«Δυστυχώς το πρώτο κουδούνι που χτύπησε για τα παιδιά μας, βρήκε αρκετά σχολεία σε χειρότερη κατάσταση σε σχέση με πέρσι. Η αλήθεια είναι ότι το γνωρίζαμε γιατί η κυβέρνηση πήρε την απόφαση για δεκάδες συγχωνεύσεις τμημάτων από το καλοκαίρι. Δεν έμεινε όμως σε αυτές που είχε ανακοινώσει, προχώρησε και σε άλλες, ενώ ακόμη και αυτή τη στιγμή ανακοινώνονται και άλλες.

Στοιβάζουν παιδιά Δημοτικού - Νηπιαγωγείου σε 25άρια τμήματα ενώ στα Γυμνάσια και Λύκεια σε 28άρια. Ταυτόχρονα οδηγούνται στο κλείσιμο ολόκληρα τμήματα κατευθύνσεων στα Λύκεια, με αποτέλεσμα μαθητές Γ' Λυκείου αυτή τη στιγμή που μιλάμε να μην ξέρουν σε ποιο σχολείο θα φοιτήσουν για να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις. Αυτά και άλλα πολλά προβλήματα μας οδήγησαν να κάνουμε συγκέντρωση στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Γ' Αθήνας όλες οι Ενώσεις Γονέων μαζί με τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών. Με αποφασιστικότητα τους καταστήσαμε σαφές ότι δεν θα κάνουμε πίσω. Απαιτήσαμε να ανακληθούν οι συγχωνεύσεις και να καλυφθούν όλα τα κενά των εκπαιδευτικών. Γιατί πέρα από τις συγχωνεύσεις λόγω ελλείψεων εκπαιδευτικών, ξεκινούν χωρίς ολοήμερο πρόγραμμα πολλά σχολεία της Δυτικής Αθήνας. Γεγονός που δημιουργεί τεράστια προβλήματα στους εργαζόμενους γονείς.

Οι συγχωνεύσεις είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στις περιοχές μας στη Δυτική Αθήνα έχουμε πολύ σοβαρά προβλήματα και με τα κτίρια των σχολείων. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι στο Αιγάλεω έχουμε σεισμόπληκτα σχολεία από τον σεισμό του 2017. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτε. Εχουμε σχολεία που το προηγούμενο διάστημα έπεσαν σοβάδες στα κεφάλια των παιδιών μας. Σχολεία που πλημμυρίζουν στην πρώτη βροχή, σχολεία με μούχλα στις αίθουσες. Από αυτή την άποψη, μας γεμίζει οργή όταν ο υπουργός Παιδείας μας ανακοινώνει ότι θα πρέπει να πληρώνουμε τις ζημιές που κάνουν τα παιδιά μας στα σχολεία. Ενώ η κυβέρνησή του δεν πληρώνει και δεν επισκευάζει τις φυσιολογικές φθορές των σχολείων. Δεν θα σταματήσουμε εδώ, τώρα ξεκινάμε, το οφείλουμε στα παιδιά μας που στην κινητοποίηση φώναζαν: "Θέλουμε σχολείο - Δεν θέλουμε κλουβιά. Δεν είμαστε σαρδέλες - είμαστε παιδιά"».

«Και φέτος τα σχολεία ξεκινούν με φόντο την ακρίβεια, κοντά στα άλλα προβλήματα. Ανάμεσα σε όλα οι γονείς έχουμε ήδη παραλάβει και τις λίστες με τα υλικά που χρειάζονται τα παιδιά για τη φετινή σχολική χρονιά, και μαζί το άγχος της οικονομικής ανταπόκρισης σε μια υποχρέωση που δεν είναι δική μας!

Στον δήμο μας η λίστα με τη γραφική ύλη για τα νηπιαγωγεία έφτανε μέχρι και τα 100 ευρώ. Τα υλικά αυτά αποτελούν βασική προϋπόθεση για να υλοποιηθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα νηπιαγωγεία, καθώς είναι αναγκαίο να δημιουργούνται ποικίλες καταστάσεις αλληλεπίδρασης, αλληλενέργειας και εργατικότητας μεταξύ των παιδιών. Να τους δίνεται η ευκαιρία να εκφραστούν με ποικίλα μέσα, όπως είναι η μουσική, τα εικαστικά, ο χορός, το θεατρικό παιχνίδι κ.λπ.

