Οπως δεν καταλαβαίνω τις διαφωνίες, που διατυπώνονται σχετικά με τη θέληση των δύο κομμάτων εξουσίας να συμπεριλάβουν στα ψηφοδέλτιά τους παίκτες του «Μπιγκ Μπράδερ» - η μεγάλη μάχη, φυσικά, θα δοθεί για την εξασφάλιση της συμμετοχής του νικητή του παιχνιδιού και νέου λαϊκού ήρωα, Τσάκα - έτσι δεν αντιλαμβάνομαι και τις ενστάσεις που προβάλλονται για το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Οι ενιστάμενοι ισχυρίζονται ότι ο Κ. Σημίτης θα δεχτεί πιέσεις ώστε ν' αποδεχτεί την κατάργηση των θαλάσσιων συνόρων στο Αιγαίο, την επίσημη διχοτόμηση της Κύπρου, τη μεταφορά στη χώρα μας της αντιτρομοκρατικής υστερίας.

Αλλά, ας σταθούμε και στην ουσία των θεμάτων που θα συζητηθούν στην Ουάσιγκτον. Κι ερωτώ: Προς τι οι διαφωνίες για την κατάργηση των θαλάσσιων συνόρων στο Αιγαίο; Τι χρειάζονται οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε συμμάχους στο ΝΑΤΟ και, οσονούπω, εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Τι χρειάζονται τα σύνορα εντός της πλανητικής αμερικανικής αυτοκρατορίας; Γνωστού, δε, όντος ότι, ούτως ή άλλως, «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», ουδεμία ανησυχία για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας μας δικαιολογείται και οι κραυγές των ανησυχούντων, αν δεν είναι εκ του ...Περισσού, είναι εκ του πονηρού. Το ίδιο ισχύει και για τις ανησυχίες που διατυπώνονται σχετικά με το Κυπριακό και την Ολυμπιάδα.

Οπως δεν καταλαβαίνω, γιατί οι διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις από την κακοκαιρία στρέφονται κατά της κυβέρνησης - λες και φταίει ο Σκανδαλίδης που, ενίοτε, χιονίζει και στην Αθήνα - έτσι δεν αντιλαμβάνομαι γιατί για ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας κατηγορούνται οι Αμερικανοί, με αποτέλεσμα να εκδηλώνεται ένας αδικαιολόγητος αντιαμερικανισμός. Κι ερωτώ: Τι παράπονο έχουν οι Ελληνες από τις ΗΠΑ; Μήπως δε βοήθησαν, τα μέγιστα, την εθνικόφρονα παράταξη να νικήσει στον Εμφύλιο Πόλεμο και να μας σώσει από τον επάρατο κομμουνισμό; Μήπως δεν έφεραν τη χούντα να μας σώσει από την πολιτική ανωμαλία και την αριστερή απειλή; Μήπως δεν εξασφάλισαν την ομαλή λειτουργία του δικομματισμού στη μεταπολίτευση;

Η Ελλάδα οφείλει ευγνωμοσύνη στις ΗΠΑ και ο Κ. Σημίτης δεν είναι αγνώμων και αγενής. Το έδειξε όταν, μέσα στην ελληνική Βουλή και την ώρα που οι Τούρκοι κομάντος καταλάμβαναν τα Ιμια, έλεγε «ευχαριστώ τις ΗΠΑ». Οταν, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», παρέδιδε τον Οτσαλάν στη ΜΙΤ. Οταν υπέγραφε υπέρ των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία και συναινούσε υπέρ της αμερικανικής επίθεσης στο Αφγανιστάν. Θα το δείξει και κατά τη μεθαυριανή του συνάντηση με τον Πρόεδρο Μπους, αποδεχόμενος ό,τι εκείνος του υποδείξει...