Γιατί μιλάμε για πράγματα αυτονόητα;

Μα γιατί το Κόμμα μας δέχεται επίθεση με μπροστάρη τα στελέχη του ΣΥΝ, ότι δήθεν δε θέλει τη μείωση των ωρών εργασίας ή ότι δε θέλει την κοινή δράση των εργαζομένων στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Με δύο άρθρα του το στέλεχος του ΣΥΝ Στρατούλης, ένα στις 19.11. 2000 στην εφημερίδα ΑΥΓΗ και το άλλο στις 2.1.2001 στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, προχωρά σε ωμή διαστρέβλωση της θέσης και της πολιτικής του ΚΚΕ.

Μας κατηγορεί, γιατί λέει δεν ψηφίσαμε στη Βουλή την πρόταση νόμου για τη μείωση των ωρών εργασίας σε 35 τη βδομάδα. Οτι αρνούμαστε τη συνεργασία μαζί τους για το ίδιο θέμα.

Στο άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, αφού κάνει σχετική διαφήμιση στο βιβλίο του Μ. Κωστόπουλου, για το 35ωρο, προσπαθεί να δείξει ότι το ΚΚΕ δε θέλει τη μείωση των ωρών εργασίας, ούτε την κοινή δράση και ακόμα ότι, δήθεν, το Κόμμα διέγραψε όσους ήθελαν διάλογο στην Αριστερά για κοινή δράση κλπ.

Το ξαναγράψαμε, αλλά ας το πούμε για άλλη μια φορά. Η πρόταση του ΣΥΝ για τη μείωση των ωρών εργασίας σε 35 ώρες τη βδομάδα είναι καροϊδία και δεν εξυπηρετεί τους εργαζόμενους. Ακριβώς γι' αυτό δεν ψηφίσαμε την πρότασή τους στη Βουλή και προτείναμε τη δική μας.

Ο ΣΥΝ γνωρίζοντας ότι το 35ωρο είναι ένα ώριμο αίτημα που προβάλλεται από τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, προσπαθεί να σπεκουλάρει παρουσιάζοντας τη θέση του έτσι όπως δεν είναι και διαστρεβλώνοντας τη θέση του ΚΚΕ και των κομμουνιστών συνδικαλιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί ο ΣΥΝ προβάλλει το 35ωρο, αποδεχόμενος την ευελιξία στην εργασία που εντείνει την εκμετάλλευση. Δεν παλεύει για σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, δηλαδή 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο όπως προβάλλει το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

1. Οτι χωρίς πάλη, μέσα από διάλογο με κυβέρνηση και εργοδότες, μπορεί να λυθεί το αίτημα. Γι' αυτό στη συνέντευξη Τύπου που είχαν δώσει, ζήτησαν το συνδικαλιστικό κίνημα να κινηθεί σε τρία επίπεδα:

-Νομοθετικό

-Σε επίπεδο κεντρικής διαπραγμάτευσης.

-Σε επίπεδο χώρων που παρουσιάζουν μεγαλύτερη ετοιμότητα να εφαρμόσουν το 35ωρο (τράπεζες, ΔΕΚΟ, κλπ).

Λέξη για την ανάγκη αγώνων...

2. Διασπά τους εργαζόμενους σε τρεις κατηγορίες, αποδυναμώνοντας τη θέση τους και την ανάγκη για ενιαία πάλη. Και με τον τρόπο αυτό, εφαρμογή σταδιακά σε τρία χρόνια, ο ΣΥΝ δέχεται την άποψη των καπιταλιστών ότι δεν μπορούν να εφαρμόσουν παντού το 35ωρο.

3. Δέχεται ο ΣΥΝ τη θέση των καπιταλιστών ότι με την εφαρμογή του 35ωρου θα έχουν μεγάλο κόστος, άρα πρέπει να τους δοθούν νέα προνόμια. Ετσι ο ΣΥΝ ζητά να δοθούν στους καπιταλιστές, που θα εφαρμόσουν το 35ωρο, νέα κίνητρα.

4. Ο ΣΥΝ στην πρότασή του δε λέει λέξη για τα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα, προφανώς και σ' αυτό ταυτίζεται με την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ, που επιδιώκουν την κατάργηση του θεσμού.

5. Ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι με την πρότασή του θα δημιουργηθούν 130.000 νέες θέσεις εργασίας και θα σωθούν 50.000. Λένε ψέματα. Προϋπόθεση για να δημιουργηθούν κάποιες θέσεις εργασίας ή να σωθούν κάποιες άλλες, είναι παράλληλα με τη μείωση των ωρών εργασίας, να μην εντατικοποιηθεί η δουλιά, ούτε να καλυφτεί η παραγωγή με υπερωριακή απασχόληση. Κάτι που ο ΣΥΝ όχι μόνο δε δέχεται, αλλά απεναντίας, στην εισήγητική του έκθεση ζητά να παρθούν μέτρα με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας. Πώς λοιπόν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας;

6. Ακόμα όμως και το νόθο 35ωρο που ζητά καλύπτει τους μισούς εργαζόμενους. Γιατί, ενώ δήθεν ενδιαφέρεται για τις σταθερές σχέσεις εργασίας και ζητά να καταργηθούν τα άρθρα 2 και 3 του νόμου 2639/98 για τη μερική απασχόληση, την ίδια στιγμή ζητά να επιτραπεί ποσοστό μερικής απασχόλησης σε όλους τους χώρους δουλιάς 10% επί των εργαζομένων.

7. Σκόπιμα ο ΣΥΝ δε ζητά κατάργηση του άρθρου 4 του νόμου 2639/98 που καλύπτει νομικά τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που από κοινού ΣΥΝ, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ είχαν συμφωνήσει στον «κοινωνικό διάλογο» με την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της ανεργίας και σε συνέχεια οι τρεις τους το έκαναν απόφαση της Διοίκησης της ΓΣΕΕ.

Αυτή ακριβώς τη συμφωνία κάλυψε νομικά η κυβέρνηση με το άρθρο 4 του ν. 2639/98. Στους νομούς που μπορεί να ισχύσουν τα ΤΣΑ δουλεύουν το 50% περίπου των εργαζομένων. Και φυσικά γι' αυτούς τους εργαζόμενους κανένα 35ωρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί, αφού γι' αυτούς καταργούνται οι κλαδικές συμβάσεις, μειώνονται οι μισθοί και τα μεροκάματα, επιβάλλεται στους εργαζόμενους να δουλεύουν όσο και όπως θέλει ο εργοδότης.

Ανεξάρτητα ότι κάτω από την πάλη συνδικάτων και εργαζομένων η αντεργατική αυτή συμφωνία ΣΥΝ - ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, κυβέρνησης και καπιταλιστών δεν προχωρά. Είναι φανερό ότι η πρόταση του ΣΥΝ δεν αφορά ούτε το 50% των εργαζομένων.

Το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα παλεύουν για τη μείωση των ωρών εργασίας σε 35 ώρες τη βδομάδα. Με 7 ώρες δουλιά την ημέρα και 5 μέρες δουλιά τη βδομάδα. Με βελτίωση των αποδοχών των εργαζομένων, με πλήρη ασφαλιστικά κλπ. δικαιώματα.

Επίσης, αντίστοιχη μείωση των ωρών εργασίας για τους εργαζόμενους στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

Αυτό το 35ωρο - 30ωρο θέλουν οι εργαζόμενοι και γι' αυτό παλεύουν. Γιατί γνωρίζουν ότι αν κατακτήσουν το αίτημά τους θα είναι αποτέλεσμα της πάλης τους και όχι του διαλόγου με την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ.

Αυτό το αίτημα θα το διεκδικούσαμε, έστω και αν δεν υπήρχε ανεργία στη χώρα μας, γιατί θέλουμε να μεγαλώσει ο ελεύθερος χρόνος των εργαζομένων.

Οσοι, λοιπόν, θέλουν να παλέψουν γι' αυτό το αίτημα, υπάρχουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, ας ψηφίσουν αυτή την καθαρή και ξάστερη θέση και να παλέψουμε.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ούτε ο ΣΥΝ, ούτε η ΠΑΣΚΕ, ούτε η ΔΑΚΕ ζητούν το 35ωρο όπως συμφέρει στους εργαζόμενους.

Αυτοί κουβεντιάζουν με τους καπιταλιστές ένα νόθο ωράριο, που καμιά σχέση δεν έχει με το αίτημα που συμφέρει τους εργαζόμενους και διαμαρτύρονται προς εμάς, γιατί δεν κατάφεραν να μας τραβήξουν να κουβεντιάζουμε και εμείς το πόσα οι εργαζόμενοι θα χάσουν.

Οσον αφορά τις διαγραφές, που δήθεν έγιναν για τις απόψεις ορισμένων, νομίζω ότι αυτή η συκοφαντία ενάντια στο Κόμμα απαντήθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο και δε χρειάζεται να επανέλθω.

Ομως, πρέπει να πούμε, ότι τα δάκρυα ορισμένων για το Κόμμα μας είναι κροκοδείλια, είναι δάκρυα πικρά της αποτυχίας τους, γιατί δεν κατάφεραν το ΚΚΕ να το διαλύσουν.

Το 85% των εργαζομένων κρίνουν απαραίτητη την ύπαρξη των συνδικάτων, αν και το 65% δηλώνουν ότι δεν ανήκουν σε κανένα σωματείο. Ταυτόχρονα, το 75% θεωρεί διαφορετικά ή αντίθετα τα συμφέροντά τους με αυτά των εργοδοτών, ενώ το 49% πιστεύει ότι τα μέτρα της κυβέρνησης για τα εργασιακά κινούνται σε λάθος κατεύθυνση και το 25% σε σωστή. Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα αποτελέσματα που έδωσε έρευνα της εταιρίας VPRS, που έγινε για λογαριασμό της ΓΣΕΕ σε δείγμα 2.340 ατόμων στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.

