«Η πολιτική έκφραση (σ.σ. των αγορών) έχει σαν στόχευση να πάμε σε ένα πια νέο επίπεδο συσχετισμών ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και του κεφαλαίου, όπου αυτό θα είναι καταστροφικό και θα εξασφαλίζει πλέον τα συμφέροντα του κεφαλαίου, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται εκείνοι (...) Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς», είπε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτης (ρ/σ «Κόκκινο»), και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Τι σημαίνει «νέο επίπεδο συσχετισμών» που «θα εξασφαλίζει πλέον τα συμφέροντα του κεφαλαίου» και, μάλιστα, «όπως το αντιλαμβάνονται εκείνοι»; Δεν ήταν υπέρ του ο συσχετισμός ως σήμερα; Δεν εξασφαλίζονταν τα συμφέροντά του; Το κεφάλαιο, η λειτουργία και δράση του είναι θέμα «αντίληψης» και πώς ακριβώς το αντιλαμβάνεται η ηγεσία του ΣΥΝ; Αβυσσος οι λεκτικοί και νοητικοί ακροβατισμοί του ΣΥΝ για να θολώνει τα νερά και τη σκέψη των λαϊκών ανθρώπων.

Αν, όμως, «καθαρίσουμε» τις θέσεις τους από τις «περικοκλάδες» τι μένει; Αυτό που λέει ο Π. Σκουρλέτης: «Το μόνοι μας ως Ελλάδα είναι αδιανόητο. Οποιες λύσεις που θέλουν να πατάνε στην πραγματικότητα και να διακατέχονται από έναν στοιχειώδη ρεαλισμό, πρέπει να είναι μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ολα τα άλλα νομίζω ότι βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση».

Και: «Υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι δυνατότητες να υπάρξει εναλλακτικό μοντέλο (...) Υπάρχει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (...) έχει σήμερα ζεστό χρήμα στην άκρη, είναι τεράστια τα ποσά. Θα ισοδυναμούσε, αν αυτό το χρήμα έπεφτε μέσα στην Ευρώπη, με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Το δεύτερο είναι ότι η αναδιάρθρωση μπορεί να γίνει (...) Συγκέντρωση του "νόμιμου κατά Μάαστριχτ" χρέους, του 60%, σε έναν ευρωπαϊκό πια οργανισμό, όπου εκεί πλέον (...) να πας σε μια αναδιάρθρωση, σε ένα κούρεμα των χρεών (...) Υπάρχουν δηλαδή αυτή τη στιγμή λύσεις. Οι συσχετισμοί δεν υπάρχουν. Η πολιτική βούληση δεν υπάρχει».

Αν, λοιπόν, αφαιρέσουμε τις περικοκλάδες, αυτό που μένει είναι πρόταση διαχείρισης για το κεφάλαιο, υπέρ του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου. Ολα τα άλλα περί «συσχετισμών» και «πολιτικής βούλησης» είναι το αναγκαίο «πασάλειμμα» για να καμώνονται την «αριστερά».

«Αν κάνω μία αναδρομή προς τα πίσω, ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είμαι εκείνος ο υπουργός Οικονομικών που θα κόψει τους μισθούς κατά 15%, τις συντάξεις 10%, θα αυξήσω τον ΦΠΑ κατά 4%, τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης 30% και όλα αυτά μέσα σε έξι μήνες». Και μετά από όλα αυτά, «το ερώτημα που βάζω στον εαυτό μου είναι, αν όλα αυτά με κάνουν λιγότερο σοσιαλιστή»...

Πρόκειται για υπαρξιακά ερωτήματα του Γ. Παπακωνσταντίνου που διατυπώθηκαν μπροστά στο ακροατήριο των ευρω - σοσιαλιστών «συντρόφων».

Για να τον απαλλάξουμε από τις αγωνίες του, του υπενθυμίζουμε ότι, δεν είναι ο πρώτος «σοσιαλιστής» του είδους του που διαπράττει παρόμοια εγκλήματα. Είχε προηγηθεί η κυβέρνηση Σημίτη, η οποία είχε βάψει τα χέρια της στο αίμα του λαού της Γιουγκοσλαβίας, η κυβέρνηση του «συντρόφου» Ντ' Αλέμα, αλλά για να γυρίζουμε και στο σήμερα, οι κυβερνήσεις των «συντρόφων» Θαπατέρο και Σόκρατες σε Ισπανία και Πορτογαλία.

Ας μην ανησυχεί, λοιπόν, και ας κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Εχουν προηγηθεί πριν από αυτόν τόσοι εξολοθρευτές των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όλοι τους «σοσιαλιστές», ώστε αυτός να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα κρίκος στη «σοσιαλιστική» αλυσίδα της τυφλής εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου.