Από τη στιγμή που οι «δεκαπέντε» της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφάσισαν τη συγκρότηση του «ευρωστρατού», ενός σώματος «ταχείας επέμβασης» 60.000-100.000 ανδρών, έγιναν γνωστοί και οι προβληματισμοί των ΗΠΑ. Κατ' επανάληψη στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον δήλωναν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα λόγο να αντιταχθούν στη δημιουργία του «ευρωστρατού», αρκεί αυτός να λειτουργεί ως «υποκατάστημα» του ΝΑΤΟ. Ο λόγος είναι προφανής: Η υπαγωγή του «ευρωστρατού» στο ΝΑΤΟ θα δώσει στους Αμερικανούς τον πλήρη έλεγχο της ΚΕΠΠΑ.

Μέχρι σήμερα οι «δεκαπέντε» δεν έπαψαν να διαβεβαιώνουν τις ΗΠΑ ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να ακολουθήσουν «αυτόνομη» στρατιωτική πολιτική, έναντι των Αμερικανών και πολύ περισσότερο εναντίον τους. Εξάλλου, οι περισσότεροι από τους «δεκαπέντε» ως μέλη του ΝΑΤΟ υπέγραψαν τη συμφωνία της Ουάσιγκτον για το «νέο δόγμα» της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, με την οποία οι ΗΠΑ διατηρούν τον ηγεμονικό τους ρόλο στα θέματα ασφάλειας και άμυνας στην Ευρώπη. Αλλη έμπρακτη απόδειξη της «νομιμοφροσύνης» των Ευρωπαίων «εταίρων» ήταν η απόφασή τους για την υποχρεωτική προσφυγή του «ευρωστρατού» στα ΝΑΤΟικά μέσα για την εκπλήρωση των αποστολών του. Ετσι, αν το ΝΑΤΟ (δηλαδή οι Αμερικανοί) δε συμφωνεί με μια αποστολή του «ευρωστρατού» μπορεί να την ακυρώσει αφού δε θα διαθέσει το μηχανισμό και τα μέσα για την πραγματοποίησή της.

Παρά τις διαβεβαιώσεις των Ευρωπαίων «εταίρων», η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ συνεχίζει να αντιμετωπίζει με καχυποψία τη δημιουργία του «ευρωστρατού». Ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, ζήτησε ευθέως τη ματαίωση του εγχειρήματος και την υπαγωγή της κοινής πολιτικής ασφάλειας αποκλειστικά στους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ.

Ομως, οι Αμερικανοί έχουν ένα ακόμη «χαρτί» για να πετύχουν το σκοπό τους, το «χαρτί» της Τουρκίας. Η κυβέρνηση της Αγκυρας διαμήνυσε στους «δεκαπέντε» ότι αν αποκλειστεί από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων για τον «ευρωστρατό» τότε, ως μέλος του ΝΑΤΟ, θα ασκήσει «βέτο» για την παραχώρηση του μηχανισμού και των μέσων του ΝΑΤΟ. Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας γενικής εμπλοκής οι «εταίροι» άρχισαν να αναζητούν μια συμβιβαστική λύση. Την πρωτοβουλία πήραν οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Στην πρόσφατη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στη Βουδαπέστη παρουσιάστηκε το αμερικανοβρετανικό σχέδιο, το οποίο «περιλαμβάνει πολιτική διαβεβαίωση, ότι η δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης δε θα επεμβαίνει στις πολιτικές διαφορές των συμμάχων του ΝΑΤΟ, μια αναφορά στις ελληνοτουρκικές διαφορές», όπως έγραψε η μεγάλη αμερικανική εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς». Μια βδομάδα πριν η βρετανική εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» έγραφε ότι το Αιγαίο και η Κύπρος εξαιρέθηκαν από τα πεδία δράσης του «ευρωστρατού».

Η ανακοίνωση για την έξοδο του «Πίρι Ρέις» στο Αιγαίο και στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου «συνέπεσε» με τη σύνοδο της Βουδαπέστης και αποτελούσε υπενθύμιση της Αγκυρας στους Ευρωπαίους «εταίρους», αλλά και ειδικότερα στην ελληνική κυβέρνηση. Το γεγονός ότι την ίδια μέρα, ο υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου, ανακοίνωσε από τη Βουδαπέστη την εκτόνωση της «κρίσης» πρέπει να αποδοθεί στη διευθέτηση του προβλήματος που είχε ανακύψει με τον «ευρωστρατό». Η σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης για το αμερικανοβρετανικό σχέδιο ήταν αυτή που οδήγησε στην «εκτόνωση».

Ομως, μια τέτοια εξέλιξη κρύβει σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον. Οχι γιατί ο «ευρωστρατός» θα μπορούσε να εγγυηθεί τα σύνορα και την ακεραιότητα της χώρας. Αυτός ο στρατός θα είναι, ούτως ή άλλως, ένα ακόμη «εργαλείο» για την επιβολή της «νέας τάξης πραγμάτων» στην Ευρώπη και στην ευρύτερη περιοχή, ένα όργανο ιμπεριαλιστικής πολιτικής και ταξικής κυριαρχίας. Ο κίνδυνος βρίσκεται στο ότι οι «εταίροι» και πολύ περισσότερο οι ΗΠΑ αναβαθμίζουν την Τουρκία σε προνομιακό συνεταίρο τους και ρυθμιστή των εξελίξεων στην περιοχή, ενισχύοντας ταυτόχρονα και τις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας.

Οσο για την κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη της βλέπει να μετατρέπεται ένα από τα «ατού» της πολιτικής της σε μπούμερανγκ κατά των συμφερόντων της χώρας.