε η ζωή (βλ. ΛΕΝΙΝ «Για τα συνδικάτα» σελ. 46). Παραμελήσαμε τη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία - ομοσπονδίες που δεν ελέγχαμε. Φθάσαμε στο σημείο να μην κατεβάσουμε ψηφοδέλτιο στο συνέδριο της Ομοσπονδίας στους ΟΤΑ! Φθάσαμε στο σημείο, σχεδόν, να διαλύσουμε την παράταξη, αφού την χρησιμοποιούμε μόνο στις αρχαιρεσίες. Ενώ σωστά ιδρύσαμε το ΠΑΜΕ ως πόλο συσπείρωσης, όχι ως αντι- ΓΣΕΕ, δυστυχώς το στενέψαμε και το ταυτίσαμε με την παράταξη. Στα σωματεία και τις ομοσπονδίες είναι δυνατή η συσπείρωση όλων των εργαζομένων και με την καλύτερη και ουσιαστικότερη παρέμβασή μας, η αλλαγή των αρνητικών συσχετισμών.

ΠΡΟΤΑΣΗ: Δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία, ουσιαστική επαναλειτουργία της παράταξης.

• Εκλογική Τακτική: Στη θ. 29 αναφέρεται: «Η ΚΕ έπρεπε να καθορίσει το πλαίσιο της πρώτης εκλογικής μάχης στο ίδιο πνεύμα που το επεξεργάστηκε αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη...», «Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης (...) αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη».

Η ΚΕ, όπως η ίδια παραδέχεται, έκανε λάθος τακτικής, με αποτέλεσμα να υποστούμε μεγάλη εκλογική ήττα.

Η προεκλογική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, πριν τις εκλογές της 6ης Μάη, για σχηματισμό «Αριστερής Κυβέρνησης», σωστά απορρίφθηκε. Ακριβώς γι' αυτό μετά, με τις διερευνητικές εντολές, κανένα κόμμα δεν μας πρότεινε να συμμετάσχουμε σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Απ' το εκλογικό αποτέλεσμα εξάλλου δεν προέκυπτε καν τέτοιο ενδεχόμενο. Επομένως, πρακτικά, θέμα συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης δεν υπήρξε. Ποια επομένως η σημαντική παρακαταθήκη που αναφέρει η Θ. 29 και η Θ. 53 που μιλάει για «σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας»;

Επιπρόσθετα, στη δεξιά σπέκουλα του ΣΥΡΙΖΑ περί «Αριστερής Κυβέρνησης» δεν αντιτάξαμε την προγραμματική μας πρόταση του ΑΑΔΜ για κυβέρνηση λαϊκού μετώπου, σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Δυστυχώς φαίνεται ότι την είχαμε εγκαταλείψει αυτή την πρόταση τουλάχιστον μετά το 18ο Συνέδριο, δηλώνοντας επιπλέον πως αποδέσμευση χωρίς σοσιαλισμό είναι καταστροφική, μέσα ή έξω απ' το ευρώ είναι ψευτοδίλημμα κ.λπ. Συνδέσαμε ουσιαστικά την έξοδο απ' την ΕΕ με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

• Για τη Λαϊκή Συμμαχία και τις Συμμαχίες (Θ. 62, 67): Από τις θέσεις αυτές συνάγεται ότι η λαϊκή συμμαχία είναι συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων στη γραμμή της πάλης «σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση» για την κατάκτηση της εξουσίας. Η μορφή της διαμορφώνεται με το κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ κ.λπ. που συγκροτούνται από εμάς και τους οπαδούς μας. Τη λαϊκή συμμαχία μπορούν να τη στηρίξουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, «το ΚΚΕ... θα επιδιώκει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις στη στήριξη της λαϊκής συμμαχίας». Τίθεται το ερώτημα: Γίνεται να υπάρξει κοινωνική συμμαχία χωρίς τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων; Αντικειμενικά με τη Θ. 67 αποκλείονται οι δυνάμεις αυτές. Επομένως η λαϊκή συμμαχία δεν θα έχει το χαρακτήρα μετώπου. Αυτή η αντίληψη περιθωριοποιεί το Κόμμα και μας στερεί τη δυνατότητα να κάνουμε ελιγμούς. Ο Λένιν για τους πολιτικούς ελιγμούς έλεγε: «...Από όλα αυτά απορρέει εντελώς νομοτελειακά η ανάγκη για την πρωτοπορία του προλεταριάτου, για το συνειδητό του κομμάτι, για το κομμουνιστικό του κόμμα, να καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυραίων...» (ΛΕΝΙΝ, «Απαντα», τόμος 41). Επιπλέον, η πολιτική συμμαχία είναι σοβαρή υπόθεση, έχει να κάνει με την υπόθεση του στρατηγικού στόχου του Κόμματος. Απαιτείται ειλικρίνεια, σταθερότητα, τέχνη και σωστή ανάλυση της κατάστασης κάθε φορά για να δεις ποιους επιλέγεις για συμμάχους.
• Για το Πρόγραμμα: Η ΚΕ δεν έπρεπε να προτείνει νέο σχέδιο. Επιμέρους αλλαγές μπορούσαν να γίνουν στο ισχύον πρόγραμμα λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις που έχουν συντελεστεί από το 15ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.

Οι προτεινόμενες θέσεις δεν εμπλουτίζουν ούτε εξειδικεύουν το υπάρχον πρόγραμμα, αλλά αναθεωρούν την τακτική μας, μάλλον και τη στρατηγική μας, προς το στρατηγικό μας στόχο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Εγκαταλείπεται το ΑΑΔΜ και στη θέση του υιοθετείται το εργατικό λαϊκό «Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο» ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να «αφήνεται» η έννοια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εισάγεται ο όρος της «αλληλεξάρτησης», έστω και ανισότιμης... (Αξίζει να αναφερθεί ότι παλιότερα κάναμε κριτική σε ανάλογες θέσεις περί αλληλεξάρτησης απαντώντας στο, «φρέσκο» τότε, ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης). Ολα αυτά γίνονται χωρίς επαρκή αιτιολόγηση, αλλά και χωρίς απολογισμό, από μέρους της ΚΕ, για το σημείο που έφτασε η «οικοδόμηση» και το προχώρημα του ΑΑΔΜ, καθώς και για τους λόγους που τελικά αυτό απέτυχε, αν απέτυχε, ως μέσο και σκοπός.

Το ισχύον πρόγραμμα λέει: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα». Με το παρόν σχέδιο προγράμματος φαίνεται να αναθεωρείται αυτή η σωστή εκτίμηση και υιοθετείται η αντίληψη (Θ. 72) ότι: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του...».

Διαφορά φαίνεται πλέον να υπάρχει και στην αντίληψή μας για τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο (βλ. ΛΕΝΙΝ «Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους»), αφού στη Θ. 76 υιοθετείται η άποψη ότι σε περίπτωση πολέμου, είτε επιθετικού είτε αμυντικού, θα πρέπει η οργάνωση της «αυτοτελούς» εργατικής - λαϊκής πάλης (όχι αντίστασης;) να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.

Πιστεύω ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, μετά τον προσυνεδριακό διάλογο η ΚΕ θα λάβει υπόψη τις απόψεις, τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις των μελών και των φίλων του Κόμματος, υιοθετώντας τελικά τη φιλοσοφία του ισχύοντος προγράμματος, για να διατηρήσουμε τα μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά κόμματος νέου τύπου, ώστε με την καθοριστική συμβολή μας να θεριέψει η ταξική πάλη, να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να υλοποιήσουμε το στρατηγικό μας στόχο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.