Σ' αυτή την κοινωνία, πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που πολεμά να την ανατρέψει. Αυτή η ελευθερία είναι επικίνδυνη.

Ετσι, η θεωρία ότι καθένας είναι ελεύθερος να διαθέτει «σώμα και ψυχή» όπως αυτός θέλει, ως ύψιστο ατομικό δικαίωμα, ανεξάρτητα από ζωή και θάνατο (αυτό κάνει αυτή η σάπια εκμεταλλευτική κοινωνία με όλα τα μέσα), πάει να γίνει πράξη με την πρόταση νόμου των βουλευτών Φ. Κουβέλη και Μ. Δαμανάκη (ΣΥΝ), Στ. Μπένου και Σπ. Βούγια (ΠΑΣΟΚ) και Π. Τατούλη (ΝΔ), που υπογράφει σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΝ, για ελεγχόμενη χορήγηση ναρκωτικών, στο όνομα της απεμπλοκής των χρηστών από τους εμπόρους. Ετσι θα 'ναι τουλάχιστον ανόθευτα και δε θα πεθαίνουν! Από το διαχωρισμό «σκληρών»-«μαλακών» και την ελεύθερη χρήση των «μαλακών», από τα υποκατάστατα τύπου μεθαδόνης, που θα παρατείνουν τον αργό θάνατο, περνούν τώρα στο «κοινωνικό έργο» της σωτηρίας των χρηστών από το γρήγορο θάνατο, με τη διακίνηση με ευθύνη του κράτους επίσημα των καθαρών ναρκωτικών. Λες και δεν είναι οι ουσίες που στέλνουν στο θάνατο, αλλά η νόθευσή τους. Λες και δεν υπάρχει η «πείρα» της Ολλανδίας με την ελεγχόμενη διακίνηση και το διαχωρισμό «σκληρών»-«μαλακών» που και τους θανάτους δε μείωσε και τους χρήστες αύξησε.

Μα εδώ βρίσκεται και η πραγματική επιδίωξη των εμπνευστών του συγκεκριμένου νόμου: Στην εξάρτηση μέσω των ουσιών των ανθρώπων, για τον έλεγχο της συνείδησής τους, μέσω της ψευδαίσθησης της απόλυτης ατομικής ελευθερίας. Ελευθερίας των καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται και των εκμεταλλευομένων να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα με τις ουσίες, ώσπου τελειώνοντας το υποκατάστατο θα ξαναπροσγειωθούν στην επίγεια κόλαση των εκμεταλλευτών.

Η εξαγορά της συνείδησης δεν είναι πάντα σίγουρος δρόμος για να την υποτάξει, όσο θα υπάρχει «νους υγιής» και οι παράγοντες που ωριμάζουν συνειδήσεις. Η εξαγορά έχει και κόστος και σίγουρη δεν είναι πάντα. Τα ναρκωτικά δεν έχουν κόστος και αφήνουν κέρδη. Και το κυριότερο, κάνουν σίγουρη δουλιά.

Χρόνια τώρα, πασχίζουν να επιβάλουν τον εύκολο δρόμο. Αυτόν που κάνει τους νέους να «τη βρίσκουν» στον παράδεισο των ψευδαισθήσεων. Οι συνταγές πλασαρισμένες στα κάθε είδους περιοδικά, που απειλούν κατακλυσμιαία τις συνειδήσεις της νεολαίας με παντός είδους εξάρτηση, συνειδησιακή, ψυχολογική, σωματική, αντιστρέφοντας το νόημα των όρων ζωής και θανάτου, ρήξης και ενσωμάτωσης με το σύστημα, πλασάροντας ψεύτικα όνειρα μιας ζωής, που η σύγχρονη κοινωνία την έχει βιτρίνα της. Το κυνήγι του απραγματοποίητου, μέσω της αβέβαιης ατομικής «επανάστασης», που με μαεστρία καθοδηγεί το ίδιο το σύστημα, προσπαθεί να ρίξει τους νέους έξω και από τα σύνορα του περιθωρίου. Και όταν το αποτέλεσμα μοιάζει να γίνεται ενοχλητικό για τους κρατούντες, παρουσιάζονται ξαφνικά οι δημιουργοί της κατάστασης ως επίδοξοι «σωτήρες».

