Η βδομάδα προσφέρει δυο πολύ ενδιαφέρουσες επαναλήψεις. Την πολύ καλή δραματική κοινωνική ταινία του Τζον Χιούστον, «Ανταύγειες σε χρυσά μάτια» και τη γνωστή ερωτική κωμωδία του Γούντι Αλεν, «Ολα όσα θέλετε να ξέρετε για το σεξ». Υπάρχει μια ακόμα παλιά ταινία (1967), η οποία όμως, σύμφωνα με το γραφείο διανομής, παίζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας και μάλιστα με καινούριες κόπιες. Πρόκειται για το εικαστικό φιλοσοφικό μικρό αριστούργημα του εξαιρετικού Γιαπωνέζου δημιουργού Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, «Το πρόσωπο ενός άλλου».

Από τις καινούριες παραγωγές ξεχωρίζει η σουηδική ποιητική ταινία του Αμίρ Τσάμπιν, «Θεού θέλοντος»! Ερωτας και μοναξιά και θαυμάσιες εικόνες! Κάπου εδώ τελειώνει, ίσως, και η βδομάδα. Ποιος νοιάζεται να δει μια ακόμα... Νάρνια; Μια ακόμα παιδική περιπέτεια (με όλη τη σημασία των λέξεων) για μεγάλους («Νάρνια, ο πρίγκιπας Κάσπιαν», του Αντριου Ανταμσον)! Ο «Γάμος εξπρές», του Μάικλ Ιαν Μπλακ, ισχυρίζεται, τελείως αυθαίρετα και καταχρηστικά, πως είναι κωμωδία! Δε σκάει χείλι!

Υπάρχει, βέβαια, και η γνωστή δόση της βδομάδας! Το απαραίτητο θρίλερ! «Κλείδωσες;», ρωτάει ο Μπράιαν Μπερτίνο! Αλλά και να κλείδωσες, ο εχθρός είναι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι! Κολλητά με το θρίλερ έρχονται οι κινέζικες πολεμικές τέχνες. «Το απαγορευμένο βασίλειο», του Ροντ Μίντοφ. Κλοτσοπατινάδα και άγιος ο θεός!

Αφησα τελευταία, για να την προσέξετε, την αντικομμουνιστική ταινία του Σκοτσέζου Ιαν Γκλεν, «Η επανάσταση της κυρίας Ράτλιφ». Καλή κατασκευή, με πολύ ύπουλο περιεχόμενο. Εγγλέζοι κομμουνιστές αλλάζουν πίστη στην Ανατολική Γερμανία! Ο πόλεμος (ταξικός) δε σταμάτησε, ούτε θα σταματήσει, όσο υπάρχουν ταξικές κοινωνίες.

Ανάμεσα στις άλλες αρετές του καλού κινηματογραφικού έργου τέχνης είναι και ο «κόσμος» του! Η εικόνα, το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στην οθόνη. Είτε όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί είναι ρεαλιστικά, είτε είναι ελλειπτικά και υπερβατικά (ποιητικά). Φτάνει ο θεατής να νιώθει ότι βλέπει κάτι ξεχωριστό. Ακόμα, για να μην πω ιδιαίτερα, όταν αυτό το ξεχωριστό που βλέπει τού είναι τόσο οικείο! Είναι ο δικός του καθημερινός κόσμος. Αναπλασμένος, όμως, με καινούρια υλικά. Με καινούριες σκιές, με καινούριες γωνιές λήψης (καινούριες οπτικές), με καινούριες σιωπές και με καινούρια συναισθήματα!

Ο Αμίρ Τσάμντιν δανειζόμενος στοιχεία τόσο του ρεαλισμού (πραγματικότητα) όσο και της αφαίρεσης (ποίησης) έφτιαξε, πράγματι, ένα θαυμάσιο δικό του (και τόσο δικό μας) κόσμο. Μια εικόνα να την πιεις στο ποτήρι! Ενας νέος εργάτης, μετανάστης στη Σουηδία, ανάμεσα σε άλλους μετανάστες, κάνοντας δυο και τρεις δουλειές για να επιβιώσει, δεν έχει καιρό για τρυφερότητες. Δεν έχει χρόνο και διάθεση. Εχει, ίσως, λόγω των συνθηκών, θέσει εκτός λειτουργίας αυτές τις σωματικές και συναισθηματικές λειτουργίες του. Τις τόσο αναγκαίες για την υγεία του ανθρώπου. Μόνο τα αστεία με τους φίλους του, με τους συναδέλφους του μάλλον στη δουλειά, είναι τα χάδια του, τόσο προς τον εαυτό του όσο και προς τους τρίτους. Κάποια στιγμή, όλως τυχαίως, παράλληλα, όμως, και τόσο νομοτελειακά, αναμενόμενα, ανταμώνει το... κίνητρο! Μια νέα γυναίκα, το ίδιο πληγωμένη και μόνη, όπως εκείνος. Τους χωρίζει - προς στιγμή - ένα τζάμι. Ομως, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν εμπόδια.

