Ολ' αυτά, βέβαια, δεν αναιρούν τη δυνατότητα και αναγκαιότητα της κοινής δράσης, στo πλαίσιo των μαζικών και κοινωνικών κινημάτων, των κομμουνιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, με τις όποιες σοσιαλδημοκρατικές και άλλες δυνάμεις. Στόχοι και συνθήματα, όπως η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της διαφύλαξης της ειρήνης και κατά του πολέμου κλπ, είναι κοινοί, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τη βάση κοινών αγώνων.

Φανερό είναι, όμως, ότι οι πρώτες εντάσσουν τους στόχους και τους αγώνες αυτούς σε μια γενικότερη κατεύθυνση ριζικών αλλαγών στην προοπτική του σοσιαλισμού, στην ανάδειξη της εργατικής τάξης και του λαού σε πραγματικό πρωταγωνιστή των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων και την αφαίρεση της εξουσίας από την άρχουσα τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ οι δεύτερες, τους εντάσσουν σε μια κατεύθυνση διαχείρισης του συστήματος, η οποία, εάν και όταν υλοποιηθεί, θα προσφέρει - σύμφωνα με όσα εξαγγέλλουν οι εμπνευστές της - ένα πολύ ασαφές, αβέβαιο και, πάντως, προσωρινό στρογγύλεμα των οξείων γωνιών της κρίσης και τίποτε περισσότερο. Μια πολιτική, δηλαδή, η οποία - ακόμη κι αν αφαιρεθούν τα αβέβαια και ασαφή χαρακτηριστικά της - δεν αποτελεί ούτε αλλαγή, ούτε διέξοδο, για τους εργαζόμενους και το λαό. Αποτελεί, όμως, μια χρυσή εφεδρεία του μεγάλου κεφαλαίου, αφού μπορεί να αξιοποιηθεί για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, το «χώνεμα» των αντιδράσεών τους και τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος.