Οι Θέσεις της ΚΕ συνιστούν περαιτέρω επεξεργασία, δείχνουν την προσαρμογή του Κόμματος στις νέες συνθήκες που αναμφισβήτητα έχουν προκύψει στην Ελλάδα από το 15ο Συνέδριο. Αποτυπώνουν τη συσσωρευμένη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ πείρα του ΚΚΕ, που μέσα από επίπονη διαδικασία αποτυπώνει στο πρόγραμμα και στο καταστατικό του. Επίπονη γιατί κάθε νέα επεξεργασία που διαμόρφωσε το Κόμμα μας τα τελευταία χρόνια - αλλά και παλαιότερα - συνάντησε δυσκολίες και εμπόδια από τον ταξικό αντίπαλο. Απέναντί της στάθηκαν επίσης και φωνές που κάτω από το βάρος των κάθε φορά νέων εξελίξεων και αντικειμενικών συνθηκών δυσκολεύονταν ή και δεν ήθελαν να καταλάβουν την πείρα που κατέκτησε το Κόμμα μας και τα διδάγματά της.

Ενα σημείο που συγκεντρώνει τα πυρά του αντιπάλου παρασέρνοντας στην πλευρά του και δικές μας δυνάμεις είναι η θέση του Κόμματος για τις πολιτικές συμμαχίες, το γεγονός ότι η Λαϊκή Συμμαχία (Λ.Σ.) αφορά στην κοινωνική συμμαχία στη βάση και όχι στο επίπεδο των πολιτικών σχηματισμών. Εκφράζεται στη συζήτηση πολλές φορές με ερωτήματα για το οργανωτικό της σχήμα, ποιοι θα την εκφράζουν, με ποιους θα συνεργαστούμε, με αγωνία να την παρομοιάσουμε με σχήματα και μορφές του παρελθόντος, άποψη που φανερώνει ότι η έννοια συμμαχία κατανοείται ως ένα στενό οργανωτικό σχήμα που αφορά συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις.

Κατά τη γνώμη μου η συμμαχία φυσικά θα έχει και μορφή και οργάνωση, όμως αυτό είναι δευτερεύον. Το πρώτο είναι, να μπορέσει να κατακτήσει και να ενοποιήσει την κοινή πάλη των εργατών, των φτωχών αγροτών και μικρών ΕΒΕ στον κοινό στόχο, που δεν είναι άλλος από την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, την οικοδόμηση της Λαϊκής Εξουσίας. Να κατανοηθεί πλατιά ότι έχουν κοινό συμφέρον και σκοπό, να μην διαχωρίζει ο αγρότης τα συμφέροντα του εργάτη από τα δικά του, ο μικρός ΕΒΕ από τον εργάτη, τον αγρότη και αντίστροφα. Σαφώς η εργατική τάξη είναι η ηγετική δύναμη, αυτή έχει κυρίως το αντικειμενικό συμφέρον και καλεί σε συμμαχία τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, αυτό θα κατανοείται στην πράξη.

Τα παραπάνω μπορούν να δοθούν - έστω και αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν - από την πολιτική συμμαχία κομμάτων; Προφανώς όχι. Μπορούν, καταρχήν, να δοθούν μέσα από τον αγώνα για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, το οποίο απευθύνει κάλεσμα συμμαχίας στα υπόλοιπα στρώματα που πλήττονται. Μπορεί να δοθεί μέσα από τις οργανώσεις και τους συλλόγους των φτωχών αγροτών και ΕΒΕ που όσο θα αποκτούν κοινό βηματισμό μαζί του τόσο θα εδραιώνεται η συμμαχία με την εργατική τάξη που έχει το ίδιο συμφέρον. Αυτό το ρόλο έχει και το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ και η ΠΑΣΕΒΕ, να ενοποιήσουν και να καθοδηγήσουν την πάλη, να βοηθήσουν στο διαχωρισμό του κινήματος από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Εδώ είναι ο ρόλος του ΚΚΕ ως βασικός καθοδηγητής, που τα μέλη του θα παλεύουν για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξικό προσανατολισμό ώστε να κατακτιέται πολιτική πείρα, να βγαίνουν συμπεράσματα για το ρόλο των άλλων δυνάμεων, να γενικεύεται ο αγώνας, να ισχυροποιείται ο ταξικός πόλος. Μάλιστα, το Κόμμα μας έχει πείρα για το πού οδήγησε η συμμαχία με κόμματα στο παρελθόν. Κατέληξε στην προσπάθεια διάλυσης του Κόμματος, δημιουργήθηκαν αυταπάτες για τη μορφή και το είδος των συμμαχιών που θέλουν χρόνια να ξεπεραστούν.

