ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επικίνδυνο φαινόμενο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η επιχείρηση τρομοκράτησης των μαθητών του 1ου Γυμνασίου Λάρισας, από τον διευθυντή του σχολείου, αποτελεί ένα άκρως επικίνδυνο φαινόμενο, που θυμίζει τις «μαύρες» εποχές των «παιδονόμων» του παρελθόντος. Η φασίζουσα συμπεριφορά του γυμνασιάρχη, απέναντι στους 12χρονους, 13χρονους και 14χρονους μαθητές και τα αντικομμουνιστικά του «μαθήματα», έρχονται να συναντήσουν ανάλογα κρούσματα αυταρχισμού, με «πρωταγωνιστές» διευθυντές σχολείων, που σημειώθηκαν και αλλού, όπως στο 1ο Λύκειο Βούλας και σε σχολείο της Πάτρας, ταυτόχρονα με την έναρξη των νέων μαθητικών κινητοποιήσεων.

Η προσπάθεια «σωφρονισμού» των «ταραξιών» μαθητών, που αγωνίζονται για το αναφαίρετο δικαίωμά τους στη μόρφωση, έχει άμεση σχέση, προφανώς, με τις αυταρχικές και αντιδημοκρατικές μεθόδους της κυβέρνησης σε βάρος όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στις αντιλαϊκές της πολιτικές. Αποτελεί, επομένως, χρέος κάθε εργαζομένου, ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών και των γονιών, η καταδίκη των βαθιά αντιδημοκρατικών και αντιπαιδαγωγικών αυτών μεθόδων, η συμπαράσταση και η συμπαράταξη με τους αγωνιζόμενους μαθητές.

... και περίεργες λογικές

Σ' αυτό, ακριβώς, το χρέος ανταποκρίθηκε, από την πρώτη στιγμή, το Εργατικό Κέντρο Λάρισας. Ο πρόεδρός του, Τάκης Τσιόγκας, επισκέφτηκε τον γυμνασιάρχη, Αρη Συράκη, καταγγέλλοντας την αντιεκπαιδευτική, αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του. Γεγονός, βέβαια, που ενόχλησε τον Αρη Συράκη...

Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, δεν ενόχλησε μόνο τον «στρατονόμο» γυμνασιάρχη, αλλά και κάποια τοπικά ΜΜΕ. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ο λόγος γίνεται για το τηλεοπτικό κανάλι «TRT», από το οποίο, και συγκεκριμένα από το νυχτερινό δελτίο ειδήσεων της Πέμπτης, ακούστηκαν ανεπίτρεπτοι και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί για τον πρόεδρο του ΕΚΛ, επειδή έπραξε το αυτονόητο. Μάλιστα, ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής του δελτίου, Ανδρέας Γιουρμερματάκης, «δεν μπορούσε να καταλάβει» τους λόγους της αντίδρασης του ΕΚΛ, εννοώντας, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ότι ήταν αδικαιολόγητη και υπονοώντας ότι οι πραγματικοί λόγοι είναι κάποιες μικροκομματικές σκοπιμότητες..!

Προφανώς και σύμφωνα με τη λογική του «συναδέλφου», οι εργαζόμενοι και τα συνδικαλιστικά τους όργανα δεν έχουν λόγο για ζητήματα δημοκρατίας και παιδείας, ούτε ακόμη κι όταν αυτά αφορούν τους μαθητές-παιδιά τους. Εκτός και πιστεύει ότι οι 30.000 εργαζόμενοι, τους οποίους εκπροσωπεί το ΕΚΛ, στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία κάποιας άλλης πόλης, κάποιας άλλης χώρας...

Ας διαλέξει ό,τι τον βολεύει...

