Η 9η του Μάη είναι χαραγμένη στη μνήμη των λαών της Ευρώπης, αλλά και όλου του κόσμου, σαν μέρα που συμβολίζει τη Νίκη κατά του Φασισμού στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1945 με την άνευ όρων συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας σφραγίστηκε η νίκη των συμμάχων κατά του φασισμού και έκλεισε μια από τις σκοτεινότερες περιόδους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ομως, η μέρα αυτή συμβολίζει και τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τους ανεκπλήρωτους πόθους και προσδοκίες των λαών της Ευρώπης για ένα μέλλον με ειρήνη, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, αιτήματα που καταγράφτηκαν σε όλα τα κινήματα αντίστασης κατά του φασισμού.

Προκαλεί, λοιπόν, σοβαρά ερωτήματα ο ορισμός της 9ης του Μάη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως «Μέρας της Ευρώπης», με το αιτιολογικό ότι τη μέρα αυτή, το 1950, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ρομπέρ Σουμάν, απηύθυνε την έκκληση για τη δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής ομοσπονδίας». Προφανώς, λοιπόν, όταν η Κομισιόν κάνει λόγο για «Μέρα της Ευρώπης» εννοεί μια «Ευρώπη» όπως τη θέλει η ίδια και όπως την οικοδομεί με τα σχέδια της Συνθήκης του Μάαστριχτ για λογαριασμό των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Πάντως, οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, ειδικά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, και η ένταση των φωνών, που ζητούν το ξαναγράψιμο της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κάνουν περισσότερο ύποπτη την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την καθιέρωση της 9ης του Μάη ως «Μέρας της Ευρώπης».

Είναι γεγονός ότι οι «Δυτικοί» ποτέ δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με αυτό που έχει καταγραφεί στη συνείδηση και τη μνήμη όλου του κόσμου, δηλαδή τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση για την τελική έκβαση του πολέμου, προσφέροντας πάνω από είκοσι εκατομμύρια ζωές. Και ακόμη δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν, με τη μεταπολεμική γεωπολιτική πραγματικότητα, τη συγκρότηση του σοσιαλιστικού συστήματος στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την καθολικότητα του αιτήματος, για κοινωνική δικαιοσύνη, που έμεινε ανεκπλήρωτο και πάντα ζωντανό και επίκαιρο.

Τα τελευταία χρόνια, εκτός από τις στρατιωτικές επεμβάσεις της «νέας τάξης», έχουμε μια παράλληλη έξαρση των προσπαθειών, για να σβηστούν από τη μνήμη των λαών τα «ενοχλητικά» διδάγματα της ιστορίας. Μερικοί, μάλιστα, από τους απολογητές της «νέας τάξης» έφτασαν στο σημείο να κομπάζουν ότι έφτασε το «τέλος της Ιστορίας», υπονοώντας την οριστική και αμετάκλητη νίκη του καπιταλισμού. Στο επίκεντρο αυτών των προσπαθειών βρίσκεται η επιχείρηση «αποενοχοποίησης» της Γερμανίας, στην οποία επιχείρηση συμμετέχουν κορυφαίοι πολιτικοί, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, διανοούμενοι από τη Γερμανία, αλλά και από άλλες χώρες.

Μόλις προχτές δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Σπίγκελ» ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 45% των Γερμανών υποστηρίζουν την «αποενοχοποίηση». Σε τέτοιες απόψεις επωάζεται το «αυγό του φιδιού», που είναι πολύ γνωστό, ήδη, στη σύγχρονη Γερμανία.