ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σύντροφοι στην ταξική πάλη

Το γεγονός ότι με μια κατάπτυστη ανακοίνωση, το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας πανηγύριζε χτες, για τη σύλληψη 6.864 «λαθρομεταναστών» το 2001 έναντι 3.664 το 2000 δεν ξενίζει πια. Μόνιμος στόχος της κυβέρνησης να διαχωρίσει σε «νόμιμους» και «παράνομους» εργάτες τους μετανάστες και εντέλει να ποινικοποιεί την προσπάθειά τους, να ξεφύγουν από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις διώξεις, πολλές φορές ακόμα και από το θάνατο. Είναι ξένη, φυσικά, για την κυβέρνηση η αντίληψη ότι όλοι οι μετανάστες είναι θύματα του ίδιου άδικου συστήματος, του καπιταλισμού. Ενός συστήματος που είτε στην «περιφέρεια» του τρίτου κόσμου, είτε στις «μητροπόλεις» του, πετά στο περιθώριο εκατομμύρια παιδιά της εργατικής τάξης. Εμφανής και η άμεση επιδίωξή της, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις εντολές που συναποφασίζει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσω των «επαναπροωθήσεων» να επιβάλει τον έλεγχο των προσφύγων - εργατών.

Στον αντίποδα αυτής της απαράδεκτης πολιτικής, η πρωτοβουλία την περασμένη Κυριακή των Οικοδόμων, του ΠΑΜΕ και άλλων συνδικαλιστών να μοιράσουν ένα ζεστό πιάτο φαΐ, στους 150 «παγωμένους» Αφγανούς, στο Πεδίον του Αρεως, ήταν μεν συμβολική, αλλά και μια καθαρή «απάντηση» στην κυβερνητική πολιτική. Εκανε σαφές ότι αυτοί, τους οποίους η κυβέρνηση αντιμετωπίζει απάνθρωπα σαν «λαθραίους», για τους Ελληνες εργαζόμενους είναι ταξικά αδέλφια. Είναι και αυτοί συνάδελφοί τους, εργαζόμενοι, που απαιτούν και δικαιούνται περίθαλψη, φροντίδα, εργασία. Γι' αυτό απαίτησαν από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα, να κάνει το ελάχιστο: να προχωρήσει στη σίτιση και τη στέγαση αυτών των ανθρώπων, που ζουν σε χαρτόσπιτα με τη θερμοκρασία κάτω από το μηδέν.

Είναι μια πράξη που δηλώνει στην κυβέρνηση πως κάνει λάθος αν νομίζει ότι θα περάσει το διαχωρισμό νόμιμων και παράνομων εργατών. Γιατί ένας μόνο διαχωρισμός ισχύει. Και αυτός είναι ο ταξικός, που αποτελεί και τη μήτρα όλων των «ανθέων του κακού». Είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο και στους εργάτες. Που καρπός του είναι η στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Αυτός ο διαχωρισμός ευθύνεται για το γεγονός ότι χιλιάδες εργαζόμενοι πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος στους εργασιακούς χώρους, για να αυξάνει το κεφάλαιο τα κέρδη του. Αυτός ο διαχωρισμός φταίει για την τσάμπα εργατική δύναμη που αρπάζεται από εκατομμύρια μετανάστες. Αυτός ο διαχωρισμός είναι, εντέλει, υπεύθυνος και για τους αμέτρητους εργάτες που πέφτουν νεκροί ως φαντάροι ή ως θύματα βομβαρδισμών στους ανά την υφήλιο ιμπεριαλιστικούς πολέμους από τα πεδία των οποίων προέρχεται κι ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων.

Ο εχθρός για τους εργάτες όλου του κόσμου είναι ένας, το κεφάλαιο. Αυτό το μήνυμα θέλησαν να προβάλουν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, καλώντας τους πρόσφυγες να συσπειρωθούν στα συνδικάτα και τα σωματεία. Να παλέψουν για ίσα δικαιώματα για ίση εργασία. Να απαιτήσουν το δικαίωμα στη μόρφωση, στην Παιδεία, στην Ασφάλιση και στην Υγεία. Ακόμα παραπέρα: να απαιτήσουν και να αγωνιστούν όλοι μαζί για την τελική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι κυβερνώντες και ο εθελοντισμός

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπόλικη είναι η κουβέντα, για το λεγόμενο εθελοντισμό τις μέρες αυτές. Και δε λέμε, το γεγονός είναι εύλογο. Οταν υπάρχουν δύσκολες στιγμές, τότε και είναι πολύ περισσότερο αναγκαία και δοκιμάζεται η κοινωνική αλληλεγγύη. Σχετικά, λοιπόν, με τη συζήτηση αυτή και, ιδιαίτερα, με όσα πολλά και διάφορα έλεγαν και λένε υπουργοί, υφυπουργοί και άλλοι κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Είτε το έχουν καταλάβει είτε όχι, η πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» και των νόμων της, του σκληρού ανταγωνισμού και του κυνηγητού - πάση θυσία - του μέγιστου κέρδους, καλλιεργούν καθημερινά τους κανόνες της ζούγκλας - με πρώτον τον «ο θάνατός σου η ζωή μου» - και υπονομεύουν την αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης και όχι μόνον αυτή.

