Τη μια στιγμή, η κυβέρνηση μας λέει, ότι μόνη λύση για το Ασφαλιστικό είναι η δραστική μείωση των ήδη πενιχρών συντάξεων και η αύξηση του ορίου ηλικίας, ενώ, σε όλους τους τόνους βεβαίωνε πως η οικονομία και τα δημόσια οικονομικά δεν αντέχουν άλλα βάρη. Και την άλλη στιγμή, μιλάει για «διάλογο σε μηδενική βάση», ενώ δημιουργεί προσδοκίες και ελπίδες, με σειρά αόριστων και γενικόλογων δηλώσεων και διαρροών. Πότε, λοιπόν, λέει την αλήθεια; Κι αν ακόμη παραδεχτούμε -όπως ισχυρίζονται ορισμένοι- ότι οι πράγματι μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και η καθολική αντίδραση των εργαζομένων στα κυβερνητικά αντιασφαλιστικά σχέδια, λειτούργησαν σαν ένα σοκ, ποιες εγγυήσεις υπάρχουν -έστω κάποια «σημάδια»- για τον αναπροσανατολισμό της κυβέρνησης; Μήπως, άλλαξε, έστω και στο παραμικρό, η αντιλαϊκή πολιτική της; Μήπως, βάζει σε αμφισβήτηση, έστω και στο ελάχιστο, το Σύμφωνο Σταθερότητας, τους στόχους της ΟΝΕ, κλπ., κλπ., και τα όσα πολλά και διάφορα συνεπάγονται τα πλαίσια αυτά -ουσιαστικά το σύνολο της κοινωνικοοικονομικής πολιτικής;
Ολοφάνερος είναι ο χαρακτήρας του κυβερνητικού ελιγμού - παγίδα. Κι όποιος «παγιδευτεί» σ' αυτόν, δε θα έχει την παραμικρή δικαιολογία.
Μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών που διοχετεύονται για το Ασφαλιστικό και τελικά σπέρνουν περισσότερη σύγχυση και αποπροσανατολίζουν, ξεχνάμε ορισμένα πραγματικά στοιχεία. Μας τα θύμισαν χτες οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ με την τοποθέτησή τους στο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ. «Καμώνονται πως αποσύρουν τα αντικοινωνικο-ασφαλιστικά μέτρα τους. Μα αν πράγματι τα απέσυραν, γιατί τότε διέθεσαν 236 εκατομμύρια, ως πρώτη δόση, για την προπαγάνδισή τους; Γιατί επιστρατεύονται οι κυβερνητικοί "επικοινωνιολόγοι" για να μας πείσουν για την αναγκαιότητά τους; Γιατί γίνονται στο κυβερνών κόμμα τα "φροντιστήρια" εξοπλισμού προπαγάνδισης αυτών των μέτρων, σύμφωνα με επίσημη καταγγελία μέλους της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ;».
Απλά ερωτήματα, χρήσιμα ως απάντηση σ' όσους νομίζουν πως η εργατική τάξη τρώει μονίμως κουτόχορτο.
Πάνω από μια βδομάδα, οι εφημερίδες και τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια προβάλλουν την προκλητική θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου, «δε δίνω δεκάρα τσακιστή» για τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, που είχε διατυπωθεί στην κοινή συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής και του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ. Τη θέση αυτή, επέκριναν -έστω και εκ των υστέρων- ακόμη και κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Ομως, ο επί των Οικονομικών -χαμογελαστός- υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη, τηρούσε σιγήν ιχθύος, εκφράζοντας έτσι την κοινωνική αναισθησία που διακρίνει όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την οποία υπηρετεί πιστά επί σειρά ετών.
Προχτές, όμως, ο Γ. Παπαντωνίου, μας... κούφανε. Με δηλώσεις που έκανε από τις Βρυξέλλες ισχυρίστηκε ότι «ψεύδονται ασύστολα» όσοι μιλούν για απροθυμία του κράτους να συμβάλει στη χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού! Εφτασε μάλιστα στο σημείο, να αποποιηθεί -στα λόγια- την προαναφερόμενη δήλωσή του, προκαλώντας τον πρόεδρο της ΝΔ Κ. Καραμανλή (που την Κυριακή ζήτησε την παραίτηση του Γ. Παπαντωνίου) να αποδείξει πότε και πού είπε «δε δίνω δεκάρα τσακιστή για τη χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού»!
