Η καρμπονάρα δεν είναι απλώς μια εύκολη και γευστική λύση αλλά κάνει καλό και στο στομάχι. Λέμε λοιπόν να ετοιμάσουμε σήμερα αυτό το εξαιρετικό, ιταλικής προέλευσης, φαγητό. Θα χρειαστούμε μισό κιλό μακαρόνια, ένα φλιτζάνι του τσαγιού μπέικον κομμένο σε μικρά κομματάκια, ένα φλιτζάνι του τσαγιού παρμεζάνα τριμμένη, 1/3 του τσαγιού βούτυρο, τρεις κρόκους αυγών. Ρίχνουμε τα μακαρόνια - χωρίς να τα σπάσουμε - μέσα σε αλατισμένο βραστό νερό και τα αφήνουμε τόσο ώστε να μην παραβράσουν. Τα στραγγίζουμε. Μέσα στην κατσαρόλα βάζουμε βούτυρο να κάψει και ρίχνουμε το μπέικον να ροδίσει. Επειτα αδειάζουμε τα μακαρόνια μέσα στην κατσαρόλα και τα ανακατεύουμε για να ενωθούν με το μπέικον. Στο μεταξύ έχουμε χτυπήσει τους κρόκους και έχουμε προσθέσει το μισό τυρί. Με αυτό το μείγμα περιχύνουμε τα μακαρόνια. Και ανακατεύουμε πάλι. Τα σερβίρουμε είτε σε πιατέλα, είτε στα πιάτα ρίχνοντας και το υπόλοιπο τυρί... Οσοι αδιαφορούν για τα περιττά κιλά μπορούν να προσθέσουν και τρεις κουταλιές κρέμα γάλακτος.

Η ποιήτρια του δέους, έτσι την αποκάλεσε ο Γκράχαμ Γκριν, μετά τις μεγάλες επιτυχίες «Ξένοι στο τρένο» που έγινε ταινία από τον Αλφρεντ Χίτσκοκ και ο «κύριος Ριπλέι» που έγινε ταινία από τον Ρενέ Κλεμάν με πρωταγωνιστή τον Αλέν Ντελόν και «Το παιχνίδι του Ριπλέι», που σκηνοθέτησε ο Βιμ Βέντερ με τον τίτλο ο «Αμερικάνος φίλος», η Πατρίτσια Χάισμιθ με το «Μοιραίο παιχνίδι» σημειώνει μια μεγάλη επιτυχία που ξεπερνά τα όρια της αστυνομικής λογοτεχνίας. Μια γυναίκα βρίσκεται δολοφονημένη και ακρωτηριασμένη. Οι βασικοί ύποπτοι για το έγκλημα θεωρούνται οι δυο φίλοι και εραστές της, ο Θίοντορ και ο Ραμόν, άνθρωποι διαμετρικά αντίθετοι που όμως τους συνδέει μια δυνατή φιλία. Ο Θίοντορ είναι άπιστος πλούσιος Γερμανός ζωγράφος, εσωστρεφής και σκεπτικιστής, που βρέθηκε σε μια χώρα όπου τα χρήματα αγοράζουν τις ανέσεις αλλά όχι τη γαλήνη. Ο Ραμόν από την άλλη είναι ευσεβής καθολικός, επιπλοποιός στο επάγγελμα και τον χαρακτηρίζει το πάθος. Απαθής ο ένας ηδυπαθής ο άλλος, φίλοι όμως. Η φιλία τους θα δοκιμαστεί πολύ διότι οι δυο πρωταγωνιστές του δράματος θα βυθιστούν σε μια κόλαση εντάσεων, και θα βασανίζονται συνεχώς από αμφιβολίες και από υποψίες. Ο καθένας ξεχωριστά θα αναζητεί με το δικό του τρόπο την παρηγοριά και την αλήθεια. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ροές».

Με φόντο τη διεθνή κρίση που θα οδηγήσει στον Κριμαϊκό Πόλεμο, μια οικογένεια Ρώσων ευγενών παραθερίζει στις όχθες του ποταμού Μόσχοβα. Η ευαίσθητη και ανεξάρτητη Ελένα Νικαλάγιεβνα μοιάζει απόμακρη ακόμη και για τους γονείς, που -χαμένοι στις αστικές συνήθειες - έχουν χάσει τον τρόπο να επικοινωνούν μαζί της. Ο καλλιτέχνης Πάβελ και ο φιλόσοφος Αντρέι θα πολιορκήσουν τη νέα γυναίκα, η οποία όμως θα ανταποκριθεί μονάχα στον έρωτα του νεαρού Βούλγαρου επαναστάτη Ινσαρόφ, στον άνθρωπο της δράσης. Είναι η εποχή που τα επαναστατικά ιδεώδη πυρπολούν τις ψυχές, είναι η εποχή που μια ιστορία αγάπης δεν μπορεί παρά να καεί ολοσχερώς. Στο μυθιστόρημα του Ιβάν Τουργκιένεφ «Την Παραμονή», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ροές» δίνει ένα υπέροχο δείγμα γραφής που τον ανέδειξε σε κλασικό. Στην έκδοση περιλαμβάνονται όλα τα εργοβιογραφικά στοιχεία για τον συγγραφέα, καθώς και ένα σύντομο κείμενο του Γκυ ντε Μωπασάν σχετικά με τον Τουργκένιεφ, τον πιο Δυτικό, από τους μεγάλους Ρώσους λογοτέχνες.

Οποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Σκύρο, εντυπωσιάζεται από την ομορφιά, τη γραφικότητα και την ιδιαιτερότητα αυτής της στεριάς των Σποράδων, που μοιάζει να είναι καρφιτσωμένη πάνω στο μεταξένιο γαλάζιο. Το νησί με τα κατάλευκα σπίτια, με τις επίπεδες στέγες, τα πλακόστρωτα δρομάκια, την περίτεχνη ξυλογλυπτική, την απίστευτη πανοραμική θέα του κάστρου, την καταγάλανη κρυστάλλινη, πεντακάθαρη θάλασσα. Ο επισκέπτης μαγεύεται από όλα αυτά, δικαίως. Ξετρελαίνεται όμως, στην κυριολεξία, από τα χαριτωμένα ονομαστά αλογάκια της. Γι' αυτά θα μιλήσουμε σήμερα, μιας και κρατάμε στα χέρια μας ένα όμορφο, καλοτυπωμένο λεύκωμα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΓΚΕΜΑ». Το όμορφο βιβλίο, που έχει τίτλο «Το σκυριανό αλογάκι» περιέχει εξαιρετικά ενημερωτικά κείμενα των David Bellamy, Πέτρου Κωνσταντινίδη, Νίκου Κρητικού, Alec N Copland, Zeremy Mallinson αλλά και υπέροχες φωτογραφίες που απεικονίζουν σε όλες τις στάσεις τα πανέμορφα αυτά τετράποδα. Ο γεωπόνος Ζωοτέχνης Νίκος Κρητικός στο σημείωμά του με τίτλο «Μικρόσωμη φυλή αλόγων Σκύρου», μάς δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε, ότι «το σκυριανό αλογάκι (Equus Caballys Skyrow pony) με ύψος ακρωμίου 0,90 μ. έως 1,20 συγκαταλέγεται στις πιο μικρόσωμες φυλές στον κόσμο μας με τα Shetland της Σκοτίας (ύψος ακρωμίου 0,95 έως 1,07), το Dartmor και το Exmor της Βρετανίας και το Chineze της Κίνας, το ΤΙΜΟR της Ινδίας κ.ά.». Οτι το αλογάκι ανήκει στις αυτόχθονες φυλές αλόγων της Ελλάδας, το συναντάμε σε δυο τύπους κλπ. Μα και πάρα πολλά άλλα στοιχεία που αξίζει να τα διαβάσουμε. Για περισσότερες πληροφορίες τηλεφωνήστε στο 210/7258350.

Τρεις μέρες στη μαγευτική Πάτμο ήταν αρκετές για να μας αφήσουν τις πιο σπάνιες αναμνήσεις.

Αφήσαμε το Λιμάνι του Πειραιά, μια καυτή Παρασκευή μεσημέρι, με το βαποράκι, έτσι όπως το λέγαμε παλιά. Θυμάστε; Προορισμός μας η Πάτμος. Και σκοπός αυτού του ταξιδιού ήταν ένας γάμος.

Η θάλασσα, γαλάζιο πεντακάθαρο γυαλί, διέλυσε τις ελάχιστες και, φυσικά, ανομολόγητες ανησυχίες που φτερούγιζαν μες στην ψυχή μας.

Μετά από εννιά ώρες πιάσαμε λιμάνι. Τι μαγεία ήταν αυτή που αντικρίσαμε! Το Κάστρο με το Μοναστήρι του Ιωάννη του Θεολόγου, ανεβασμένα στην κορυφή του βράχου, η βυζαντινή σημαία να κυματίζει, σημάδι του ιστορικού παρελθόντος, ενώ στους πρόποδες του λόφου ακουμπούσε η Χώρα της Πάτμου. Η Χώρα με τα κατάλευκα σπιτάκια και τις μικρές σιγυρισμένες αυλές τριγύρω. Γραφικό εναλλασσόμενο τοπίο, με πεδιάδες αλλά και βράχους που ορθώνονται σαν κάστρα που προσπαθούν να αγγίξουν τον ουρανό. Αποστάσεις μικρές, δρόμοι καλοί, δεκάδες εκκλησάκια. Σε τούτον τον τόπο ήρθε κυνηγημένος από τις Ερινύες ο Ορέστης, εδώ μεταφέρθηκε εξόριστος ο Ιωάννης, εδώ είναι που έγραψε την Αποκάλυψη. Και μετά, για χρόνια πολλά το νησί ερημώθηκε. Μαράθηκε, άρχισε να σβήνει. Μα ζωντάνεψε από το φιλί της ζωής που του έδωσε ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός. Μόλις επιστρέψουμε θα πέσουμε με τα μούτρα στην ιστορία του. Οχι τώρα, δεν έχουμε χρόνο. Η θάλασσα ανυπομονεί. Μας καλεί.

