Αραγε, χρειάζονται αποδείξεις για τη διγλωσσία και την υποκρισία της κυβέρνησης και του Κ. Σημίτη προσωπικά, όπως και για την απάτη του «διαλόγου», του οποίου οι «γέφυρες» στήνονται μεθοδικά τις τελευταίες μέρες;

Τη μια στιγμή, η κυβέρνηση μας λέει, ότι μόνη λύση για το Ασφαλιστικό είναι η δραστική μείωση των ήδη πενιχρών συντάξεων και η αύξηση του ορίου ηλικίας, ενώ, σε όλους τους τόνους βεβαίωνε πως η οικονομία και τα δημόσια οικονομικά δεν αντέχουν άλλα βάρη. Και την άλλη στιγμή, μιλάει για «διάλογο σε μηδενική βάση», ενώ δημιουργεί προσδοκίες και ελπίδες, με σειρά αόριστων και γενικόλογων δηλώσεων και διαρροών. Πότε, λοιπόν, λέει την αλήθεια; Κι αν ακόμη παραδεχτούμε -όπως ισχυρίζονται ορισμένοι- ότι οι πράγματι μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και η καθολική αντίδραση των εργαζομένων στα κυβερνητικά αντιασφαλιστικά σχέδια, λειτούργησαν σαν ένα σοκ, ποιες εγγυήσεις υπάρχουν -έστω κάποια «σημάδια»- για τον αναπροσανατολισμό της κυβέρνησης; Μήπως, άλλαξε, έστω και στο παραμικρό, η αντιλαϊκή πολιτική της; Μήπως, βάζει σε αμφισβήτηση, έστω και στο ελάχιστο, το Σύμφωνο Σταθερότητας, τους στόχους της ΟΝΕ, κλπ., κλπ., και τα όσα πολλά και διάφορα συνεπάγονται τα πλαίσια αυτά -ουσιαστικά το σύνολο της κοινωνικοοικονομικής πολιτικής;

Ολοφάνερος είναι ο χαρακτήρας του κυβερνητικού ελιγμού - παγίδα. Κι όποιος «παγιδευτεί» σ' αυτόν, δε θα έχει την παραμικρή δικαιολογία.