ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εις υγείαν...

Ενα κοκτέιλ( Λονγκ Ντρινκ) και εις υγείαν...

Τι σημαίνει η λέξη «κοκτέιλ», που έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά τυπωμένη πριν από 180 χρονια περίπου; Σημαίνει: Ενα ποτό διεγερτικό, που αποτελείται απο την ανάμειξη δυό ή και περισσότερων ποτών, από ζάχαρη, νερό και μερικές σταγόνες Μπίτερ. Τον 18ο αιώνα δόθηκε ένα άλλος ορισμός: Λένε οτι πριν από τις κοκορομαχίες συνήθιζαν να δίνουν στους κόκορες να πιούν ένα οικοπνευματώδες μίγμα «cock-τale», πράγμα που μας οδηγεί στην υποψία ότι ίσως η λέξη να προέρχεται απο εκεί. Φυσικά υπαρχουν και άλλες εκδοχές. Μια ιστορία που έρχεται από τη Λατινική Αμερική, λέει οτι κάποιοι Αγγλοι ναύτες που αποβιβάστηκαν στο Κεμπέτσε του Μεξικάνικού Κόλπου, ανακάλυψαν ένα τοπικό παρασκεύασμα που έφτιαχαν οι ντόπιοι, οι οποίοι ανακάτευαν με ένα κλαράκι, που είχε το σχήμα της ουράς του κόκορα, διάφορα ποτά, και έτσι σιγά- σιγά δόθηκε αυτή η ονομασία, δηλαδή, το«coktail», η... ουρά του κόκορα. Απ΄' όπου και να προέρχεται η ονομασία ο προορισμός είναι ο ίδιος. Να φτιάχνει το κέφι και να αλλάζει τη διάθεση του ανθρώπου. Φυσικά με μέτρο και το αποτέλεσμα άριστο.

Υπάρχουν μερικοί που ισχυρίζονται ότι άν έχουν τα απαραίτητα, δηλαδή μερικά διαφορετικά μπουκάλια από ποτά, παγάκια και ένα σέικερ, θα ηταν σε θέση για τα επόμενα εκατό χρόνια να επινοούν καθηερινά και ένα νέο κοκτέιλ. Μπορεί να μοιάζει κάπως υπερβολικό αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Τα διάφορα ντρικς... επι το ελληνικότερον «ποτά» χωρίζονται σε τρείς μεγάλες κατηγορίες: Στα σορτ ντρινκς (Sort Drinks) Είναι ένα κοκτκέιλ, άλλοτε οινοπνευματώδες κι άλλοτε όχι, που σερβιρεται συνήθως παγωμένο, σε μικρή ποσότητα και μικρό ποτήρι.

Τα Λονγκ Ντρινκ (Long Drink), που είναι ένα κοκτέιλ που σερβίρεται συνήθως παγωμένο σε μεγάλη ποσότητα και συνεπώς στο ανάλογο ποτήρι και το Ον δι ρόκς (On the rocks),που ετοιμάζεται κατευθείαν μέσα σ΄ ένα ποτήρι και αποτελείται από ένα μονο ποτό. Αυτά τα λίγα για την ιστορία.Θα επανέλθουμε όμως.

Και τωρα ετοιμάσετε να κάνετε το γνωστόσε μερικούς ως «Τσάϊνιζ» δηλαδή το κινέζικο.

Θα ριξετε στο σέικερ 3/4 ρούμι, 1/4 βύσσινο, μια κουταλιά της σούπας Κουραχάο και μερικές σταγόνες αγκοστούρα. Θα τα χτυπήσετε πολύ καλά και ...εις υγείαν.

Καθ ... οδόν

Κυριακή σήμερα και εκείνο που επιθυμούμε είναι να βρεθούμε μακρυά, μακρύτερα τέλως πάντων από το σπίτι μας. Μια βόλτα με τα πόδια, αν ο καιρός είναι καλός, μας χρειάζεται. Ομως αν βρέχει ή αν κάποιος σοβαρός άλλος λόγος μας κρατά μέσα, τότε τι γίνεται; Πάντα υπάρχει λύση.

