Δηλαδή, πώς τον καταλαβαίνουν το «διάλογο σε μηδενική βάση» για το Ασφαλιστικό, όσοι τον προτείνουν; Σήμερα είναι ολοφάνερο, πως από τη μια πλευρά είναι οι εργαζόμενοι, που δε δέχονται την παραμικρή συζήτηση για οποιαδήποτε χειροτέρευση της κατάστασης και απαιτούν -το λιγότερο και απολύτως δικαιολογημένα- τη βελτίωση των ασφαλιστικών παροχών, ενώ δικαίως ζητούν να πληρώσουν το κράτος και η μεγαλοεργοδοσία τη μέχρι σήμερα λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων. Από την άλλη, είναι η κυβέρνηση, υποβασταζόμενη από την ηγεσία της ΝΔ, το Μάνο, τον Αβραμόπουλο και μερικούς ακόμη, που θέλουν σώνει και καλά να οδηγήσουν σ' έναν ασφαλιστικό μεσαίωνα, στον ένα ή άλλο βαθμό. Τι διάλογος, λοιπόν, μπορεί να γίνει; Και τι σημαίνει «μηδενική βάση»; Να αρκεστεί το κίνημα στο «πάγωμα» των μέτρων, όταν οι πάντες καταλαβαίνουν, ότι η κυβέρνηση επιμένει στη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική της και θα επαναφέρει, αργά ή γρήγορα, κι αυτά ή κάποια άλλα παρόμοια μέτρα; 'Η, μήπως, «μηδενική βάση» σημαίνει, ότι πρέπει και οι εργαζόμενοι, να εγκαταλείψουν το παλλαϊκό «ούτε βήμα πίσω. Μπροστά!», που ακούγεται σήμερα, απ' άκρη σ' άκρη, σε όλη τη χώρα;

Ας αφήσουν, λοιπόν, οι «διαλογούντες» τα περί «μηδενικής βάσης» και άλλα παρόμοια... πονηρά. Ενα μόνο «διάλογο» καταλαβαίνει η κυβέρνηση. Τον ενωμένο αγώνα των εργαζομένων και όλου του λαού. Κι όπως φανερώνει η ζωή, μόνον αυτός μπορεί να αποτρέψει τα όποια αντεργατικά μέτρα. Μόνον αυτός μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικά καλύτερες μέρες.