Η αλήθεια είναι ότι κάπου βαρεθήκαμε τα ξενόφερτα κοκτέιλ, κάπου λέμε ότι ζέστανε ο καιρός, ότι μυρίζει η ατμόσφαιρα, είναι πνιγμένη - στις παράλιες περιοχές, φυσικά - με ιώδιο, αλάτι και θυμάρι. Οτι, με άλλα λόγια, ήρθε η ώρα να απολαύσουμε το ελληνικό, το αιώνιο, το βαρύ, αλλά αρωματικό μας ποτό: το ούζο. Το ούζο που μοσχοβολά γλυκάνισο και ήρθε στη χώρα μας τον 16ο αιώνα. Τότε έγινε γνωστή και σε μας η απόσταξη των στεμφύλων και αρωματίστηκε με γλυκάνισο και άλλα μπαχαρικά. Τώρα θα αναρωτηθεί κανείς τι θα πει «ούζο». Uso σημαίνει στα ιταλικά: χρήσης. Τα σακιά με γλυκάνισο που έρχονταν από το εξωτερικό είχαν πάνω την ένδειξη Uso per Marsilia. Εμείς κρατήσαμε το πρώτο, το βαφτίσαμε Ούζο και το ήπιαμε και το πίνουμε, και θα το πίνουμε όσο υπάρχει γαλανός ουρανός, κρυστάλλινη μπλε θάλασσα, χταποδάκι ξιδάτο με ρίγανη, κεφτεδάκια με μπόλικο δυόσμο, δηλαδή όσο υπάρχει Ελλάδα. Με άλλα λόγια, για πάντα. Ενα ουζάκι λοιπόν για σήμερα, με πολύ πάγο, με νόστιμους μεζέδες, με σκέψεις ευχάριστες και εις υγείαν.

Στη στήλη μιλά σήμερα μια νέα γυναίκα, μια «μελλόνυμφη», όπως είναι και ο τίτλος του αριστουργηματικού μυθιστορήματος του Alessantro Manzoni: «Promessi sposi»: «Οι Μελλόνυμφοι».

Η δική μας υποψήφια κυρία, η Χαρά μας, εξηγεί στα Καθημερινά της Κυριακής όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για να μη χάνουμε χρόνο και κυρίως για να μη χαλάσει η καλή διάθεσή μας, όταν έρθει εκείνη η στιγμή...

«Εμείς ζήσαμε από κοντά την προετοιμασία ενός πολιτικού γάμου, ενός πολύ αξιοπρεπή θεσμού - λέει - κάτι που δυστυχώς για τα ελληνικά δεδομένα είναι ακόμα στο περιθώριο και δεν προβάλλεται εξίσου με τον θρησκευτικό, για πολλούς και ευνόητους λόγους. Η συμπεριφορά ορισμένων αρμοδίων υπαλλήλων στους κατά τόπους δήμους, που οφείλουν να ενημερώνουν τα ζευγάρια που θέλουν να παντρευτούν με πολιτικό γάμο, είναι επιεικώς απαράδεκτη. Μείναμε έκπληκτοι, όταν υπάλληλος του δήμου, υπεύθυνη του γραφείου πολιτικών γάμων, μας είπε ότι: Γάμοι γίνονται μόνο πρωί και μάλιστα σε εργάσιμες ώρες, χωρίς να υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος, με αποτέλεσμα οι γάμοι να γίνονται στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου. Αυτό, βέβαια, δεν έγινε αιτία να μας αποθαρρύνει, γιατί απευθυνθήκαμε σε άλλη δημαρχία και έτσι και ο γάμος έγινε όπως θέλαμε εμείς και απόγευμα και Σάββατο που ζητήσαμε έγινε.

