Η αλήθεια είναι ότι κάπου βαρεθήκαμε τα ξενόφερτα κοκτέιλ, κάπου λέμε ότι ζέστανε ο καιρός, ότι μυρίζει η ατμόσφαιρα, είναι πνιγμένη - στις παράλιες περιοχές, φυσικά - με ιώδιο, αλάτι και θυμάρι. Οτι, με άλλα λόγια, ήρθε η ώρα να απολαύσουμε το ελληνικό, το αιώνιο, το βαρύ, αλλά αρωματικό μας ποτό: το ούζο. Το ούζο που μοσχοβολά γλυκάνισο και ήρθε στη χώρα μας τον 16ο αιώνα. Τότε έγινε γνωστή και σε μας η απόσταξη των στεμφύλων και αρωματίστηκε με γλυκάνισο και άλλα μπαχαρικά. Τώρα θα αναρωτηθεί κανείς τι θα πει «ούζο». Uso σημαίνει στα ιταλικά: χρήσης. Τα σακιά με γλυκάνισο που έρχονταν από το εξωτερικό είχαν πάνω την ένδειξη Uso per Marsilia. Εμείς κρατήσαμε το πρώτο, το βαφτίσαμε Ούζο και το ήπιαμε και το πίνουμε, και θα το πίνουμε όσο υπάρχει γαλανός ουρανός, κρυστάλλινη μπλε θάλασσα, χταποδάκι ξιδάτο με ρίγανη, κεφτεδάκια με μπόλικο δυόσμο, δηλαδή όσο υπάρχει Ελλάδα. Με άλλα λόγια, για πάντα. Ενα ουζάκι λοιπόν για σήμερα, με πολύ πάγο, με νόστιμους μεζέδες, με σκέψεις ευχάριστες και εις υγείαν.