Η υποκρισία των κυβερνώντων είναι αυτό που δεν αντέχεται πιο πολύ στο Κυπριακό. Μήνες, χρόνια τώρα, δημιουργούν εσκεμμένα σύγχυση και εφησυχασμό γύρω από την προδιαγεγραμμένη λύση, ενώ είναι αυτοί που εκλιπαρούσαν την παρέμβαση των ΗΠΑ και είχαν αναθέσει ουσιαστικά εν λευκώ στα αφεντικά της νέας τάξης -και- τη «λύση» στο Κυπριακό. Γνώριζαν άριστα δηλαδή ποια θα ήταν η νεοταξική λύση στο πρόβλημα, αλλά δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από την υποτέλεια που είναι «δεύτερη φύση» τους. Ζητούσαν λύση «εδώ και τώρα», ενώ γνώριζαν άριστα ποια λύση θα τους παρουσίαζαν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την κυπριακή τραγωδία.

Η «νέα Κύπρος», όπως αναδύεται μέσα από το σχέδιο Ανάν, είναι η Κύπρος όπως διαμορφώθηκε μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή το 1974, είναι η Κύπρος που χρειάζεται η νέα τάξη. Η βασική αρχή που διαπερνά την αμερικανόπνευστη λύση είναι ότι «πάνω απ' όλα όλοι είμαστε υπήκοοι της νέας τάξης», τα υπόλοιπα είναι «λεπτομέρειες» που είναι «οφείλουν να ρυθμιστούν». Τα περί «αμοιβαίου συμβιβασμού» και «λειτουργικής λύσης» δεν είναι παρά φύκια που πωλούνται για μεταξωτές κορδέλες. Το μέγεθος της υποτέλειας και υποταγής στα κελεύσματα των ΗΠΑ επιχειρούν να μειώσουν ή αποκρύψουν επιστρατεύοντας τα γνωστά ψεύτικα ή εκβιαστικά διλήμματα «λύση ή πόλεμος», «λύση ή αποδοχή τετελεσμένων»...

Αποδεικνύεται τώρα ότι ήξερε πολύ καλά τι έλεγε πριν από λίγες ημέρες ο Κ. Σημίτης, όταν έκανε λόγο για «δύσκολα ερωτήματα» και «κρίσιμες επιλογές». Μόνο που αυτές οι επιλογές ήταν «αναπόφευκτες» από τη στιγμή που η κυβέρνηση αναγνώρισε την κυβέρνηση των ΗΠΑ ως τη μοναδική «εγγυήτρια δύναμη» στην Κύπρο. Οι επιλογές αυτές αφορούν αποκλειστικά και μόνο τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων του «Αττίλα». Και αυτό το βαφτίζουν «πρόοδο» και το δέχονται ως «βάση για συζήτηση»...