Το πιο σημαντικό βήμα είχε γίνει από τη στιγμή που με θάρρος και πείσμα άνοιξε η συζήτηση για όλα τα παραπάνω! Η κατάκτηση για κάτι που σε κάποιους φαίνεται ασήμαντο είναι μια ανάσα για να κρατηθούμε, να πεισμώσουμε ακόμα περισσότερο και να κοντραριστούμε με την πολιτική που πετσοκόβει συνεχώς στα μέτρα της τις ανθρώπινες ανάγκες. Με πρωτοβουλία της Ενωσης Γονέων και σε συντονισμένη προσπάθεια με τους Συλλόγους των Νηπιαγωγείων πιέσαμε τον δήμο με κοινό διεκδικητικό πλαίσιο, κοινές συναντήσεις των ΔΣ των Συλλόγων με τον δήμαρχο, να εξασφαλίσει για όλους τους μαθητές των νηπιαγωγείων την απαραίτητη γραφική ύλη. Και το πετύχαμε!».

«Η φετινή σχολική χρονιά, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, είναι χρονιά εκλογών για τους Συλλόγους Γονέων.

Οι εκλογικές διαδικασίες θα διεξαχθούν μέσα σε συνθήκες άσκησης ακραίων, αντιπαιδαγωγικών και αντιλαϊκών πολιτικών, που διαχρονικά υλοποιούνται απ' όλες τις κυβερνήσεις και οξύνονται σήμερα εις βάρος της μόρφωσης, της υγιεινής και της ασφάλειας των παιδιών μας.

Το τι μέλλει γενέσθαι από την πλευρά της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας είναι ξεκάθαρο. Η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται σταθερά, οι γονείς καλούνται να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη μόρφωση των παιδιών τους, τα σχολικά κτίρια εγκαταλείπονται στην τύχη τους, δημιουργούνται πολυπληθή τμήματα - συνθήκες μειωμένου παιδαγωγικού αποτελέσματος...

Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να υποβαθμίσει τις αντιδράσεις σε "φασαρία", σύμφωνα με τα λόγια του πρωθυπουργού. Λες και δεν υπάρχει αναγκαιότητα για αραίωση και όχι για περαιτέρω σαρδελοποίηση των μαθητών μέσα στα τμήματα... Ο υπουργός Παιδείας συμπλήρωσε: "Προχωρούμε σε εξορθολογισμό τμημάτων για να πετύχουμε καλύτερα εκπαιδευτικά αποτελέσματα". Λες και υπάρχει κάποιο εκπαιδευτικό εγχειρίδιο που να λέει ότι η κατάργηση τμημάτων, η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος και η δημιουργία τμημάτων 25 παιδιών, ιδίως στις μικρές τάξεις του Δημοτικού, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη περιπτώσεις σοβαρών ειδικών μαθησιακών αναγκών, βελτιώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία...

Δεδομένης λοιπόν της πρόθεσης για συνέχιση και εμβάθυνση της πολιτικής που λογίζει την Εκπαίδευση των παιδιών μας ως κόστος, που θα πρέπει να "εξορθολογιστεί", η μαζική συμμετοχή των γονέων στις εκλογικές διαδικασίες, η μαζικοποίηση και ισχυροποίηση της συλλογικής φωνής των γονέων μέσα στα σχολεία, στους χώρους που διαβιούν και μορφώνονται τα παιδιά μας, αποτελούν αναγκαιότητα και απαραίτητη απάντηση...

Εχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η μαζική συσπείρωση γύρω από τις Οργανώσεις Γονέων, σε κοινό μέτωπο με τους εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται, ο διεκδικητικός τους προσανατολισμός είναι σημαντικός παράγοντας για την αναβάθμιση του περιεχομένου και των υποδομών της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Ολοι οι γονείς που αγωνιούμε για το μέλλον, τη μόρφωση και την ολοκληρωμένη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών μας, να συντονίσουμε τα βήματά μας, μέσα και από τη μαζική συμμετοχή μας στις επικείμενες εκλογικές διαδικασίες, να κάνουμε πιο ισχυρούς τους Συλλόγους Γονέων, πολύτιμο όπλο στις διεκδικήσεις μας, χώρο συνάντησης και κοινωνικοποίησης στις γειτονιές μας».

Μεταφέροντας την πείρα από το πώς εκδηλώνονται τα παραπάνω καθημερινά αλλά και από τη συλλογική δράση στους Συλλόγους και τις Ενώσεις Γονέων, μιλούν στον «Ριζοσπάστη» γονείς, εκλεγμένοι στα Διοικητικά Συμβούλια Ενώσεων Γονέων και της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής.

