Είναι αναμενόμενες, αλλά παρ' όλα αυτά κουράζουν οι υποκριτικές δηλώσεις των μεγαλοβιομηχάνων σχετικά με τη λιτότητα. Θα τις επαναλάβει σήμερα - όπως ανακοινώθηκε - ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, μιλώντας στην τριμερή συνάντηση εργαζομένων, εργοδοτών και πολιτικής ηγεσίας στο πλαίσιο της Συνάντησης Κορυφής της ΕΕ.

Από τη μία, θα εκτιμήσει ότι οι πολιτικές λιτότητας δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας του Νότου. Για να προσθέσει αμέσως ότι υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή, «ενισχύουν τον ευρωσκεπτικισμό και τον εθνικιστικό λαϊκισμό». Κι ενώ αυτές οι δηλώσεις οδηγούν σε συμπεράσματα, όπως ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και το φόβο του λαού έχουν, αλλά και ρόλο εκφραστή των... καημών του διεκδικούν, με εμφανείς σκοπιμότητες, η συνέχεια είναι πιο... πονηρή.

Γιατί στη συνάντηση, όπου η πολιτική ηγεσία της ΕΕ θα εκπροσωπηθεί από τους πρωθυπουργούς Ιρλανδίας, Λιθουανίας, Ελλάδας, ο Δ. Δασκαλόπουλος θα προσθέσει, με νόημα, ότι «το ευρωπαϊκό μοντέλο κοινωνικής προστασίας αντλεί την ισχύ του και αποδοχή του από την ύπαρξη μίας στέρεας και αναπτυσσόμενης οικονομίας» και θα ζητήσει βοήθεια από το Βορρά για να χτιστεί μια ανταγωνιστική παραγωγική βάση και να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, «στο πλαίσιο μιας ισχυρής Ενωσης με κοινούς κανόνες και θεσμούς».

Αυτή η πολύπλευρη παρέμβαση του ΣΕΒ, που πρακτικά μεταφράζεται στο αίτημα για διεύρυνση της ενίσχυσης του κεφαλαίου στο Νότο, συνιστά και πολύπλευρη πρόκληση πρώτου μεγέθους.

Γιατί, τι άλλο εκτός από πρόκληση είναι να εμφανίζονται ενάντια στη λιτότητα που πλήττει το λαό, αυτοί που πρώτοι απ' όλους - και το ισχυρίζονται οι ίδιοι με καμάρι - έθεσαν το ζήτημα των «μεταρρυθμίσεων»; Αυτοί που όχι μόνο στήριξαν τις επιλογές των μνημονίων, αλλά ζήτησαν και την υπέρβασή τους προς το χειρότερο; Αυτοί που τραβάνε από το «μανίκι» τις διάφορες κυβερνήσεις, όταν τις βλέπουν να «χαλαρώνουν» στην εφαρμογή της πολιτικής που ανέτρεψε τη ζωή, το μεροκάματο, το μέλλον, εργαζομένων, συνταξιούχων και πλατιών λαϊκών στρωμάτων;

Ξεπερνούν κάθε «πονηρό πολιτευτή» οι πρωτεργάτες της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αυτοί που στο όνομά τους και για την τσέπη τους λαμβάνονται τα βάναυσα μέτρα, αυτοί που με τις μελέτες τους υπαγορεύουν εντολές και πολιτικές...