Η «υποκρισία» ξεπερνά τα όρια, όταν γίνεται προσπάθεια να πουν πως κάνουν ήσυχοι το καθήκον τους, επιβάλλοντας την ανεκτικότητα στο δημιούργημά τους, ως μέσο κοινωνικοποίησης, γιατί αυτό κάνουν με τη συγκεκριμένη πρόταση νόμου. Και ο χορός καλά κρατεί, ελέω ΣΥΝ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Με τη ναρκω-λαγνεία τους προσφέρουν τις «καλές» τους υπηρεσίες στην κοινωνία, εθίζοντας στην υποχρέωση αποδοχής ενός αναγκαίου κακού, που επειδή δε θέλουν να το προλάβουν, ούτε να το θεραπεύσουν, γιατί δεν τους βολεύει, ψάχνουν τρόπους να το αφομοιώσουν, διαιωνίζοντάς το. Αυτό κάνει η πρόταση νόμου. Γι' αυτό και μόνο τους πρέπει πολιτική καταδίκη, από λαό και νεολαία.

Η ιδεολογικοποίηση του προβλήματος απαιτεί πολιτική επιβολής των ουσιών. Με επιστημονική επίφαση, εν είδει βαθυστόχαστων αναλύσεων και συμβουλών, επιβάλλουν ως χρήσιμη την αναγκαιότητα της ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών. Τουλάχιστον, βγαίνοντας από το τούνελ του παράνομου εμπορίου, νομιμοποιείται ο αργός θάνατος, στον οποίο σπρώχνουν συνειδητά ιδιαίτερα τους νέους. Αυτή είναι η διέξοδός τους. Αλλωστε, γιατί να τους αφήσουν να οργανώνονται και να διεκδικούν τη δημιουργία της δικής τους ζωής και το μέλλον χωρίς εκμετάλλευση; Τους παρέχουν νόμιμα την εξάρτηση από τις ουσίες, τσακίζοντας τη συνείδησή τους.

Παρουσιάζουν τις συγκεκριμένες λύσεις ως ρεαλιστικές και εφικτές, πουλώντας «προστασία» στα θύματα γιατί θέλουν θύματα.

Και επειδή η κυρίαρχη ιδεολογία αναπαράγεται με διάφορες μορφές και μέσα, με στόχο τη φθορά των συνειδήσεων, αλλά δεν εξασφαλίζει τη σίγουρη υποταγή, υπάρχουν και τα μέσα της εξάρτησης. Αυτός είναι ο στόχος. Το εμπόριο ναρκωτικών, με τη συνοδεία μιας σειράς επιχειρήσεων πλασαρίσματος στην αγορά, ελεύθερα των «μαλακών», ελεγχόμενα των «σκληρών», ή όπως αλλιώς το σχεδιάζουν, είναι και επικερδές και δημιουργεί εξαρτημένους ανθρώπους και ασφάλεια ζωής για το σύστημα.

Οσο για την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση που ως κοινωνικές αιτίες συμβάλλουν στην περιθωριοποίηση, αυτά είναι σύμφυτα αυτής της σάπιας κοινωνίας. Την πρόληψη ως μοναδική διέξοδο την απεχθάνονται μετά βδελυγμίας. Οταν, δε, οι πρωτοβουλίες των θεραπευτικών κοινοτήτων για απεξάρτηση ζητούν ενίσχυση, τότε τα δημοσιονομικά ελλείμματα γίνονται απαγορευτικά για κάθε τέτοια προσπάθεια. Οσο για τους απεξαρτημένους, η «καθωσπρέπει» κοινωνία αρνείται να τους εντάξει, παραχωρώντας τους ξανά το άθλιο περιθώριό της.

Ο αγώνας ενάντια στα ναρκωτικά είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης κατά της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτό το μέτωπο είναι μονόδρομος για το λαό και τη νεολαία. Και σ' αυτό το μέτωπο η παλλαϊκή καταδίκη της πρότασης νόμου για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών και της πολιτικής που την προωθεί είναι μονόδρομος.