Αξιον είναι να αναγνωρίζεις τις πηγές της έμπνευσής σου και να αποδίδεις τιμές, με όλες τις εποχές και με όλους τους καιρούς, σε αυτούς που δημιουργούν την έμπνευση.

Αξιον είναι να τραγουδάς τα τραγούδια σου - παντού και πάντα - μόνο με ορθόφωνες χορωδίες και μόνο με σολίστ που έχουν δεχτεί επιθέσεις.

Αξιον είναι να σε χαιρετάνε - και να σε χαίρονται - αυτοί που αγωνίζονται και δίνουν το αίμα τους για τη χαρά και την προκοπή.

Αξιον είναι κάθε τι που έχει συνέπεια και συνέχεια.

Αγιος είναι ο ιδρώτας που βγαίνει από την κούραση και όχι από την ακολασία!

Αξια είναι τα άδολα χαμόγελα και όχι τα σατανικά μειδιάματα.

Αξιοι είναι οι κυνηγημένοι των πεζοδρομίων και όχι οι κυνηγοί των κυνηγημένων.

Αξιος είναι ο διάβολος και όχι ο παπάς.

Αξιον είναι ό,τι πραγματικά είναι άξιον να είναι.

Γιατί, Περιώνυμε, κάθε φορά που συμβαίνουν γεγονότα, πρέπει εσύ να βγάζεις συγχυστικούς λόγους στις αγορές και στα αναγνωστήρια; Γιατί πετάς στον αέρα συνθήματα, που γίνονται λάβαρα για τους στρατούς του εχθρού; Γιατί με τις άδικες κρίσεις σου προσβάλλεις τους χιλιάδες εθελοντές της ισότητας και της δικαιοσύνης, αυτούς που περπάτησες μαζί τους και πάνω στο δέρμα τους - και με το αίμα τους - έγραψες τις ωδές σου; Τότε που σε χτυπούσαν εκείνοι που δεν αγαπούν τους ποιητές και τα ποιήματα και σήμερα καμώνονται τους θαυμαστές των έργων σου;

Τα έργα σου, όμως, Περιώνυμε, δε μιλάνε για πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις. Μιλάνε για ανθρώπινα μιλιούνια, που σκάβουν, που οργώνουν, που σπέρνουν, που οικοδομούν. Και μιλάνε, επίσης, για Μινώταυρους και Δεινόσαυρους. Μιλάνε για τα τάγματα ασφαλείας και τους ταγματασφαλίτες. Και μιλάνε, φυσικά, και γι' αυτούς που οπλίζουν τα τάγματα και τους ταγματασφαλίτες. Και είναι γνωστοί αυτοί στον καθένα.

Αξιος είναι, λοιπόν, Περιώνυμε, ο ανειρήνευτος αγώνας μέχρι τη δικαίωση.

Αξια είναι, Περιώνυμε, η τιμωρία των βαμπίρ που πίνουν το αίμα των πληγωμένων.

Αξιοι είναι, Περιώνυμε, αυτοί που επιμένουν και θα επιμένουν, πέρα από τις αναποδιές, από τις τρικλοποδιές και τις συκοφαντίες.

Αξιο είναι, Περιώνυμε, και το ξέρεις, κάθε τι - και ο καθένας - που δεν προβάλλει διάφορες δικαιολογίες για να κρύψει τις δικές του αναστολές, τις δικές του αδυναμίες, τη δική του κούραση.

Αξια είναι, τέλος πάντων, όλα αυτά - και όλοι αυτοί - που σου έδωσαν τα παράσημα που φοράς στις πληγές σου και όχι αυτά - και αυτοί - που σου έδωσαν τα παράσημα που έχεις καρφιτσώσει στα πέτα σου.

Θέλει, όμως, Περιώνυμε, και οι ποιητές να προσέχουν τις καλημέρες τους. Να διαλέγουν προσεχτικά τις συναθροίσεις και αυτούς με τους οποίους συναθροίζονται. Να αποφεύγουν να μιλούν, όταν νιώθουν κουρασμένοι. Θέλει τους ανθρώπους που γνωρίζουν το μέτρο να κρατάνε το μέτρο. Θέλει, τέλος, πάντων, όλους όσους ξέρουν νότες να τραγουδούν σωστά και όχι φάλτσα. Γιατί τα φάλτσα τραγούδια, Περιώνυμε, κάνουν κακό και στις μουσικές και στους ανθρώπους. Προπαντός στους νέους ανθρώπους, που θέλουν - και πρέπει- να ακούν ελπιδοφόρα μηνύματα.