Απ' το χωράφι όμως ως το ψωμί στο τραπέζι, χορεύουν τόσα μαμωνάδικα δαιμόνια, λεφτοκλέφτες, χρηματιστηριάδες, επενδυτικές συμμορίες και ασύδοτοι ελευθεροαγορίτες, που αδυνατείς να διακρίνεις τα άγια χέρια των αγροτών και το ρόγχο των υποθηκευμένων μηχανημάτων που καβαλάνε και χειρίζονται ως δούλοι τουλάχιστον των τραπεζών, οπότε ισχύει η πρώτη μου φράση, όσο τρελή κι αν ακούγεται, γιατί επικρατεί τόση προπαγανδιστική τυφλομάρα, γύρω απ' την επισιτιστική κρίση, που της κοτσάρουν το επίθετο παγκόσμια, κλασικό καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό «εμπορικό σήμα», ώστε η πείνα, το άδειο στομάχι και τραπέζι σ' όλη τη Γη να είναι μόνο ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Μόνο το 25% της παγκόσμιας σοδειάς σιταριού είναι αντικείμενο διεθνούς εμπορικής συναλλαγής. Περίπου οκτακόσια εκατομμύρια τόνοι δηλαδή. Το υπόλοιπο παράγεται και καταναλώνεται στον τόπο παραγωγής. Ρωσία και Ουκρανία παράγουν μαζί εξήντα εκατομμύρια τόνους. Με την έναρξη του πολέμου η τιμή ενός τόνου σιταριού υπερδιπλασιάστηκε. Χρόνια ήταν γύρω στα διακόσια ευρώ ο τόνος. Τώρα ξεπερνάει τα τετρακόσια πενήντα περίπου. Αυτό που δεν ξέρει ο μη αγρότης πολίτης, που πάει στο φούρνο και σφίγγεται ή σε τόπους ξηρασίας απλώνει το χέρι σε ζητιανιά για μια χούφτα αλεύρι, είναι πως η τιμή και καθορίζεται και παίζεται σε ειδικά χρηματιστήρια σιτηρών. Και μάλιστα σε δυο σημαντικές αγορές εμπορευμάτων που θεωρούνται και βαρόμετρο. Στη CBOT στο Σικάγο και στη EURONEXT στο Παρίσι. Αυτή είναι η αγορά που έπαθε πλάκα με τον πόλεμο. Δεν είναι τόσο θέμα ποσότητας, λένε οι ειδικοί, όσο κανονικότητας των ρυθμών. Κι έτσι καταντάς κανονικά πεινασμένος άνθρωπος που σιχαίνεται τη λέξη κανονικότητα, και πρέπει να ξεχάσει ότι ο ρυθμός είναι και ποίηση και χορός, και όχι μόνο στρατιωτικό ταμπούρλο και γουργούρισμα του άδειου στομαχιού.

Η πληγή του Φαραώ προφανώς και δεν είναι η ρωσο-ουκρανική κρίση από μόνη της, αλλά ο καπιταλισμός. Και πουλάει και ψέματα. Η πείνα είναι βλέπεις οικολογικότερο όπλο από τα πυρηνικά, κι έτσι η Ουκρανία εμφανίζεται σιτοβολώνας του κόσμου, ενώ τις τρεις πρώτες θέσεις σιτοπαραγωγής λόγου χάρη τις έχουν η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία, μετά ο Καναδάς κ.λπ. Ενώ στην Ευρώπη, την Ουκρανία προσπερνά στην παραγωγή η Γαλλία... Η αλήθεια όμως κρύβεται. Τα δύο τρίτα όλων των εμπορικών σπόρων στον κόσμο (!) ανήκουν μόνο σε τέσσερις ομίλους και κανένας τους δεν είναι ρωσικός. Την ουκρανική παραγωγή δεν την έχουν οι Ουκρανοί στα χέρια τους. Την έχουν οι πολυεθνικές. Σκορπάνε πανικό. Ανεβάζουν τις τιμές. Τροφοδοτούν τα κέρδη τους. Ελέγχουν την κτηνοτροφία, τις εγκαταστάσεις γεωργικών λιπασμάτων, τις υποδομές, τις μεταφορές, μέχρι και τα σιλό. Αυτές «οι πέντε αδερφές» πριν από λίγα χρόνια, που τώρα γίνανε τέσσερις, ελέγχουν το εμπόριο των δημητριακών και το ψωμί και το τραπέζι και το στομάχι μας. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δεν συνεργάζονται και δεν έχουν χρηματιστηριακό σύμφωνο συμβίωσης με τους οπλάδες και τους γαλονάδες των τραπεζών όπου Γης; Τι σχέση έχει λοιπόν το στάρι με το ψωμί;

(Σημείωση. Σιτοδεία: αρχαία ελληνική λέξη από το σίτος +δεια, και σημαίνει έλλειψη σιταριού ή γενικότερα τροφής)