Ηταν όλοι εκεί. Για άλλη μια χρονιά, όλοι όσοι γνώρισαν από κοντά τον Κώστα Βιδάλη, τον κομμουνιστή δημοσιογράφο, αλλά πάνω από όλα τον άνθρωπο, βρέθηκαν το παγωμένο πρωινό της περασμένης Κυριακής στο χωριό Μελία της Λάρισας, για να τον τιμήσουν, χωρίς πολλά λόγια που βγήκαν από κόλλες χαρτιού, αλλά με λόγια μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους.

Στο μνημείο του, μαζεύτηκε σχεδόν όλο το ιστορικό χωριό, που οι κάτοικοί του έφεραν στη μνήμη τους ή οι νεότεροι έμαθαν τον τραγικό του θάνατο την περίοδο του Εμφυλίου. Στο σημείο όπου βρίσκεται ο βράχος, που μεταφέρθηκε από τη Θεσσαλία, τόνιζε πως από το σημείο εκείνο ξεκίνησε το μαρτύριό του. «Από εδώ άρχισε 13/8/46 το μαρτύριο του Κώστα Βιδάλη», δημοσιογράφου της Εθνικής Αντίστασης, του «Ριζοσπάστη», μέλους της ΕΣΗΕΑ και του Συνδέσμου Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης.

Η πορεία του Κώστα Βιδάλη είναι λίγο - πολύ γνωστή σε όλους. Παρ' όλα αυτά, για άλλη μια χρονιά γίνεται επίκαιρη η προσπάθειά του να αναδείξει την είδηση, χωρίς πολλά λόγια, αλλά απλά και καθαρά, για να τα καταλαβαίνει ο λαός, όπως ο ίδιος έλεγε. Επίσης, κανείς δεν μπόρεσε να ξεχάσει το μαρτυρικό θάνατό του, από τους Σούρληδες, που στο τέλος δεν έμεινε τίποτα που να μπορούσε να θαφτεί. Ομως, παρέμεινε η εικόνα του ζωντανή, τόσο στις καρδιές όσων τον έζησαν όσο και στο μυαλό όσων γνώρισαν τη ζωή του, τη δράση του και τη μάχη του για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Ο Βιδάλης ήταν υπόδειγμα, τόσο ανθρώπου όσο και δημοσιογράφου. Από μικρή ηλικία προσπάθησε και τελικά κατάφερε να μπει στον σκληρό, ειδικά εκείνη την εποχή, χώρο της είδησης και του ρεπορτάζ. Μάλιστα, θεωρούσε ως προσβλητικό να καθίσει στο γραφείο του, καθώς η είδηση, δε θα ερχόταν εκεί αλλά βρισκόταν έξω. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του: «Θα κάνω ό,τι μου πει το Κόμμα. Αλλά δε θα κάτσω στην... καρέκλα». Με κορυφαία στιγμή του, τη «Μάχη της Σοδειάς», ένα ρεπορτάζ που παρακολούθησε από πολύ κοντά, ο Βιδάλης δεν ένιωθε «γεμάτος». Επρεπε, για εκείνον, να συνεχίσει. Οι αποκαλύψεις που έκανε δεν είχαν τέλος, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές όπου παρά την επικινδυνότητα της κατάστασης, εκείνος θεωρούσε ότι έπρεπε να βρίσκεται εκεί όπου τον καλούσε το καθήκον. Ετσι έγινε και με εκείνη την αποστολή, που κανείς δεν ήθελε να πάει ο Βιδάλης, αλλά και τελικά κανείς δεν μπόρεσε να τον κρατήσει και στην Αθήνα. Βρέθηκε στη Λάρισα και στο δρόμο της επιστροφής, οι Σούρληδες τον συνέλαβαν στο τρένο της γραμμής και μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια, τον σκότωσαν και τον άφησαν, βορά στα σκυλιά και στα όρνια, στις 14 Αυγούστου του 1946.

