«Ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού. Ποιος το σταματάει, ποιος;..». Ατέλειωτες ώρες αγωνιστικής ανά(σ)τασης και αγαλλίασης προχτές στο κέντρο της Αθήνας, σε όλες τις πόλεις της χώρας. Οι εργαζόμενοι βγήκαν δυναμικά στο προσκήνιο και έβαλαν ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Ηταν μια έμπρακτη απόδειξη της γνωστής αλήθειας, όταν ο λαός θέλει μπορεί, την οποία με πάθος πιστεύουν οι κομμουνιστές. Τίποτα μετά τη συνειδητή λαϊκή διαδήλωση δεν είναι όπως πριν. Οι εργαζόμενοι απέδειξαν περίτρανα ότι δεν είναι άβουλα υποζύγια των αντιλαϊκών μέτρων. Προχώρησαν με μια επίδειξη δύναμης, που έκανε πολλούς στην αντίπερα όχθη να χάσουν τον ύπνο τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα επιχειρήσουν να εκτονώσουν και χειραγωγήσουν την πρωτοφανή εκδήλωση λαϊκής αγανάκτησης. Ομως δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολα από ποτέ. Οι εργαζόμενοι μέτρησαν τη δύναμή τους και συνειδητοποίησαν ότι αυτοί μπορούν να επιβάλουν τις λύσεις που τους συμφέρουν. Και αυτή τη δύναμή τους δε θα αφήσουν κανένα να τη μειώσει ή ξοδέψει άσκοπα σε στημένους «διαλόγους». Θα περιφρουρήσουν την ταξική τους ενότητα και θα τραβήξουν μπροστά. Τα δύσκολα, ναι, είναι μπροστά. Βρίσκονται όμως σε πολύ καλύτερες θέσεις. Είναι πολύ πιο δυνατοί.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Είδες άμα είσαι... φίλος των δημοσιογράφων! Τους «εξυπηρετείς» ακόμα κι όταν απεργούν...

Κανείς δεν τρέφει ψευδαισθήσεις και κανέναν δεν μπορεί να ξεγελάσει η κυβέρνηση για το πού το πάει πραγματικά στο ασφαλιστικό. Αψευδής απόδειξη για την κυβερνητική βούληση πρόσφερε προχτές ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Λ. Παπαδήμος, ο οποίος δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνειών: και τα όρια ηλικίας πρέπει να αυξηθούν και να μειωθούν οι συντάξεις! Ανέφερε στην ομιλία του επί λέξει: «Εάν τα βασικά χαρακτηριστικά, οι εσωτερικές παράμετροι του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος, όπως είναι η σχέση και το ύψος των εισφορών και των παροχών, τα όρια ηλικίας και ο οργανωτικός κατακερματισμός, μείνουν αμετάβλητα, τότε επαυξάνεται το μέγεθος της δημοσιονομικής επιβάρυνσης που θα προκύψει στο μέλλον, εφόσον επαληθευτούν οι προβολές για την ηλικιακή σύνθεση του πληθυσμού». Η «ανεξάρτητη» Τράπεζα της Ελλάδας που παίρνει γραμμή κατευθείαν από τις Βρυξέλλες και την Μπούντεσμπανκ, δεν έχει κανένα λόγο να «κρύβεται» και γι' αυτό δεν κάνει ελιγμούς και βήμα πίσω επί της ουσίας. Επαγρύπνηση, λοιπόν, ενίσχυση της συσπείρωσης, συνέχιση και κλιμάκωση των αγώνων. Αυτός είναι ο μονόδρομος των εργαζομένων.