Eurokinissi

«Ακόμα και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, στις συζητήσεις μεταξύ γονέων κυριαρχούσε ο προβληματισμός για το τι μας περιμένει τον Σεπτέμβρη, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Οι ανάγκες των παιδιών είναι πολλαπλές και διαφέρουν ανά ηλικία προφανώς, η έννοια και η μέριμνα του γονιού για να τις καλύψει δεν σταματά, ακόμα και μετά την ενηλικίωση, τις περισσότερες φορές. Παρ' όλα αυτά ο παρονομαστής είναι ίδιος σε όλες τις ηλικίες και ο γονιός για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιδιού του πρέπει να έχει καταρχήν ένα σακίδιο γεμάτο λεφτά και τεράστια αποθέματα ψυχικής και σωματικής αντοχής για να "δημιουργεί", με κάποιον φανταστικό τρόπο, χρόνο.

Να μεταφέρω τη δική μου εμπειρία, εργαζόμενοι γονείς με δύο παιδιά. Η μέρα μας ξεκινά στις 7 το πρωί, τρέχοντας όπως οι περισσότεροι και λήγει τις περισσότερες ημέρες της βδομάδας μετά τις 10 για να προλάβουμε τα αυτονόητα.

Φροντιστήριο η μεγάλη στην Α' Λυκείου προετοιμαζόμενη για πανελλαδικές με τράπεζα θεμάτων και ελάχιστη βάση εισαγωγής, φροντιστήριο η μικρή στην Α' Γυμνασίου και ειδικό μαθησιακό για να ανταποκριθεί στην αλλαγή βαθμίδας αλλά και λόγω ήπιων μαθησιακών δυσκολιών, καθότι στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, να έχει ένας μαθητής παράλληλη στήριξη στην τάξη και Τμήμα Ενταξης δεν είναι διόλου αυτονόητο.

Φροντιστήριο Αγγλικών αλλά και αθλητική δραστηριότητα που επιβάλλεται σε αυτές της ηλικίες. Μουσική και θεατρική ομάδα, γιατί έτυχε και ανακάλυψαν ένα από τα ταλέντα τους, που σε όλους τους ανθρώπους κρύβονται, αλλά είτε δεν καταφέρνουμε είτε δεν προλαβαίνουμε να τα ανακαλύψουμε, και κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη.

Με αυτά τα λίγα - συγκριτικά με άλλες οικογένειες - μετά τις 15 του μήνα μετράμε τα ψιλά. Θα μπορούσε ένα σχολείο να περιλαμβάνει όλη αυτή τη δραστηριότητα; Εγώ λέω θα μπορούσε. Με περισσότερους εκπαιδευτικούς και λιγότερα παιδιά ανά τάξη, δεν θα χρειαζόταν φροντιστήριο κανείς. Σχολεία με αθλητικές εγκαταστάσεις πλήρως εξοπλισμένες, με εκπαιδευτικούς και αίθουσες μουσικής με μουσικά όργανα και όχι στα χαρτιά, ζωγραφική και θεατρικές ομάδες, σχολεία δημιουργικά, με φαντασία, όπως πρέπει σε όλα τα παιδιά, αλλά και εστιατόρια και αίθουσες σίτισης, πόσο ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο θα μπορούσαμε να αφιερώνουμε ως γονείς στα παιδιά μας και πόσο πιο ευτυχισμένα και ολοκληρωμένα παιδιά θα μεγαλώναμε. Αυτό το σχολείο θέλουμε! Και για αυτό το σχολειό παλεύουμε για τα παιδιά μας!».

Μοναδική διαδικασία η ανάπτυξη που τρέχει με φρενήρη ρυθμό, και αυτό που τώρα εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι κιόλας παρελθόν. Πραγματικά, πότε το αφήναμε κάτω και το ξαναβρίσκαμε στη θέση του και αμέσως μετά, σε σύντομο χρονικό διάστημα, χωρίς να μας ειδοποιήσει, κάνει κιόλας βαρελάκια, μετά μπουσουλάει και σε μερικούς μήνες περπατάει και τρέχει. Μόλις γεννήθηκε ήταν ανήμπορο να επιβιώσει χωρίς τη φροντίδα μας, και πέντε χρόνια αργότερα έχει κιόλας διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά που συνιστούν την ανθρώπινη προσωπικότητά του. Πραγματικά μαγική, φωτεινή διαδρομή, που οι γονείς τη βαδίζουμε νιώθοντας ότι είναι όμορφα, απάτητα και πρωτόγνωρα αυτά τα μονοπάτια.

