Ξεκίνησε τη δική της περιπέτεια στη γραφή, συνεσταλμένα, διακριτικά, προσεκτικά και με τα μικρά μεγέθη του διηγήματος. Το αποτέλεσμα του πρώτου βιβλίου της, υπό τον τίτλο «Η κυρία Τατάκη», ήταν - κατά γενική ομολογία - εξαιρετικό. Θέματα και προβλήματα ελληνικά, πρόσωπα αυθεντικά λαϊκά. Συνέχισε, εξίσου σεμνά και προσεκτικά, με το μυθιστόρημα «Μικρά Αγγλία», το οποίο, επίσης, «μυρίζει» λαό και Ελλάδα και το οποίο την καταξίωσε στο χώρο της Λογοτεχνίας. Με το δεύτερο μυθιστόρημά της «Κοστούμι στο χώμα» (εκδόσεις «Καστανιώτη»), η Ιωάννα Καρυστιάνη αποδεικνύει ότι διαθέτει γερή λογοτεχνική «φλέβα». «Φλέβα» γνήσια ελληνική, η οποία δεν πέφτει στην παγίδα του εμπορευματικού μαϊμουδισμού με ξενόφερτους «μοντερνιστικούς» και «μεταμοντερνιστικούς» λεγόμενους συρμούς. Συρμούς θεματολογικής και μορφολογικής ανοησίας, αταλαντοσύνης, αλλοίωσης, έκπτωσης έως και κατάπτωσης της έννοιας Λογοτεχνία. Η θεματολογία, η γραφή και η γλώσσα της Καρυστιάνη «ραβδοσκοπεί» την ελληνική - κοινωνική, ανθρωπολογική, πολιτισμική, γλωσσική - «γη», εντοπίζει και «χτυπά» κάποιες βαθιές τους «φλέβες», που - ακόμα - δεν έχουν στερέψει από τον εξαμερικανισμένο και εξευρωπαϊσμένο πολιτικό, οικονομικό και τουριστικό «εκσυγχρονισμό» του τόπου και του λαού μας.

Θεματικός «πυρήνας» αυτού του - ρεαλιστικού σε πρώτη ανάγνωση, αλληγορικού σε δεύτερη - μυθιστορήματος, η μακραίωνη παράδοση της βεντέτας στην Κρήτη. Χρόνος του, το σήμερα, με συχνά φλας - μπακ, που φθάνουν μέχρι και την έναρξη μιας οικογενειακής, μεταξύ συγγενών, βεντέτας τον τελευταίο χρόνο του Εμφυλίου, το 1949. Επίκεντρο της πλοκής του, τα Σφακιά και - διόλου τυχαία - «φυγόκεντρά» του μια πόλη των ΗΠΑ και οι Βρυξέλλες. Πρωταγωνιστικά πρόσωπα, δύο πρώτα και συνονόματα ξαδέλφια. Ο ένας είναι ο ψηλός, ο «Αμερικάνος» Κυριάκος Ρουσιάς, διακεκριμένος επιστήμονας στην Αμερική, όπου δεκαπεντάχρονο - για να γλιτώσει από τη συνέχεια της βεντέτας - τον «φυγάδευσε» ο πατέρας του, ο οποίος έσφαξε τον έφηβο ανιψιό του Σήφη. Ο άλλος είναι ο «κοντός», φτωχός, βασανισμένος Κυριάκος Ρουσιάς, δίδυμος αδελφός του σφαγμένου Σήφη, που ζει στα Σφακιά, παντρεμένος με την πρώτη αγάπη του «Αμερικάνου». Ο δεύτερος παραμένει στις «ρίζες» του. Ο πρώτος, ακούσια εξορισμένος από αυτές, επισκέπτεται τη γενέτειρά του. Τα ξαδέλφια, παρότι «χρεωμένοι» να συνεχίσουν τον παράλογο κύκλο του αίματος, με τη (συνταρακτικά γραμμένη) συνάντησή τους στην ψηλότερη βουνοκορφή των Σφακιών, στην «Παναγιά των Αιγών», κλείνουν το οικογενειακό δράμα αναίμακτα. Αλληλολυτρώνονται με ανθρωπιά. Των συγγενών τα «οστά που απομένουν στο χώμα» θα «είναι ένα ενθύμιο», στο «κομπιούτερ της ψυχής» τους, από το παρελθόν μιας πατρίδας που ολοταχώς μεταλλάσσεται...