Καταρχάς πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ΝΔ είναι συνεπής, και πολιτικά και ιδεολογικά. Αφού προσπάθησε με τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας να καταργήσει την πάλη των τάξεων και το ...«κατόρθωσε», τώρα συνεχίζοντας στο ίδιο μονοπάτι ελπίζει και προσπαθεί να βάλει στο γύψο το λαϊκό κίνημα. Να αφαιρέσει δηλαδή τη δυνατότητα από τους εργαζόμενους να αντισταθούν στο δημιούργημά της, που είναι ο μεσαίωνας, και να επιβάλει αυτό που της υπαγορεύουν οι πολιτικές της ΕΕ. Διότι αυτό που διαισθάνονται είναι πως το εργατικό και λαϊκό κίνημα όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλη την Ευρώπη, θα αντισταθεί και θα ανατρέψει αργά ή γρήγορα αυτές τις πολιτικές.

«Να δεις τι σου 'χω για μετά...»

Η προσπάθεια της αστικής τάξης της Ελλάδας και της κυβέρνησής της να βάλει στο γύψο το εργατικό κίνημα της χώρας μας και να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις θα πέσει στο κενό.

Σκοπός τους είναι ο περιορισμός της λαϊκής αντίδρασης μπροστά στο νέο κύμα πίεσης στα εργατικά δικαιώματα λόγω της νέας οικονομικής κρίσης.

Τα επιχειρήματά τους μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο γελοία.

Στη Γερμανία, όπου χρόνια τώρα ισχύουν αυτά τα μέτρα, συνεχίζουν να μπαίνουν καθημερινά λουκέτα σε μικρές και ατομικές επιχειρήσεις.

Το νομοσχέδιο θυμίζει άλλες, σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας της Ελλάδας. Ούτε τότε τα κατάφεραν. Ούτε σήμερα θα τα καταφέρουν.

Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός μας:

«Οποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες».

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει τεράστια πείρα και την ίδια απάντηση: Μαζική απειθαρχία, οργανωμένη ανυπακοή σε κάθε αντεργατικό νόμο και σχέδιο.

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ψηφίσει στη Βουλή ένα νομοσχέδιο έκτρωμα, ένα νομοσχέδιο που απαγορεύει τις διαδηλώσεις, τις διαμαρτυρίες του εργατικού κινήματος.

Είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων, που θέλουν σιγή νεκροταφείου. Θέλουν τους εργαζόμενους, που μάτωσαν εδώ και δέκα χρόνια από τα απανωτά αντεργατικά μέτρα, να πληρώσουν τις συνέπειες και της καινούργιας κρίσης.

Να αποδέχονται οι εργαζόμενοι αδιαμαρτύρητα το κομμένο ρεύμα, τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, και όταν θέλουν να διαδηλώσουν να ζητάνε πρώτα την άδεια της αστυνομίας. Στην ουσία την άδεια της κυβέρνησης.

Είναι πολλοί αυτοί που προσπάθησαν να απαγορεύσουν την ταξική πάλη. Εμείς οι παλιότεροι έχουμε πείρα. Ολοι στο τέλος έσπασαν τα μούτρα τους. Ας το έχουν αυτό στο νου τους αυτοί που σχεδιάζουν μηχανισμούς «πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης». Ο λαός όταν συνειδητοποιήσει τη δύναμή του είναι πανίσχυρος. Κανένα μέτρο και κανένας νόμος δεν μπορεί να τον σταματήσει να κερδίσει το δίκιο του.

Οι εργαζόμενοι και στη χώρα μας και στις άλλες χώρες δεν θα υποταχθούν.

Να αποσύρει η κυβέρνηση αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο, που έχει καταδικαστεί ήδη από το λαό, από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, από τους δικηγορικούς συλλόγους, ακόμα και από το δικαστικό σώμα.

Ακόμα όμως κι αν το ψηφίσει, να ξέρει ότι στα χαρτιά θα μείνει! Τόσες και τόσες άλλωστε αντίστοιχες απόπειρες ακύρωσε το λαϊκό κίνημα με τους αγώνες του.