Με οδηγό αυτό το ζευγάρι, ο Αμίρ Τσάμντιν, με απαλά και γήινα χρώματα, θα ζωγραφίσει πάνω στην οθόνη μικρές, βαθιές ανθρώπινες, στιγμές. Σιγά-σιγά η αίθουσα θα γεμίσει από τρυφερά συναισθήματα. Ο θεατής θα μαλακώσει. Παράλληλα, βέβαια, για όσους έχουν μάτια και θέλουν να δουν, θα αποκαλυφθεί μπροστά τους ολόκληρος ο μηχανισμός που παράγει τις μοναξιές. Που κάνει τους ανθρώπους στέρφους από συναισθήματα. Που τους απονευρώνει. Που τους σκοτώνει. Είναι ο καπιταλισμός, που με τον εξοντωτικό και απάνθρωπο τρόπο του στην παραγωγή και κατανομή των προϊόντων, στην εργασία, συντρίβει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Μην περιμένετε να δείτε καμία υπερπαραγωγή. Τίποτα μεγάλες μουσικές και χιλιάδες κομπάρσους. Θα δείτε ένα μικρό τρυφερό ποίημα. Σαν μια σπουδή για πιάνο του Μπετόβεν ή του Σοπέν. Στιγμές-στιγμές, συνηθισμένοι σε άλλους κινηματογραφικούς ρυθμούς ίσως αναρωτηθείτε, «τι βλέπω τώρα»; Ομως, τελειώνοντας η ταινία, θα νιώσετε μεγάλη ξεκούραση και, συχωρήστε μου την υπερβολή, ίσως αγαλλίαση.

Και, για να μην ξεχνιόμαστε και αποπροσανατολιζόμαστε. Η ταινία είπαμε, είναι ρεαλιστική (αληθινή). Το ζευγάρι δε θα καταλήξει σε πελάγη ευτυχίας. Η σχέση τους, ήταν μόνο μια αναλαμπή. Θα κρατήσει, όσο κρατάει μια ηλιαχτίδα. Μια μικρή ερωτική πυγολαμπίδα! Υστερα τα κεφάλια πάλι μέσα. Το σύστημα είναι σκληρό. Η ειρωνική φράση που ακούγεται στο τέλος, «καλά είναι εδώ», υπογραμμίζει την τραγικότητα της κατάστασης. Ομως, και εδώ το αισιόδοξο της υπόθεσης είναι ότι, οι ήρωες και εμείς, τώρα ξέρουμε. Μπορούμε!

Παίζουν: Νίνα Πέρσον, Αμίρ Τσάμντιν, Χασάν Βριτζάνι, Τζαν Κάρλσον κ.ά.

Ο καθένας γνωρίζει πως ο πόλεμος (ταξικός) δεν τελείωσε, ούτε θα τελειώσει μέχρι να έρθει η αταξική κοινωνία. Στα πλαίσια, λοιπόν, του ταξικού πολέμου καλείται και ο κινηματογράφος να συνεισφέρει το κατά δύναμην. Η νεότερη επίθεση του στρατευμένου με την αντίδραση κινηματογράφου άρχισε αμέσως μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Γυρίστηκαν μια σειρά ταινίες, όπως το «Γκουντμπάι Λένιν» ή «Οι Ζωές των Αλλων», ας πούμε, οι οποίες, τάχα μου, έσταζαν πόνο για την ελπίδα που χάθηκε και έκαναν εποικοδομητική κριτική, αλλά υπογείως, και όπου τις έπαιρνε φανερά, έσταζαν χολή. «Η Επανάσταση της κας Ράτλιφ» δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα! Είναι μια χυδαία και καθαρή αντικομμουνιστική ταινία!

Βρισκόμαστε στα 1968. Μια αριστερή αγγλική οικογένεια, ο πατέρας μάλιστα βαθιά κομμουνιστής, η μάνα κόρη Αγγλου εθελοντή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, φεύγουν, από την Αγγλία όπου ζουν, για την Ανατολική Γερμανία. Θέλουν να βρεθούν σε μια χώρα που οικοδομεί το σοσιαλισμό και να συνεισφέρουν και αυτοί στην οικοδόμηση. Ο κομμουνιστής πατέρας θα διδάξει Αγγλική φιλολογία. Η μητέρα θα παραμείνει νοικοκυρά, όπως και στην Αγγλία. Ομως, από την πρώτη στιγμή που φτάνουν, αυτός, η γυναίκα του και οι δυο κόρες τους βρίσκονται προ εκπλήξεων. Αυτά που πίστευαν, ανακαλύπτουν πως δεν ισχύουν. Η Ανατολική Γερμανία είναι μια κόλαση. Τόσο μεγάλη μάλιστα που, τελικά, αναγκάζονται, με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους, να δραπετεύσουν ξανά προς την «ελευθερία».