Στενεύει το περιεχόμενο;

Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, σήμερα, έχει αντικειμενικό συμφέρον - θα βρει την υγειά της όπως λέμε - μόνο αν ξεμπλέξει με την αστική τάξη και τους δορυφόρους της. Απλώς θα παρατείνει τη φτώχεια και την εκμετάλλευσή της, όσο περιορίζεται στα όρια του «εφικτού», σε «αυτά που καταλαβαίνει», όπως ορισμένοι λένε και όχι μόνο. Ανέφικτο είναι να πιστεύεις ότι θα δώσεις λύση στο πρόβλημα αν δεν εξαλείψεις την αιτία που το δημιουργεί - το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή. Θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο, νέες θυσίες για να ξεπεράσει τις αυταπάτες που θα της δημιουργηθούν όταν στο όνομα του ασφυκτικού ερωτήματος που κατά κόρον κυριαρχεί - τώρα όμως τι μπορεί να γίνει;;; - το ΚΚ περιοριστεί και απαντήσει ξεχωριστά από το στόχο, όταν δεν δώσει όλες του τις δυνάμεις ώστε να κατανοείται η ουσία της εκμετάλλευσης, η αιτία της κρίσης και η προοπτική.

Αντικειμενικά, λοιπόν, η πρόταση που απευθύνει σήμερα το ΚΚΕ είναι από μόνη της η πιο πλατιά, περιλαμβάνει όλους εκείνους που πλήττονται από το καπιταλιστικό σύστημα και έχουν συμφέρον να ανατραπεί. Το ίδιο της το περιεχόμενο ως αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό τής δίνει αυτό το χαρακτήρα. Ορισμένοι μας απευθύνουν το ερώτημα - μερικοί καλοπροαίρετα, ωστόσο αρκετοί κακοπροαίρετα - ο συνάδελφός μου, που καλά καλά δεν απεργεί, που δεν είναι πεισμένος για τη λαϊκή εξουσία μπορεί να συμμετέχει σε αυτή;;

Οταν εμείς απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, φυσικά παίρνουμε υπόψη την πείρα - την ανωριμότητα. Αξιοποιούμε όμως την πείρα της για να αναδείξουμε τη στρατηγική μας, εδώ είναι και η δική μας η τέχνη που πρέπει να δουλέψουμε. Δεν του πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, λέγοντας ότι μπορεί να ζει και αυτός καλά, αλλά και ο εργοδότης του, όσο βάρος ρίχνουμε για να κατανοήσει το πρόβλημα άλλο τόσο και ακόμα παραπάνω για να κατανοήσει την οριστική του λύση. Δεν μπορεί, π.χ., να μην του πεις ότι η πάλη για τη ΣΣΕ πάει μαζί με την πάλη για να καρπώνεται τον πλούτο αυτός που τον παράγει γιατί, αν δεν γίνει το δεύτερο, κάθε ΣΣΕ θα είναι σύμβαση εκμετάλλευσης του εργαζόμενου και πλουτισμού του εργοδότη. Θα τον καλέσεις λοιπόν να στρατευτεί μαζί σου, να κάνει βήματα, να αποκτήσει πείρα θέτοντάς του, καθαρά, την ουσία του προβλήματος αλλά και τη λύση του. Μόνο έτσι θα διαπαιδαγωγείται για την τελική μάχη, θα μεγαλώνει η αντοχή στις δυσκολίες και στις αυταπάτες.

Είναι άλλο αυτό όμως, και άλλο η άποψη που μπροστά στις δυσκολίες, στο φόβο μη σου «λακίσει», στο ερώτημα «μα πώς θα γίνουν αυτά που λες;» αφήνεις στην άκρη το στρατηγικό σου στόχο. Αντικειμενικά αυτή η άποψη θέτει εμπόδια στην άνοδο της ταξικής συνείδησης, μεγαλώνει τις αυταπάτες. Πόσο λοιπόν αυτή η άποψη δημιουργεί τις προϋποθέσεις - που ορισμένοι δήθεν αναρωτιούνται - για την επαναστατική ανατροπή; Αλήθεια, πόσο τις δημιουργείς όταν εσύ ο ίδιος θέτεις τη Λαϊκή εξουσία στη δευτέρα παρουσία. Γιατί αν είναι έτσι, τότε να καταργήσουμε και το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», που συμπυκνώνει πολύ εύστοχα την ουσία αλλά και την προοπτική της πρότασής μας.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Το Κόμμα μας στην πορεία προς το 19οΣυνέδριό του, δέχεται μια στοχευμένη επίθεση στη στρατηγική και τακτική του.