Το βιβλίο που επανεκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή», «Ο κόσμος του παιδιού - προσχολική ηλικία», αποτελεί καρπό συλλογικής προσπάθειας Σοβιετικών επιστημόνων της Παιδαγωγικής, της Ψυχολογίας και της Ψυχοπαιδαγωγικής, με σκοπό να κοινωνηθεί η πρόοδος, η κατακτημένη επιστημονική γνώση με εκλαϊκευτικό τρόπο στους γονείς, αναγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο που έχουν στην ανάπτυξη και διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

Φυσικά, στην ΕΣΣΔ, στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, το ατομικό ήταν άρρηκτα δεμένο με το κοινωνικό, ενώ ως τέτοιο το συλλογικό ήταν αναβαθμισμένο σε σχέση με την ευθύνη που είχε να καλύψει τις ανάγκες των μικρών παιδιών σε φοίτηση στα Κέντρα Προσχολικής Αγωγής, με σύγχρονο αναβαθμισμένο περιεχόμενο, τα κατάλληλα μέσα και τις υποδομές ώστε να αναπτύσσονται ολόπλευρα και ισόρροπα. Αναγνωριζόταν η μεγάλη σημασία που έχει η μικρή παιδική ηλικία στη διαμόρφωση στέρεων βάσεων για τη μετέπειτα ανάπτυξή του.

Τα λόγια του καταξιωμένου Σοβιετικού παιδαγωγού Β. Α. Σουχομλίνσκι αποδίδουν αυτήν τη σημασία - «η παιδική ηλικία, η σπουδαιότερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι προετοιμασία για τη μελλοντική ζωή, είναι πραγματική, φωτεινή, πρωτότυπη, ανεπανάληπτη ζωή. Και απ' το πώς πέρασε την παιδική ηλικία, απ' το ποιος το κρατούσε από το χέρι στα παιδικά χρόνια, από το τι μπήκε στο μυαλό και στην καρδιά του απ' το περιβάλλον, απ' αυτό εξαρτάται σε αποφασιστικό βαθμό τι άνθρωπος θα γίνει το σημερινό παιδάκι» - και έβρισκε την εφαρμογή της στη ζωή της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτή η αναγνώριση που πήγαζε από την επιστημονική γνώση δεν ήταν κενό γράμμα, μια διακήρυξη που απλά επιβεβαίωνε τη γνώση, αφήνοντάς την μετέωρη ως προς την υλοποίησή της, αλλά, διευρύνοντας το πεδίο των επιστημονικών γνώσεων, ταυτόχρονα δεσμευόταν και το εύρος των τότε σύγχρονων αναγκών με την ευθύνη της κοινωνίας να τις καλύψει ολόπλευρα.

Ενώ είναι γεγονός ότι και στον καπιταλισμό, στη σημερινή κοινωνία που ζούμε και διαπαιδαγωγούμε τα μικρά παιδιά μας, αναγνωρίζεται και διακηρύσσεται η σημασία της προσχολικής ηλικίας για τη συνολικότερη ανάπτυξη του ανθρώπου ως επιβεβαίωση της επιστημονικής προόδου, δεν προκύπτει από αυτό η υποχρέωση τα καπιταλιστικά κράτη να αναλάβουν την ευθύνη να την καλύψουν με σύγχρονους και αναβαθμισμένους όρους.

Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι στην καπιταλιστική Ευρώπη, στον μέσο όρο των 28 κρατών, μόλις το 30% των παιδιών μέχρι 3 ετών βρίσκουν μια θέση σε προσχολικό κέντρο, και αυτό αφορά δημόσιο και ιδιωτικό φορέα, με τα τροφεία πολλές φορές να είναι υπέρογκα. Στη χώρα μας οι προσφερόμενες θέσεις για βρέφη σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα καλύπτουν μόλις το 14% των αναγκών, με εισοδηματικά κριτήρια, ευκαιριακό τρόπο και κουπονάκια, με τον κατάλογο να είναι μακρύς σε σχέση με τους υποβαθμισμένους όρους παροχής Προσχολικής Αγωγής και Φροντίδας, επιβεβαιώνοντας ότι ο καπιταλισμός τού σήμερα έχει ξεπεραστεί από τον σοσιαλισμό τού χθες.

