Το κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας του 21ου Συνεδρίου είναι «να γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του Κόμματος ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας. Ως ο φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους τον 21ο αιώνα».

Συγχρόνως επανέρχεται στις Θέσεις κάτι που έχουμε συζητήσει και έχει εκτιμηθεί αρκετές φορές ακόμα, ότι το κύρος και η επιρροή του Κόμματος σε σημαντικό μέρος των εργαζομένων και του λαού συνολικότερα είναι αυξημένο. Παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να κυριαρχεί μαζικά στους εργαζόμενους, σε λαϊκά στρώματα η λογική της «ανάθεσης», της μοιρολατρίας και του φόβου και όχι της άμεσης δικής τους συμμετοχής στο κίνημα, να αγωνιστούν δηλαδή, να παλέψουν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Ενα μέρος των εργαζομένων, παρόλο που συμμετέχει στην πάλη και αναγνωρίζει τη δράση του Κόμματος, παραμένει επηρεασμένο από τη λογική ότι «δεν υπάρχει διέξοδος», οι θέσεις του Κόμματος δεν κατανοούνται ως «ρεαλιστικές».

Αρα συζητάμε σε αυτές τις σημερινές σύνθετες και δύσκολες συνθήκες για να εξετάσουμε με ποιον τρόπο θα γίνουμε πιο διεισδυτικοί - πιο αποτελεσματικοί στο να φτάσουμε σε περισσότερους εργαζόμενους για να συζητήσουμε μαζί τους γιατί τώρα είναι η ώρα που πρέπει αποφασιστικά να συμβάλουν στην επαναστατική κοινωνική προοπτική που προτείνει το Κόμμα και είναι η μοναδική ρεαλιστική και σύγχρονη απάντηση στην τραγική κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας καθημερινά.

Αυτό φυσικά απαιτεί καθημερινή, συνεχόμενη και επίπονη προσπάθεια με εξειδίκευση της στρατηγικής μας σε κάθε φάση, σε κάθε αγώνα. Κάτι που, όπως μπορούμε να αντιληφθούμε όλοι μας, δεν θα έρθει από μόνο του επειδή αποτυπώνεται στα κομματικά μας έντυπα και αποφάσεις. Απαιτεί να αναμετρηθούμε ακόμα περισσότερο με αδυναμίες που έχουμε εντοπίσει, με μία συνήθεια που πολύ συχνά μπορεί να μεταφράζεται και σε ρουτίνα, για να καθοδηγήσουμε τις ΚΟΒ (οι οποίες είναι ζωντανός οργανισμός και αποτελούνται από ανθρώπους) με τον τρόπο που βάζει και το πρώτο κείμενο των Θέσεων. Δηλαδή να προσανατολιστούμε στο να είναι ζωντανές και να προετοιμάζουμε τις Συνελεύσεις των ΚΟΒ ώστε να είναι δημιουργικές και πρακτικές στην εξέταση της δουλειάς τους και στις αποφάσεις.

Ζωντανή ΚΟΒ σημαίνει ότι συζητάμε σταθερά με το σύνολο των μελών της, ότι δεν διαχωρίζουμε (άθελά μας και κάτω από τις όποιες δυσκολίες) τα μέλη της σε αυτούς που μπορούμε να βρούμε, που ανταποκρίνονται, που μπαίνουν στη δράση και τους υπόλοιπους που δεν συμμετέχουν για τον οποιονδήποτε λόγο. Ζωντανή ΚΟΒ σημαίνει να αναδεικνύεται σταθερά μέσα από την κάθε συζήτηση ότι η όποια οπισθοχώρηση υπάρχει δεν είναι μόνο αντικειμενικό πρόβλημα. Οτι μπορεί δηλαδή ο υποκειμενικός παράγοντας που λέγεται Κόμμα να επιδράσει σε όλη αυτήν την κατάσταση, αρκεί να υπάρχει σταθερό περιεχόμενο και προσανατολισμός στην ίδια την ΚΟΒ. Στις όποιες δυσκολίες (που είναι φυσικό να υπάρχουν γιατί δεν ζούμε σε γυάλα ούτε σε έναν δικό μας κόσμο) η καθοδήγηση πρέπει να ακουμπάει στη συλλογική εκτίμηση που έχει το Κόμμα και να παλεύει να τις αντιμετωπίσει ακόμα πιο έντονα.

Να δούμε τι είναι αυτό που απασχολεί τους συντρόφους μας, τι θέματα τους βάζει ο περίγυρός τους, τι ακούγεται στον χώρο εργασίας τους, τι είναι στην τελική αυτό που θα ήθελαν και οι ίδιοι να συζητήσουν. Να συζητήσει δηλαδή η ΚΟΒ εκτός από τα θέματα που μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη λόγω και των ίδιων των εξελίξεων όχι για ένα γενικό και αόριστο σχέδιο, αλλά για πραγματικούς ανθρώπους στις συνθήκες που ζουν και δρουν καθημερινά οι σύντροφοί μας.

