Τα πρωτεία φέτος έχει η Αττική. Πριν έρθει καν ο χειμώνας, ο Κηφισός «έπνιξε» τέσσερις φορές τους κατοίκους του Ρέντη και του Μοσχάτου. Σπίτια πλημμύρισαν, οικοσκευές καταστράφηκαν, άνθρωποι κινδύνευσαν και η Αθήνα των διατυμπανιζόμενων Ολυμπιακών έργων έδειξε ότι πίσω από τη βιτρίνα της κρύβει άπειρες πληγές. Αλλά δεν είναι μόνον η πρωτεύουσα. Πέρσι ήταν η Μυτιλήνη και τα Χανιά, που καταποντίστηκαν στα βρόχινα νερά. Πρόπερσι η Πάτρα και άλλες περιοχές. Με δυο λόγια, πόλεις και χωριά σε κάθε νομό έχουν δοκιμαστεί τα τελευταία χρόνια από τις νεροποντές. Και κοινή είναι πλέον η πεποίθηση ότι η χώρα ολόκληρη είναι ανοχύρωτη και εύκολα μπορεί να βουλιάξει στα νερά και τη λάσπη, έστω και με μια βροχή δυο ωρών. Τα μπαζωμένα ρέματα, τα καμένα και οικοπεδοποιημένα δάση, τα φρακαρισμένα φρεάτια των αγωγών (όπου υπάρχουν αγωγοί) και πάνω απ' όλα η έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων, να τι έχουν φέρει τη χώρα σ' αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση. Αρχίζει κάπου η βροχή και οι άνθρωποι εκεί δεν ξέρουν όταν τελειώσει η νεροποντή, αν θα έχει καταστραφεί το σπίτι τους, αν θα έχει πλημμυρίσει το χωράφι τους ή, ακόμη, αν θα ζουν και οι ίδιοι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι και μετά την καταστροφή όλοι οι υπαίτιοι θα είναι στις θέσεις τους και θα μιλούν για «ακραία καιρικά φαινόμενα», για να κουκουλώσουν έτσι τις πελώριες ευθύνες τους.

Αυτή, δυστυχώς, είναι η συμπεριφορά όσων μας κυβερνούν. Εγκληματικά αδιάφοροι για όσα έχουν υποχρέωση να πράξουν, ώστε να μην πνιγόμαστε. Εξοργιστικά ανεύθυνοι για όποιο έργο αποφασίζουν με χίλια ζόρια να κατασκευάσουν. Δίνουν απλόχερα λεφτά στους εργολάβους και παραλαμβάνουν χάρτινες κατασκευές. Δρόμους που βουλιάζουν, γέφυρες που καταρρέουν. Και σα να μη φτάνει που μας αφήνουν έτσι ανυπεράσπιστους σε κάθε κακοκαιρία, μας εμπαίζουν κιόλας, όταν μας βρει η συμφορά. Αρχίζουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα, μοιράζουν κάποια ψευτοαποζημίωση και κλείνουν τους θεατρινισμούς τους, εξαγγέλλοντας έργα που ουδέποτε θα υλοποιήσουν. Και ο κόσμος αγανακτεί μεν και οργίζεται για τις καταστροφές και τον εμπαιγμό του, αλλά όταν φτάνει η ώρα του, η ώρα των εκλογών, δε γίνεται, δυστυχώς, ορμητικό ποτάμι να «πνίξει» όλους τους ελεεινούς. Δε γίνεται χείμαρρος να παρασύρει στο διάβα του όλους όσοι έχουν την ευθύνη και αδιαφορούν εντελώς για τις περιουσίες του κοσμάκη, που καταστρέφονται κάθε τόσο και για τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται όχι σπάνια.

Χρόνια τώρα, αυτή ακριβώς η πανάθλια τακτική των κυβερνώντων είναι η βασική αιτία των καταστροφών και των θυμάτων που θρηνούμε σε κάθε πλημμύρα και ας αφήσουν οι μπαγαπόντες όσα λένε για «ακραία καιρικά φαινόμενα» και «θεομηνίες». Αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη θεομηνία, δε θα τη χρησιμοποιούσαμε για το ξέσπασμα των στοιχείων της φύσης, αλλά για όσους έχουμε κάθε φορά στο κεφάλι μας. Αυτοί, ναι, είναι πράγματι «θεομηνία», γιατί οι συμφορές που μας προκαλούν είναι τρισχειρότερες από εκείνες που μπορούν να φέρουν ο αέρας, η βροχή κι ο κεραυνός. Και, δυστυχώς, αυτήν τη «θεομηνία» την προκαλούμε εμείς οι ίδιοι, ψηφίζοντας συνεχώς τους ολετήρες μας. Ε, αλλάξτε πια μυαλά, άνθρωποί μου. Δεν πάει άλλο!