Σύντροφοι, για πρώτη φορά στα 12 χρόνια που διδάσκω νέους προερχόμενους από όλα τα κοινωνικά στρώματα, με διαφορετικό υπόβαθρο παιδείας, είδα να κινείται η εμπειρική τους νοημοσύνη, το φυσικό της ηλικίας πάθος, η αμφισβήτηση και το ξεβόλεμα. Είδα τα παιδιά μου, όπως λέω, συγχυσμένα και με το βλέμμα ανήσυχο, ν' αναρωτιούνται σοβαρά, «τι κάνουμε τώρα, τι κάνουμε μετά». Να προβληματίζονται, αδίδακτοι απ' την κοινή εμπειρία, τη ζωή τους την ίδια, τα ΜΜΕ και την άθλια πλούσια σε ιδιοτελή καταναλωτικά μηνύματα κουλτούρα, για το «πώς μπορεί κανείς να αναλώνει τη ζωή του παλεύοντας για τους άλλους, για τα κοινά». Τα παιδιά μου ήρθαν αντιμέτωπα με την ωμή πραγματικότητα: Πού θα βρούμε δουλιά κι αξιοπρέπεια για να κάνουμε παιδιά και να ζήσει και σαν άνθρωπος η γιαγιά; Αρχισαν να σκέφτονται επιτέλους πολιτικά.

- Αυτό ήταν το μείζον γενικό κέρδος του καθενός και της καθεμιάς εργαζόμενου της χώρας. Μια γενιά, που τη θεωρούσαν χαμένη για την αντίσταση και κερδισμένη για τους σκοπούς τους οι τροχονόμοι του μεγάλου κεφαλαίου, βγήκε απ' το λήθαργο κι άρχισε να σκέφτεται. Οι νέοι ενθουσιάστηκαν με την εμπειρία του κοινού αγώνα. Αλλά, αναφώνησα στην τάξη, προσοχή. Είστε οι πρώτοι που θα νιώσετε την αντεπίθεση των δήθεν υποχωρούντων ατάκτως. Θα θυσιαστείτε και θα πλανηθείτε πρώτοι, όταν οι τακτικοί ελιγμοί ξεδιπλωθούν και οι προθεσμίες θα εκπνέουν, όταν θα πρέπει να τηρηθούν με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς, τους παγκοσμιοποιημένους πάτρωνες να καραδοκούν. Αν δεν πάρετε στα χέρια σας το δικαίωμα να καθορίζετε εσείς την ποιότητα και την προθεσμία της ζωής σας, είμαστε όλοι ηττημένοι. Η κυβέρνηση ως αντιλαϊκή πολιτική καραδοκεί. Το μαζικό μετωπικό λαϊκό κίνημα επαγρυπνεί και προετοιμάζεται για μάχες, τόλμησα να πω. Και, ω, του θαύματος, τα παιδιά δεν είπαν «δε βαριέσαι», δεν είπαν «δεν αλλάζει τίποτα» δεν πίστεψαν ότι «ο καθένας πρέπει να σώσει το τομάρι του». Αρχισαν να σκέφτονται και να ρωτούν πώς θα συγκροτηθούν σε σώμα αντίστασης και πάλης.

Ομως για μια γενιά και μια ολόκληρη μεταπολιτευτική κοινωνία, που ανδρώνεται στην εποχή της φαινομενικά αναπόδραστης ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, έχει τεράστια σημασία το πέρασμα σε άλλη διατροφική συνήθεια. Ο κοινός νους, χορτασμένος απ' το δόγμα της έτοιμης πολιτικής τροφής, της ίδιας της θεσμοθέτησης της πείνας δηλαδή, που είναι η απόλυτη υποδούλωση, άνοιξε ξαφνικά (;) την τελευταία του κονσέρβα. Την κονσέρβα του πολιτικού κόστους. Οχι, για να τη φάει, βέβαια. Αλλά για να ταΐσει μ' αυτή το αδηφάγο κεφάλαιο που τρέφεται μ' ανθρώπους. Είπαν οι εργαζόμενοι πως δεν έχουν άλλη σάρκα και ψυχή να δώσουν στο στυγνό διαχειριστή - καπιταλιστή. Ας τραφεί με την κονσέρβα του πολιτικού κόστους. Ας τιμωρηθεί για τη βουλιμία του, έστω και την ύστατη στιγμή.

Συνδικαλισμός χωρίς πολιτική ταυτότητα είναι τυφλός. Η κονσέρβα του πολιτικού κόστους είναι παγίδα. Δε χωράει ούτε ψύξη ούτε απόψυξη. Σερβίρεται την κρίσιμη στιγμή, όταν ακούς το διπλανό σου να σου λέει πως παλεύει για να μην πέσει αυτή η κυβέρνηση κι έρθει μια άλλη που θα κάνει τα ίδια, αλλά χωρίς τη συμμετοχή του. Η κονσέρβα του πολιτικού κόστους είναι τροφή των συνοδοιπόρων του κεφαλαίου. Το πολιτικό κόστος σκέτο είναι η στάση μας.

Η τροφή των ελεύθερων πολιτών και συνδικαλιστών είναι η ανατροπή του εχθρού. Είναι η συνεχής πάλη για ποιοτική ζωή. Είναι το δικαίωμα του λαού στην εξουσία κι όχι στην κονσέρβα που θρέφει το δήμιό του. Καλή αγωνιστική Πρωτομαγιά. Θα ΠΑΜΕ όλοι.