Τονίζεται στις Θέσεις του Κόμματος ότι «στις περισσότερες ΚΟΒ δεν συζητιέται η πείρα, τα προβλήματα από τα μέτωπα πάλης στο χώρο ευθύνης τους. Αντιθέτως συζητιούνται καθήκοντα, λίγο ή και καθόλου συνδυασμένα με την αναγκαία γενίκευση της θετικής ή αρνητικής πείρας, για το πώς εξειδικεύεται η στρατηγική, με αντίστοιχο προβληματισμό για το πώς πρέπει να δράσουμε». Και αυτό, σύντροφοι, γιατί είτε ασυναίσθητα θεωρούμε ότι αρκεί να κουβεντιάζουμε πάνω μόνο στις γενικές κατευθύνσεις, ώστε να τις προπαγανδίζουμε και με αυτόν τον τρόπο να αλλάξουν μαζικά οι συνειδήσεις των εργαζομένων, είτε συμβιβαζόμαστε να δουλεύουμε με αυτόν τον τρόπο γιατί ο αντίθετος τρόπος εκτός από σύνθετος είναι και επίπονος, και χρονοβόρος και με πολλές δυσκολίες. Ο τρόπος δηλαδή που απαιτεί «η κάθε ΚΟΒ να κατακτά το δικό της σχέδιο δράσης για τη συγκέντρωση δυνάμεων γύρω από το Κόμμα και την πολιτική του, να προσθέτει τη δική της συνεισφορά στην ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, στην προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας, την ξεχωριστή της ευθύνη για να κερδηθεί η νεολαία στην επαναστατική πάλη».

Για να έχουν όμως αυτήν τη λειτουργία οι ΚΟΒ απαιτεί καλή γνώση του χώρου ευθύνης, ολόπλευρη παρακολούθηση της ιδεολογικοπολιτικής πάλης, εύστοχη αξιοποίηση όλων των δυνάμεων και εφεδρειών του Κόμματος και της ΚΝΕ, αξιοποίηση της επικαιρότητας για να ελέγχεται η δουλειά της και όχι για να ανατραπεί συνολικά ο σχεδιασμός της.

Εχουμε αδιάρρηκτους δεσμούς με την εργατική τάξη, με το λαό της πατρίδας μας και υπάρχουν οι δυνατότητες να βάλουμε στο επίκεντρο της κουβέντας ποιες είναι οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και γιατί έχει συμφέρον ο κάθε εργαζόμενος να παλέψει και να τις διεκδικήσει. Με καλύτερους όρους να θέσουμε το ερώτημα και να κουβεντιάσουμε για ποιο λόγο σήμερα η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα συμφέρον να ρίξουν κι άλλο νερό στο κρασί τους, να συνεχίζουν να υπομένουν αυτήν την κατάσταση, στην τελική γιατί να συντάσσονται πίσω από τον έναν ή τον άλλον εκπρόσωπο της αστικής τάξης.

Από τις συζητήσεις με εργαζόμενους στην περιοχή μας φαίνεται ότι όλο και περισσότερος κόσμος προβληματίζεται. Καταλαβαίνει αυτό που του λέμε ότι είναι άλλα τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα δηλαδή των εργαζομένων - του λαού συνολικότερα, και ότι δεν ισχύει στην πράξη αυτό που βάζουν όλοι οι εκφραστές και υπηρέτες της αστικής τάξης, ότι όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε για το καλό του λαού και της πατρίδας μας.

Με πείσμα λοιπόν μπορούμε, έχουμε τις δυνατότητες να δημιουργήσουμε ακόμα μεγαλύτερα ρήγματα σε αυτήν την κατάσταση. Να φτάσουμε σε πολύ περισσότερο κόσμο και να βάλουμε στον πυρήνα των συζητήσεών μας ότι υπάρχουν δύο πατρίδες. Εμείς έχουμε διαλέξει για ποια πατρίδα αγωνιζόμαστε και παλεύουμε καθημερινά και γι' αυτή την πατρίδα έχει συμφέρον να παλέψει και η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα. Την πατρίδα που αφέντης στον τόπο του θα είναι ο ίδιος ο λαός.

«...Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια, να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονετική προπαγάνδα και ζύμωση ίσα ίσα σε κείνα τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τα συνδικάτα, ακόμα και τα πιο αντιδραστικά, που έχουν προλεταριακές ή μισοπρολεταριακές μάζες...» (Λένιν, «Αριστερισμός»).