Τα παραπάνω στοιχεία επιβεβαιώνουν κατ' αρχήν τις αντικειμενικές δυσκολίες που βάζει στη συνδικαλιστική δράση η άρχουσα τάξη και το κεφάλαιο, αλλά και τις ευθύνες των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που, με την πολιτική του «κοινωνικού εταιρισμού», τη γραμμή περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων που υπηρετούν και την αναξιοπιστία της στρατηγικής τους, διώχνουν τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα και βάζουν εμπόδια στην προσέλκυσή τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από αυτό το 65% που δεν είναι συνδικαλισμένο ένα 16% απάντησε ότι δεν ανήκει σε σωματείο επειδή δεν υπάρχει. Ακόμα, ένα ποσοστό περίπου 20%, γιατί δεν έχει ενημέρωση, χρόνο, αλλάζει δουλιές είτε υπάρχουν άλλα προβλήματα. Ταυτόχρονα, στην ερώτηση αν θεωρούν τη δημιουργία σωματείου στο χώρο δουλιάς ή στον κλάδο απαραίτητη, το 54,5% απαντούν «Μάλλον ναι», σε αντίθεση με το 20,4% που λένε «μάλλον όχι». Στην ερώτηση, όμως, αν αυτό είναι ρεαλιστικό, οι θετικές απαντήσεις πέφτουν στο 39,5% και οι αρνητικές ανεβαίνουν στο 31,1%.

Ενδιαφέρουσες είναι οι απαντήσεις που δίνονται στο τμήμα της έρευνας που αφορούν στις συνθήκες και τους όρους εργασίας. Σύμφωνα με αυτές, ο μέσος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας από Δευτέρα έως Παρασκευή είναι 42 με 48 ώρες δουλιάς στον κλάδο των Επικοινωνιών - Μεταφορών, αποθήκευσης και 44 ώρες σε βιομηχανία, βιοτεχνία, ορυχεία και λατομεία. Επιπλέον ένας στους δύο εργαζόμενους δουλεύουν και τα Σαββατοκύριακα, ενώ ένας στους τέσσερις εργαζόμενους δε δουλεύει σταθερό ωράριο. Το 10,3% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι είναι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης και απ' αυτούς το 57,6% ότι το κάνουν, γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλιά πλήρους απασχόλησης.

Κανένα μέτρο δεν πρόκειται να πάρει η κυβέρνηση προκειμένου να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας «Κρητικός» στην Πάτρα που έκλεισε, παρά το γεγονός ότι ενισχύθηκε κατά καιρούς ποικιλότροπα από διάφορα κονδύλια εθνικά ή της ΕΕ.

Το θέμα έφερε στη Βουλή με Επίκαιρη Ερώτηση ο βουλευτής του ΚΚΕ Π. Κοσιώνης, αλλά ο υφυπουργός Εργασίας, επικαλούμενος το καθεστώς «της ανοιχτής αγοράς», είπε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να παρέμβει όταν μία επιχείρηση δεν πάει καλά και απλώς υποσχέθηκε τη λήψη μέτρων - εάν τελικά η επιχείρηση κλείσει - για τους όρους «επανένταξης των ανέργων στην αγορά εργασίας».

Ο Π. Κοσιώνης στην τοποθέτησή του υπενθύμισε ότι η συγκεκριμένη εταιρία ενισχυόταν τακτικά αρχής γενομένης από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και μέχρι πρόσφατα. Μάλιστα, είπε, πριν ακριβώς από δύο χρόνια ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε βραβεύσει την επιχείρηση για την καλή λειτουργία και τώρα πτώχευσε.

Υπενθύμισε όμως ότι σε όλη την Ελλάδα, αλλά και ειδικά στην Πάτρα «από όλους εκείνους που υποτίθεται ότι έχουν πτωχεύσει, δεν είναι φτωχός» και πρόσθεσε:

«Η γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης ευνοεί τέτοιους εργοδότες να κλείνουν τα εργοστάσια, να πετάνε τους εργαζόμενους έξω και να λένε μετά ότι είναι φτωχοί. Η κυβέρνηση και η ΕΕ κανονίζουν τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς γενικότερα, όχι των βιομηχανιών. Είναι φανερό ότι υπάρχει εδώ πίεση από τις τράπεζες, οι οποίες στο χρονικό διάστημα από το 1997 μέχρι το 1999 είχαν αύξηση των κερδών τους κατά 405%. Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου έχει γίνει αυτό; Ποιος καθορίζει την πολιτική των τραπεζών; Δεν την καθορίζει η κυβερνητική πολιτική;

Δεν είναι λοιπόν τώρα μόνο να δούμε τι θα κάνουμε με τους εργαζόμενους. Πρέπει να αναλάβετε κάποια ευθύνη και εσείς ως υφυπουργός και ως κυβέρνηση γενικότερα για αυτό που γίνεται με τις πτωχεύσεις, οι οποίες δεν είναι πτωχεύσεις. Ολοι όσοι πτώχευσαν στην Πάτρα, έχουν κάνει επενδύσεις στο εξωτερικό και τους χαρίστηκαν τα πάντα από την κυβέρνηση. Επομένως, πρέπει να αναλάβετε πιο συγκεκριμένες ευθύνες απέναντι στους εργαζόμενους».