«

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας πάει στις ΗΠΑ και όπου αλλού για να παρουσιάσει την πολιτική, τη γραμμή, τις κατευθύνσεις, να συνεννοηθεί και να εργαστεί από κοινού για την ειρήνη και τη συνεργασία στην περιοχή». Η παραπάνω δήλωση του Κ. Σημίτη λίγο πριν αναχωρήσει χτες για την Ουάσιγκτον είναι χαρακτηριστική του «πνεύματος» και της λογικής με την οποία ο πρωθυπουργός προσέρχεται μπροστά στο «μεγάλο αφεντικό» του Λευκού Οίκου. Η παράλειψή του να διευκρινίσει ποια «γραμμή» και ποια «πολιτική» θα παρουσιάσει μπορεί να είναι ίσως φραστική, αλλά «αποκαλύπτει» («γλώσσα λανθάνουσα» γαρ) και τη σκληρή πραγματικότητα. Ο Ελληνας πρωθυπουργός θα παρουσιάσει την «πολιτική» και τη «γραμμή» που θέλουν να ακούσουν οι ηγεμόνες της «νέας τάξης». Στη συνέχεια θα επιχειρήσει να πείσει τον ελληνικό λαό ότι αυτή είναι η μόνη «ρεαλιστική», που ανταποκρίνεται στα «εθνικά συμφέροντα».

Γι' αυτό και το δεύτερο σκέλος της δήλωσης, ότι πάει δηλαδή για «να συνεννοηθεί και να εργαστεί από κοινού για την ειρήνη και τη συνεργασία στην περιοχή» με την αμερικανική κυβέρνηση(!), ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα. Είναι ολοφάνερο ότι ο Κ. Σημίτης κλήθηκε (αυτή είναι η αλήθεια) στην Ουάσιγκτον για να καταθέσει τον αναλογούντα «φόρο υποτέλειας». Γνωρίζει πολύ καλά ότι θα πρέπει να δώσει «κάτι» και για την «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» και για τον ευρωστρατό και για το Κυπριακό και για το Αιγαίο, ενώ δε θα παραλείψει να προσφέρει τον «οβολό» του στις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ. Ασφαλώς και δε θα δεχτεί πιέσεις, όπως... περηφανεύτηκε χτες, ο Κ. Σημίτης από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, γιατί απλούστατα γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει. Γνωρίζει πολύ καλά τι ζητούν οι Αμερικανοί και τι θα δώσει. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο Κ. Σημίτης πάει στο Λευκό Οίκο μόνο για να δώσει και αυτό θα κάνει ως «καθώς πρέπει» υποτακτικός.

Το χειρότερο για τον Κ. Σημίτη είναι ότι δεν έχει «από πού να πιαστεί» στην περίπτωση που υποτεθεί ότι ήθελε να προβάλει κάποιες αντιρρήσεις στην Ουάσιγκτον για να υπερασπίσει κάποια «εθνικά» θέματα. Η απόπειρα που έκανε χτες να ενισχύσει τη «διαπραγματευτική» θέση του εμφανίζοντας την Ελλάδα ως «συνδιαμορφωτή των εξελίξεων» στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ είναι κωμική και μάλλον για «εσωτερική κατανάλωση». Στον «αέρα» είναι επίσης η επίκληση της «προνομιακής θέσης» της χώρας στην επιβολή της ειρήνης (της PAX AMERICANO-NATOIANA εννοεί) στην ευρύτερη περιοχή. Ομως, για όλα τα ενδεχόμενα είναι έτοιμοι στις ΗΠΑ και τίποτα δεν αφήνουν στην τύχη. Γι' αυτό χρησιμοποιούν το χαρτί του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα: Για να εξουδετερώσουν τις όποιες «θολές» αντιρρήσεις αλλά κυρίως για να εξαναγκάσουν και σε πλήρη υποταγή.

Ο Κ. Σημίτης, με λίγα λόγια, προσέρχεται «αλυσοδεμένος» χειροπόδαρα στην Ουάσιγκτον. Αποτελεί όμως αυτό συνειδητή επιλογή του, αφού όχι μόνο δε στηρίζεται στον λαό αλλά ασκεί πολιτική σε βάρος των συμφερόντων του λαού και του τόπου.