Στο πλαίσιο λοιπόν της ανύπαρκτης κρατικής ευθύνης και της γιγαντωμένης ατομικής, των πανάκριβων υπηρεσιών και παροχών που αφορούν τη δημιουργική απασχόληση, τη φροντίδα, την ανατροφή και αγωγή των παιδιών, ο νέος γονιός πραγματικά είναι αφημένος να πελαγοδρομεί ανάμεσα στο ατομικό του κριτήριο, στις γνώσεις του, πολλές φορές στο ένστικτό του, να προσπαθεί να βρει τα πατήματά του μέσα από το γκουγκλάρισμα, με τους διάφορους influencers (μαμάδες, ψυχολόγοι, παιδαγωγοί) να έχουν πιάσει στασίδι, δίνοντας «οδηγίες προς ναυτιλλομένους», και τέλος στο πορτοφόλι, που ανάλογα με το βάρος του τιμοκαταλογεί το εύρος των εμπορευματοποιημένων παροχών που μπορεί να προσφέρει στο παιδί του.

Το βιβλίο λοιπόν μπορεί να δώσει πατήματα, μια πυξίδα σκέψης και δράσης του νέου γονέα, καθώς μπολιάζει τον ρόλο του στο απαιτητικό πλαίσιο της σημασίας που έχει η προσχολική ηλικία για τη συνολικότερη ανάπτυξη του ανθρώπου: «Μιλώντας για την προσχολική ηλικία μπορούμε να πούμε ότι ο ρόλος της συνίσταται στην αφομοίωση ορισμένων γενικών ανθρώπινων γνώσεων και ικανοτήτων, στην απόκτηση ορισμένων ψυχικών ιδιοτήτων απαραίτητων για τη ζωή και την κοινωνία. Τέτοιες είναι η κατάκτηση του λόγου, η ανάπτυξη της ικανότητας του προσανατολισμού στον χώρο και τον χρόνο, των ανθρώπινων μορφών αντίληψης, νόησης και φαντασίας, η πρωταρχική επαφή με τα έργα τέχνης, η διαμόρφωση των αμοιβαίων σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους. Κι αυτό το τεράστιο πρόγραμμα εκπληρώνεται σε τόσο λίγα χρόνια!».¹

Το περιεχόμενο του βιβλίου, αντιμετωπίζοντας το παιδί ως όλον, όχι αποσπασματικά και κατακερματισμένα, το παρακολουθεί στην ανάπτυξή του από τη γέννησή του μέχρι την είσοδό του στο σχολείο, επικεντρώνοντας στα κύρια αναπτυξιακά χαρακτηριστικά της κάθε ηλικιακής περιόδου, τις κατακτήσεις του στη σκέψη, στον λόγο, στην ανάπτυξη του σώματος, της κινητικής δεξιότητας, στην κοινωνική συναναστροφή και αλληλεπίδρασή του με τον περίγυρο. Ταυτόχρονα δίνει κατευθύνσεις, εμπλουτίζοντας το περιεχόμενο της διαπαιδαγωγητικής διαδικασίας, όχι με σκοπό να επιταχυνθεί μονόπλευρα και πρόωρα η ανάπτυξή του, αλλά για να αποκτήσει ο ίδιος ο γονέας τη βαθιά επίγνωση αυτής καθαυτής της διαδικασίας, ενεργώντας από κει και πέρα με συνειδητό και ουσιαστικό τρόπο.