Καταλαβαίνουμε, βέβαια, ότι αναφερόμενοι στον εθελοντισμό, εννοούν, απλά και μόνο, το παραπέρα ξεφόρτωμα του κράτους από κοινωνικές ευθύνες - και τα ανάλογα κόστη - και το φόρτωμά τους, στις λεγόμενες εθελοντικές οργανώσεις. Με άλλα λόγια στην... εκσυγχρονισμένη ελεημοσύνη. Η πολιτική αυτή, όμως, μόνο την κοινωνική αλληλεγγύη δεν προωθεί και δεν μπορεί, βέβαια, να αντιμετωπίσει τα όποια κοινωνικά προβλήματα, είτε τις δύσκολες στιγμές.

Η «κουρελού»

Πολιτεία

σκορποχώρι,

ακυβέρνητο

βαπόρι,

πολιτεία

κουρελού

με ηγέτες

του κιλού!

Πολιτεία

δίχως ρούχα

που της πρέπουν

μόνο «γιούχα»,

που ένα χιόνι

αν τη βρει

πέφτει τέζα

και ξερή!

Και ρωτάω

αυτή η χώρα

αν δεχτεί

- κούφια η ώρα -

ένα πλήγμα

με πυρά

τι θα κάνει,

σοβαρά;

Αφού πέφτει

μ' ένα χιόνι

ασφαλώς

θα γίνει σκόνη,

ε, λοιπόν,

πάλη γερή,

πριν κακό

τέτοιο μας βρει!

Ο οίστρος

Χίμαιρες σε επανάληψη

Το πρόσφατο αφιέρωμα του «Εκόνομιστ» με τους «νεότερους προβληματισμούς», σχετικά με τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών για την αντιμετώπισή τους έκανε πρώτο της θέμα την περασμένη Κυριακή η «Καθημερινή». Κατ' αρχήν είναι μια πολύ παλιά πρόταση γύρω απ' την οποία δημιουργείται ένας ετερόκλητος συνασπισμός πολιτικών, κοινωνικών παραγόντων και εκπροσώπων της κυρίαρχης τάξης (π.χ. Φρίντμαν). Το βασικό της επιχείρημα και, ταυτόχρονα, ψευτοδίλημμα είναι ότι αφού απέτυχε η πολιτική της καταστολής δεν απομένει παρά η νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Για να ενισχύσουν δε την επιχειρηματολογία τους επικαλούνται το γεγονός ότι ο εγκλεισμός του τοξικομανούς στη φυλακή τον μετατρέπει από απλό, σε συστηματικό χρήστη σκληρών ναρκωτικών. Και σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των χρηστών είναι εύλογη και αναγκαία η οποιαδήποτε συζήτηση, με το μοναδικό όρο ότι συνδυάζεται με την «ποινή» της απεξάρτησης. Από κει και πέρα, όμως, εκείνο που προέχει είναι η ολοκληρωμένη πολιτική πρόληψης, πρώτα και κύρια, με το αποφασιστικό χτύπημα των κοινωνικών αιτιών που καλλιεργούν, αναπαράγουν και κάνουν την τοξικομανία τρόπο ζωής. Και μια τέτοια πολιτική είναι εντελώς ασύμβατη - εκτός των άλλων - με τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών και την αντιμετώπισή τους ως «πολυπαραγοντικό πρόβλημα».

Τα θετικά παραδείγματα

Στο δημοσίευμα της «Καθημερινής» γίνεται αναφορά και στο πρόσφατο εθνικό σχέδιο της κυβέρνησης, στο οποίο - κατά την εφημερίδα - επιχειρήθηκε «μια πρώτη δειλή αναγνώριση της αδυναμίας των μηχανισμών καταστολής να ελέγξουν τη διάδοση των ναρκωτικών». Η αλήθεια είναι ότι στο σχέδιο της κυβέρνησης αναφέρεται: «Είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητό ότι δεν αρκεί πλέον να στηριζόμαστε στην πρόληψη μέσω της καταστολής γιατί όσο πετυχημένη κι αν είναι αυτή, πάντα θα υπάρχει ο χώρος και η ζήτηση για τη χρήση ουσιών. Η πρόληψη μέσα στην καθημερινότητα της οικογένειας μπορεί και πρέπει να είναι ο στόχος μας».

Μάλιστα, στο σχέδιο αναφέρεται με έμφαση ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σημαντική αύξηση των αιτημάτων για θεραπεία, που οφείλεται τόσο στην αύξηση των χρηστών όσο και στην επέκταση των θεραπευτικών προγραμμάτων. «Οι ίδιοι χρήστες έχουν αλλάξει στάση απέναντι στη θεραπεία και σ' αυτό έχει συμβάλει το ότι έχουν δει μέσα στο δικό τους μικρόκοσμο θετικά παραδείγματα που τους επηρεάζουν», αναφέρεται στην έκθεση. Και να φανταστεί κανείς ότι αυτά τα θετικά παραδείγματα, που τα έχουν δώσει κατά βάση τα «στεγνά» προγράμματα - όπως του ΚΕΘΕΑ και του «18 Ανω» - τα έχουν δώσει έχοντας την οικονομική θηλιά στο λαιμό.

Ιδού λοιπόν τα θετικά παραδείγματα που πρέπει να ενισχύσει η πολιτεία και όχι να υποκύψει σε παλιομοδίτικους φιλελευθερισμούς.