Τώρα ξύπνησε ο κύριος υπουργός; Τώρα τα θυμήθηκε όλα αυτά; Η μήπως κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από την ανάγκη αγωνιστικής περιφρούρησης των κοινωνικοασφαλιστικών τους κατακτήσεων, με δηλώσεις που ανεβάζουν τη φραστική δικομματική αντιπαράθεση;
«Μετά από ενδεχόμενη εκλογική ήττα θα είναι δύσκολο να συνυπάρξουμε στο ΠΑΣΟΚ»!
Η παραπάνω είναι μια δήλωση που έκανε προχτές σε συνέντευξή του (στο «Αλτερ») ο Γερ. Αρσένης περιγράφοντας τα ενδεχόμενα για το κόμμα του σε περίπτωση απώλειας της κυβερνητικής εξουσίας. Και πράγματι συνιστά μια ομολογία, αν και με κάποια καθυστέρηση. Αλλωστε έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η πλειοψηφία των Ελλήνων αντιλήφθηκε ότι ο βασικός ενοποιητικός ιστός του κόμματος, που λέγεται ΠΑΣΟΚ, είναι ο «σοσιαλισμός» της... κουτάλας.
«Αυτό που πρέπει να τονίσω, τουλάχιστον με τα όσα μέχρι τώρα έχουν γίνει γνωστά, είναι ότι δε διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο».
Πρόκειται για χτεσινή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, με αφορμή τις εξελίξεις στην ΠΓΔ της Μακεδονίας. Από εμάς ουδέν σχόλιον (επί του σχολίου)...
Γιατί βέβαια η περίφημη «δέσμη Γιαννίτση» δεν ήταν τεχνοκρατική πρόταση. Πολιτική πρόταση και πολιτική άποψη ήταν και έλεγε ένα και μόνο: Να πληρώσουν τα σπασμένα - και τα μέχρι σήμερα και τα μελλοντικά - οι εργαζόμενοι!
Σας φαίνεται μήπως ο Σημίτης για πρωθυπουργός που σκέφτεται να αλλάξει πολιτική; Προφανώς όχι. Αρα μια γλώσσα μόνο καταλαβαίνει. Μόνο την αγωνιστική αντίσταση στα σχέδιά του, μέχρι και την ανατροπή τους.
ΜΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ολόκληρος Κάρολος της Ουαλίας στην Ελλάδα και να μην πούνε κουβέντα; Κι αυτός βρε παιδί μου κατευθείαν από το λιμάνι της Καβάλας σε ένα κότερο και μην τον είδατε; Γιατί;
Να μην έρθει στην Αθήνα ο άνθρωπος; Να μη τον φιλοξενήσουμε; Κι όταν λέμε να τον φιλοξενήσουμε, εννοούμε όλα τα συναφή. Ας πούμε, να κλείσουμε όλους τους δρόμους της πόλης, να βάλουμε σημαιούλες και λάβαρα, να βγάλουμε στους δρόμους πάνοπλους αστυνομικούς και λοκατζήδες, να παρελάσουν οι μπάντες και όλα τα σχετικά.
Να βάλουν και οι κάθε λογής κυρίες του «πολιτικού κόσμου» που χαίρονται με κάτι τέτοια, τα συνολάκια τους, στις ανάλογες δεξιώσεις, μην πάνε τσάμπα.
Ασε τον πολιτικό προβληματισμό που στερηθήκαμε. Μετά το θέμα των σταυροφοριών που τέθηκε με την επίσκεψη του Πάπα, θα μπορούσαμε τώρα να μιλάμε για το εάν ορθώς το Στέμμα της Αγγλίας είναι στους Ουίνδσορ ή αν θα έπρεπε να είναι στους Στιούαρτ (βασιλικά σόγια είναι αυτά)!
Ο ορισμός, πάντως, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή της 9ης του Μάη ως «Μέρας της Ευρώπης», αντικειμενικά, λειτουργεί και ως πρόκληση προς την ιστορική μνήμη των λαών της Ευρώπης. Επιχειρείται - εκτός των άλλων - να παρουσιαστούν τα «οράματα» του Μάαστριχτ, ως η συνέχεια των οραμάτων της Αντιφασιστικής Νίκης. Οτι η Ευρώπη των λαϊκών προσδοκιών του 1945, είναι η Ευρώπη των 25 εκατομμυρίων ανέργων, των 50 εκατομμυρίων φτωχών, του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, των πολέμων της «νέας τάξης πραγμάτων», μια «Γερμανική Ευρώπη». Αποτελεί μέρος μιας γενικότερης επιχείρησης χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων. Μιας επιχείρησης, που αργά ή γρήγορα θα πάρει την απάντηση που της αξίζει.