Επίθεση που εστιάζεται ότι το ΚΚΕ απομονώνεται από τις μάζες, δεν παλεύει για το σήμερα και δεν υποστηρίζει άμεσες λύσεις, ενώ ο κόσμος αυτό απαιτεί, παραπέμπει τα πάντα στο Σοσιαλισμό και αυτός με τη σειρά του με την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ όπως εκφράζονται από τις Θέσεις της ΚΕ παραπέμπεται στη Δευτέρα Παρουσία.

Πρόσφατα αναπτύχθηκαν μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, με την καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ και των κομμουνιστών αγροτών. Στο μπλόκο της Νίκαιας που χτυπούσε η καρδιά του οργανωμένου αγροτικού κινήματος και είχε ειδικό βάρος για την ανάπτυξη των κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα, εκατοντάδες αγρότες με τα τρακτέρ τους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Ομοσπονδιών της Θεσσαλίας και συμμετείχαν δυναμικά στο μπλόκο. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα γιατί αντιμετωπίζουν οξυμένα άμεσα προβλήματα που δεν τους επιτρέπουν ούτε καν να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους και να παράγουν. Οταν δε κατορθώσουν να παράγουν πουλάνε τη σοδειά κοψοχρονιά και δεν πληρώνονται τον κόπο τους. Συνεπώς ο καθοριστικός παράγοντας που τους ανάγκασε να βγουν στο δρόμο είναι τα προβλήματα επιβίωσης και έθεσαν αιτήματα με τα οποία ζητούσαν άμεσες λύσεις αλλά ταυτόχρονα έδειχναν τον ένοχο που είναι η ΚΑΠ της ΕΕ και οι πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων που φυσικά συμφωνούν και εφαρμόζουν την ΚΑΠ. Ηταν δηλαδή μια κινητοποίηση που διεκδικούσε άμεσες λύσεις αλλά έδειχνε και στρεφόταν ενάντια και στην αιτία του κακού για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους που ξεκληρίζονται μαζικά.

Εγραψα όλα τα παραπάνω γιατί αν τα πάρουμε το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί καταρρίπτουν όλες τις ενστάσεις και κατηγορίες σε βάρος του ΚΚΕ και των Θέσεων της ΚΕ.

Πρώτο: Πιστεύει κανείς πως όλοι αυτοί οι αγρότες ήταν μήπως κομμουνιστές ή οπαδοί και φίλοι του Κόμματος; Φυσικά όχι. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, όμως ακολούθησαν τις Ομοσπονδίες ξέροντας ότι οι κομμουνιστές είναι πλειοψηφία γιατί συμφωνούσαν με τα αιτήματα της κινητοποίησης. Αιτήματα τα οποία επεξεργάστηκε η πανελλαδική σύσκεψη της ΠΑΣΥ το Νοέμβρη. Συνεπώς πώς αποδείχνεται ότι το ΚΚΕ απομονώνεται από τις μάζες με την πολιτική του όταν έχει την ικανότητα να κινητοποιεί ευρύτατες μάζες πολύ έξω από την επιρροή του;

Δεύτερο: Τα αιτήματα που διεκδίκησαν οι αγρότες και οι κομμουνιστές 30 μερόνυχτα στο μπλόκο ήταν λύσεις για το σήμερα και όχι για τη Δευτέρα Παρουσία. Είναι άδικο να λέγεται ότι το ΚΚΕ δεν παλεύει για το σήμερα, φυσικά και παλεύει, το πρόβλημα είναι ότι ο συσχετισμός δύναμης ήταν και παραμένει αρνητικός για το λαϊκό κίνημα. Παρότι ήταν η πιο μαζική κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων στην αγροτιά, ήμασταν λίγοι σε σχέση με το μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε και τις «πλάτες» που έχει η κυβέρνηση (τρόικα - ΔΝΤ, ΕΕ κλπ).

Τρίτο: Το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα όπως αυτό εκφράζεται στα εργατικά σωματεία, στους αγροτικούς συλλόγους, στους άλλους φορείς συσπείρωσης παραμένει μειοψηφία. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα λειτουργίας και δράσης του κινήματος. Το πρόβλημα είναι η ηττοπάθεια, η απογοήτευση, η ιδεολογική επίθεση που δέχεται ο λαός, τα εκβιαστικά - εκφοβιστικά διλήμματα των ΜΜΕ των εφοπλιστών και βιομηχάνων. Εδώ να δεχτούμε όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν γι' αυτή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια στο εργατικό, αγροτικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα, στους φορείς του. Αυτά μόνο με τη δική μας σχεδιασμένη παρέμβαση, επαφή και δράση στον λαό και στους φορείς του μπορεί να αλλάξουν. Οπου το επιχειρήσαμε με σχεδιασμό και έλεγχο είχαμε και τα ανάλογα θετικά αποτελέσματα.

