Το μεγαλόπνοο έργο της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων, σχέδιο που εξαγγέλλεται από την εποχή που υπουργός Πολιτισμού ήταν η Μελίνα Μερκούρη και που επρόκειτο, πάλι σύμφωνα με εξαγγελίες, να ολοκληρωθεί το 2000 με χρήματα του Β΄ ΚΠΣ, από μετάθεση σε μετάθεση, έφτασε να γίνει «ημιενοποίηση» ή με άλλα λόγια απλώς καλλωπισμός κάποιων σημείων του σχεδίου. Κι αυτό, γιατί δεν προλαβαίνουμε μέχρι το 2004 και δεν μπορούμε ως χώρα να φαινόμαστε ένα ατέλειωτο εργοτάξιο. Η Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων ανταγωνίζεται σε «φήμη» το γιοφύρι της Αρτας. Το παραδέχτηκε και η Λ. Μενδώνη στη συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου λέγοντας: «οι μελέτες είχαν χρονικό ορίζοντα 6 μηνών και μετά από 2,5 χρόνια φτάσαμε να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα του εξαμήνου».

Ηταν τέλος του περασμένου Μάη, που ο Θ. Πάγκαλος εμμέσως πλην σαφώς επιβεβαίωνε ότι οι έξι μελέτες της Ενοποίησης που αφορούν αντίστοιχους αρχαιολογικούς χώρους ήταν μπλοκαρισμένες λόγω διαφωνιών σε ζητήματα αρχών και φιλοσοφίας με την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Ο ίδιος δήλωσε «θα αντιμετωπιστούν οι διαφορές και θα εγκαταλειφθούν ορισμένα μέτρα».

Οπως και έγινε. Το χάσμα επικοινωνίας μεταξύ της Αρχαιολογικής υπηρεσίας, των μελετητών και των εμπλεκομένων των υπουργείων Πολιτισμού και ΠΕΧΩΔΕ και της Ανώνυμης Εταιρείας Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων, αλλά και η άποψη του να γίνει ό,τι είναι να γίνει με γοργούς ρυθμούς ώστε να μην έχει «η πόλη την εικόνα γιαπιού» το 2004 (Λ.Μενδώνη), ματαιώνει ουσιαστικά τα σχέδια περί ενοποίησης και τα βαφτίζει σχέδια «ανάδειξης των αρχαιολογικών χώρων».

Ετσι, λοιπόν, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο δεν εγκρίνει τη σύνδεση του αρχαιολογικού χώρου του Ολυμπιείου με τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μέσω υπόγειας διάβασης και αντιπροτείνεται η λύση της επίγειας με φανάρια. Αλλά και η σύνδεση από το ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς προς το Ολυμπιείο δεν μπορεί να γίνει σύμφωνα με τα προϋπάρχοντα σχέδια, δηλαδή δημιουργία μπελβεντέρε και στη συνέχεια γέφυρας προς τον αρχαιολογικό χώρο, καθώς κρίθηκε υπερβολική. Επίσης εγκαταλείπεται η ιδέα για την ανοικοδόμηση ενός κέντρου ενημέρωσης των πολιτών στο Νοτιοδυτικό τμήμα του Ολυμπιείου, αλλά εξετάζεται το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθούν τα δύο παλιά πέτρινα κτίρια που βρίσκονται εντός του Ομίλου Αντισφαίρισης εφόσον βέβαια αυτός απομακρυνθεί. Αλλά και στην περίπτωση απομάκρυνσής του στην περιοχή πρέπει να πραγματοποιηθούν ανασκαφές. Για το Μουσείο στον Κεραμικό δεν προβλέπετε προς το παρόν ανέγερση νέου, αλλά η συντήρηση του υπάρχοντος.

Σε ό,τι αφορά στα σχέδια «ανάδειξης» αποφασίστηκαν τα εξής: Η αναβίωση της αρχαίας κοίτης του Ιλισσού, από την Αθ. Διάκου που θα διασχίζει τον αρxαιολογικό χώρο χωρίς την προέκτασή της κατά μήκος της Β. Ολγας. Η πεζοδρόμηση της Β. Ολγας. Η στέγαση του «μαρτυρίου» της Β. Λεωνίδη και η ένταξη και του Βαλανείου που αποκαλύφθηκε στο Ζάππειο. Η αλλαγή του χαρακτήρα της Ερμού σε πεζόδρομο από το ύψος της διασταύρωσης με την Αποστόλου Παύλου και Αγίων Ασωμάτων ως την Πειραιώς.

