Τρεις μέρες στη μαγευτική Πάτμο ήταν αρκετές για να μας αφήσουν τις πιο σπάνιες αναμνήσεις.

Αφήσαμε το Λιμάνι του Πειραιά, μια καυτή Παρασκευή μεσημέρι, με το βαποράκι, έτσι όπως το λέγαμε παλιά. Θυμάστε; Προορισμός μας η Πάτμος. Και σκοπός αυτού του ταξιδιού ήταν ένας γάμος.

Η θάλασσα, γαλάζιο πεντακάθαρο γυαλί, διέλυσε τις ελάχιστες και, φυσικά, ανομολόγητες ανησυχίες που φτερούγιζαν μες στην ψυχή μας.

Μετά από εννιά ώρες πιάσαμε λιμάνι. Τι μαγεία ήταν αυτή που αντικρίσαμε! Το Κάστρο με το Μοναστήρι του Ιωάννη του Θεολόγου, ανεβασμένα στην κορυφή του βράχου, η βυζαντινή σημαία να κυματίζει, σημάδι του ιστορικού παρελθόντος, ενώ στους πρόποδες του λόφου ακουμπούσε η Χώρα της Πάτμου. Η Χώρα με τα κατάλευκα σπιτάκια και τις μικρές σιγυρισμένες αυλές τριγύρω. Γραφικό εναλλασσόμενο τοπίο, με πεδιάδες αλλά και βράχους που ορθώνονται σαν κάστρα που προσπαθούν να αγγίξουν τον ουρανό. Αποστάσεις μικρές, δρόμοι καλοί, δεκάδες εκκλησάκια. Σε τούτον τον τόπο ήρθε κυνηγημένος από τις Ερινύες ο Ορέστης, εδώ μεταφέρθηκε εξόριστος ο Ιωάννης, εδώ είναι που έγραψε την Αποκάλυψη. Και μετά, για χρόνια πολλά το νησί ερημώθηκε. Μαράθηκε, άρχισε να σβήνει. Μα ζωντάνεψε από το φιλί της ζωής που του έδωσε ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός. Μόλις επιστρέψουμε θα πέσουμε με τα μούτρα στην ιστορία του. Οχι τώρα, δεν έχουμε χρόνο. Η θάλασσα ανυπομονεί. Μας καλεί.

Αφήσαμε βιαστικά τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και πήγαμε να κάνουμε μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Θάλασσα υπέροχη, πεντακάθαρη, ήρεμη και σοφή. Γαλήνια και αινιγματική. Η θάλασσα του Αιγαίου, η δική μας θάλασσα.

Το βράδυ πέρασε ευχάριστα. Διασχίσαμε τα σοκάκια της χώρας, περάσαμε μέσα από το μικρό πευκόδασος με τις δεντροστοιχίες από ευκάλυπτους και μετά καθίσαμε να δοκιμάσουμε τις απίστευτα νόστιμες λιχουδιές της πατμιακής κουζίνας. Η δίαιτα εξορίστηκε από το νου μας.

Ξημέρωσε Σάββατο, με ένα θαυμαστό ήλιο. Ολο το πρωινό - και δε μας έφτασε - το ξοδέψαμε με την επίσκεψη στο Κάστρο και το Βυζαντινό Μοναστήρι. Τούτη η ομορφιά απερίγραπτη είναι... Φτωχά μοιάζουν τα λόγια. Η ιστορική και θρησκευτική επιβλητικότητα του χώρου, διάχυτη. Παντού, ακόμα και στον αέρα.

Τσιμπήσαμε σε ένα παραδοσιακό καφέ με θέα στη Σκάλα (το λιμάνι της Πάτμου) και στα γύρω νησάκια που είναι σπαρμένα πάνω στο βαθύ μπλε μετάξι.

Ο γάμος ήταν προγραμματισμένος για τις 6.30.

Η βυζαντινή εκκλησία, σκαρφαλωμένη στο βράχο, δέσποζε στο χώρο. Οι καμπανοκρούστες χτυπούσαν και τις τρεις καμπάνες χαρμόσυνα. Ξαφνικά μέσα από ένα στενοσόκακο εμφανίζεται η νύφη. Με κύκνο έμοιαζε και την περπατησιά ελαφιού είχε. Πίσω της οι οργανοπαίχτες συνόδευαν την ανθρώπινη οπτασία. Και εμείς θνητοί και μαγεμένοι, κοιτούσαμε γεμάτοι θαυμασμό.

Μόλις άρχισε ο πάλλευκος κύκνος να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας, ξεκίνησε και η λειτουργία μέσα στο ναό ακολουθώντας πιστά όλο το τελετουργικό της βυζαντινής εκκλησίας, ενώ οι καμπάνες συνέχιζαν να χτυπούν.

Με το τέλος της διακριτικής αλλά λαμπρής τελετής, βγήκαμε όλοι στο προαύλιο και είδαμε την παράδοση να ξαναζεί. Με τα ίδια τα μάτια μας. Πάνω σε τραπέζια με κεντημένα τραπεζομάντιλα, ήταν τοποθετημένα αμυγδαλωτά έτσι όπως συνηθίζονταν παλιά τα φιλέματα... Το ζευγάρι βγήκε να μοιραστεί μαζί μας τη χαρά του, ενώ οι καμπάνες άρχισαν και πάλι να μουρμουρίζουν χαρούμενα. Σπουδαία γιορτή. Ελληνική γιορτή. Γιορτή που ταίριαζε απόλυτα με το κατανυκτικό τοπίο. Το βράδυ έγινε το γλέντι σε μια υπέροχη παραλιακή τοποθεσία. Αφθονα και πεντανόστιμα τα πατμιακά φαγητά και τα γλυκά που γευτήκαμε. Το κρασί, όπως αρμόζει στην περίπτωση, έρεε άφθονο. Αστείρευτο ποτάμι την καρδιά μας ευφραίνει.

Κυριακή, η μέρα της επιστροφής. Μα το βαπόρι θα σάλπαρε αργά το βράδυ. Ετσι είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε λίγο ακόμα το νησί. Μια σύντομη αλλά αξέχαστη βόλτα στα σοκάκια του λιμανιού και στην παραλία, ένα ουζάκι στην ψαροταβέρνα και να που η ώρα έτρεξε. Πέταξε, άντε να τη μαζέψεις τώρα. Μεσάνυχτα ακριβώς, μοντέρνες Σταχτοπούτες, επιστρέψαμε στο βαπόρι. Το παραμύθι τέλειωνε. Δυστυχώς. Μα η φαντασία μας θα το συνέχιζε. Ακουμπισμένοι στην κουπαστή του πλοίου, φορτώναμε με υπέροχες εικόνες τις μπαταρίες του μνημονικού μας. Και ξαναζούσαμε τη σκηνή του γάμου, αγναντεύαμε τη θάλασσα, κοιτούσαμε το Κάστρο και το βυζαντινό μοναστήρι που είχαν σκαρφαλώσει στον τεράστιο βράχο.

Και ευχηθήκαμε. Και του χρόνου νά 'μαστε πάλι εδώ. Σε βαφτίσια, ίσως. Ποιος ξέρει;