Δηλαδή, πώς τον καταλαβαίνουν το «διάλογο σε μηδενική βάση» για το Ασφαλιστικό, όσοι τον προτείνουν; Σήμερα είναι ολοφάνερο, πως από τη μια πλευρά είναι οι εργαζόμενοι, που δε δέχονται την παραμικρή συζήτηση για οποιαδήποτε χειροτέρευση της κατάστασης και απαιτούν -το λιγότερο και απολύτως δικαιολογημένα- τη βελτίωση των ασφαλιστικών παροχών, ενώ δικαίως ζητούν να πληρώσουν το κράτος και η μεγαλοεργοδοσία τη μέχρι σήμερα λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων. Από την άλλη, είναι η κυβέρνηση, υποβασταζόμενη από την ηγεσία της ΝΔ, το Μάνο, τον Αβραμόπουλο και μερικούς ακόμη, που θέλουν σώνει και καλά να οδηγήσουν σ' έναν ασφαλιστικό μεσαίωνα, στον ένα ή άλλο βαθμό. Τι διάλογος, λοιπόν, μπορεί να γίνει; Και τι σημαίνει «μηδενική βάση»; Να αρκεστεί το κίνημα στο «πάγωμα» των μέτρων, όταν οι πάντες καταλαβαίνουν, ότι η κυβέρνηση επιμένει στη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική της και θα επαναφέρει, αργά ή γρήγορα, κι αυτά ή κάποια άλλα παρόμοια μέτρα; 'Η, μήπως, «μηδενική βάση» σημαίνει, ότι πρέπει και οι εργαζόμενοι, να εγκαταλείψουν το παλλαϊκό «ούτε βήμα πίσω. Μπροστά!», που ακούγεται σήμερα, απ' άκρη σ' άκρη, σε όλη τη χώρα;

Ας αφήσουν, λοιπόν, οι «διαλογούντες» τα περί «μηδενικής βάσης» και άλλα παρόμοια... πονηρά. Ενα μόνο «διάλογο» καταλαβαίνει η κυβέρνηση. Τον ενωμένο αγώνα των εργαζομένων και όλου του λαού. Κι όπως φανερώνει η ζωή, μόνον αυτός μπορεί να αποτρέψει τα όποια αντεργατικά μέτρα. Μόνον αυτός μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικά καλύτερες μέρες.

Ολα τα γνωρίζει η ηγεσία του ΣΥΝ και η «Αυγή». Ξέρει, για παράδειγμα, ότι αρκετά - τουλάχιστον - αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης θα είχαν αποκρουστεί, εάν συμπαρατάσσονταν με τις ταξικές δυνάμεις οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ, στη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Εάν, τόσα χρόνια, δεν ερωτοτροπούσε με τους ψευδεπίγραφους «κοινωνικούς διαλόγους» - παγίδες της κυβέρνησης, μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Γνωρίζει πολύ καλά, επίσης, ότι αν το κύρος της ΓΣΕΕ, ανάμεσα στους εργαζόμενους, βρίσκεται σήμερα στο χειρότερο σημείο, ίσως, της μεταπολιτευτικής περιόδου, οφείλεται στη συμβιβαστική -τουλάχιστον - τακτική της ηγεσίας της, πρώτα και κύρια. Και σ' αυτό φέρει τεράστιες ευθύνες. Γνωρίζει, ακόμη, ότι και η προχτεσινή μεγαλειώδη, πανελλαδική απεργία έγινε τελικά δυνατή, πρώτα και κύρια, γιατί οι ταξικές δυνάμεις και το ΠΑΜΕ κράτησαν ψηλά, τόσα χρόνια, τη σημαία των αγώνων και άσκησαν ασφυκτική πίεση στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Οπως γνωρίζει ότι πάντα ήταν, είναι και θα είναι πανέτοιμο το ΠΑΜΕ να συμπαραταχτεί με όποιες άλλες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, στη βάση της αποφασιστικής, με συνέπεια και συνέχεια, υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Ας αφήσουν, λοιπόν, την «καραμέλα» της ενότητας, με αφορμή τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις. Δεν είναι ανώνυμη η ενότητα των εργαζομένων και, πάντως, δε γράφει πάνω της το συμβιβασμό και τη συναίνεση με τις αντεργατικές πολιτικές, σε τελευταία ανάλυση την υποταγή στους μονόδρομους της ΟΝΕ και της ολιγαρχίας.

Θεματικός «πυρήνας» αυτού του - ρεαλιστικού σε πρώτη ανάγνωση, αλληγορικού σε δεύτερη - μυθιστορήματος, η μακραίωνη παράδοση της βεντέτας στην Κρήτη. Χρόνος του, το σήμερα, με συχνά φλας - μπακ, που φθάνουν μέχρι και την έναρξη μιας οικογενειακής, μεταξύ συγγενών, βεντέτας τον τελευταίο χρόνο του Εμφυλίου, το 1949. Επίκεντρο της πλοκής του, τα Σφακιά και - διόλου τυχαία - «φυγόκεντρά» του μια πόλη των ΗΠΑ και οι Βρυξέλλες. Πρωταγωνιστικά πρόσωπα, δύο πρώτα και συνονόματα ξαδέλφια. Ο ένας είναι ο ψηλός, ο «Αμερικάνος» Κυριάκος Ρουσιάς, διακεκριμένος επιστήμονας στην Αμερική, όπου δεκαπεντάχρονο - για να γλιτώσει από τη συνέχεια της βεντέτας - τον «φυγάδευσε» ο πατέρας του, ο οποίος έσφαξε τον έφηβο ανιψιό του Σήφη. Ο άλλος είναι ο «κοντός», φτωχός, βασανισμένος Κυριάκος Ρουσιάς, δίδυμος αδελφός του σφαγμένου Σήφη, που ζει στα Σφακιά, παντρεμένος με την πρώτη αγάπη του «Αμερικάνου». Ο δεύτερος παραμένει στις «ρίζες» του. Ο πρώτος, ακούσια εξορισμένος από αυτές, επισκέπτεται τη γενέτειρά του. Τα ξαδέλφια, παρότι «χρεωμένοι» να συνεχίσουν τον παράλογο κύκλο του αίματος, με τη (συνταρακτικά γραμμένη) συνάντησή τους στην ψηλότερη βουνοκορφή των Σφακιών, στην «Παναγιά των Αιγών», κλείνουν το οικογενειακό δράμα αναίμακτα. Αλληλολυτρώνονται με ανθρωπιά. Των συγγενών τα «οστά που απομένουν στο χώμα» θα «είναι ένα ενθύμιο», στο «κομπιούτερ της ψυχής» τους, από το παρελθόν μιας πατρίδας που ολοταχώς μεταλλάσσεται...

Οχι «διάλογος»,

όχι παζάρι,

έστω κι αν λένε

με δίχως όρους,

όχι, τους πήραμε

πλέον χαμπάρι

τους αγιογδύτες,

τους τρακαδόρους!

* * *

Οχι «διάλογος»,

ούτε κουβέντα,

έστω κι αν λένε

σε άλλη βάση,

απλώς σοφίστηκαν

νέα πατέντα,

το έκτρωμά τους

για να «περάσει».

* * *

Οχι «διάλογος»,

μονάχα πάλη,

στα μετερίζια

όλοι παρόντες,

δε θα μας βάλουν

μες στο «τσουβάλι»,

με νέα κόλπα,

οι μπαγαπόντες!

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι 800 πολιτικοί κρατούμενοι που βρίσκονται σε απεργία πείνας - τουλάχιστον 250 συνεχίζουν μέχρι θανάτου - αποτελούν παράδειγμα αντίστασης σε μια κοινωνία η οποία στενάζει υπό ένα καθεστώς κατ' επίφαση δημοκρατικό, με καταβολές όμως στρατοκρατικές. Οι κυβερνώντες τούς χαρακτηρίζουν τρομοκράτες, τους μεταχειρίζονται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο - ακόμη και σιτίζοντάς τους υποχρεωτικά... - αρνούνται να συζητήσουν καν μαζί τους. Συνένοχες στο έγκλημα είναι οι κυβερνήσεις της ΕΕ, που πέρα από μια δήλωση του Γάλλου ΥπΕξ, που καυτηρίαζε την κατάσταση του σωφρονιστικού συστήματος, δεν κάνουν τίποτε για να το σταματήσουν, και των ΗΠΑ, που διέθρεψε αυτήν την κατάσταση εδώ και 21 χρόνια, όταν προσυμφώνησε με τον στρατηγό Κενάν Εβρέν το πραξικόπημα για την επαναφορά της «σταθερότητας» στην Τουρκία.

Η «απάλυνση» του άρθρου 16 του αντιτρομοκρατικού νόμου, που πρόσφεραν οι τουρκικές αρχές στους κρατούμενους, αξιώνοντας τον τερματισμό της απεργίας πείνας, αποτελεί μόνο ένα μέτρο ψιμυθίωσης της εφιαλτικής πραγματικότητας στις φυλακές. Που η Σενάι πέθανε προσπαθώντας να αλλάξει.