Τέλος, όσον αφορά στην πεζοδρόμηση της Δ. Αρεοπαγίτου και την προέκτασή της στην Απ. Παύλου, που προεκλογικά η κυβέρνηση αλλά και στην πρώτη διαπραγματευτική φάση το παρουσίαζαν εν ολίγοις, ως την ενσάρκωση της Ενοποίησης, σήμερα το ίδιο το ΚΑΣ επισημαίνει ότι «δεν επιτρέπεται να υποστηρίζεται ότι έτσι επιτυγχάνεται η ενοποίηση ή ότι αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της».

Στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου παρουσιάζεται σήμερα και αύριο, από το Εθνικό Θέατρο, η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Η πρεμιέρα του έργου είχε γίνει στους Δελφούς και ακολούθησαν παραστάσεις στο Βόλο, στην Κασσάνδρα, στην Κατερίνη, στα Ιωάννινα, στην Καβάλα και τη Λαμία. Η «Ειρήνη» παρουσιάζεται σε μετάφραση Κώστα Βάρναλη, σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, σκηνικά - κοστούμια Αγγελου Αγγελή, χορογραφία Ερσης Πήττα και μουσική διασκευή - εναρμόνιση Πέτρου Ταμπούρη. Τους ρόλους ερμηνεύουν: Σωτήρης Τζεβελέκος, Γιάννης Πολιτάκης, Γιώργος Παρτσαλάκης, Γιώργος Λέφας, Νίκος Μπουσδούκος, Θόδωρος Κατσαφάδος κ.ά.

Στο Μονοδένδρι, ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά χωριά του Ζαγοριού φιλοξενείται η φωτογραφική έκθεση του γνωστού Ελληνοαμερικάνου φωτογράφου Κωνσταντίνου Μάνου. Οι φωτογραφίες είναι καρπός της περιήγησης του Κ. Μάνου στην Ελλάδα την περίοδο 1961-64. Με τη λιτή και αυστηρή «γραφή» του, αλλά συγχρόνως και με τρυφερότητα αποτύπωσε τους ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου. Πέρα από το εθνολογικό - ιστορικό ενδιαφέρον που απέκτησε το έργο του με την πάροδο του χρόνου και ιδιαίτερα μετά τις καταλυτικές αλλαγές που επέφερε η ανάπτυξη του τουρισμού, η ποιητική ικανότητα του φακού του Κ. Μάνου δημιούργησε εικόνες διαχρονικές, που αποπνέουν τη μοναδικότητα του τοπίου και των κατοίκων του. Η έκθεση, που είχε παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία το περασμένο φθινόπωρο στο Μουσείο Μπενάκη, διοργανώνεται από τη Ριζάρειο, σε συνεργασία με το Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη και την «Apeiron photos». Στεγάζεται σ' ένα όμορφο αρχοντικό του περασμένου αιώνα, που η Ριζάρειος το μετέτρεψε σε πρότυπο «Κέντρο Συναθροίσεων και Εκθέσεων» και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος Σεπτέμβρη.

• Φωτογραφίες που «περπατάνε στα παρατημένα χωράφια» και «διαβαίνουν τα κλεισμένα μονοπάτια». Εικόνες, που «μάταια προσπαθούν να ξεδιψάσουν από τη δροσιά του τόπου, γιατί οι βρύσες είναι ξεραμένες, οι γούρνες βουβές και τα αυλάκια στεγνά». Ο λόγος για την έκθεση φωτογραφίας του Ηλία Γ. Προβόπουλου με τίτλο «Μεγάλη Κάψη: Γενέθλιος Τόπος - Διαρκής Μνήμη», η οποία εγκαινιάζεται σήμερα (8μμ), στη Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού. Οι 300 φωτογραφίες που την απαρτίζουν θα εκτεθούν στην αίθουσα του νέου κοινοτικού γραφείου, στο Πάρκο Καλαντζή, μέχρι τη λήξη της έκθεσης (28/8). Στόχος της έκθεσης είναι η προβολή και ο σχολιασμός της πορείας ενός τόπου, που οδηγείται βιαστικά στη λήθη. Οι φωτογραφίες ακούνε τη σιωπή, αισθάνονται την απουσία και μυρίζουν αναδρομικά τον ιδρώτα των προγόνων που σε κάποια αχρονολόγητη στιγμή ημέρεψαν τον τόπο και πορεύτηκαν μαζί. Είναι τα «φωτοαντίγραφα» των μικρών πατρίδων όλων των συνελλήνων, είναι οι «ψίθυροι» της ζωής τους, μα και ο θρίαμβος της απουσίας και οι κούφιες κραυγές ενός αποδομημένου χώρου.