Η λεγόμενη «διεθνής σύνοδος του Λονδίνου για τη Λιβύη», που έγινε προχτές, με πρωτοβουλία της βρετανικής κυβέρνησης, επιβεβαίωσε αυτό που ήταν από πριν γνωστό. Τη διαπάλη των μονοπωλιακών ομίλων, που εκφράζονται μέσα από τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών χωρών και τους οργανισμούς τους, που θέλουν να μοιράσουν τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας της Βόρειας Αφρικής. Οι εξελίξεις στη Λιβύη και η κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση εκεί δείχνουν ότι ανοίγει ο δρόμος για ακόμη πιο βαθιά δράση των μονοπωλίων σε όλη τη «μαύρη ήπειρο», που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πεδίο σκληρού ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, στον οποίο συμμετέχουν δυναμικά ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως η Κίνα και η Ρωσία. Γι' αυτό και στο Λονδίνο βρέθηκαν όλοι οι «ευαίσθητοι ανθρωπιστές» που δήθεν νοιάζονται για το λιβυκό λαό, που τον βομβαρδίζουν επί δέκα μέρες τώρα για να ...σωθεί από τον δικτάτορα Καντάφι, ο οποίος ως τώρα βεβαίως ήταν καλός συνεργάτης των ιμπεριαλιστών.

Σε αυτά τα πλαίσια και η ελληνική κυβέρνηση, που «σκίζει τα ρούχα» της ότι δε συμμετέχει στις πολεμικές επιχειρήσεις, παρά μόνο διευκολύνει ...δίνοντας «γην και ύδωρ» για να πραγματοποιούνται οι βομβαρδισμοί, και η ΝΔ από κοντά, που υπερασπίζονται, και το δηλώνουν ωμά και κυνικά, τα συμφέροντα των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών. Αυτό διαλαλούν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν επιχειρώντας να ταυτίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου με αυτά του λαού. Αυτοί που σφάζουν το λαό της Λιβύης (πριν της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ) είναι οι ίδιοι που κατακρεουργούν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα σε όλους τους τομείς, στο εισόδημα, στην Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Παιδεία, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Η υπόθεση της Λιβύης δίνει αφορμή ώστε να βγαίνουν για τους εργάτες και τους άλλους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου χρήσιμα γενικότερα συμπεράσματα. Δείχνει την επιθετικότητα και την εγκληματική φύση του ιμπεριαλισμού. Στην περίπτωση της Λιβύης τόσο το καθεστώς Καντάφι όσο και η λεγόμενη αντιπολίτευση, η οποία βρίσκεται στη Βεγγάζη και έχει τη στήριξη συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, δεν ενδιαφέρονται για τα λαϊκά συμφέροντα αλλά για τις κολεγιές που θα κλείσουν οι αστοί για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Γι' αυτό και υπάρχουν το παζάρι και οι αντιπαραθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη για το ποιος αναγνωρίζει ποιον, για το αν οι ιμπεριαλιστές θα εξοπλίσουν τους «αντικαθεστωτικούς» (πρώην στελέχη του καθεστώτος), οι δισταγμοί για το αν η επόμενη μέρα θα εξασφαλίσει τα συμφέροντα των διαφόρων μονοπωλίων των ξεχωριστών χωρών. Το δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει για την τύχη του θα γίνεται «κλοτσοσκούφι» στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όσο οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα δε βάζουν στο στόχαστρό τους τον πραγματικό εχθρό, το κεφάλαιο και την εξουσία του.