Η ταινία δεν είναι δράμα (γι' αυτό είναι διπλά ύπουλη). Είναι κωμωδία. Ολα είναι αποδραματοποιημένα, χαριτωμένα και, τάχα μου, σατιρικά! Ολα συμβαίνουν με καλή καρδιά και καλή πρόθεση. Ωστόσο, το δηλητήριο στάζει χωρίς σταματημό. Οι τοίχοι έχουν αυτιά, τα τηλέφωνα είναι παγιδευμένα, η μικρή κόρη μεταβάλλεται σε καρφί της οικογένειας, η μεγάλη κόρη σε πόρνη. Καταστροφή!

Η κα Ράτλιφ, η απλή αριστερή και αγνή νοικοκυρά, βλέποντας την οικογένειά της να καταστρέφεται, μεταβάλλεται σε επαναστάτρια. Ξεπερνώντας, μάλιστα, τον εαυτό της, παίρνοντας κάτι από το διεθνισμό του πατέρα της ίσως, θα νοιαστεί και για τους «ταλαιπωρημένους» Ανατολικογερμανούς! Δραπετεύοντας, θα πάρει μαζί της και άλλους κυνηγημένους!

Η ταινία, ανάμεσα στις άλλες ψευτιές της, ισχυρίζεται πως στηρίζεται σε ένα αληθινό περιστατικό. Αλήθεια, στο αληθινό περιστατικό φύτρωναν ποντίκια πάνω στα πικ-απ, όπως στην ταινία; Και τα πρόσωπα που συνάντησε η αληθινή οικογένεια ήταν όλα ανθρώπινες καρικατούρες; Δε σας λέω μακριά από τέτοιου είδους τέχνη. Αυτό το ξέρει ο καθένας. Εκείνο που πρέπει να συζητήσουμε είναι τον τρόπο που θα αποκρούσουμε αυτή τη νέα επίθεση.

Παίζουν: Κάθριν Τέιτ, Ιαν Γκλεντ.

«Νάρνια - Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν»,του Αντριου Ανταμσον.

Μια μεταφυσική περιπέτεια. Ενα «μυθικό» παραμύθι για παιδιά και μεγάλους που αρέσκονται να διασκεδάζουν σαν παιδιά. Κοστούμια, ντεκόρ, μάχες, απλοϊκή βασιλική ίντριγκα. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη.

«Γάμος Εξπρές»,του Μάικλ Ιαν Μπλακ.

Μια ψευτο-ερωτική, ψευτο-ρομαντική κωμωδία (ο θεός να την κάνει). Αγόρια και κορίτσια, σε ηλικία που πρέπει να σπάνε κόκαλα, συμπεριφέρονται σαν μωρά παιδιά και μάλιστα μωρά παιδιά με ειδικές (νοητικές) ανάγκες.

«Κλείδωσες;»,του Μπράιαν Μπερτίνο.

Ενα νεαρό ζευγάρι φτάνει στο εξοχικό σπίτι του νεαρού άντρα. Ξαφνικά και αναπάντεχα τρεις μεταμφιεσμένοι φτάνουν και εκείνοι στο σπίτι και αρχίζουν να τρομοκρατούν το ζευγάρι. Το ζευγάρι για να επιβιώσει γίνεται χειρότερο από αυτούς που το τρομοκρατούν. Θρίλερ του κερατά...

«Το Απαγορευμένο Βασίλειο»,του Ρομπ Μίνκοφ.

Ενας νεαρός Αμερικανός που αγαπάει τα πολεμικά παιχνίδια βρίσκει σε ένα μαγαζί της Τσάιναταουν τη θρυλική ράβδο Monkey King. Με αυτή στο χέρι κάνει ένα ιστορικό ταξίδι προς τα πίσω στην παλαιά και στην αρχαία Κίνα. Αστεία, πολεμικά κόλπα, επίδειξη κινέζικης πολεμικής τέχνης. Πρωταγωνιστούν δυο γνωστοί Κινέζοι, εξπέρ της κινέζικης κλωτσοπατινάδας. Ο Τζετ Λι και ο Τζάκι Τσαν.