Πάντως, όσοι από σας έχετε αποφασίσει να παντρευτείτε το διάστημα αυτό με πολιτικό γάμο που δεν έχει την ψευτιά και τη φτιασιδωμένη γκλαμουριά, ας μου επιτραπεί η έκφραση, του θρησκευτικού γάμου με τα "πρέπει" και τα στημένα χαμόγελα, την υποκρισία και πολλά άλλα παρελκόμενα που απεχθανόμαστε, σας λέμε ότι τα δικαιολογητικά που χρειαστήκαμε ήταν: Αδεια γάμου, ληξιαρχική πράξη γέννησης, φωτοτυπία της αστυνομικής ταυτότητας, τη δημοσίευση της αναγγελίας γάμου σε ημερήσια πρωινή εφημερίδα και ένα χαρτόσημο των 10.000 δρχ. από δημόσιο ταμείο. Σε 2 μέρες μαζέψαμε τα απαραίτητα δικαιολογητικά και σε μια βδομάδα πήραμε και την άδεια γάμου. Από εκεί και πέρα, δεν είχαμε παρά να επιλέξουμε τη δημαρχία και την αίθουσα, που έπρεπε να πληρεί τις προϋποθέσεις. Και αφού κανονίσαμε και την ημερομηνία του γάμου, δώσαμε και την αναγγελία στην εφημερίδα.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν γρήγορα, αφού δεν έμενε παρά να παραγγείλουμε τα προσκλητήρια, τις μπομπονιέρες και τα γλυκά. Πήγαμε και για το φόρεμα, για παπούτσια και για το κοστούμι του γαμπρού, κανονίσαμε και το πώς θα μοιράσουμε τα προσκλητήρια, κλείσαμε και φωτογράφο. Απλά πράγματα».

«Και το στόλισμα; Τα άνθη;» ρωτάμε.

«Αφήσαμε για τις τελευταίες μέρες την επιλογή των λουλουδιών για στολισμό του αυτοκινήτου και του χώρου, καθώς και το πού θα πηγαίναμε για φαγητό και ποτό μετά το γάμο».

Μια τελευταία ερώτηση, η πιο σημαντική για μας, είναι, το ταξίδι του μέλιτος. Και εισπράττουμε την απάντηση:

«Θα δούμε... Δε μας απασχολεί προς το παρόν. Κάπου θα πάμε. Κάποτε. "Αμέσως μετά", μας υποδεικνύουν οι μεγαλύτεροι, "αμέσως μετά το γάμο, έτσι για να το θυμάστε, όταν θα περάσουν τα χρόνια". Ομως, εμείς το αφήσαμε έτσι στην τύχη. Οταν τα οικονομικά μας το επιτρέψουν».

Μέχρι να τυπωθεί αυτό το κομμάτι, η Χαρά παντρεύτηκε και επέζησε του γάμου της. Κάθε ευτυχία τής ευχόμαστε ολόψυχα.

Για ώρα ανάγκης

Εχετε σκεφτεί ποτέ, πόσο σημαντικό είναι διατηρείτε στο σπίτι σας ένα μικρό φαρμακείο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σώσει ακόμα και την ίδια σας τη ζωή; Πόσες φορές έχετε βρεθεί σε απόγνωση τις γιορτές ή τα Σαββατοκύριακα αναζητώντας την ανακούφιση σε ένα άδειο κουτί ασπιρίνες, γιατί αμελήσατε να προμηθευτείτε από το φαρμακείο της γειτονιάς σας; `Η πόσες φορές κοπήκατε και δεν απολυμάνατε την πληγή με οινόπνευμα, που φυσικά δεν είχατε στο σπίτι και έλειπαν και οι γείτονες που τυχόν μπορούσαν να σας εξυπηρετήσουν;

Για να μη βρεθείτε σε δύσκολη θέση και χτυπάτε κουδούνια και μάλιστα σε ακατάλληλες τις περισσότερες φορές ώρες και η αμέλεια ή η επιπολαιότητά σας βάλει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια σας τη ζωή, καλό είναι να μάθετε να φυλάσσετε σε κάποιο χώρο του σπιτιού, μακριά από τα παιδιά, το φως και τις εστίες θέρμανσης, ένα μικρό κουτί με τις πρώτες βοήθειες. Τι θα χρειαστείτε: ασπιρίνες, χάπια για το φούσκωμα στο στομάχι, χάπια για τη διάρροια, οινόπνευμα, οξυζενέ, αποστειρωμένες γάζες, χανζαπλάστ, αλοιφές για τα εγκαύματα, αντισταμινικά χάπια για τυχόν αλλεργικές αντιδράσεις, μπεταντίν, βάμμα ιωδίου, σουλφαμιδόσκονη, αλοιφή για τα τσιμπήματα εντόμων, ψαλιδάκι, θερμόμετρο, θερμοφόρα, παγοκύστη, γάντια μιας χρήσεως, πιεσόμετρο. Πολλοί έχουν τη συνήθεια να φυλάσσουν στο φαρμακείο του σπιτιού και αντιβιοτικά ή αντιβηχικά σιρόπια, που όμως δεν κάνουν για όλες τις μορφές ιώσεων ή γρίπης, ενώ θα ήταν προτιμότερο να ακολουθήσουμε την αγωγή που μας συστήνει κάθε φορά ο γιατρός, που είναι και ο μόνος που μπορεί να κρίνει αν χρειαζόμαστε και πότε αντιβίωση.