Θα «περπατήσουμε» στο Μεταξουργείο και στον Κολωνό, με συνοδό ένα συγγράφεα, που αγάπησε πολύ αυτή τη συνοικία. Μια νοσταλγία μας κυριεύει καθώς "διαβαίνουμε" τις σελίδες του ομώνυμου βιβλίου του Βασίλη Αγγελίδη. Καθ΄ οδόν λοιπόν για το Μεταξουργείο διαβάζομε: «Το Μεταξουργείο δεν οικοδομήθηκε σε περιοχή που κατοικείτο απο την αρχαιότητα, όπως η Πλάκα η Κολωνός, όπου οι πλούσιοι Αθηναίοι είχαν τις επαύλεις τους χωμένες στις κατάφυτες πλαγιές. Είναι μια συνοικία που γεννήθηκε δέκα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας απο τους Τούρκους. Οικοδομήθηκε με πολλές προσδοκίες από τους πρώτους κατοίκους, αλλά πάντα έμεινε ενα αντιπροσωπευτικό κομμάτι της πρωτευουσας, όπου η ζωή αλλάζει συνεχώς μορφή προς το χειρότερο ή πρός το καλύτερο. Η συνοικία πήρε το όνομά της απο το εργοστάσιο μεταξουργείας, που λειτούργησε στη συμβολή των οδών Μεγάλου Αλεξάνδρου και Μυλλέρου από τα 1854 έως τα 1875».

Ο αρχιτέκτονας Χάνσεν είχε κάνει τα σχέδια, οικοδομήθηκε αλλά στη συνέχεια εγκαταλήφθηκε. Στα 1840 το κτίριο το αγόρασε μια αγγλική εταιρεία με σκοπό, μετά απο ορισμενες μετατροπές, να λειτουργήσει σαν εργοστάσιο μεταξουργείας. Οι μετατροπές έγιναν, το εργοστάσιο εξοπλίστηκε, αλλά η εταιρεία πτώχευσε. Στα 1854 το αγόρασε ο Αθανάσιος Δουρούτης που ήταν και ένας από τους πρώτους οικιστές της νέας πρωτεύουσας, ο οποίος έκανε σοβαρές προσπάθειες για την εκβιομηχάνηση της χώρας και την εμψύχωση της ελληνικής βιομηχανίας. Κι αυτός λοιπόν, με τη σειρά του έκανε κάποιες μετατροπές στο κτίριο του Χάνσεν και εκεί λειτούργησε το πρώτο ατμοκίνητο εργοστάσιο στην Ελλάδα ως Μεταξουργείο, το οποίο έδωσε και το όνομα του στην περιοχή.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια η σύνθεση του πληθυσμού άλλαζε. Το εμπορικό κέντρο της Ομόνοιας, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί Πελοπονήσσου και Λαρίσης αλλά και τα θέατρα που χτίστηκαν στην περιοχή, κάνει το Μεταξουργείο στα χρόνια του Μεσοπολέμου, να κατοικείται από εργάτες, από μικρόεμπορους, απο βιοτέχνες και από ανθρώπους του πνεύματος. Εκει σ΄ αυτή τη συνοικία, στην οδο Λεωνιδίου, γεννήθηκε, ανατράφηκε και ποτίστηκε με το θέατρο, το τότε "θυληκό χαμίνι" που εξελίχθηκε ως η κορυφαία Ελληνιδα ηθοποιός, η Μαρίκα Κοτοπούλη.

Σήμερα το Μεταξουργείο παρ΄όλον τον οικοδομικό οργασμό της περιόδου 1950-1960, τα έχει καταφέρει ώστε να μην έχει αλλάξει φυσιογνωμία και συνεχίζει να κρατά το ύφος του 1900. Αν και το περικυκλώνουν μεγάλες αρτηρίες όπως η Λένορμαν, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Καρόλου, Κολοκυθούς, Αχιλλέως, Θερμοπυλών και Κωνσταντινουπόλεως, αν και το πνίγουν τα αυτοκίνητα, και οι ρύποι από τις εξατμίσεις καταλυτικών και μή, αν και η περιοχή βουίζει από τα κλάξον και απο τον κόσμο, διατηρεί την παράδοση, την αξιοπρέπεια και να αποδεικνύει ότι ξέρει να αντέχει στο χρόνο. Ο Βασίλης Αγγελίδης γράφει πολλά και ενδιάφεροντα μέσα στο μικρό αλλα πολύτιμο τόμο (εκδόσεις Φιλιππότη), και αποχαιρετά τον αναγνώστη- συνοδοιπόρο του στην βόλτα του στο παρελθόν με ένα τραγούδι του Αλέκου Σακελλάριου: «Δρομάκια σκοτεινά/ που η αγάπη περνά/ ντροπαλή τα δειλινά. Αυλόπορτα βαριά/ που στολιζει η μουριά και η κληματαριά».

Μικρές ιδέες

Αναδείξτε τα τσίγκινα κουτιά...

