- Για πού Μαρία, για το πρωτομαγιάτικο συλλαλητήριο; της αντιγύρισα το φιλικό πείραγμα.

- Γράψτε και σεις, μου είπε, και για την Πρωτομαγιά, για τα λουλούδια, για τη γιορτή της Ανοιξης. Μαυρίζει η καρδιά μας μ' αυτά που βλέπουμε, μ' αυτά που ακούμε, μ' αυτά που αντιμετωπίζουμε.

- Το είπες κιόλας κορίτσι. Εύκολη και αβανταδόρικη η συνταγή:

Ανοίγεις ένα φαντασιακό εικονικό παράθυρο - ενδεχόμενα και μπροστά στις οθόνες του διαδικτύου. Παίρνεις ένα κομμάτι του πράσινου δάσους και το ρίχνεις στο γαλάζιο του πελάγους. Προσθέτεις αγιόκλημα, πασχαλιά και λεμονανθούς. Ραντίζεις και με άρωμα - εμφιαλωμένο - από θρούμπι, φασκομηλιά και αγριομέντα. Και στη μέση του κάντρου, τοποθετείς ένα ειδύλλιο, εικονικό κι αυτό.

Εσύ κορίτσι, πορεύεσαι μαζί μας, στις στράτες της αντίστασης στο χαλασμό. Και σου ανήκει η πρωτοπορία των νιάτων και της άνοιξης. Βάλε ένα λουλούδι στα μαλλιά και το στεφάνι που έφτιαξε ο παππούς, πάνω από το πορτόφυλλο. Κράτα και ένα γαρίφαλο - σου είπε ο πατέρας για κείνο το γαρίφαλο.

Δεν της πάνε αυτοί οι αγωνιστικοί δρόμοι, στην κ. Μαριέττα - (της ΝΔ) - γιατί «τα όμοια τοις ομοίοις...».