«...Ακούω φωνές, πολλές φωνές να 'ρχονται από πέρα, τι να 'ναι άραγε; Καλό ή θα 'ρθει άγρια μέρα; Ακούω φωνές, πολλές φωνές, τραγούδια πεθαμένων, μανάδων κλάματα, λυγμοί, παιάνες δοξασμένων. Με τις δικές σας τις φωνές σμίγουμε τις δικές μας. Στη μνήμη μας το γέλιο σας και σεις μες στις καρδιές μας».

Με αυτούς τους στίχους, ένα από τα λίγα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, ο Δημήτρης Γαρυφαλλόπουλος, άφησε μερικά λουλούδια στο μνημείο του Κώστα Βιδάλη και προσπάθησε να έρθει πιο κοντά στο κλίμα των ημερών εκείνων, όπου ο ήρωας, μάρτυρας, κομμουνιστής, δημοσιογράφος Κώστας Βιδάλης βρισκόταν στα χέρια της συμμορίας του Σούρλα και της ΕΒΕΝ.

Λίγο αργότερα, η Ελένη Λιακοπούλου απαγγέλλει ένα ποίημα της Μαίρης Τρανάκα. «...Τη Λευτεριά ο άνθρωπος τη φέρνει μέσα του. Δεν μπαίνει το πνεύμα φυλακή. Δε σαπίζουν οι ιδέες στα σίδερα. Δεν πιάνεται ο αϊτός στην αιχμαλωσία. Είναι πάντα λεύτερος. Ετσι γεννιέται κι έτσι πεθαίνει». Η εικόνα αυτή χαρακτηρίζει τον Βιδάλη, καθώς, όπως είπε ο Νίκος Καραντηνός, «ο Βιδάλης ήταν αετός, πραγματικά αετός». Δεν αισθάνθηκε ποτέ το θάνατο, δεν τον λύγισε τίποτα.

Κλείνοντας τη σεμνή τελετή η Ελένη Τσανάκα, μαθήτρια της 6ης τάξης του Δημοτικού, διάβαζε το ποίημα που είχε τίτλο «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος». Σε ένα στίχο ανέφερε: «Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς». Ετσι ακριβώς, ο Βιδάλης ποτέ δεν υποχώρησε. Ούτε τη στιγμή που οι σφαίρες τού γάζωναν το κορμί, που φώναζε «ΕΑΜ, ΕΑΜ» την ώρα που ξεψυχούσε. Και δεν ξεχάστηκε από κανέναν, καθώς όλοι θέλησαν να βρεθούν εκεί, όπου υπήρχε το μνημείο του και να έρθουν κοντά του, έστω και από μια ψυχρή πλακέτα, που κρύβει μια καυτή ψυχή, σαν αυτή του ήρωα, μάρτυρα, κομμουνιστή, δημοσιογράφου Κώστα Βιδάλη.