Ανοιξη ερχεται και όλα ανοίγουν και όλα αλλάζουν. Ο καιρός, ο ουρανός, η διάθεση, το φώς, ο ήλιος, οι μέρες που μεγαλώνουν, η φύση που γεννά καρπούς και άνθη, το χώμα που πρασινίζει, οι μαργαρίτες και οι παπαρούνες που ξεφυτρώνουν απο βρουν χώρο..., η θάλασσα που ηρεμεί, που καλμάρει, που ηρεμά ακουμπά πάνω στο βράχο. Ολα αλλάζουν και γίνονται πιο φωτεινά. Ατακτη και ταχύτατη, όπως πάντα, η φαντασία μας, τρέχει και ταξιδεύει σε ένα από τα αναρρίθμητα και πανέμορφα νησιά τόπου μας. Μα είναι νωρίς ακόμη για τα τις μεγάλες καλοακρινές προσδοκίες. Δεν είναι; Συνήθως τέτοια εποχή, και πάλι μετά απο εξι μήνες, μας πιάνει μια μανία για αλλαγές. Πάνω μας, εξω μας, μέσα μας.

Ας ξεκινήσουμε με μια μικρή αλλαγή για το σπίτι. Αν έχετε φυλάξει παλιά τσίγκινα κουτιά, αλλά και τα κουτιά...νέας κοπής από τσιγάρα, από τσάι, ή από ουίσκι και τα έχετε κάπου καταχωνιάσει και ολο γκρινιάζετε πως χώρο σας πιάνουν και απειλείτε πως μια μέρα θα βρείτε το κουράγιο να τα ξεφορτωθείτε, σας παρακαλούμε μην το κάνετε. Αναδείξτε τα . Βάψτε σκούρο πράσινο μια γωνιά στην κουζίνα σας, προσθέστε μερικά ράφια, (αν ήδη υπάρχουν τόσο το καλύτερο), και τοποθετείστε τα υπέροχα κουτιά που τοσο σας είχαν νευριάσει. Το αποτελέσμα θα είναι εντυπωσιακό.

Η ιταλική λύση

Και ξαφνικά χτυπά το κουδούνι της πόρτας. Μια επίσκεψη απρόβλεπτη μας χαροποποιεί αλλά μας ξαφνιάζει. Και είναι κοντά μεσημέρι, και δεν προλάβαμε να ψωνίσουμε χθές και το ψυγείο μάλλον λίγα πράγματα φιλοξενεί. Τότε τι κάνουμε; Φυσικά δε μένουν και πολλες επιλογές. Καταφεύγουμε στην ιταλική λύση της τελευταίας στιγμής. Στη μακαρονάδα. Δε μπορεί να μην έχουμε εστω και μια κονσέρβα με ντοματάκια. Σε περιπτωση που δεν έχουμε θα πρέπει από εδώ και μπρός μερικά βασικά πράγματα να μη λείπουν από την κουζίνα μας. Την επόμενη Κυριακή θα μιλήσουμε για αυτά τα απαραίτητα. Μα τώρα έχουμε δουλειά. Ας ανασκουμπωθούμε.

Σε μια μικρή κατσαρόλα θα ρίξουμε ένα κουτί αποφλοιωμλένες ντομάτες, λίγο λάδι, λιγο ξηρό βασιλικό και ρίγανη, ένα κύβο κνόρ, δυο σταγόνες ταμπάσκο, αλάτι και πιπέρι, έλαχιστη ζάχαρη, μερικές ελιές ψιλοκομμένες και θα τα ανακατέψουμε.Σε δέκα περίπου λέπτα η σάλτσα είναι έτοιμη. Τότε στρέφουμε την προσοχή μας στα μακαρόνια. Τα βράζουμε όχι πολύ, τα στραγγίζουμε, προσοχή: χωρίς να ρίξουμε κρύο νερό. Αμέσως μετα θα τα ρίξουμε πάλι στην κατσαρόλα, θα τα περιχύσουμε με λίγο λάδι για να μη κολήσουν. Επειτα σε μια βαθιά πιατέλα βάζουμε τα μακαρόνια και ρίχουμε τη σάλτστα από πάνω. Το τυρί είναι προαιρετικό. Συνήθως όταν υπάρχει κόκκινη σάλτσα, μάλλον περριτεύει. Και καλή όρεξη