Το νομοσχέδιο για τις δημόσιες συναθροίσεις δεν είναι μόνο βαθιά αντιδημοκρατικό, αλλά προσβάλλει ταυτόχρονα και τη νοημοσύνη μας. Διατείνεται η κυβέρνηση ότι με τους νέους νόμους θα αποφευχθεί «η ταλαιπωρία της πλειοψηφίας». Μιας πλειοψηφίας που το μόνο που της έχει απομείνει στη νέα πραγματικότητα είναι να μπορεί να διαδηλώνει για την ανεργία, για τη μείωση μισθών, για τα ασήκωτα βάρη που καλούνται να επωμισθούν ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για την αναξιοπρέπεια που βιώνουμε καθημερινά όσοι μετακινούμαστε με τα μέσα μεταφοράς. Τι ειρωνεία τελικά!

Εχω στον υπολογιστή μου την «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, Τεύχος Πρώτον, Αριθμός Φύλλου 1», της 1ης Ιανουαρίου 1971, η οποία κοσμείται (...) με το «Νομοθετικό Διάταγμα» 794 «περί δημοσίων συναθροίσεων», στις σελίδες 3-5. Το συγκρίνω με το τωρινό νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και μου ανεβαίνει η πίεση! Από το Κεφάλαιο ΙΙΙ (άρθρο 4) και μετά, αδυνατώ να βρω ουσιώδεις διαφορές. Θα πει κανείς, μα είναι τόσο σημαντική η σύγκριση με τους νόμους της χούντας; Μήπως και οι νόμοι αυτοί δεν καταργήθηκαν στην πράξη με την εξέγερση της Νομικής και του Πολυτεχνείου;

Ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι «από κάτω», έχουμε κάποιους βασικούς τρόπους να αντιστεκόμαστε στο αστικό κράτος και τις επιδιώξεις του. Οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις είναι ένας από τους κύριους τρόπους αντίδρασης των εργαζομένων, του λαϊκού κινήματος, ενάντια στα μέτρα του αστικού κράτους.

Κατά τη γνώμη μου, η μετατροπή της διαδήλωσης χωρίς άδεια σε «ιδιώνυμο» αδίκημα κρύβει πίσω της κάτι πολύ περισσότερο από το να μπει «στο γύψο» το δικαίωμα των κινητοποιήσεων. Κρύβει τη μεθόδευση αυτών που έρχονται σαν πρωτόγνωρη οικονομική κρίση με αφορμή την υγειονομική κρίση που πλήττει τον πλανήτη. Κρύβει τη διάθεση της ολιγαρχίας για συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων έτσι ώστε να βγουν τα σπασμένα για τα μεγάλα συμφέροντα. Σπασμένα που προέρχονται από τη συσσώρευση του κεφαλαίου σε τσέπες χωρίς να επενδύονται στο κοινωνικό σύνολο και τις ανάγκες του.

Ο παραλογισμός αυτού του «ιδιώνυμου» αδικήματος της άρχουσας τάξης, να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των τραπεζιτών, τα μεγάλα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την επερχόμενη τραγική οικονομική κρίση, με όποιον τρόπο μπορεί, είναι η μεγάλη παρανομία. Η προετοιμασία αυτής της νέας κατάστασης που επέρχεται και που προετοιμάζεται από το κρατούν σύστημα είναι το μεγάλο αδίκημα.

Σ' αυτό το αδίκημα της άρχουσα τάξης, οι εργαζόμενοι προβάλλουν και θα προβάλλουν την αντίστασή τους: «Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά!»

Η προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ να «εκπολιτίσει» και να «εξευρωπαΐσει» τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του λαού είναι σε απόλυτη συμφωνία με τα σχέδια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να χτυπήσει το δικαίωμα στην απεργία. Αλλά θα μείνει έτσι όπως είναι: Σχέδιο επί χάρτου. Ο λαός δεν θα αφήσει την κυβέρνηση απ' τη μια να του τσακίζει τη ζωή και τα δικαιώματα και απ' την άλλη, για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του, να κάνει αίτηση με χαρτόσημο και μετά να πάει στο πρωτόκολλο.

