Μπόλικη είναι η κουβέντα, για το λεγόμενο εθελοντισμό τις μέρες αυτές. Και δε λέμε, το γεγονός είναι εύλογο. Οταν υπάρχουν δύσκολες στιγμές, τότε και είναι πολύ περισσότερο αναγκαία και δοκιμάζεται η κοινωνική αλληλεγγύη. Σχετικά, λοιπόν, με τη συζήτηση αυτή και, ιδιαίτερα, με όσα πολλά και διάφορα έλεγαν και λένε υπουργοί, υφυπουργοί και άλλοι κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Είτε το έχουν καταλάβει είτε όχι, η πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» και των νόμων της, του σκληρού ανταγωνισμού και του κυνηγητού - πάση θυσία - του μέγιστου κέρδους, καλλιεργούν καθημερινά τους κανόνες της ζούγκλας - με πρώτον τον «ο θάνατός σου η ζωή μου» - και υπονομεύουν την αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης και όχι μόνον αυτή.

Καταλαβαίνουμε, βέβαια, ότι αναφερόμενοι στον εθελοντισμό, εννοούν, απλά και μόνο, το παραπέρα ξεφόρτωμα του κράτους από κοινωνικές ευθύνες - και τα ανάλογα κόστη - και το φόρτωμά τους, στις λεγόμενες εθελοντικές οργανώσεις. Με άλλα λόγια στην... εκσυγχρονισμένη ελεημοσύνη. Η πολιτική αυτή, όμως, μόνο την κοινωνική αλληλεγγύη δεν προωθεί και δεν μπορεί, βέβαια, να αντιμετωπίσει τα όποια κοινωνικά προβλήματα, είτε τις δύσκολες στιγμές.