1. Είναι υπαρκτή η ανάγκη συνεχούς, ουσιαστικής - επιστημονικής μελέτης της ταξικής διάρθρωσης της χώρας. Στηριγμένη τόσο σε επεξεργασμένα στοιχεία της αστικής στατιστικής, όσο και αυτοτελών μελετών, όπως π.χ. γινόταν τα παλιότερα χρόνια είτε από το ΚΜΕ είτε από μαρξιστές οικονομολόγους, κάτι που τα τελευταία χρόνια έχουμε στερηθεί.

Η συνεχής ανάλυση της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας και της εξέλιξής της βοηθά στη χάραξη της σωστής στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος, στο σωστό καθορισμό των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης, στη διαμόρφωση της οργανωτικής μας πολιτικής, της πολιτικής συμμαχιών κ.ά.

Τα όσα αναφέρονται στο τρίτο κείμενο θα πρέπει να συμπληρωθούν και με άλλα ζητήματα (π.χ. μελέτη για το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, απαντήσεις σε σύγχρονα αστικά - οπορτουνιστικά ιδεολογήματα για τις τάξεις κ.ά.) ενώ σε ξεχωριστό κεφάλαιο να υπάρχουν επιγραμματικά τα βασικά συμπεράσματα της 20ετίας από την όλη μελέτη, αλλά και οι εκτιμήσεις για την πορεία - τάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας στη χώρα μας στο πλαίσιο πάντα των διεθνών εξελίξεων στον καπιταλιστικό κόσμο.

Να κατανοηθεί ακόμη βαθύτερα ότι η αναγκαία αυτή μελετητική δουλειά, μακριά από «ακαδημαϊσμούς», θα πρέπει να δένεται με τις ανάγκες της καθημερινής ταξικής πάλης, κάτι που απαιτεί φυσικά να γίνει «κτήμα» όλων των δυνάμεών μας (δεν είναι δηλαδή υπόθεση «ειδικών»), και εδώ χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά. Δουλειά που θα πρέπει να επεκτείνεται μάλιστα και σε επίπεδο κάθε περιοχής - νομού ώστε να δένεται το «γενικό με το τοπικό» και άρα να δίνονται περισσότερα εφόδια στην κατά τόπους παρέμβασή μας.

2. Σωστά οι Θέσεις διαπιστώνουν ότι «(...) το ποσοστό των συνδικαλισμένων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (...) είναι σε ιστορικά χαμηλό σημείο...» (Θ. 21). Φυσικά την επόμενη περίοδο εξαιτίας της αύξησης των αντικειμενικών παραγόντων που επιδρούν σ' αυτό και που θα επιδεινωθούν μπορεί να οδηγήσουν σε ακόμη χαμηλότερο σημείο το βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης. Και εδώ έρχονται οι ευθύνες που μας αναλογούν (με παραλείψεις, στρεβλώσεις, λάθη μας) - ανεξάρτητα από προθέσεις ή διακηρύξεις - για το χτες. Δεν ήταν «μοιραία» η πορεία μέχρι εδώ, αλλά ούτε θα πρέπει να είναι και η αυριανή.

Οι Θέσεις (π.χ. 29, 30) δίνουν κατευθύνσεις. Χρειάζεται να σημάνει πραγματικός συναγερμός. Θα πρέπει στην κυριολεξία να «αναβαπτιστούμε» με τα όσα ο Λένιν τόνιζε για τη δουλειά στα συνδικάτα, με τα όσα η υπερεκατοντάχρονη εμπειρία του Κόμματος ανέδειξε. Στη μάχη αυτή όλα τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι οπαδοί μας, έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Ιδιαίτερα φροντίδα για τη νέα γενιά που τα τελευταία χρόνια όχι μόνο στερήθηκε κατακτήσεις περασμένων ετών αλλά και δεν διαπαιδαγωγήθηκε σταθερά στο πνεύμα λειτουργίας μέσα στα συνδικάτα, που ορισμένες φορές και με δική μας ευθύνη δεν κατανόησε ολοκληρωμένα ότι αυτά αποτελούν σχολείο ταξικής πάλης και που θα πρέπει να περπατήσουν «σε όλες τις τάξεις τους» και με όλους τους «συμμαθητές»!

Το θεμελιακό ζήτημα της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης θα δεχτεί παραπέρα χτυπήματα π.χ. με την αύξηση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, την τηλεργασία κ.λπ. Η «γείωσή» μας σε όλο αυτόν τον κόσμο απαιτεί αυξημένη δουλειά σε ποσότητα (ώστε να καλυφτεί όλη η «γκάμα» των εργαζομένων) και ποιότητα (με ετοιμότητα π.χ. να απαντούμε στα ιδεολογήματα που καθημερινά θα ξεπηδούν και που θα έχουν ως βάση τους το «ατομικό συμφέρον»).