Η αλληλεγγύη που δέχτηκαν οι αγρότες στα μπλόκα από όλους σχεδόν τους μαζικούς φορείς ήταν πρωτοφανής και απέτρεψε την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει το λεγόμενο κοινωνικό αυτοματισμό. Ωστόσο δεν αρκεί η αλληλεγγύη, χρειάζεται να δυναμώσει η κοινή δράση αφού υπάρχει κοινός αντίπαλος, τα μονοπώλια και οι μηχανισμοί εξουσίας τους και κοινά συμφέροντα... Την μέρα της πανελλαδικής απεργίας 20 Φλεβάρη, εκφράστηκε αυτή η κοινή δράση εργατών, αγροτών, ΕΒΕ, νεολαίας, γυναικών, δηλαδή η Λαϊκή συμμαχία και οδήγησε σε υποχώρηση την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής και σε μια επιμέρους νίκη του κινήματος με τη συμβολική κατάληψη της εθνικής οδού. Τι φάνηκε περίτρανα εκεί; Πως ο συσχετισμός δύναμης μπορεί να φέρει ανατροπές, να ακυρώσει την καταστολή, πως ο λαός μπορεί όταν θελήσει να φέρει τα πάνω-κάτω. Δεν χρειάστηκε καμιά συμφωνία κορυφής, καμιά συνεργασία κομμάτων, παρά μόνο η οργάνωση του λαού και των συσπειρώσεών του.

Ας πάρουμε τέλος το θέμα της περίφημης κυβέρνησης και αν μπορεί να πάει ένα βήμα μπροστά το κίνημα σε συνθήκες καπιταλισμού. Ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις μιας τέτοιας κυβέρνησης, είναι καθαρό πως σε συνθήκες καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής η κυβέρνηση τα συμφέροντα της αστικής τάξης θα εξυπηρετήσει, την κερδοφορία της θα διασφαλίσει και στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς θεσμούς θα συμμετέχει... «Οι εφοπλιστές θα πάρουν τα καράβια τους και θα φύγουν» ήταν η απάντηση του κλιμακίου των υπουργών στη συνάντησή μας όταν τους θέσαμε το θέμα του αφορολόγητου πετρελαίου το οποίο οι εφοπλιστές λαμβάνουν, όχι όμως οι αγρότες για να καλλιεργήσουν και τα λαϊκά νοικοκυριά για να ζεσταθούν. Πώς λοιπόν θα χειριστεί αυτό το θέμα η κυβέρνηση και θα αντισταθεί στον εκβιασμό των εφοπλιστών όταν στα χέρια τους παραμένουν τα καράβια; Και μιλάμε για ένα απλό αίτημα που δε θίγει καν τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος.

Ας πάρουμε μια άλλη υπόθεση εργασίας. Να πάει ο κομμουνιστής υπουργός Γεωργίας στην ΕΕ να κάνει τι; Να διαπραγματευτεί την ΚΑΠ; Να την κάνει καλύτερη, «φιλοαγροτική» όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα η ΚΑΠ είναι το εργαλείο ξεκληρίσματος των φτωχών αγροτών και της συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής στα χέρια των καπιταλιστών επιχειρηματιών και μεγαλοαγροτών. Αφού είσαι στην ΕΕ θα δεχτείς και την ΚΑΠ ανεξάρτητα από τις προθέσεις σου ως κυβέρνηση. Ετσι ακυρώνεται η δυνατότητα του κομμουνιστή υπουργού. Τι πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές αγρότες; Αυτονόητη η απάντηση. Να βγουν στο δρόμο ενάντια στην κυβέρνηση διεκδικώντας ανατροπή της ΚΑΠ με έξοδο από την ΕΕ και κοινωνικοποίηση των βιομηχανιών, των τραπεζών, των μέσων μαζικής μεταφοράς, των εμπορικών κέντρων, των μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων για να αξιοποιηθούν με κεντρικό σχεδιασμό και στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Σε αυτή την προοπτική έχει θέση ο αγρότης είτε ως παραγωγός στη μεγάλη κρατική αγροτική μονάδα είτε στον παραγωγικό αγροτικό συνεταιρισμό που θα ωφελείται από τον κεντρικό σχεδιασμό, τις κρατικές υποδομές συγκέντρωσης - συντήρησης - μεταφοράς του προϊόντος και άλλα.

Αυτήν την αλήθεια αργά ή γρήγορα όλο και περισσότερο θα την καταλαβαίνουν οι αγρότες του μόχθου.