Και μπορεί, βέβαια, να παρουσιάζουν τις θέσεις αυτές, ως το απαύγασμα της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια «αναπαλαίωση» του «τρίτου δρόμου», ο οποίος αποτελούσε και αποτελεί τη σημαία των απανταχού σοσιαλδημοκρατών, για πολλές δεκαετίες τώρα. Και μάλιστα, κάποτε ο «τρίτος δρόμος» συνοδευόταν από τη λέξη σοσιαλισμός, έστω με το περιεχόμενο που έδιναν και δίνουν στην έννοια οι σοσιαλδημοκράτες...

Θυμηθείτε τι έλεγε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στα πρώτα χρόνια της πορείας του: Ως βασική αντίθεση θεωρούσε αυτή ανάμεσα στους προνομιούχους και μη προνομιούχους. «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» ήταν το βασικό του σύνθημα και, βέβαια, ο σοσιαλισμός, η κοινωνική πρόοδος και δικαιοσύνη, κλπ., κλπ., ήταν έννοιες και συνθήματα, που λέγονταν και επαναλαμβάνονταν σαν ...καραμέλες, πάντα, στα πλαίσια του «τρίτου δρόμου». Σήμερα, όλοι γνωρίζουν, πλέον, την πραγματική αξία αυτών των διακηρύξεων.

Και τότε και σήμερα, οι θεωρίες και οι αντιλήψεις αυτές θέλουν να συσκοτίσουν τον ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο του καπιταλιστικού συστήματος, των αντιθέσεων και των προβλημάτων του. Επιχειρούν να αλλοιώσουν το περιεχόμενο του επιστημονικού σοσιαλισμού και, κυρίως, να αποπροσανατολίσουν τον ταξικό φορέα του, την εργατική τάξη, από τον ιστορικό της ρόλο και αποστολή. Θέλουν να βάλουν στη θέση του σοσιαλισμού τις νεφελώδεις αυταπάτες του όποιου «τρίτου δρόμου». Με άλλα λόγια, δηλαδή, του καπιταλισμού με ...ανθρώπινο πρόσωπο.