Εκείνο το στοιχείο που γοητεύει περισσότερο όταν κανείς έρχεται αντιμέτωπος με τη γλυπτική είναι η ψυχική και η φυσική περιπέτεια, μια περιπέτεια πολλές φορές μεταφυσική. Η προσωπική έκθεση των έργων του Ελληνα γλύπτη Νικόλα Βλαβιανού, που έγινε στο Museu de Arte Brasiliera, «μεταφέρθηκε» τυχαία, ίσως, πάνω στο γραφείο μας. Πρόκειται για έναν υπέροχο μεγάλο τόμο, καλαίσθητο και προσεγμένο, που περιλαμβάνει όλα τα έργα του Νικόλα Βλαβιανού, έναν τόμο που μας προκαλεί και προσκαλεί σε ένα μοναχικό συναρπαστικό ταξίδι, σε μια προσωπική αναζήτηση στον κόσμο και στο χώρο του μεγάλου Ελληνα γλύπτη που ζει εδώ και σαράντα χρόνια στη Βραζιλία. Ο Ν. Βλαβιανός άφησε την Αθήνα το 1956. Πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει (όπου έζησε και εργάστηκε) και μαθήτευσε κοντά στον Ζάτκιν και φοίτησε στην Academie du Feu του Lazlo Szambo.

Επίσης συμμετείχε στην έκθεση του Μουσείου Ροντέν και σε επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις, όπως η Ρεαλιτέ Νουβέλ. Το '61 πήγε στη Βραζιλία για να να συμμετάσχει στην 6η Διεθνή «Μπιενάλε» του Σάο Πάολο και από τότε εγκαταστάθηκε εκεί. Παρ' όλη την ελληνική καταγωγή και την ευρωπαϊκή καλλιτεχνική υποδομή, ο γλύπτης θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της σύγχρονης βραζιλιάνικης τέχνης.

Το σύνολο του έργου του Βλαβιανού, που έχει συγκεντρωθεί στη συγκεκριμένη έκθεση που έγινε στο Σάο Πάολο αυτόν το χρόνο (16 Φλεβάρη - 18 του Μάρτη), αποδεικνύει ότι το έργο του στη διάρκεια αυτών των χρόνων ταξινομήθηκε σύμφωνα με τις περιοδικές αλλαγές στα θέματα που επέλεγε, καθώς και το πάντρεμα των μορφών, που, είτε πρόκειται για ανθρώπινες μορφές, είτε μορφές ζώων ή πτηνών ή απλά τρισδιάστατες φιγούρες, η μορφική του αναζήτηση του είναι πάντα η ίδια.

Θα λέγαμε ότι το αποτέλεσμα της δουλιάς του είναι η διεύρυνση του πλαστικού του ρεπερτορίου και η βεβαιότητα ότι η δημιουργία ενός έργου τέχνης είναι ένα συνεχές καθήκον. Ενας καρπός της έννοιας και της δράσης, μια διαρκής διαδικασία πίστης του καλλιτέχνη στις αρχές του και στα πιστεύω του.

Ισως κάποιοι από μας (λίγοι ασφαλώς και δυστυχώς) να βρεθούν κάποτε στη μακρινή, μαγική Βραζιλία. Αυτοί μπορούν να επιδιώξουν, ρωτώντας φυσικά, για τον δικό μας καλλιτέχνη, για τον γλύπτη Νικόλα Βλαβιανό και προκαλέσουν την τύχη τους. Ποιος ξέρει; Ισως βρεθούνε αντιμέτωποι με τα έργα του και γιατί όχι με τον ίδιο; Διότι είναι σίγουρο ότι θα εκπλαγούν για την πλαστικότητα τους, παρόλο που είναι σμιλεμένα από σίδερο και από την ελληνικότητα του Βλαβιανού, παρόλο που ζει σαράντα χρόνια στη Βραζιλία.

Ομως τώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές αναστενάζουμε και για μια ακόμη φορά λέμε: Τι κρίμα που στην Ελλάδα, στη γενέτειρά του, η δουλιά του είναι σχεδόν άγνωστη στους πολλούς. Τι κρίμα να μην έχουμε μια πλατεία που να λέγεται «Πλατεία Δημήτρη Μητρόπουλου» ή «Πλατεία Μαρία Κάλλας». Τι υπέροχο θα ήταν αυτήν την πλατεία να την κοσμεί ένα μεγάλο έργο, ένα υπέροχο γλυπτό του Νικόλα Βλαβιανού... Τι κρίμα που η Ελλάδα συνεχίζει να αγνοεί τα καλύτερα τέκνα της.