Η όξυνση των προβλημάτων, σε συνδυασμό με την έλλειψη πείρας ή και εμπιστοσύνης π.χ. στα υπάρχοντα οργανωτικά σχήματα (π.χ συνδικάτα), δεν αποκλείει το ξέσπασμα «αυθόρμητων» ή και «τυφλών» κινητοποιήσεων το επόμενο διάστημα. Που εύκολα θα μπορούν να «αξιοποιηθούν» ή και τελικά να «καθοδηγηθούν» από δυνάμεις του συστήματος. Και εδώ χρειάζεται η δική μας επαγρύπνηση αλλά και ετοιμότητα παρέμβασης. Η εμπειρία από το περίφημο «κίνημα των αγανακτισμένων» μπορεί να μας βοηθήσει και στις συνθήκες «της μετά την πανδημία εποχής».

Εκδηλη είναι η ανάγκη - για τη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης και ευρύτερα - να υπάρχουν έστω και «μικρές» (έστω και εφήμερες) «νίκες» που θα δίνουν θάρρος και εμπιστοσύνη στη δύναμη του συλλογικού αγώνα. Μπορεί σήμερα να είναι δυσκολότερο από το χτες να υπάρχουν «χειροπιαστά αποτελέσματα», όμως δεν παύει να είναι πρώτιστα ζήτημα πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων που αναπτύσσονται κάθε φορά και που δεν θα πρέπει να το υποτιμήσουμε. Να διδάσκεται η εργατική τάξη από τις ήττες, αλλά να γεύεται κάπου κάπου και τη χαρά από τις «νίκες».

Οι κίνδυνοι ενσωμάτωσης ή σεκταρισμού θα συνυπάρχουν στην πορεία αυτή ανασυγκρότησης. Ο κίνδυνος να χαθούμε π.χ. στο μερικό - εφήμερο θα συνυπάρχει με αυτόν της υποτίμησής του. Η «υποταγή στο αυθόρμητο» με τη φυγή «προς τα μπρος». Ομως με αν και με φοβίες δεν γράφεται η Ιστορία. Να τολμήσουμε!

3. Χρειάζεται να ασχοληθούμε ουσιαστικά, σε βάθος και σταθερά με τα ζητήματα του αθλητισμού. Με τον κόσμο που έχει επαγγελματική σχέση (αναφερόμαστε σε αθλητές, προπονητές, διαιτητές, προσωπικό σωματείων κ.ά.) που είναι χιλιάδες και που η πανδημία ανέδειξε πλήθος προβλημάτων τα οποία συχνά κρύβονταν «κάτω από το χαλί» των λίγων και ακριβοπληρωμένων «σταρ». Με τον κόσμο που έχει «ερασιτεχνική» σχέση (είτε συμμετέχοντας στα διάφορα αθλητικά σωματεία, είτε ως «φίλαθλος», είτε ως άνθρωπος που απλά αθλείται). Ο αθλητισμός (και) ως μορφή κοινωνικής συνείδησης επιδρά πολύπλευρα. Δεν είναι άλλωστε «τυχαίο» οι επενδύσεις διαφόρων κεφαλαιοκρατών στο «αθλητικό προϊόν». Ξεκινώντας από την καταγραφή της κατάστασης σε κάθε περιοχή (υποδομή, σωματεία κ.ά.), προχωρώντας στην ιεράρχηση των προβλημάτων, στην οργάνωση διεκδικήσεων από μαζικούς φορείς (που θα πρέπει να έχουν στην ατζέντα τους και τέτοια ζητήματα) αλλά και παρεμβαίνοντας σαν Κόμμα και ΚΝΕ σε μια σειρά ιδεολογικά ζητήματα που ανοίγονται (π.χ. «χορηγίες», ντοπάρισμα κ.λπ.). Ανεβάζοντας πολύμορφα τις παρεμβάσεις μας στις σχολές ΤΕΦΑΑ, μην υποτιμώντας τη συμμετοχή μας στα αθλητικά σωματεία (ας μελετήσουμε την παρέμβαση άλλων πολιτικών κομμάτων σ' αυτά), προβάλλοντας ταυτόχρονα τις θετικές εμπειρίες (και) στον τομέα αυτό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Εδώ η αξιοποίηση - συμβολή κομμουνιστών αθλητών ή παλαιμάχων μπορεί να είναι ουσιαστική. Να βελτιώσουμε ακόμη περισσότερο τις παρεμβάσεις μέσω του «Ριζοσπάστη» και του «902» κυρίως σε ζητήματα ιδεολογικά - πολιτικά (και όχι απλά αγωνιστικά) που προκύπτουν και που είμαστε ακόμη αδύνατοι.