Οι... ανεξάρτητες αρχές

Μπορεί στην προχτεσινή συνεδρίαση της επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος να υπερψηφίστηκε, τελικά, μόνον από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ - και, μάλιστα, όχι όλους - η πρόταση του Ε. Βενιζέλου, που μετατρέπει τις «Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές» σε υποχείρια της κυβέρνησης, αλλά πριν απ' αυτό είχε προηγηθεί αρκετό παρασκήνιο, όπου παραλίγο να υπάρξει συμφωνία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Μια συμφωνία, η οποία «μοίραζε» το δικαίωμα ορισμού της σύνθεσης των «αρχών» αυτών στους δυο εκπροσώπους του δικομματισμού, αποκλείοντας οποιονδήποτε άλλο. Τελικά, βέβαια, επικράτησαν... ωριμότερες σκέψεις στην ηγεσία της κυβέρνησης και η κατάληξη ήταν η προαναφερόμενη.

Χαρακτηριστικός, όμως, των προηγούμενων παρασκηνίων ήταν και ο παρακάτω διάλογος μεταξύ του Αντ. Σκυλλάκου και του Κ. Μητσοτάκη:

Σκυλλάκος: Επί οικουμενικής κυβέρνησης αλλιώς είχαν διευθετηθεί τα ζητήματα και τώρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ανακρούουν πρύμνα. Να μια ανίερη συμμαχία...

Μητσοτάκης: Είχαμε κάνει λάθος.

Σκυλλάκος: Θέλετε να αφήσετε και μας και το Συνασπισμό έξω από το Συμβούλιο (σ.σ. εννοεί το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Μια εκ των «ανεξάρτητων αρχών»).

Μητσοτάκης: Εμείς είμαστε αστικά κόμματα και εσείς είστε κομμουνιστικό κόμμα και έχουμε άλλες κοσμοθεωρητικές απόψεις.

Σκυλλάκος: Δε θα μας πετάξετε έξω.

Μητσοτάκης: Είναι παράλογο για κάποια πράγματα να συμφωνήσουμε, κ. Σκυλλάκο. Θα πρέπει να προδώσετε τις αρχές σας και εμείς το ίδιο.

Η δύναμη του ενωμένου λαού

Associated Press

Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο Φιντέλ Κάστρο μπαίνει επικεφαλής λαϊκών διαδηλώσεων στην Κούβα. Το ίδιο έκανε και προχτές, στην Αβάνα (φωτό), όταν περισσότεροι από 800.000 Κουβανοί διαδήλωσαν ενάντια στο εμπάργκο και στον ψευδεπίγραφο νόμο περί «μερικής άρσης» του, που ψήφισε πρόσφατα το αμερικανικό Κογκρέσο. «Κάτω το εμπάργκο» και «Ζήτω η Επανάσταση», ήταν τα βασικά συνθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, οι οποίοι πλημμύρισαν τη μεγάλη παραλιακή λεωφόρο της Αβάνας και επέδωσαν σχετικό ψήφισμα στο γραφείο αντιπροσώπευσης των αμερικανικών συμφερόντων.

Μπορεί η «νέα τάξη» και οι διάφοροι εκφραστές της να θέλουν και καθημερινά να επιχειρούν την υποταγή των λαών και το στραγγαλισμό των δικαιωμάτων τους, αλλά καθόλου εύκολο δεν είναι αυτό, όταν έχουν απέναντί τους το μέτωπο του ενωμένου, οργανωμένου και στοχοπροσηλωμένου στην αγωνιστική υπεράσπιση των δικαιωμάτων του, λαού.

Εκεί, στο δρόμο...

Ασφαλώς και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το «κίνημα ...παντός καιρού», όπως εύστοχα - μέσα στο κλίμα των ημερών - χαρακτηριζόταν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με ανακοίνωση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, θα δώσει σήμερα ένα βροντερό «παρών» στο κέντρο της Αθήνας «βρέξει - χιονίσει». Το νέο στη σημερινή διαδήλωση είναι πως οι εργάτες και οι υπάλληλοι δε θα είναι μόνοι τους. Μια βόλτα στην πλατεία Αμερικής, στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην πλατεία Κάνιγγος και, βέβαια, στο ίδιο το πεδίο του ...Αγώνα, όπως πλέον χαρακτηρίστηκε το «Αρεως», θα πείσει πολλούς πως τα αιτήματα, που διαμορφώνονται και με εκρηκτικό τρόπο ζητούν ικανοποίηση, δεν αφορούν μόνο εργάτες και υπάλληλους και, ασφαλώς, όχι μόνο Αθηναίους. Ηδη, την ώρα που δημοσιεύονται αυτές οι λέξεις, ένα πλήθος κόσμου από κάθε γωνιά της χώρας έχει πάρει το δρόμο για την Αθήνα. Εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι και φοιτητές, μικρομεσαίοι, βιοτέχνες και έμποροι, μαθητές και νοικοκυρές παίρνουν τη θέση που τους ανήκει. Εκεί, στο δρόμο.