Ανοιξη και στο μπαλκόνι μας

Η άνοιξη είναι προ των πυλών αλλά να που στέκεται αμήχανα έξω,στη βεράντα μας. Θέλει,επιθυμεί και δικαίως απαιτεί να δηλώσει και εδώ, κοντά μας την ευγενική,την πολύχρωμη, την αρωματική παρουσία της. Είτε μεγάλη βεράντα διαθέτουμε, είτε απλώς ένα μικρό μπαλκόνι άν έχουμε κέφι μπορούμε να το διαμορφώσουμε και να το ομορφύνουμε με το τίποτε...σχεδόν. Και κυρίως να δώσουμε την ευκαιρία στην πιο όμορφη εποχή του χρόνου να εμφανιστεί μπροστά μας

Ετσι λέμε να ρίξουμε πρώτα μια ματιά στα πιο σημαντικά ετήσια φυτά της ανοιξιάτιξης και καλοκαιρινής άνθησης.

Και ξεκινάμε από την Αγήρατο, που είναι ένα φυτό πολυετές το οποίο όμως καλλιεργείται σαν ετσήσιο καλοκαιρινής άνθησης. Επίσης είναι πολύ καλό για ζαρντινιέρες και για γλάστρες. Η «αγήρατος» παίρνει μια τουφωτή ανάπτυξη με ύψος 15 έως και 25 εκατοστά ανάλογα με τις ποικιλίες. Τα άνθη του είναι πολλά σε διάφορες αποχρώσεις του μπλέ. Υάρχουν όμως και άλλλες ποικιλίες με άνθη ροζ και πάλ κίτρινο. Ευτυχώς για μας αυτο το φυτό δεν έχει ιδιαίτέρες απαιτήσεις στα χώματα και πολλαπλασιάζεται με σπορά νωρίς την άνοιξη αλλά και με μόσχευματα εφόσον τα διατηρούμε για περισσότερα χρόνια.

Αμάραντος: Ετήσιο φυτό με πολλά είδη και ποικιλίες μεταξύ τών οποιών πολλά διακοσμητικά για φύτευση σε κήπους, ή γλάστρες. Μεταξύ αυτών τα σπουδάιότερα είναι: Η «ουρά της Αλεπούς», με φύλλα πλατιά πράσινα ανοιχτά και στη διάρκεια του καλοκαιριού πολύ μικρά, πάνω σε ενα μακρύ κυλινδρικό στάχυ, με χρώμα κόκκινο, κίτρινο ή ρόζ. Και το Αμάραντος το «τρίχρωμο», με πολύχρωμα φύλλα. Σπέρνεται την άνοιξη και φυτεύεται σε ζαρντινιέρες σε απόσταση 40 περίπου εκατοστών το ένα από το άλλο. Το φυτό αυτό έχει ανάγκη από χώματα πλούσια, δροσερά και ασβεστώδη.

Και φυσικά ο Βασιλικός, που είναι ένα από τα πιο αγαπητά λουλούδια στη χώρα μας. Καλλιεργείται κυρίως σε γλάστρες που στολίζουν παράθυρα, μπαλκόνια, βεράντες και αυλές αλλά και νοστιμεύει τη σάλτσα της μαρακόνάδας μας. Είναι ένα φυτό εύκολο στην καλλιέργεια και σπέρνεται τον Φλεβάρη η και αργότερα. Η φύτευση όμως γίνεται από τον Μάη και μετά που ο καιρός ζεσταίνει, σε χώμα αφράτο με αρκετή κοπρία. Ο βασιλικός θέλει ζεστασιά, παρέα και δροσιά. Με λίγα λόγια απαιτεί από μας να τον ποτίζουμε ακόμη και τρείς φορές την ημέρα! Ανθίζει απο τον Ιούνη μέχρι τον Νοέμβρη αλλά αυτή η διαρκής ανθοφορία, δυστυχώς, συντομεύει τη ζωή του, για αυτό και πρέπει να κόβονται προσεκτικά με ψαλιδι συνεχώς τα άνθη του.

Και θα τελειώσουμε, για σήμερα φυσικά, με τις «Πετούνιες», που θεωρούνται από τα πιο ενδιαφέροντα ετήσια ανθόφυτα για εξωτερική διακόσμιση με άφθονη καλοκαιρινή άνθηση, που διαρκεί μέχρι και το τέλος του φθινοπώρου. Οι «πετούνιες» με τα υπέροχα χρώματα( κόκκινα, ροζ, κίτρινο, μπλέ, ή ροζ και λευκό) σπέρνονται νωρίς την άνοιξη και φυτεύονται σε χώματα οχι πολύ ξηρά. Θέλουν συχνά πότισμα και προτιμούν τις ηλιόλουστες θέσεις.