Αν πιστέψουμε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, οι σημερινές εκλογές στη Βρετανία αφορούν κυρίως στο μέλλον των σχέσεων της «Γηραιάς Αλβιόνος» με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι αλήθεια ότι στην προεκλογική περίοδο, οι δύο βασικοί αντίπαλοι, το Εργατικό και το Συντηρητικό Κόμμα έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα αυτό.

Ο Τόνι Μπλερ προσπάθησε να πείσει τους συμπατριώτες του ότι το μέλλον τους είναι άρρηκτα δεμένο με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης και επομένως απαιτείται η ενεργότερη συμμετοχή της Βρετανίας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, όπως και η ένταξη της στερλίνας στη «Ζώνη ευρώ». Από την άλλη, ο αρχηγός του Συντηρητικού Κόμματος Ουίλιαμ Χέιγκ επέμεινε στη διατήρηση των σχέσεων Βρετανίας - ΕΕ στο σημερινό πλαίσιο, υπογραμμίζοντας ότι η Βρετανία δε θα πρέπει να θυσιάσει τους ιδιαίτερους δεσμούς με τις ΗΠΑ στο βωμό του «ευρώ» και της «ομοσπονδιοποίησης».

Είναι σαφές ότι οι δύο συνεταίροι του βρετανικού δικομματισμού εκφράζουν συμφέροντα και θέσεις διαφορετικών μερίδων της βρετανικής αστικής τάξης. Της μερίδας που αναγνωρίζει ως μονόδρομο για τα συμφέροντά της τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ και της μερίδας που επιθυμεί να διατηρήσει τα «εθνικά» της προνόμια και απορρίπτει την προοπτική οικονομικής και νομισματικής, κυρίως, ενοποίησης. Ετσι, οι θέσεις του Συντηρητικού Κόμματος δε θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως έκφραση της θέλησης των εργαζομένων οι οποίοι βλέπουν ότι θα είναι τα μεγάλα θύματα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Οπως θύματα υπήρξαν και από την πολιτική των Συντηρητικών της Θάτσερ.

Ωστόσο, επιχειρείται και στην περίπτωση της Βρετανίας, όπως και σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να τεθούν οι αντιρρήσεις και οι αντιδράσεις κατά της ΕΕ και των επιλογών της κάτω από μια κοινή ομπρέλα την οποία ονόμασαν «ευρωσκεπτικισμό». Ετσι στον «ευρωσκεπτικισμό» επιχειρούν να τσουβαλιάσουν τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους ανέργους, τα λαϊκά στρώματα που αντιτίθενται στην πολιτική της ΕΕ με τους κεφαλαιοκράτες που για δικούς τους και τελείως διαφορετικούς λόγους δε θέλουν αυτή την ενοποίηση. Το ίδιο επιχειρούν και με τις πολιτικές δυνάμεις, τσουβαλιάζοντας τις θέσεις των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων κατά των επιλογών της ΕΕ με αυτές αντιδραστικών και εθνικιστικών κομμάτων που θεωρούν ότι η «εθνική αναδίπλωση» δίνει καλύτερο έδαφος για τα συμφέροντα των πιο ακραίων, αντιδραστικών μερίδων του κεφαλαίου.

Για τους εργαζόμενους, όμως, δεν υπάρχει κανείς «σκεπτικισμός», η γνώση για το τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι γνώση των ταξικών διαφορών που τους χωρίζουν από την τάξη των κεφαλαιοκρατών και από αυτή τη γνώση πηγάζει και η αποφασιστικότητά τους για αγώνα κατά των επιλογών και των πολιτικών της ΕΕ.