Κι ακόμα παραπέρα, μια ματιά στην κινητοποίηση έχει να δείξει πως αυτό το - με παλλαϊκά χαρακτηριστικά - μέτωπο, που διαμορφώνεται, έχει προ πολλού ξεφύγει από την αναζήτηση κοινών χαρακτηριστικών και, εμπράκτως, στον ένα και δοκιμασμένο δρόμο της αγωνιστικής δράσης δίνει, ήδη, ξανά και ξανά «παρών», διαμορφώνει, εκεί, στο πεδίο της μάχης, έξω από κούφιες φράσεις, τους όρους μιας πραγματικής ενότητας δράσης, τόσο της ίδιας της εργατικής τάξης, όσο και των εν δυνάμει συμμάχων της.

Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αυτό το «δεν πάει άλλο», που ακούγεται πια σε κάθε γωνιά, αυτό το «δεν πάει άλλο», που από αγανάκτηση αποκτά όλο και περισσότερο συγκεκριμένο περιεχόμενο, γίνεται πλαίσιο αιτημάτων, αργά ή γρήγορα, θα έβρισκε την έκφρασή του. Η ιστορία δεν προβλέπει χώρο για το κενό. Οσο κι αν πάσχισαν και πασχίζουν διάφοροι «φίλοι του λαού» να εξαφανίσουν στην αρχή, να συκοφαντήσουν στη συνέχεια, να απαξιώσουν μετά, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Μπορεί η εργατική τάξη και άλλα στρώματα να μην έχουν αναπτύξει ακόμα την πολιτική συνείδηση μέχρι το σημείο εκείνο, που να βγαίνουν στο δρόμο, διεκδικώντας το άπαν που τους ανήκει, αλλά τόσο αφελείς, που να περιμένουν σωτηρία από ηγεσίες τύπου ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, δεν είναι. Η μία μετά την άλλη, οι κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια - και αναπτύσσονται σε πείσμα όσων έχουν κάθε λόγο να τις διαγράφουν ως μη γενόμενες - μαρτυρούν πως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Μικρά ρυάκια στην αρχή, χείμαρροι σ' άλλη στιγμή, ποτάμι αναγκαστικά, όλα είναι σε πλήρη ανάπτυξη.

Οι κομμουνιστές δεν έχουν κανένα λόγο να κρύψουν πως βρίσκονται στον πυρήνα αυτής της κινητοποίησης. Είναι πέρα από αυτονόητη η συμμετοχή όλων μας στο σημερινό συλλαλητήριο. Αλίμονο σ' αυτούς, που ακόμα και τώρα, από τη γυάλα του μικρόκοσμού τους, δεν μπόρεσαν να πιάσουν τα σημάδια των καιρών. Αλίμονο σ' όσους, ακόμα και τώρα, που το λαϊκό κίνημα απλώνει τη δράση του στο δρόμο, αυτοί σπεύδουν να αξιώσουν σωσίβιο για ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, για κάθε συμβιβασμένο.

Είμαστε, ήδη, στο δρόμο. Κι εκεί κρίνονται όλα και όλοι.

Νέα δεινά

Στα ύψη

το πετρέλαιο

και όλα πια

τα είδη

και η ακρίβεια

άρχισε

να σέρνεται

σα φίδι

και σε λιγάκι

άσχημα