Εκείνο που πρέπει να ελέγχουμε στο φαρμακείο του σπιτιού είναι η ημερομηνία λήξης των φαρμάκων και να μην πετάμε τις οδηγίες χρήσης, όπως κάνουν οι περισσότεροι από μας. Αντίθετα, πρώτη μας κίνηση είναι να διαβάσουμε πολύ προσεκτικά τις οδηγίες χρήσης του φαρμάκου, τη δοσολογία και το κυριότερο τις παρενέργειες. Επίσης, βασικό είναι να ανανεώνουμε το φαρμακείο μας τακτικά ώστε να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων, σε περίπτωση ανάγκης.

Το Μουσείο στεγάζεται σε κτίριο του Οργανισμού στην Κηφισιά και προς το παρόν είναι ανοιχτό μόνο σε οργανωμένες ομάδες επισκεπτών, μέχρι σαράντα ατόμων, διαφόρων φορέων, κυρίως εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, υπηρεσιών, συλλόγων, κ.ά.

Σκοπός του Μουσείου είναι η προβολή των συστημάτων επικοινωνίας ανά τους αιώνες, από την αρχαιότητα μέχρι τις σύγχρονες τάσεις της τηλεπικοινωνιακής τεχνολογίας, η τόνωση του ενδιαφέροντος των νέων κυρίως για τις τηλεπικοινωνίες και την τηλεπληροφορική και η δημιουργία ενός εκπαιδευτικού πυρήνα, γύρω από τον οποίο θα μπορούν να συγκεντρώνονται και να αναλαμβάνουν δημιουργικές δραστηριότητες όλοι όσοι ενδιαφέρονται να μελετήσουν σε βάθος τις τηλεπικοινωνίες.

Οι προσπάθειες για τη δημιουργία του Μουσείου άρχισαν το 1984 με πρωτοβουλία υπαλλήλων του. Χάρη στο μεράκι και το ζήλο τους, συγκεντρώθηκε ένας τεράστιος όγκος τηλεπικοινωνιακού υλικού, που μέχρι τότε ήταν διάσπαρτος σε διάφορες αποθήκες του Οργανισμού, αλλά και σε άλλους, εκτός ΟΤΕ χώρους.

Το υλικό καταγράφηκε, αξιολογήθηκε και άρχισε να τοποθετείται στα ράφια και τις προθήκες των χώρων που προσωρινά στέγαζαν το υπό δημιουργία Μουσείο.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Μέσα σε λίγα χρόνια ένα ανεκτίμητης αξίας και μοναδικής σπανιότητας και καλαισθησίας υλικό, τηλεφωνικές συσκευές του 1881, (πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του τηλεφώνου και δεκατέσσερα πριν τη λειτουργία του στην Ελλάδα), μορσικοί τηλέγραφοι, καλώδια όλων των τύπων (επίγεια, εναέρια, υποβρύχια, ομοαξονικά), συστήματα radio, δορυφορικά, μεταγωγής, συσκευές φωτοτηλεγραφίας, TELEX, ανάμεσά τους και το πρώτο στούντιο της Ελληνικής Τηλεόρασης (ΕΡΤ), τράπεζες μεταλλακτών, γέμισαν το χώρο (900 τ.μ.) του Μουσείου, που άνοιξε τις αίθουσές του στο κοινό το 1990.

Πολλά από τα εκθέματα παρουσιάζονται σε λειτουργία, γεγονός που δίνει, με τον πλέον παραστατικό τρόπο, ζωντανή την εικόνα της επικοινωνίας. Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη είναι η παρουσία των τηλεπικοινωνιακών συστημάτων της αρχαιότητας (Φρυκτωρίες, σύστημα Κλεοξένη και Δημοκλείτου, κ.ά.) που δείχνουν την πρωτοπόρα συμβολή των αρχαίων Ελλήνων στην εξέλιξη των τηλεπικοινωνιών.

Οι φρυκτωρίες ήταν σύστημα συνεννόησης που πρωτοαναφέρεται τον 11οαι. π.Χ., με σημάδια που μεταβιβάζονταν από περιοχή σε περιοχή με τη χρήση πυρσών, στη διάρκεια της νύκτας (φρυκτός = πυρσός και ώρα = φροντίδα). Σύμφωνα με την παράδοση η είδηση της άλωσης της Τροίας μεταδόθηκε στις Μυκήνες με τις φρυκτωρίες. Ενδιάμεσοι σταθμοί μεταδόσεως υπήρχαν στην Ιδη της Μυσίας, στο Ακρωτήρι της Λήμνου, στο Αθω, στο βουνό Μάκιστο και στις πλαγιές του Αραχναίου. Το σύστημα χρησιμοποιήθηκε για πολλούς αιώνες μέχρι το 1850.