Η εμπειρία της Βρετανίας πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα: Εδώ, για να βγούμε στο δρόμο, πρέπει να δώσει άδεια η αστυνομία, να μη διακόπτεται η κυκλοφορία, να μην κλείνονται όλα τα ρεύματα, να μη γίνει η διαμαρτυρία σε ώρα που θα εμποδίζει πολλούς συμπολίτες μας. Κοινώς, αν καθόμασταν σπίτι μας και αιτούμασταν ραντεβού για τσάι με τον εκάστοτε υπουργό, θα ήταν πολύ βολικό.

Η αντιλαϊκή πολιτική σπάει στους δρόμους και ο ελληνικός λαός το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές αυτό.

Είναι καταδικασμένη, στα μάτια του νομικού κόσμου και των πολιτών, η αντιδημοκρατική προσπάθεια της κυβέρνησης να καταργήσει στην πράξη το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της συνάθροισης, η άσκηση του οποίου δεν είναι παρά η έκφανση της δημόσιας συμμετοχής των πολιτών στις διαδικασίες σχηματισμού πολιτικής βούλησης της εξουσίας. Και δυστυχώς φαίνεται ότι η προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης βρίσκει ευήκοα ώτα και σε πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.

Με τον υπό ψήφιση εκτελεστικό νόμο, τίθενται ασφυκτικοί όροι στην άσκηση του δικαιώματος αυτού, που ουσιαστικά και τυπικά αναιρούν το ίδιο το δικαίωμα. Και αυτό καθόσον, ενδεικτικά και μεταξύ άλλων, ανατίθεται στην κρίση της Αστυνομικής ή Λιμενικής Αρχής, με αόριστα και γενικού περιεχομένου κριτήρια, η απόφαση για την προληπτική απαγόρευση των συναθροίσεων, ενώ τυποποιείται απαράδεκτα - και παρά την όψιμη προσπάθεια εξωραϊσμού του νομοσχεδίου - αντικειμενική ποινική και αστική ευθύνη στον «οργανωτή» μιας συνάθροισης σε περίπτωση παράβαση των φερόμενων ως νόμιμων υποχρεώσεων του.

Καμία αμφιβολία, οι διατάξεις του νόμου αυτού θα καταστούν στην πράξη ανενεργές με τους αγώνες των πολιτών.

Η Ελλάδα ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και η κυβέρνηση της ΝΔ σπεύδει να ενισχύσει το νομικό της οπλοστάσιο για την καταστολή της αυθεντικής, άμεσης δημοκρατίας που οδήγησε τον ελληνικό λαό στη μακρόχρονη, ηρωική ιστορική του διαδρομή στην αποτίναξη κάθε μορφής δουλείας και υποτέλειας!

Ως ελεύθερος πολίτης και καλλιτέχνης δεν μπορώ παρά να συνταχθώ με «το δικαίωμα στη συνάθροιση, το οποίο δεν υπόκειται σε καθεστώς άδειας, αναγγελίας, ή προληπτικού ελέγχου από τις αστυνομικές αρχές, όπως γινόταν σε ανώμαλες περιόδους παλαιότερα» (Ερμηνεία του Συντάγματος στο συλλογικό έργο των Φ. Σπυρόπουλου, Ξ. Κοντιάδη, Χ. Ανθόπουλου, Γ. Γεραπετρίτη).

«Και να, τι θέλω τώρα να σας πω / Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας / φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο / Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε / Να, το λοιπόν, γιατί δεν καταδέχουμαι / να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα / Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά / κι η Γη μας τόσο δα μικρή / Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα / εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω / για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό / πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο / είναι ένας άνθρωπος που τον 'μποδίζουν να βαδίζει / είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».

Τρέμε Ρήγα Φεραίε! Τρέμετε Βολταίρε, Ντιντερό και Ζαν-Ζακ Ρουσώ! Τρέμετε φιλόσοφοι εμπνευσμένοι από τις ιδέες του Διαφωτισμού, εσείς που ταχθήκατε υπέρ της ελευθερίας και εναντίον της τυραννικής διακυβέρνησης και της καταπίεσης! Κουρελιάζοντας ακόμη και τις λεγόμενες βασικές αστικές αξίες του Διαφωτισμού, τώρα η κυβέρνησή μας προτίθεται να ποινικοποιήσει προληπτικά και τις ιδέες!