Αφήσαμε βιαστικά τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και πήγαμε να κάνουμε μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Θάλασσα υπέροχη, πεντακάθαρη, ήρεμη και σοφή. Γαλήνια και αινιγματική. Η θάλασσα του Αιγαίου, η δική μας θάλασσα.

Το βράδυ πέρασε ευχάριστα. Διασχίσαμε τα σοκάκια της χώρας, περάσαμε μέσα από το μικρό πευκόδασος με τις δεντροστοιχίες από ευκάλυπτους και μετά καθίσαμε να δοκιμάσουμε τις απίστευτα νόστιμες λιχουδιές της πατμιακής κουζίνας. Η δίαιτα εξορίστηκε από το νου μας.

Ξημέρωσε Σάββατο, με ένα θαυμαστό ήλιο. Ολο το πρωινό - και δε μας έφτασε - το ξοδέψαμε με την επίσκεψη στο Κάστρο και το Βυζαντινό Μοναστήρι. Τούτη η ομορφιά απερίγραπτη είναι... Φτωχά μοιάζουν τα λόγια. Η ιστορική και θρησκευτική επιβλητικότητα του χώρου, διάχυτη. Παντού, ακόμα και στον αέρα.

Τσιμπήσαμε σε ένα παραδοσιακό καφέ με θέα στη Σκάλα (το λιμάνι της Πάτμου) και στα γύρω νησάκια που είναι σπαρμένα πάνω στο βαθύ μπλε μετάξι.

Ο γάμος ήταν προγραμματισμένος για τις 6.30.

Η βυζαντινή εκκλησία, σκαρφαλωμένη στο βράχο, δέσποζε στο χώρο. Οι καμπανοκρούστες χτυπούσαν και τις τρεις καμπάνες χαρμόσυνα. Ξαφνικά μέσα από ένα στενοσόκακο εμφανίζεται η νύφη. Με κύκνο έμοιαζε και την περπατησιά ελαφιού είχε. Πίσω της οι οργανοπαίχτες συνόδευαν την ανθρώπινη οπτασία. Και εμείς θνητοί και μαγεμένοι, κοιτούσαμε γεμάτοι θαυμασμό.

Μόλις άρχισε ο πάλλευκος κύκνος να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας, ξεκίνησε και η λειτουργία μέσα στο ναό ακολουθώντας πιστά όλο το τελετουργικό της βυζαντινής εκκλησίας, ενώ οι καμπάνες συνέχιζαν να χτυπούν.

Με το τέλος της διακριτικής αλλά λαμπρής τελετής, βγήκαμε όλοι στο προαύλιο και είδαμε την παράδοση να ξαναζεί. Με τα ίδια τα μάτια μας. Πάνω σε τραπέζια με κεντημένα τραπεζομάντιλα, ήταν τοποθετημένα αμυγδαλωτά έτσι όπως συνηθίζονταν παλιά τα φιλέματα... Το ζευγάρι βγήκε να μοιραστεί μαζί μας τη χαρά του, ενώ οι καμπάνες άρχισαν και πάλι να μουρμουρίζουν χαρούμενα. Σπουδαία γιορτή. Ελληνική γιορτή. Γιορτή που ταίριαζε απόλυτα με το κατανυκτικό τοπίο. Το βράδυ έγινε το γλέντι σε μια υπέροχη παραλιακή τοποθεσία. Αφθονα και πεντανόστιμα τα πατμιακά φαγητά και τα γλυκά που γευτήκαμε. Το κρασί, όπως αρμόζει στην περίπτωση, έρεε άφθονο. Αστείρευτο ποτάμι την καρδιά μας ευφραίνει.

Κυριακή, η μέρα της επιστροφής. Μα το βαπόρι θα σάλπαρε αργά το βράδυ. Ετσι είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε λίγο ακόμα το νησί. Μια σύντομη αλλά αξέχαστη βόλτα στα σοκάκια του λιμανιού και στην παραλία, ένα ουζάκι στην ψαροταβέρνα και να που η ώρα έτρεξε. Πέταξε, άντε να τη μαζέψεις τώρα. Μεσάνυχτα ακριβώς, μοντέρνες Σταχτοπούτες, επιστρέψαμε στο βαπόρι. Το παραμύθι τέλειωνε. Δυστυχώς. Μα η φαντασία μας θα το συνέχιζε. Ακουμπισμένοι στην κουπαστή του πλοίου, φορτώναμε με υπέροχες εικόνες τις μπαταρίες του μνημονικού μας. Και ξαναζούσαμε τη σκηνή του γάμου, αγναντεύαμε τη θάλασσα, κοιτούσαμε το Κάστρο και το βυζαντινό μοναστήρι που είχαν σκαρφαλώσει στον τεράστιο βράχο.

Και ευχηθήκαμε. Και του χρόνου νά 'μαστε πάλι εδώ. Σε βαφτίσια, ίσως. Ποιος ξέρει;