Ετσι, επαναφέρονται μέσα από το βιβλίο θεμελιώδεις αρχές που αφορούν την ίδια την υποβοήθηση της διαδικασίας ανάπτυξης, όπως είναι η βιωματική και εμπράγματη δραστηριότητα του παιδιού, ώστε να αποθέσει πλούσιο υλικό και εμπειρίες, προχωρώντας στις πρώτες νοερές πράξεις, που είναι τόσο σημαντικές για την ανάπτυξη της σκέψης του. Πραγματικά, πόσο σημαντικές είναι αυτές οι κατευθύνσεις σε μια εποχή που το περιβάλλον, μέσα και έξω από το σπίτι, λόγω και της τεχνολογικής εξέλιξης τρέχει με φρενήρη ρυθμό και είναι αναγκαία η επιμονή του γονέα σε παραδοσιακά μέσα, στο πραγματικό περιβάλλον, σεβόμενο τον ρυθμό ανάπτυξης του παιδιού να δίνει πραγματικά ερεθίσματα και την ευκαιρία ώστε να πειραματίζεται και να αλληλεπιδρά με ουσιαστικό τρόπο με αυτό, υποστηρίζοντας πάνω απ' όλα την κατάκτηση της αυτονομίας και ανεξαρτησίας του σε όλα τα πεδία δραστηριότητας, είτε αφορά την αυτοεξυπηρέτησή του είτε την έκφραση των σκέψεων, την αισθητική απόλαυση, τη φυσική και σωματική ανάπτυξή του. Πόσο σημαντικό είναι να επαναφέρουμε μέσα και τρόπους αγωγής και ανατροφής του παιδιού προσχολικής ηλικίας, παρά τις «σειρήνες» που το θέλουν να κερδίζεται από το χρώμα, την ταχύτητα, τον ήχο των εικόνων, μετατρέποντάς το από ενεργητικό και δρων πλάσμα σε παθητικό δέκτη ερεθισμάτων.

Ταυτόχρονα με τον υποστηρικτικό ρόλο του βιβλίου στη συγκρότηση θεμελιωδών αρχών είναι ανάγκη να κρατήσουμε την ιστορικο-κοινωνική ανάγνωσή του, καθώς τα επιτεύγματα σε αυτόν τον τομέα ήταν πρωτόγνωρα στη σοσιαλιστική κοινωνία. Από τον πρώτο καιρό μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση, τον πρώτο μήνα της σοβιετικής εξουσίας, στις 20 Δεκέμβρη 1917, το Λαϊκό Επιτροπάτο Παιδείας εξέδωσε διακήρυξη για την Προσχολική Αγωγή, αναγνωρίζοντάς την ως ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα. Ενώ το 1918 οι δομές Προσχολικής Αγωγής εντάσσονται στην ευθύνη του υπουργείου Παιδείας και αποτελούν κομμάτι του σοσιαλιστικού εκπαιδευτικού συστήματος. Από τότε και μέχρι την αντεπανάσταση το 1989, με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν το ποσοστό φοίτησης των παιδιών ηλικίας από 3 ετών έως την είσοδό τους στο σχολείο άγγιζε το 70%. Στις προσχολικές δομές εργάζονταν παιδαγωγοί, ειδικό παιδαγωγικό προσωπικό, ιατρικό και βοηθητικό, πλαισιώνοντας με ουσιαστικό και ποιοτικό τρόπο τη λειτουργία των δομών.

Για να επισημάνουμε το εύρος των κατακτήσεων του σοσιαλισμού χρειάζεται να προσθέσουμε ότι είχαν ιδρυθεί, και λειτουργούσαν με ευθύνη του σοσιαλιστικού κράτους και του υπουργείου Παιδείας, Ειδικά Νηπιαγωγεία - Παιδικοί Σταθμοί για παιδιά με αναπηρίες ή νοητικά αποκλίνοντα παιδιά.

Πραγματικά «η σοσιαλιστική κοινωνία απέδειξε την υπεροχή της, επιτελώντας άλματα και σ' αυτόν τον τομέα. Υπέταξε δηλαδή καθετί που παρήγαγε ο άνθρωπος για να αναβαθμίσει την ίδια τη διαδικασία της διαπαιδαγώγησης, εναρμονισμένη στις τότε σύγχρονες επιστημονικές, υλικές, τεχνολογικές γνώσεις και δυνατότητες, και το επίτευγμα αυτό μπορούμε να το παρακολουθήσουμε, κεφάλαιο το κεφάλαιο, στο βιβλίο.

Η ανάγνωσή του σίγουρα θα μας εξοπλίσει, θα μας κάνει να νιώσουμε παραπάνω ασφαλείς για το περιεχόμενο ενασχόλησης με τα μικρά μας παιδιά, ταυτόχρονα όμως ανοίγει διόδους προβληματισμού για τις πραγματικές δυνατότητες που γεννιούνται όταν ο άνθρωπος, ο δημιουργός όλου του πλούτου, γίνει και αφέντης του, προσφέροντάς τον σε ολόκληρη την κοινωνία. Σε αυτήν την άμετρη προσφορά το παιδί κατέχει τα πρωτεία».²

Παραπομπές:

1. «Ο κόσμος του παιδιού - προσχολική ηλικία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 2024

2. Εισαγωγή του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ στο βιβλίο «Ο κόσμος του παιδιού - προσχολική ηλικία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 2024