Η εκδήλωση ήταν λιτή, όπως ακριβώς θα την ήθελε και ο ίδιος. Στο μνημείο του, παραβρέθηκαν και κατέθεσαν στεφάνι η ΠΕΑΕΑ, με το παράρτημα της Λάρισας, ο «Ριζοσπάστης», από τον Γιώργη Μωραΐτη, η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΚΚΕ στη Λάρισα από τον γραμματέα της, Τάσο Τσιαπλέ, η ΕΣΗΕΑ από την α' αντιπρόεδρό της, Φανή Πετραλιά, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης, με τον πρόεδρό του, Νίκο Καραντηνό, η ΕΣΗΕ Θεσσαλίας, η ΠΣΑΕΑ, η ΠΟΑΕΑ, ο ΕΔΟΕΑΠ, η Πανελλήνια Ενωση Συντακτών, ο Σύλλογος Γυναικών Μελίας και ο δήμαρχος Πλατυκάμπου.

Στην εκδήλωση που έγινε μετά την κατάθεση στεφανιών, στο Πνευματικό Κέντρο του χωριού, ο νεοεκλεγείς δήμαρχος, Αλέκος Χονδρονάσιος είπε: «Ο Κώστας Βιδάλης αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Θα καλέσουμε όλους τους νέους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και να είναι πάντα πρωτοπόροι».

Στη συνέχεια το λόγο πήρε, η Φανή Πετραλιά, που επισήμανε: «Σήμερα, μετά από μισό αιώνα και πλέον, οφείλουμε να μην ξεχνούμε. Να μην ξεχνούμε, ότι η δημοκρατία είναι το αποτέλεσμα σκληρών και μεγάλων αγώνων του λαού μας και πρέπει να την περιφρουρούμε ως κόριν οφθαλμού. Το ίδιο και την ελευθερία της ενημέρωσης και το δημοσιογραφικό λειτούργημα, που είναι θεμέλια της δημοκρατίας».

Σαφώς πιο συγκινημένος από όλους, ο Νίκος Καραντηνός, ένας άνθρωπος που έζησε κοντά στον Βιδάλη και έμαθε πολλά από αυτόν, μίλησε για τον δάσκαλο και τον άνθρωπο Κώστα Βιδάλη. «Είμαστε ευτυχισμένοι. Γιατί σ' αυτό το χωριό του θεσσαλικού κάμπου είναι παρούσα, ζωντανή μια μεγάλη μορφή της ελληνικής δημοσιογραφίας. Δεν ήθελαν να τον στείλουν εδώ, στη Λάρισα. Ηρθε. Και ήρθε για να δει, να γράψει για να μάθει ο λαός την πραγματική αλήθεια. Το πήρε πάνω του. Και κράτησε αυτή τη λεβεντιά ως την τελευταία στιγμή. Εχουμε ανάγκη να σκύψουμε στον Βιδάλη. Δεν είναι μουσειακή μνήμη ο Βιδάλης. Είναι πρόσταγμα, είναι κάλεσμα δράσης στο σήμερα, ένα σήμερα φοβερό, που πρέπει κάθε δημοσιογράφο τίμιο και καθαρό να τον συναρπάζει και να τον στέκει όρθιο. Ναι, έχει κόστος αυτή η στάση. Πρέπει οι δημοσιογράφοι να την αποτολμήσουν».

Αμέσως μετά, στα πλαίσια των βραβεύσεων και προσφορών που καθιερώθηκαν από το 1986, μοιράστηκαν στους πέντε αριστούχους μαθητές της 6ης τάξης του Δημοτικού Σχολείου Μελίας, Γρηγόρη και Δημήτρη Γαρυφαλλόπουλο, Ελένη Τσανάκα, Ελένη Λιακοπούλου και Χριστιάν Σοάρε από τη Ρουμανία, επιταγές των 440 ευρώ, που είναι και οι υποτροφίες του «Ιδρύματος Κώστα Βιδάλη». Επίσης, προσφέρθηκαν τα εξής: 500 ευρώ από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης στο Πολιτιστικό Κέντρο, 1.500 ευρώ από την ΕΣΗΕΑ στο Δημοτικό Σχολείο Μελίας, 600 ευρώ και τρία κιβώτια τετράδια ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ για το Δημοτικό Σχολείο και το Νηπιαγωγείο του χωριού.