(...) Τι πονηροί και άθλιοι που είναι οι εμπνευστές του άθλιου νομοσχεδίου! Με περίσσιο αυταρχισμό και πνεύμα καταστολής, κόντρα σε όσους έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να διαδηλώνουν, κόντρα σε κινητοποιήσεις συνδικάτων, φοιτητικών συλλόγων, μαζικών φορέων και εργαζομένων, βάζουν σε παρανομία τη «ριζοσπαστικοποίηση» (αυτήν ακριβώς που θέλουν να χτυπήσουν), μαζί με τον βίαιο εξτρεμισμό (που τόσες σχέσεις έχει με το παρακράτος), την ενδοοικογενειακή και την έμφυλη βία (για τις οποίες σιγά μην κόπτονται, όπως έχει πολλάκις αποδειχθεί)!

(...) Και ο χειρισμός της γλώσσας που κάνει το νομοσχέδιο είναι τέτοιος ώστε, στα αδαή αυτιά του ανυποψίαστου πολίτη, οι βίαιοι αυτοί εξτρεμιστές και οι βίαιοι αυτοί νταήδες να εξομοιώνονται με τους εργαζόμενους που ζητούν απλώς τα δεδουλευμένα τους, με τους γιατρούς που ζητούν προσλήψεις στο σύστημα Υγείας, με τους συνταξιούχους που αγωνίζονται να μην κατέβουν κι άλλο οι συντάξεις τους! Αυτή κι αν είναι λεκτική βία!

(...) Τρέμε Ρήγα Φεραίε! Τρέμετε Διαφωτιστές! Εφτασε το νέο και ακραίο σχέδιο νόμου, το νομοθετικό αυτό τερατούργημα που ξεκάθαρα στοχεύει κάθε ριζοσπαστική, προοδευτική ιδεολογία και πράξη και που προχωράει ακόμη παραπέρα τις διατάξεις για παρέμβαση στη λειτουργία των σωματείων και τα εμπόδια για τη διεξαγωγή της απεργίας, που είχε φέρει η προηγούμενη κυβέρνηση!

(...) Συμπολίτες! Ο Ρήγας Φεραίος και οι άλλοι διαφωτιστές έκαναν ό,τι μπόρεσαν στον καιρό τους. Από κει και πέρα έγιναν πολλά περισσότερα. Η ανθρωπότητα προχώρησε κι άλλο, με τόσες άλλες και τόσο πολλές κατακτήσεις! Εμείς, στον δικό μας καιρό, να μην τις χάσουμε, κι αυτές, κι εκείνες! Να μη σκύψουμε το κεφάλι! Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να παλεύουμε για τη ζωή και το μέλλον μας και να διαδηλώνουμε συλλογικά!

(Ολόκληρη η δήλωση δημοσιεύεται στο πόρταλ «902.gr»)

Ενώνω και τη δική μου φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στο κατάπτυστο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα συλλαλητήρια των εργαζομένων. Αυτό το νομοσχέδιο αποτελεί προσπάθεια φίμωσης των εργαζομένων με παλιές δικαιολογίες. Οι εργαζόμενοι θα το καταργήσουν στην πράξη. Καταγγέλλω όσους θα συμφωνήσουν και θα ψηφίσουν αυτό το έκτρωμα. Να αποσυρθεί εδώ και τώρα.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για περιορισμό και απαγόρευση των διαδηλώσεων όχι μόνο επαναφέρει χουντικές μνήμες αλλά καθιερώνει ευρωπαϊκό σύστημα φακελώματος, καταστολής κάθε φωνής αντίστασης. Φοβούνται τις αντιδράσεις των εργαζομένων στα ακόμα χειρότερα που μεθοδεύουν εναντίον τους. Με την πολύχρονη πείρα εργατικών απεργιακών αγώνων στα εμφιαλωμένα ποτά ακόμα και μέσα στα σκοτάδια της 7χρονης χούντας, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: Και αυτός ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά, θα καταργηθεί στην πράξη από τους αγώνες των εργαζομένων.