Κατά το σύστημα των Κλεοξένη και Δημόκλειτου, το αλφάβητο χωρίστηκε σε πέντε στήλες και σε πέντε γραμμές. Κάθε σταθμός επικοινωνίας αποτελούνταν από δύο πεντάδες πυρσών, από τις οποίες η μία συμβόλιζε τις στήλες και βρισκόταν δεξιά και η άλλη τις γραμμές και ήταν στο αριστερό μέρος. Οταν υπήρχε κάποιο μήνυμα οι πυρσοί υψώνονταν πάνω από τα τείχη συμβολίζοντας ένα - ένα τα γράμματα ( π.χ. για το Β υψώνονταν δύο πυρσοί δεξιά και ένας αριστερά).

Ενα ακόμα μέσο επικοινωνίας της αρχαιότητας ήταν το ακουστικό κέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ενα μεγάλο χωνί, το οποίο μπορούσε να μεταφέρει τον ήχο σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων.

Για τις επισκέψεις σας στο Τηλεπικοινωνιακό Μουσείο του ΟΤΕ μπορείτε να απευθυνθείτε στα τηλέφωνα: 6201.899, 6201.999, 6202.099. Διεύθυνση: Πρωτέως 25, Νέα Κηφισιά (προσπέλαση από την Εθνική Οδό, κόμβος Νέας Κηφισιάς, και από τη Λεωφ. Τατοΐου).

Θ. Μπ.

Επίσης συμμετείχε στην έκθεση του Μουσείου Ροντέν και σε επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις, όπως η Ρεαλιτέ Νουβέλ. Το '61 πήγε στη Βραζιλία για να να συμμετάσχει στην 6η Διεθνή «Μπιενάλε» του Σάο Πάολο και από τότε εγκαταστάθηκε εκεί. Παρ' όλη την ελληνική καταγωγή και την ευρωπαϊκή καλλιτεχνική υποδομή, ο γλύπτης θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της σύγχρονης βραζιλιάνικης τέχνης.

Το σύνολο του έργου του Βλαβιανού, που έχει συγκεντρωθεί στη συγκεκριμένη έκθεση που έγινε στο Σάο Πάολο αυτόν το χρόνο (16 Φλεβάρη - 18 του Μάρτη), αποδεικνύει ότι το έργο του στη διάρκεια αυτών των χρόνων ταξινομήθηκε σύμφωνα με τις περιοδικές αλλαγές στα θέματα που επέλεγε, καθώς και το πάντρεμα των μορφών, που, είτε πρόκειται για ανθρώπινες μορφές, είτε μορφές ζώων ή πτηνών ή απλά τρισδιάστατες φιγούρες, η μορφική του αναζήτηση του είναι πάντα η ίδια.

Ισως κάποιοι από μας (λίγοι ασφαλώς και δυστυχώς) να βρεθούν κάποτε στη μακρινή, μαγική Βραζιλία. Αυτοί μπορούν να επιδιώξουν, ρωτώντας φυσικά, για τον δικό μας καλλιτέχνη, για τον γλύπτη Νικόλα Βλαβιανό και προκαλέσουν την τύχη τους. Ποιος ξέρει; Ισως βρεθούνε αντιμέτωποι με τα έργα του και γιατί όχι με τον ίδιο; Διότι είναι σίγουρο ότι θα εκπλαγούν για την πλαστικότητα τους, παρόλο που είναι σμιλεμένα από σίδερο και από την ελληνικότητα του Βλαβιανού, παρόλο που ζει σαράντα χρόνια στη Βραζιλία.

Ομως τώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές αναστενάζουμε και για μια ακόμη φορά λέμε: Τι κρίμα που στην Ελλάδα, στη γενέτειρά του, η δουλιά του είναι σχεδόν άγνωστη στους πολλούς. Τι κρίμα να μην έχουμε μια πλατεία που να λέγεται «Πλατεία Δημήτρη Μητρόπουλου» ή «Πλατεία Μαρία Κάλλας». Τι υπέροχο θα ήταν αυτήν την πλατεία να την κοσμεί ένα μεγάλο έργο, ένα υπέροχο γλυπτό του Νικόλα Βλαβιανού... Τι κρίμα που η Ελλάδα συνεχίζει να αγνοεί τα καλύτερα τέκνα της.