Και μπορεί, βέβαια, να παρουσιάζουν τις θέσεις αυτές, ως το απαύγασμα της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια «αναπαλαίωση» του «τρίτου δρόμου», ο οποίος αποτελούσε και αποτελεί τη σημαία των απανταχού σοσιαλδημοκρατών, για πολλές δεκαετίες τώρα. Και μάλιστα, κάποτε ο «τρίτος δρόμος» συνοδευόταν από τη λέξη σοσιαλισμός, έστω με το περιεχόμενο που έδιναν και δίνουν στην έννοια οι σοσιαλδημοκράτες...

Θυμηθείτε τι έλεγε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στα πρώτα χρόνια της πορείας του: Ως βασική αντίθεση θεωρούσε αυτή ανάμεσα στους προνομιούχους και μη προνομιούχους. «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» ήταν το βασικό του σύνθημα και, βέβαια, ο σοσιαλισμός, η κοινωνική πρόοδος και δικαιοσύνη, κλπ., κλπ., ήταν έννοιες και συνθήματα, που λέγονταν και επαναλαμβάνονταν σαν ...καραμέλες, πάντα, στα πλαίσια του «τρίτου δρόμου». Σήμερα, όλοι γνωρίζουν, πλέον, την πραγματική αξία αυτών των διακηρύξεων.

Και τότε και σήμερα, οι θεωρίες και οι αντιλήψεις αυτές θέλουν να συσκοτίσουν τον ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο του καπιταλιστικού συστήματος, των αντιθέσεων και των προβλημάτων του. Επιχειρούν να αλλοιώσουν το περιεχόμενο του επιστημονικού σοσιαλισμού και, κυρίως, να αποπροσανατολίσουν τον ταξικό φορέα του, την εργατική τάξη, από τον ιστορικό της ρόλο και αποστολή. Θέλουν να βάλουν στη θέση του σοσιαλισμού τις νεφελώδεις αυταπάτες του όποιου «τρίτου δρόμου». Με άλλα λόγια, δηλαδή, του καπιταλισμού με ...ανθρώπινο πρόσωπο.

Ολ' αυτά, βέβαια, δεν αναιρούν τη δυνατότητα και αναγκαιότητα της κοινής δράσης, στo πλαίσιo των μαζικών και κοινωνικών κινημάτων, των κομμουνιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, με τις όποιες σοσιαλδημοκρατικές και άλλες δυνάμεις. Στόχοι και συνθήματα, όπως η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της διαφύλαξης της ειρήνης και κατά του πολέμου κλπ, είναι κοινοί, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τη βάση κοινών αγώνων.

Φανερό είναι, όμως, ότι οι πρώτες εντάσσουν τους στόχους και τους αγώνες αυτούς σε μια γενικότερη κατεύθυνση ριζικών αλλαγών στην προοπτική του σοσιαλισμού, στην ανάδειξη της εργατικής τάξης και του λαού σε πραγματικό πρωταγωνιστή των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων και την αφαίρεση της εξουσίας από την άρχουσα τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ οι δεύτερες, τους εντάσσουν σε μια κατεύθυνση διαχείρισης του συστήματος, η οποία, εάν και όταν υλοποιηθεί, θα προσφέρει - σύμφωνα με όσα εξαγγέλλουν οι εμπνευστές της - ένα πολύ ασαφές, αβέβαιο και, πάντως, προσωρινό στρογγύλεμα των οξείων γωνιών της κρίσης και τίποτε περισσότερο. Μια πολιτική, δηλαδή, η οποία - ακόμη κι αν αφαιρεθούν τα αβέβαια και ασαφή χαρακτηριστικά της - δεν αποτελεί ούτε αλλαγή, ούτε διέξοδο, για τους εργαζόμενους και το λαό. Αποτελεί, όμως, μια χρυσή εφεδρεία του μεγάλου κεφαλαίου, αφού μπορεί να αξιοποιηθεί για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, το «χώνεμα» των αντιδράσεών τους και τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος.

Θα το πουλήσουν το νησί,

θα δείτε αυτό θα γίνει,

την Κύπρο

θα πουλήσουνε

χωρίς ντροπή κι αισχύνη

οι υποταγμένοι,

οι «γιες μεν»

οι νάνοι, οι θεατρίνοι!

* * *

Θα το πουλήσουν το νησί

θα δείτε

στον «Αττίλα»,

θα αποδεχτούν το σχέδιο,

το σχέδιο ξεφτίλα

και νίκη θα ονομάσουνε

την ήττα μας,

τη νίλα!

* * *

θα το πουλήσουν το νησί,

θ' αποδεχτούν τη «λύση»

αυτή θα 'ναι η κατάληξη

του «ανήκομεν στη Δύση»!